სალმან რუშდი

ცეცხ­ლო­ვა­ნი ფრინ­ვე­ლის ბუ­დე


­

თარგმნა ლელა სამნიაშვილმა

ახლა მე მზად ვარ გიამბოთ, თუ როგორ გადაიქცევიან სხეულები სხვა სხეულებად.­­­­­­­­­­­­­­­

­­­­­­­­ოვიდიუსი, "მეტამორფოზე­ბი"

ცხე­ლი, ბრტყე­ლი და ხრი­ო­კია ეს ად­გი­ლი. წვი­მე­ბი სულ­მ­თ­ლად მი­ი­ლია და გვალ­ვა მძლავ­რობს. აქ ფერ­მე­რე­ბი მკვიდ­რო­ბენ, მაგ­რამ პი­რუტყ­ვი ნელ-ნე­ლა აკლ­დე­ბათ. სა­ქო­ნე­ლი სამ­ხ­რე­თით და აღ­მო­სავ­ლე­თით მი­ლას­ლა­სებს წყლის სა­ძებ­ნე­ლად; და ამ ძებ­ნა­ში ბი­ლი­კებ­ზე - რქე­ბი­ა­ნი თა­ვის­ქა­ლე­ბი ასხ­მუ­ლა. და­სავ­ლე­თით კია წყა­ლი, მაგ­რამ მლა­შე. მა­ლე, ალ­ბათ ეს ჭა­ო­ბე­ბიც ამ­ოქ­რე­ბა. ქარ­ქ­ვე­ტას თეს­ლი მოს­დე­ბია გა­მომ­შ­რალ მი­წას. ნაპ­რა­ლე­ბი იმ­ხე­ლაა, კაცს გა­დაყ­ლა­პავს.

ფერ­მერს ჩვე­ვია ასე სიკ­ვ­დი­ლი: სა­კუ­თა­რი მი­წა რომ შე­ჭამს.

ქა­ლე­ბი ასე არ კვდე­ბი­ან. ქა­ლებს ცეცხ­ლი ეკ­ი­დე­ბათ და იწ­ვი­ან.

სა­სახ­ლის­კენ მი­მა­ვალ ლი­მუ­ზინ­ში მის­ტერ მა­ჰა­რა­ჯი თა­ვის ამ­ე­რი­კელ სა­ცო­ლეს უამ­ბობს: გად­მო­ცე­მის თა­ნახ­მად, აქ ხში­რი ტყე ყო­ფი­ლა. ტყე­ში ვეფხ­ვის იშ­ვი­ა­თი სა­ხე­ო­ბა ბი­ნად­რობ­და, - მა­რი­ლი­ვით თეთ­რი, მოქ­ნი­ლი და პა­ტა­რა. მომ­ღე­რა­ლი ჩი­ტე­ბიც იყვ­ნენ, ათ­ო­ბით სხვა­დას­ხ­ვა ჯი­შის; მა­თი ბუ­დე­ე­ბი სიმ­ღე­რით იყო ამ­ოვ­სე­ბუ­ლი. ნა­ხე­ვა­რი სა­უ­კუ­ნის წინ, ცხენ­ზე ამ­ხედ­რე­ბუ­ლი მა­მა­მი­სი ტკბი­ლი ღი­ღი­ნით აჰყ­ვე­ბო­და ხოლ­მე იმ­ათ ხმას; და სიმ­ღე­რას ტყი­დან ვეფხ­ვის ძა­ხი­ლიც შე­ეწყო­ბო­და. მაგ­რამ მა­მა­მი­სი მკვდა­რია ახ­ლა; და ვეფხ­ვე­ბიც გა­და­შენ­დ­ნენ, და ჩი­ტე­ბიც - ყვე­ლა გაფ­რინ­და; ერ­თის გარ­და, რომ­ლის ნის­კარტს ერ­თი ბგე­რაც არ დას­ც­დე­ბა, და რო­მე­ლიც ამ ხემ­კ­ვ­დარ ად­გი­ლას მა­ლუ­ლად იკ­ე­თებს ბუ­დეს, ისე რომ დღემ­დე სუ­ლი­ერს ვერ მი­უგ­ნია. ის - ცეცხ­ლო­ვა­ნი ფრინ­ვე­ლია - ჩურ­ჩუ­ლებს მა­ჰა­რა­ჯი, და მი­სი სა­ცო­ლე, დი­დი ქა­ლა­ქის შვი­ლი, არ­ა­ქალ­წუ­ლი უც­ხო­ე­ლი კის­კი­სებს - ას­ე­თი ეგ­ზო­ტი­კუ­რი მე­ლოდ­რა­მის გამ­გო­ნე. და ჰა­ერ­ში იშ­ლე­ბა მი­სი გრძე­ლი, ქე­რა თმა - კო­ცო­ნი­ვით ყვი­თე­ლი.

პრინ­ცე­ბი აღ­არ არ­სე­ბო­ბენ. მთავ­რო­ბამ უკ­ვე რამ­დე­ნი­მე წე­ლი­წა­დია, გა­უ­უქ­მათ ტი­ტუ­ლი. პრინ­ცის ცნე­ბაც კი - დღეს, ჩვენს ქვე­ყა­ნა­ში - ფე­ო­და­ლიზ­მის­დ­რო­ინ­დელ ამ­ბად, ზღაპ­რად ქცე­უ­ლა. ტი­ტუ­ლებ­თან ერ­თად სხვა ყვე­ლა პრი­ვი­ლე­გი­აც ჩა­მო­ა­ცი­ლეს და გაგ­ვი­თა­ნას­წო­რეს. პრინ­ცი ჩვე­უ­ლებ­რივ მის­ტერ მა­ჰა­რა­ჯად იქ­ცა. მრა­ვალ­მ­ხ­რივ საქ­მი­ა­ნო­ბას ეწ­ე­ვა. ქა­ლაქ­ში თა­ვი­სი სა­სახ­ლე - სა­მო­რი­ნედ გა­და­ა­კე­თა; ამ­ა­ვე დროს, სა­თა­ვე­ში უდ­გას კო­მი­სი­ას, რო­მე­ლიც ქვე­ყა­ნა­ში ეპ­ი­დე­მი­ად ქცე­უ­ლი კო­რუფ­ცი­ის აღ­მო­საფხ­ვ­რელ გზებს ეძ­ებს. ახ­ალ­გაზ­რ­დო­ბა­ში ის ძლი­ე­რი სპორ­ტ­ს­მე­ნი იყო, მაგ­რამ ახ­ლა თა­მა­შის­თ­ვის დროც აღ­არ რჩე­ბა. ეკ­ო­ლო­გი­ურ ინს­ტი­ტუტს ხელ­მ­ძღ­ვა­ნე­ლობს, სწავ­ლობს და ეძ­ებს, რო­გორ უშ­ვე­ლოს გვალ­ვას. სო­ფელ­ში კი ნამ­დ­ვი­ლი სამ­ფ­ლო­ბე­ლო აქვს, დი­დე­ბუ­ლი ცი­ხე-დარ­ბა­ზი, სა­ით­კე­ნაც ახ­ლა ლი­მუ­ზინს მიჰ­ყავს, სა­დაც წყა­ლი უწყ­ვეტ შად­რევ­ნე­ბად მოჩ­ქეფს - უბ­რა­ლოდ, თვა­ლის გა­სა­ხა­რად. აქვს უძ­ვე­ლე­სი ბიბ­ლი­ო­თე­კა, რო­მე­ლიც მთელ პრო­ვინ­ცი­ა­შია გან­თ­ქ­მუ­ლი. ის აკ­ონ­ტ­რო­ლებს ად­გი­ლობ­რივ სა­ტე­ლი­ტურ კავ­ში­რებს და ნე­ბის­მი­ე­რი ახ­ა­ლი ტი­პის საკ­ვე­ბი პრო­დუქ­ტე­ბი­დან შე­მო­სუ­ლი მო­გე­ბაც მის ხელ­შია. ხო­ლო ამ შე­მო­სავ­ლებ­თან, ამ ფი­ნან­სებ­თან, ის­ე­ვე რო­გორც სა­სიყ­ვა­რუ­ლო თავ­გა­და­სავ­ლებ­თან და­კავ­ში­რე­ბუ­ლი დე­ტა­ლე­ბი - რა­ზეც აქ მთე­ლი მით­ქ­მა-მოთ­ქ­მაა ატ­ე­ხი­ლი, - ბინ­დი­თაა მო­ცუ­ლი.

აქ ქვის სამ­ტეხ­ლოა. ლი­მუ­ზი­ნი ჩერ­დე­ბა. კა­ცებს წე­რაქ­ვე­ბი უჭ­ი­რავთ, ქა­ლებს კი თავ­ნებ­ზე მი­წით სავ­სე ჭურ­ჭე­ლი შე­მო­უდ­გამთ. მის­ტერ მა­ჰა­რა­ჯის და­ნახ­ვი­სას პა­ტი­ვის­ცე­მას გა­მო­ხა­ტა­ვენ, მუხლს იყ­რი­ან და ქედს იხ­რი­ან. ამ­ე­რი­კე­ლი სა­ცო­ლე ხვდე­ბა, რომ ის, რაც ვი­თომ გა­ა­უქ­მეს - აქ დღემ­დე სი­ნამ­დ­ვი­ლეა და რომ თვი­თონ მთავ­რო­ბაა ზღაპ­რად თქმუ­ლი­ვით - შორს, დე­და­ქა­ლაქ­ში დარ­ჩე­ნი­ლი და მი­სი არ­ა­ვის სჯე­რა. მის­ტერ მა­ჰა­რა­ჯი დღემ­დე პრინ­ცია, და თვი­თონ კი - ახ­ა­ლი პრინ­ცე­სა. თით­ქოს­და, მით­ში შე­ა­ბი­ჯა, მშრალ ფურ­ცელ­ზე აც­ო­ცე­ბულ სიტყ­ვე­ბად იქ­ცა, ან თვი­თონ ფურ­ც­ლად, რო­მელ­ზეც უნ­და და­ი­წე­როს მი­სი ამ­ბა­ვი, რო­მელ­საც უნ­და და­ბე­როს და­უნ­დო­ბელ­მა ცხელ­მა ქარ­მა და სხე­უ­ლი პა­პი­რუ­სად უქ­ცი­ოს, კა­ნი - პერ­გა­მენ­ტად, სუ­ლი - ქა­ღალ­დად.

ძა­ლი­ან ცხე­ლა. ის ცახ­ცა­ხებს.

ეს არ არ­ის ქვის სამ­ტეხ­ლო. წყალ­სა­ცა­ვია. ფერ­მე­რე­ბი, მი­წი­დან რომ გვალ­ვამ აჰ­ყა­რა, წვი­მის დაბ­რუ­ნე­ბამ­დე მის­ტერ მა­ჰა­რა­ჯი­სათ­ვის წყალ­სა­ცა­ვის ღრმულს თხრი­ან. მა­ჰა­რა­ჯი სა­ცო­ლეს უხს­ნის, რომ ამ ხერ­ხით მათ არა მხო­ლოდ სა­მუ­შა­ოს, არ­ა­მედ უფ­რო მეტ­საც - იმ­ედს აძ­ლევს. ქა­ლი ხე­დავს, რომ ამ­ო­ნათხა­რი უკ­ვე სავ­სეა - ჟან­გი­ა­ნი, მლა­შე წყლით - არც კა­ცის­თ­ვის რომ ვარ­გა და არც პი­რუტყ­ვის­თ­ვის.

მო­ფუს­ფუ­სე ქა­ლე­ბი ცეცხ­ლის ფე­რებ­ში გა­მოწყო­ბი­ლან. მხო­ლოდ გო­ნე­ბა­შეზ­ღუ­დუ­ლი, ენ­ობ­რი­ვი მაქ­სი­მე­ბით დაბ­რ­მა­ვე­ბუ­ლი თუ იფ­იქ­რებს, რომ ცეცხ­ლი წი­თე­ლი, ან - ოქ­როს­ფე­რია. ცეცხ­ლი ლურ­ჯია თა­ვი­სი მწუ­ხა­რე არ­ში­ე­ბით. მწვა­ნეა - თა­ვის მო­შურ­ნე გუ­ლის­გულ­ში. შე­უძ­ლია, თეთ­რა­დაც იწ­ვო­დეს, - უკ­ი­დუ­რე­სი მრის­ხა­ნე­ბი­სას - შა­ვა­დაც კი.

წე­რაქ­ვი­ა­ნი კა­ცე­ბი მის­ტერ მა­ჰა­რაჯს უამ­ბო­ბენ, რომ გუ­შინ, წი­თელ-ოქ­როს­ფერ სა­რი­ში ტუ­ტუ­ცუ­რად მორ­თუ­ლი ქა­ლი წყლის ამ­ომ­შ­რა­ლი ორ­მოს ფსკერ­ზე აალ­და. კა­ცე­ბი ზედ წყალ­სა­ცა­ვის პი­რას იდგ­ნენ და ხე­ლებს ას­ავ­სა­ვებ­დ­ნენ, ზუს­ტად ისე - გა­მომ­შ­ვი­დო­ბე­ბის ნიშ­ნად რომ იც­ი­ან. კა­ცუ­რი სიბ­რ­ძ­ნით შე­უ­რიგ­დ­ნენ ქა­ლის გარ­და­უ­ვალ ხვედრს, ხო­ლო ქა­ლე­ბი, მა­თი ქა­ლე­ბი კი­ოდ­ნენ.

ქა­ლი სულ და­იწ­ვა, მის­გან არ­ა­ფე­რი დარ­ჩე­ნი­ლა. არც ძვა­ლი, არც ხორ­ცის ნაგ­ლე­ჯი. და­იწ­ვა რო­გორც ქა­ღალ­დი - ნამ­წ­ვა­ვი ცის­კენ რომ აფ­არ­ფატ­დე­ბა და იმ­ა­საც ქა­რი გა­ფან­ტავს.

ქა­ლე­ბის აალ­ე­ბა­დო­ბას კა­ცე­ბი აქ მშვი­დად ხვდე­ბი­ან: უბ­რა­ლოდ, ად­ვი­ლად იწ­ვი­ან და ამ­ას ვე­რა­ფერს მო­უ­ხერ­ხე­ბო. ზურგს შე­აქ­ცევ და მა­ში­ნათ­ვე აინ­თე­ბი­ან. ალ­ბათ ეს არ­ის გან­ს­ხ­ვა­ვე­ბა ორ სქესს შო­რის, - ამ­ბო­ბენ კა­ცე­ბი. კა­ცი - მი­წაა, მყა­რი, ამ­ტა­ნი; ქა­ლე­ბი კი - ჭირ­ვე­უ­ლე­ბი არ­ი­ან, არ­ამ­დ­გ­რა­დე­ბი; ამ სამ­ყა­რო­ში დიდ­ხანს ვერ ძლე­ბენ, კვამ­ლის ღრუბ­ლად ად­ი­ან ცა­ში, თა­ნაც უმ­ი­ზე­ზოდ, ვე­რას გა­უ­გებ. ან კი ამ სიცხე­ში, ამ მზის ქვეშ დიდ­ხანს რო­გორ გაძ­ლე­ბენ?! ვაფ­რ­თხი­ლებთ ხოლ­მე, შინ დარ­ჩ­ნენ, თა­ვი საფ­რ­თხე­ში არ ჩა­იგ­დონ, მაგ­რამ თქვენც ხომ იც­ით, ქა­ლე­ბი რო­გო­რე­ბი არ­ი­ან. ეს მა­თი ბუ­ნე­ბაა, მა­თი ბე­დის­წე­რა.

ყვე­ლა­ზე უფ­რო თავ­და­ჭე­რი­ლებ­საც ცეცხ­ლო­ვა­ნი გუ­ლე­ბი აქვთ; შე­იძ­ლე­ბა - ამ­ათ სხვებ­ზე მე­ტა­დაც ცეცხ­ლო­ვა­ნი, - ასე ეჩ­ურ­ჩუ­ლე­ბა ლი­მუ­ზინ­ში მის­ტერ მა­ჰა­რა­ჯი თა­ვის სა­ცო­ლეს. ის კი, თა­ნა­მედ­რო­ვე ქა­ლია და არ მოს­წონს კა­ცი სუს­ტი სქე­სის შე­სა­ხებ ასე რომ ლა­პა­რა­კობს, ას­ე­თი უხ­ე­ში ფორ­მუ­ლე­ბით, მარ­ტი­ვი გან­ზო­გა­დე­ბით, - თუნ­დაც ხუმ­რო­ბის სა­ფარ­ველქვშ. მომ­ღი­მა­რი მა­ჰა­რა­ჯი ბო­დი­შის ნიშ­ნად თავს უხ­რის. მო­მი­ტე­ვე, ვხე­დავ - აზ­რის შეც­ვ­ლა მო­მი­წევ­სო.

უს­ა­თუ­ოდ მო­გი­წევს - ბრძა­ნებს ქა­ლი და კა­ცის იღ­ლი­ას­თან იყ­უ­ჟე­ბა, რომ­ლის ნაც­რის­ფე­რი წვე­რი მის წარბს ეხ­ე­ბა.

ქა­ლის გარ­შე­მო ჭო­რის მო­რე­ვი ტრი­ა­ლებს. ის მდი­და­რია, ის­ე­თი­ვე მდი­და­რი, რო­გორც ბე­ბე­რი ნი­ზა­მი, რო­მე­ლიც თურ­მე თა­ვის და­ბა­დე­ბის დღე­ებ­ზე ალ­მა­სე­ბით იწ­ო­ნე­ბო­და და ამ­დე­ნად, შე­ეძ­ლო გა­და­სა­ხა­დე­ბი მხო­ლოდ იმ­ი­ტომ გა­ე­ზარ­და, რომ წო­ნა­ში მო­ი­მა­ტა. ქვე­შევ­რ­დო­მე­ბი ში­შით კან­კა­ლებ­დ­ნენ, რო­ცა მის წვე­უ­ლე­ბა­ზე უზ­არ­მა­ზარ ხალ­ვას, მუ­რა­ბით სავ­სე თა­სებ­სა და ათ­ას­გ­ვარ ნუგ­ბარს ხე­დავ­დ­ნენ, რად­გან იც­ოდ­ნენ, რომ ნი­ზა­მის სტო­მაქ­ში გა­დამ­დი­ნა­რე ტკბი­ლე­უ­ლის მთე­ლი ეს ზვა­ვი მათ სა­კუ­თარ მა­გი­დებ­ზე სულ უფ­რო მწირ საკ­ვებს მო­ას­წა­ვებ­და; რომ რო­გორც ის ტი­რო­და ამ­ო­ყო­რი­ლი მუც­ლის ტკი­ვი­ლით, მა­თი ბავ­შ­ვე­ბიც შიმ­ში­ლის­გან ატ­ირ­დე­ბოდ­ნენ. მი­სი გა­უ­მაძღ­რო­ბა მათ კუ­ჭებს გა­მო­ახ­მობ­და. ჰო­და, ამ­აზ­რ­ზე­ნად მდი­და­რიაო - სი­სი­ნებ­და ჭო­რი; მი­სი ამ­ე­რი­კე­ლი მა­მა თავს აღ­მო­სავ­ლეთ ევ­რო­პის რო­მე­ლი­ღაც ქვეყ­ნის ტახ­ტი­დან დევ­ნი­ლი სა­მე­ფო ოჯ­ა­ხის მემ­კ­ვიდ­რედ აც­ხა­დებს; ყო­ველ წე­ლი­წადს თა­ვი­სი კო­მერ­ცი­უ­ლი იმ­პე­რი­ის ელ­ი­ტას­თან ერ­თად სა­კუ­თა­რი თვით­მ­ფ­რი­ნა­ვით და­კარ­გუ­ლი სა­მე­ფო­სა­კენ მი­ე­შუ­რე­ბა და მდი­ნა­რის ნა­პირ­ზე - ოთხ­დ­ღი­ან შე­ჯიბ­რე­ბას აწ­ყობს გოლ­ფ­ში; და ბო­ლოს, რო­გორც იქ­ა­უ­რო­ბის ღმერ­თი, აბ­უ­ჩად ამგ­დე­ბი, ავი ღი­მი­ლით მი­ზან­ში იღ­ებს გა­მარ­ჯ­ვე­ბულს და ესვ­რის, ან­ად­გუ­რებს მის სი­ცოცხ­ლეს, რა­თა გა­მარ­ჯ­ვე­ბულ­ზე გა­მარ­ჯ­ვე­ბა გა­ნი­ცა­დოს; და იქ­ვე ტო­ვებს მდი­ნა­რის ნა­პირ­ზე, სა­ი­და­ნაც მკვდარ ჩემ­პი­ონს მყვი­რა­ლა, ავი ტალ­ღე­ბი ჩა­ით­რე­ვენ და ის­იც იკ­არ­გე­ბა, რო­გორც იმ­ე­დი, რო­გორც გოლ­ფის ბურ­თი.

ქა­ლი მდი­და­რია; ის ნა­ყო­ფი­ე­რი მი­წაა; ის მო­ი­ტანს ვა­ჟებს და წვი­მას.

არა, ღა­ტა­კია, - იელ­ვებს ჭო­რი; მა­მა­მის­მა თა­ვი ჩა­მო­იხ­რ­ჩო, რო­ცა ის გაჩ­ნ­და; დე­და­მი­სი მე­ძა­ვი იყო, ის­იც ვე­ლუ­რი, ქვი­ა­ნი მი­წის შვი­ლია; გვალ­ვა წყევ­ლად ჩა­ბუ­დე­ბია სხე­ულ­ში. ბერ­წია და აქ იმ იმ­ე­დით მო­ვი­და, მა­თი სახ­ლე­ბი­დან ყა­ვის­ფე­რი ჩვი­ლე­ბი მო­ი­პა­როს, ბოთ­ლით გა­მოკ­ვე­ბოს, იმ­ი­ტომ, რომ ძუ­ძუ­ე­ბი სულ­მ­თ­ლად გა­მომ­შ­რა­ლი აქვს.

მის­ტერ მა­ჰა­რაჯ­მა მთე­ლი სამ­ყა­როს გან­ძე­უ­ლი მო­ი­ხი­ლა და დაბ­რუნ­და მა­გი­უ­რი ალ­მა­სით, რომ­ლის შუ­ქიც შეც­ვ­ლის მათ ცხოვ­რე­ბას. მის­ტერ მა­ჰა­რა­ჯი გან­საც­დელ­ში ჩა­ვარ­და, თა­ვის სა­სახ­ლე­ში სა­სო­წარ­კ­ვე­თა ჩა­მო­ი­ყო­ლა, და­მორ­ჩილ­და ყვი­თელ­თ­მი­ან ბე­დის­წე­რას.

და აი, ასე - იგი გა­და­იქ­ცე­ვა ამ­ბად, რო­მელ­საც ხალ­ხი ყვე­ბა და რო­მელ­ზეც კა­მა­თო­ბენ; სა­სახ­ლი­სა­კენ მი­მა­ვალ გზა­ზეა და უკ­ვე იც­ის, რომ რა­ღაც თხზუ­ლე­ბა­ში უნ­და შე­ა­ბი­ჯოს, სხვა­დას­ხ­ვა თხზუ­ლე­ბებ­ში - მი­სი მომ­გ­ვა­ნო, ლა­მა­ზი და ყვი­თელ­თ­მი­ა­ნი ქა­ლი­სა და ამ ხალ­ხის­თ­ვის ძვირ­ფა­სი შავ­გ­ვ­რე­მა­ნი კა­ცის შე­სა­ხებ. შინ, ცა­თამ­ბ­ჯე­ნე­ბი­ან ქა­ლაქ­ში მე­გობ­რე­ბი აფრ­თხი­ლებ­დ­ნენ, ჩას­ჩი­ჩი­ნებ­დ­ნენ - მაგ კაცს არ გაჰ­ყ­ვეო. თუ და­უწ­ვე­ბი, პა­ტივს აღ­არ გცემ­სო. შენ­ნა­ირ ქა­ლებს სა­ცო­ლე­ე­ბად არ მი­იჩ­ნევ­სო. უც­ხო რომ ხარ, სხვა­ნა­ი­რი და თა­ვი­სუ­ფა­ლი - ეს აღ­აგ­ზ­ნებს - მე­რე კი გულს მო­გიკ­ლავ­სო.

ჯე­რაც სა­ცო­ლეს ეძ­ა­ხის; ჯერ ვერ და­უ­ნამ­დ­ვი­ლე­ბია ცოლ-ქმრო­ბა, საფ­რ­თხეს ჯერ კი­დევ ვერ გრძნობს.

ხრი­ოკ ად­გი­ლას კი­დე­ებ­ჩა­მონ­გ­რე­უ­ლი გა­ლა­ვა­ნი დგას, გა­სას­ვ­ლე­ლი არ­სა­ი­თაა. იქ­ვე გდია ამ­ო­ძირ­კ­ვუ­ლი ხე­ე­ბი­დან უკ­ა­ნას­კ­ნე­ლი და ლპე­ბა; ფეს­ვე­ბი მკვდა­რი გო­ლი­ა­თის ხე­ლი­ვით ამ­ო­უშ­ვე­რია; ჰა­ერს ებ­ღა­უ­ჭე­ბა. გზად მე­ქორ­წი­ლე­ე­ბი მი­დი­ან. ლი­მუ­ზი­ნი სვლას ან­ე­ლებს. ქა­ლი ხე­დავს, რომ ჩალ­მი­ა­ნი საქ­მ­რო, სა­ცო­ლის შე­სახ­ვედ­რად რომ მი­ე­მარ­თე­ბა, არც ახ­ალ­გაზ­რ­დაა და არც სურ­ვი­ლით სავ­სე. თმა­შეთხე­ლე­ბუ­ლია, მო­ხუ­ცი და სა­ხე­დამ­ჭ­კ­ნა­რი. ქა­ლი წარ­მო­იდ­გენს, რომ ამ კა­ცის ამ­ბავს, უკვ­დავ სიყ­ვა­რულს გა­რე­მო­ე­ბა დიდ­ხანს აბრ­კო­ლებ­და, მაგ­რამ ბო­ლოს ყვე­ლა მწუ­ხა­რე­ბა გა­და­ი­ლა­ხა და ახ­ლა აქ­ვე, სად­ღაც, ხან­დაზ­მუ­ლი სატ­რ­ფო თა­ვის დამ­ჭ­კ­ნარ საქ­მ­როს მო­ე­ლის. წარ­მო­იდ­გენს, რომ ამ ორს მუ­დამ უყ­ვარ­დათ ერთ­მა­ნე­თი და ახ­ლა, ცხოვ­რე­ბის ბედ­ნი­ე­რი და­სას­რუ­ლი მო­ძებ­ნეს. ამ­ას უნ­ე­ბუ­რად ხმა­მაღ­ლა ამ­ბობს. მის­ტერ მა­ჰა­რაჯს ეღ­ი­მე­ბა და თავს აქ­ნევს. არაო, ამ კა­ცის სა­ცო­ლე ახ­ალ­გაზ­რ­დაა, ქალ­წუ­ლია - შო­რე­უ­ლი სოფ­ლის მკვიდ­რი.

რა­ტომ უნ­და სურ­დეს ლა­მაზ, ახ­ალ­გაზ­რ­და გო­გოს მო­ხუ­ცი ყე­ყე­ჩის ცო­ლო­ბა?

მის­ტერ მა­ჰა­რა­ჯი მხრებს იჩ­ე­ჩავს. მო­ხუ­ცი მცი­რე მზი­თევ­ზე და­თან­ხ­მ­დე­ბა და თუ სა­სი­მამ­როს რამ­დე­ნი­მე ქა­ლიშ­ვი­ლი ჰყავს, ეს პა­ტა­რა ამ­ბა­ვი რო­დიაო - ასე პა­სუ­ხობს. ამ მო­ხუც­მა, ვინ იც­ის, უკ­ვე რამ­დე­ნი პა­ტარ­ძ­ლის მზი­თე­ვი და­ხარ­ჯაო.

ფლე­ი­ტე­ბი­სა და საყ­ვი­რე­ბის გუ­ლის­გა­მაწ­ვ­რი­ლე­ბე­ლი ხმა მათ­კენ მო­ი­წევს. დო­ლი ქვე­მე­ხი­ვით გუ­გუ­ნებს. ტრან­ს­სექ­სუ­ა­ლი მო­ცეკ­ვა­ვე­ე­ბი მან­ქა­ნის მი­ნებ­ში იჭ­ყი­ტე­ბი­ან. Ohe America - გაჰ­კი­ვი­ან ის­ი­ნი, რო­გორ ბრძან­დე­ბით? OK, თავს გა­უფ­რ­თხილ­დით, მო­დის ქალ­ბა­ტო­ნი იან­კი-დო­დი-დენ­დი! Ooh, baby, მის ამ­ე­რი­კა ლა­მაზ­მა­ნი! ქა­ლი უც­ებ პა­ნი­კა­ში ვარ­დე­ბა. ჩქა­რა გა­ი­ა­რეო, - ყვი­რის და მძღო­ლი სიჩ­ქა­რეს უმ­ა­ტებს. სა­ქორ­წი­ნო ცე­რე­მო­ნი­ა­ლი მტვერ­ში ინთ­ქ­მე­ბა. მის­ტერ მა­ჰა­რა­ჯი ებ­ო­დი­შე­ბა, ეფ­ე­რე­ბა, ძა­ლი­ან შე­წუ­ხე­ბუ­ლია, მაგ­რამ ქა­ლი მხო­ლოდ სა­კუ­თარ თავ­ზე ბრა­ზობს. მა­პა­ტიე, მა­პა­ტიე - ბუტ­ბუ­ტებს. არ­ა­ფე­რია, სიცხის ბრა­ლია.

"ამ­ე­რი­კა". ერთხელ "ამ­ე­რი­კა­ში" ის­ი­ნი, ორ­ნი ინ­დურ სა­დილს 300 ფუ­ტის სი­მაღ­ლე­ზე მი­ირ­თ­მევ­დ­ნენ. მა­გი­დი­დან გა­ზაფხუ­ლის ახ­ლად აყ­ვა­ვე­ბუ­ლი ბა­ღი მო­ჩან­და, თვა­ლი ტკბე­ბო­და მცე­ნა­რე­თა სი­უხ­ვით და ამ გა­დამ­ხ­მარ ხრი­ოკ­ზე ის ად­გი­ლი მწვა­ნე ურცხ­ვი ბედ­ნი­ე­რე­ბა­სა­ვით ახ­სენ­დე­ბა. ერთხელ ამ კაც­მა შე­ფარ­ვით უთხ­რა: ჩე­მი ქვე­ყა­ნა ზუს­ტად შე­ნი ქვეყ­ნის მსგავ­სია - დი­დი, მშფოთ­ვა­რე და ღმერ­თე­ბით სავ­სე. ჩვენ ჩვე­ნე­ბუ­რად არ­ას­წო­რი ინგ­ლი­სუ­რით ვლა­პა­რა­კობთ, ისე რო­გორც თქვენ - თქვე­ნე­ბუ­რით. და ვიდ­რე რო­მა­ე­ლე­ბად იქ­ცე­ო­დით, ანუ ვიდ­რე ჯერ კი­დევ კო­ლო­ნია იყ­ა­ვით, ჩვენ ერ­თი და იგ­ი­ვე ბა­ტო­ნე­ბი გვყავ­და. თქვენ ის­ი­ნი ჩვენ­ზე ად­რე და­ა­მარ­ცხეთ. ასე რომ, ახ­ლა ჩვენ­ზე უფ­რო მე­ტი ფუ­ლი გაქვთ. სხვა მხრივ, ზუს­ტად ერთ­ნა­ი­რე­ბი ვართ. თქვენს ქუ­ჩებ­ში კონ­ტ­რას­ტე­ბის ზუს­ტად იგ­ი­ვე აურ­ზა­უ­რია, იგ­ი­ვე ნა­გა­ვი, ფრაგ­მენ­ტე­ბის იგ­ი­ვე მთლი­ა­ნო­ბა. ქა­ლი მა­შინ­ვე მიხ­ვ­და, კა­ცი რა­საც გუ­ლის­ხ­მობ­და: რომ ის მო­ვი­და ად­გი­ლი­დან, რომ­ლის მსგავ­სიც ქალს არ უნ­ა­ხავს, რომ­ლის ენ­ის ას­ათ­ვი­სებ­ლა­დაც გარ­ჯა მო­უ­წევს, რომ­ლის კა­ნო­ნე­ბიც არ უნ­და და­არ­ღ­ვი­ოს და რომ­ლის სი­დი­ა­დე და იდ­უ­მა­ლე­ბა აღძ­რავს და და­აცხ­რობს ყვე­ლა­ზე ნამ­დ­ვილ ვნე­ბას და სურ­ვილს.

რად­გან ქა­ლი ამ­ე­რი­კე­ლი იყო, კა­ცი მას ფუ­ლის შე­სა­ხებ ეს­ა­უბ­რა. ძვე­ლი პრო­ტექ­ცი­ო­ნის­ტუ­ლი კა­ნონ­მ­დებ­ლო­ბა, დრო­მოჭ­მუ­ლი სო­ცი­ა­ლიზ­მი, რო­მე­ლიც ამ­დენ ხანს ბო­ჭავ­და ეკ­ო­ნო­მი­კას, ახ­ლა უკ­ვე შე­იც­ვა­ლა და თუ­კი იდ­ე­ე­ბი გა­გაჩ­ნია, შე­გიძ­ლია სიმ­დიდ­რეც მო­იხ­ვე­ჭო. თა­მა­შის წე­სებს პრინ­ციც უნ­და აჰყ­ვეს. უფ­რო სწო­რად - თა­მა­ში თა­ვად უნ­და წა­მო­იწყოს. მან პრო­ექ­ტე­ბის შედ­გე­ნას მიჰ­ყო ხე­ლი, ხო­ლო ფი­ნან­სურ წრე­ებ­ში ამ­ბო­ბენ, რომ ამ ქალს კა­პი­ტა­ლი­სა და იდ­ე­ე­ბის ერ­თად თავ­მოყ­რა შე­უძ­ლია, ჯა­დოს­ნო­ბა შე­უძ­ლია, მი­სა­ღე­ბი პრო­ექ­ტე­ბი­სათ­ვის ფი­ნას­ნუ­რი მხარ­და­ჭე­რის პოვ­ნა შე­უძ­ლიაო.

"წვი­მის მომ­ყ­ვა­ნი"

ქალ­მა ის ოპ­ე­რა­ში და­პა­ტი­ჟა. მას მუ­დამ აღ­ელ­ვებ­და დი­დე­ბულ საქ­მე­თა ხოტ­ბა, სიმ­ღე­რა, რომ­ლის სიტყ­ვე­ბიც არ ეს­მო­და, რო­მელ­თა მნიშ­ვ­ნე­ლო­ბა­საც პერ­სო­ნაჟ­თა ქმე­დე­ბე­ბით უნ­და მიმ­ხ­ვ­და­რი­ყო. მე­რე ქალ­მა ის სახ­ლ­ში წა­იყ­ვა­ნა და აც­დუ­ნა. ეს ქა­ლის ქა­ლა­ქი იყო, ქა­ლის სცე­ნა; და ქა­ლი იყო ახ­ალ­გაზ­რ­და და თავ­და­ჯე­რე­ბუ­ლი. ერ­თად რომ დაწ­ვ­ნენ, ქალ­მა იგრ­ძ­ნო, რომ მთე­ლი თა­ვი­სი გა­მოც­დი­ლე­ბის, ფეს­ვე­ბის მიღ­მა უნ­და შებ­რუ­ნე­ბუ­ლი­ყო. მი­სი სიყ­ვა­რუ­ლი მძვინ­ვა­რე გახ­და, თით­ქოს კა­ცის სხე­უ­ლი შე­უც­ნო­ბე­ლი­სა­კენ ჩა­კე­ტი­ლი კა­რიბ­ჭე გახ­ლ­დათ და უნ­და შე­ემ­ს­ხ­ვ­რია.

იქ ყვე­ლა­ფე­რი მშვე­ნი­ე­რი რო­დია, - გა­აფ­რ­თხი­ლა კაც­მა. იქ სა­ში­ნე­ლი გვალ­ვა იც­ის.

მი­სი სა­სახ­ლე, სამ­წუ­ხა­როდ, სა­ძა­გე­ლია. ის იფშ­ვ­ნე­ბა, ყარს. ქა­ლის ოთ­ახ­ში ფარ­დე­ბი ძონ­ძე­ბად კი­დია, სა­წო­ლი ინჯღ­რე­ვა, კე­დელ­ზე გაკ­რუ­ლი სუ­რა­თე­ბი დიდ­გ­ვა­რო­ვან­თა მიჯ­ნუ­რო­ბის პორ­ნოგ­რა­ფი­უ­ლი ას­ახ­ვაა. ვერ გა­არ­კ­ვევ - ეს­ე­ნი მი­სი ქმრის წი­ნაპ­რე­ბი არ­ი­ან, თუ უბ­რა­ლო ნაჩხაპ­ნე­ბია, ვა­ჭარ­მა რომ შე­მო­ატყუ­ათ. ცუ­დად გა­ნა­თე­ბულ დე­რე­ფან­ში ხმა­მა­ღა­ლი მუ­სი­კა ის­მის, მაგ­რამ ქა­ლი ვერ არკ­ვევს - ხმა სა­ი­დან მო­დის. თვა­ლებ­ში ჩრდი­ლე­ბი და­უ­დის. კაც­მა აქ მარ­ტო და­ტო­ვა, თვი­თონ კი ყო­ველ­გ­ვა­რი ახს­ნა-გან­მარ­ტე­ბის გა­რე­შე გა­უ­ჩი­ნარ­და. და­ტო­ვა და უთხ­რა, რო­გორც შინ, ისე მო­ეწყ­ვეო.

მარ­ტო სძი­ნავს. ჭერ­ში გა­მო­კი­დუ­ლი გა­მაგ­რი­ლე­ბე­ლი ცხელ, ბლანტ ჰა­ერს დღვებს და წვნი­ა­ნი­ვით აბ­უყ­ბუ­ყებს. ქალს აეკ­ვი­ა­ტა ცნე­ბა "შინ": ღა­მის სი­რე­ნე­ბი, ათ­ას­გ­ვა­რი ვენ­ტი­ლა­ტო­რე­ბი. რე­ა­ლო­ბის აბს­ტ­რაქ­ცი­ად გარ­დაქ­მ­ნა. ამ სტრუქ­ტუ­რა­თა, ში­ნა­არ­ს­თა სი­უხ­ვის ცენ­ტ­რ­ში გა­მომ­წყ­ვ­დე­უ­ლი ილ­უ­ზია ძნე­ლად თუ იმ­არ­ჯ­ვებს. მონ­ს­ტ­რე­ბით, შეთხ­ზუ­ლი არ­სე­ბე­ბით თა­ვებს იმ­ი­ტომ ვირ­თობთ, რომ ჩაბ­ნე­ლე­ბუ­ლი კი­ნო­დარ­ბა­ზის მიღ­მა, წიგ­ნის ფურ­ც­ლე­ბის, გო­თუ­რი მუ­სი­კის მიღ­მა ბა­ნა­ლო­ბა გარ­დუ­ვა­ლია. ვოც­ნე­ბობთ სხვა გან­ზო­მი­ლე­ბებ­ზე, პა­რა­ნორ­მა­ლურ ქვე­ტექ­ს­ტებ­ზე, მი­წის­ქ­ვე­შა სამ­ყა­რო­ებ­ზე, რად­გან საკ­მა­რი­სია თვა­ლი გა­ვა­ხი­ლოთ, რე­ა­ლო­ბა თა­ვის ნამ­დ­ვილ, ძლი­ერ ხელს გვტა­ცებს; ვე­ღა­რა­ფერს ვხე­დავთ მა­ტე­რი­ა­ლუ­რი მოვ­ლე­ნე­ბის ჰო­რი­ზონტს მიღ­მა. ხო­ლო აქ, ამ ჰა­ე­რის ბუყ­ბუყ­ში, ტა­რა­კა­ნე­ბის მცო­ცა­ვი ჩრდი­ლე­ბით შე­ში­ნე­ბულს, შე­იძ­ლე­ბა რე­ა­ლო­ბის ყვე­ლა საზ­ღ­ვა­რი შე­მო­გეფ­შ­ვ­ნას; უკ­ვე გეფ­შ­ვ­ნე­ბა კი­დეც. შე­იძ­ლე­ბა კოშ­მა­რი - რე­ა­ლო­ბად გა­და­გექ­ცეს.

მტი­რა­ლა არ­ა­სო­დეს ყო­ფი­ლა, მაგ­რამ ახ­ლა მთე­ლი სხე­უ­ლი ეკ­რუნ­ჩხე­ბა. ცრემ­ლებს ყლა­პავს და იძ­ი­ნებს. გაღ­ვი­ძე­ბულს, დო­ლე­ბი­სა და მო­ცეკ­ვა­ვე­ე­ბის ხმა ეს­მის.

სა­სახ­ლის ეზ­ო­ში ქა­ლე­ბი და გო­გო­ნე­ბი შეგ­რო­ვი­ლან, - მო­ხუ­ცე­ბი და ახ­ალ­გაზ­რ­დე­ბი. მე­დო­ლე ჯო­ხებს რიტ­მუ­ლად იქ­ნევს და ქა­ლე­ბი ხმას უწ­ყო­ბენ. მუხ­ლე­ბი წინ გა­მო­ბურ­ც­ვი­ათ, მკლა­ვე­ბი ას­ვე­ტი­ათ და ხე­ლე­ბით, და­ჭი­მუ­ლი თი­თე­ბით ათ­ას­ნა­ირ ნი­შანს თხზა­ვენ. მა­თი კის­რე­ბი უჩ­ვე­უ­ლოდ გა­დი-გა­მო­დის, ირ­ხე­ვა. თვა­ლე­ბი უგ­იზ­გი­ზებთ, ფე­ხაწყო­ბი­ლი რაზ­მი­ვით მო­ი­წე­ვენ გრილ ქვა­ფე­ნილ­ზე (ჯერ კი­დევ ად­რეა და სა­სახ­ლის ეზ­ოს ჩრდი­ლი ფა­რავს, მზეს ჯერ არ ჩა­უ­ბე­რავს ქვა­ში თა­ვი­სი ცეცხ­ლი). ცეკ­ვის ილ­ე­თებს რომ უჩ­ვე­ნებს, ყვე­ლა­ზე უფ­რო მა­ღა­ლი, მო­ცეკ­ვა­ვე­ე­ბის თავ­ს­ზე­მოთ კო­ცო­ნი­ვით აღ­მარ­თუ­ლი - მის­ტერ მა­ჰა­რა­ჯის დაა, სა­მოც წელს მი­ტა­ნე­ბუ­ლი, მაგ­რამ ჯერ ის­ევ მთელ ქვე­ყა­ნა­ში სა­უ­კე­თე­სოდ მიჩ­ნე­უ­ლი მო­ცეკ­ვა­ვე. მის მა­ჰა­რაჯ­მა შე­ნიშ­ნა ახ­ალ­მო­სუ­ლი, მაგ­რამ არ იმჩ­ნევს. ის ცეკ­ვის დე­დო­ფა­ლია, მოძ­რა­ო­ბა - ყვე­ლა­ფე­რია.

რო­ცა ცეკ­ვა მთავ­რ­დე­ბა, ერთ­მა­ნეთს პი­რის­პირ ხვდე­ბი­ან, მის­ტერ მა­ჰა­რა­ჯის ქალ­ბა­ტო­ნე­ბი: მი­სი და და ამ­ე­რი­კე­ლი.

რას აკ­ე­თებ­დით?

ეს იყო ცეკ­ვა ცეცხ­ლო­ვა­ნი ფრინ­ვე­ლის წი­ნა­აღ­მ­დეგ. რა­თა დაცხ­რეს და უკ­უ­იქ­ცეს.

ცეცხ­ლო­ვა­ნი ფრინ­ვე­ლი (აგ­ონ­დე­ბა სტრა­ვინ­ს­კი, ლინ­კოლ­ნის ცენ­ტ­რი).

მის მა­ჰა­რა­ჯი თავს უქ­ნევს. ფრინ­ვე­ლი, რო­მე­ლიც არ­ა­სო­დეს მღე­რის, - ამ­ბობს ის, - რომ­ლის ბუ­დეც სა­ი­დუმ­ლო ად­გი­ლა­საა; რომ­ლის ავი ფრთე­ბიც ეხ­ლე­ბა ქა­ლე­ბის სხე­უ­ლებს და ცეცხლს უკ­ი­დებს და ჩვენ ვიწ­ვით.

მაგ­რამ, რა თქმა უნ­და, ას­ე­თი ჩი­ტი არ არ­სე­ბობს, ეს მო­ხუ­ცი დი­ა­სახ­ლი­სე­ბის გა­მო­გო­ნი­ლი ზღა­პა­რია.

აქ მო­ხუ­ცი დი­ა­სახ­ლი­სე­ბის ზღაპ­რე­ბი არ არ­სე­ბობს. აქ მო­ხუ­ცი დი­ა­სახ­ლი­სე­ბი არ არ­სე­ბო­ბენ.

მობ­რ­ძან­დით, მის­ტერ მა­ჰა­რაჯ! ჩალ­მით, ორქ­რომ­კე­დით ნა­ქარ­გი მან­ტი­ით; რო­გო­რი ლა­მა­ზია, რო­გო­რი მა­მა­კა­ცუ­რი, მომ­ნუს­ხ­ვე­ლად ძლი­ე­რი! ქა­ლი გრძნობს, რომ პირ­ველ­ყო­ფი­ლი­ვით ინ­თე­ბა. კა­ციც ეარ­ში­ყე­ბა, მის მო­თაფ­ვ­ლას ცდი­ლობს. იმ­ი­ტომ და­ტო­ვა, რომ ჩა­მოყ­ვა­ნის აღ­სა­ნიშ­ნა­ვად სამ­ზა­დი­სი და­ე­ჭი­რა. იმ­ე­დოვ­ნებს, კმა­ყო­ფი­ლი დარ­ჩე­ბა.

რა მო­მიმ­ზა­დე?

მო­ი­ცა და ნა­ხავ.

თა­ვი­სი აშ­მო­რე­ბუ­ლი სა­სახ­ლის უკ­ან, ნა­ხევ­რად უდ­აბ­ნო­ში, მის­ტერ მა­ჰა­რაჯ­მა მშვე­ნი­ე­რი სა­ნა­ხა­ო­ბა მო­აწყო. მთვა­რის შუქ­ზე, მო­გიზ­გი­ზე ვარ­ს­კ­ვ­ლა­ვე­ბის ქვეშ, ის­პა­ჰა­ნი­სა და ში­რა­ზის დი­დე­ბულ ხა­ლი­ჩებ­ზე ქალს უდ­ი­დე­ბუ­ლე­სო­ბა­თა და კე­თილ­შო­ბი­ლე­ბა­თა თავ­ყ­რი­ლო­ბა ეს­ალ­მე­ბა; სა­უ­კე­თე­სო მუ­სი­კო­სე­ბი მწუ­ხა­რე, გა­მაბ­რუ­ე­ბელ ფლე­ი­ტებ­ზე, უტკ­ბი­ლეს სი­მებ­ზე უკ­რა­ვენ და დამ­ღე­რი­ან უძ­ვე­ლეს და უახ­ლეს სატ­რ­ფი­ა­ლო სიმ­ღე­რებს; მის სა­ა­მებ­ლად ამ მი­წის ყვე­ლა­ზე ცვრი­ა­ნი ხი­ლი მი­ურ­თ­მე­ვი­ათ. ის უკ­ვე მთელ მხა­რე­შია ცნო­ბი­ლი. მე თქვე­ნი ქმა­რი სტუმ­რად მო­ვიწ­ვიე, - როხ­რო­ხებს მო­საზ­ღ­ვ­რე ქვეყ­ნის მმარ­თ­ვე­ლი, მაგ­რამ ვუთხა­რი, თუ შენს მშვე­ნი­ერ ქალ­ბა­ტონს არ მო­იყ­ვან, მოს­ვ­ლით თავს ნუ შე­ი­წუ­ხებ-მეთ­ქი. მე­ზო­ბე­ლი ექს-პრინ­ცი თა­ვი­სი სა­სახ­ლის აკლ­და­მა­ში გა­მო­კე­ტი­ლი ხე­ლოვ­ნე­ბის შე­დევ­რე­ბის დათ­ვა­ლი­ე­რე­ბას სთა­ვა­ზობს. მე ის­ი­ნი არ­ა­ვის­თ­ვის არ გა­მო­მაქვს, რა თქმა უნ­და, მი­სის ონ­ა­სი­სის გარ­და, თქვენ­თ­ვის მათ ჩემს ბაღ­ში გა­მოვ­ფენ, რო­გორც ეს ჯე­კი ო-სათ­ვის გა­ვა­კე­თე.

მთვა­რის შუ­ქის მი­ლე­ვამ­დე გრძელ­დე­ბა აქ­ლე­მე­ბი­სა და ცხე­ნე­ბის დო­ღი, ცეკ­ვა-სიმ­ღე­რა. ზე­მოთ შუშ­ხუ­ნე­ბი ელ­ა­ვენ. ქა­ლი მის­ტერ მა­ჰა­რაჯს მხარ­ზე ეყრ­დ­ნო­ბა და ჩას­ჩურ­ჩუ­ლებს: შენ მა­გი­უ­რი სა­მე­ფო ჩემ­თ­ვის შეთხ­ზე, თუ ყო­ველ ღა­მე ასე ერ­თო­ბი?

გრძნობს, კა­ცი რო­გორ იძ­ა­ბე­ბა: ბა­გი­დან მწა­რე სიტყ­ვე­ბი გად­მო­ე­დი­ნე­ბა: მხო­ლოდ შენს გა­მოა - პა­სუ­ხობს იგი. ამ გა­პარ­ტა­ხე­ბულ ად­გი­ლას შენ შეთხ­ზე ეს ილ­უ­ზია. აქ­ლე­მე­ბი, ცხე­ნე­ბი, საკ­ვე­ბიც კი შო­რი­დან მო­ი­ტა­ნეს. თავს ვი­ღა­ტა­კებთ, რომ გა­გა­ბედ­ნი­ე­როთ. რო­გორ შე­გიძ­ლია წარ­მო­იდ­გი­ნო, რომ ასე ვცხოვ­რობთ? ჩვენ იმ­ის უკ­ა­ნას­კ­ნელ ნაშ­თებ­ს­ღა ვი­ნა­ხავთ, რაც ოდ­ეს­ღაც გაგ­ვაჩ­ნ­და; და ახ­ლა, შენ სა­ა­მებ­ლად კი­დევ უფ­რო მეტ ვალ­ში ვი­ძი­რე­ბით. ჩვენ მხო­ლოდ გა­დარ­ჩე­ნა­ზე ვოც­ნე­ბობთ. ეს არ­ა­ბუ­ლი ღა­მე - ამ­ე­რი­კუ­ლი ოც­ნე­ბაა.

მე არ­ა­ფე­რი მითხო­ვია, - ქა­ლი პა­სუ­ხობს. ამ­ღა­მინ­დე­ლი წრე­გა­და­სუ­ლი ფუ­ფუ­ნე­ბა ჩე­მი ბრა­ლი არ არ­ის. შე­ნი სიტყ­ვე­ბი, შე­ნი ღვარ­ძ­ლი შე­უ­რაცხ­მ­ყო­ფე­ლია.

მან მე­ტის­მე­ტად ბევ­რი და­ლია და სი­მარ­თ­ლე ამ­ან ათქ­მე­ვი­ნა: ძა­ლა­უფ­ლე­ბის წი­ნა­შე თავს ვიდ­რეკთ. წვი­მის მომ­ყ­ვა­ნო, მოგ­ვიყ­ვა­ნე წვი­მა.

ფუ­ლი, - შენ გუ­ლის­ხ­მობ.

სხვა რა? კი­დევ არ­ის რა­მე?

მე­გო­ნა, კი­დევ სიყ­ვა­რუ­ლი იყო, - ქა­ლი პა­სუ­ხობს.

სავ­სე მთვა­რე არ­ა­სო­დეს ყო­ფი­ლა ასე ლა­მა­ზი, მუ­სი­კა - ასე ტკბი­ლი. არ­ცერ­თი ღა­მე არ ყო­ფი­ლა ასე მტან­ჯ­ვე­ლი.

- რა­ღაც უნ­და გითხ­რა, - ეუბ­ნე­ბა ქა­ლი.

ის ფეხ­მ­ძი­მე­დაა. ყვე­ლა ხი­დის, ყვე­ლა ნა­ვის დაწ­ვა­ზე ოც­ნე­ბობს. ეს­იზ­მ­რე­ბა ფილ­მი, ყო­ველ­თ­ვის რომ უყ­ვარ­და: კა­ცი თა­ვი­სი წი­ნაპ­რე­ბის სო­ფელ­ში ბრუნ­დე­ბა და რო­გორ­ღაც სხვა დრო­ში შე­ა­ბი­ჯებს, მა­მა­მი­სის ახ­ალ­გაზ­რ­დო­ბის დრო­ში. ბო­ლოს ცდი­ლობს სო­ფელს თა­ვი და­აღ­წი­ოს და რკი­ნიგ­ზის სად­გურ­ზე ბრუნ­დე­ბა, ლი­ან­და­გე­ბი კი გამ­ქ­რა­ლან. ში­ნის­კენ გზა აღ­არ არ­სე­ბობს და ფილ­მი ასე მთავ­რ­დე­ბა.

და­ხუ­თულ ოთ­ახ­ში ეღ­ვი­ძე­ბა; ზეწ­რე­ბი სულ­მ­თ­ლად სვე­ლია, სა­წოლ­თან კი ქა­ლი უზ­ის. შემ­ც­ბა­რი ზე­წარს შიშ­ველ სხე­ულ­ზე იხ­ვევს. მის მა­ჰა­რა­ჯი იღ­ი­მე­ბა, მხრებს იჩ­ე­ჩავს. ეუბ­ნე­ბა, - შენ ძლი­ე­რი სხე­უ­ლი გაქვს, უფ­რო ახ­ალ­გაზ­რ­და, თო­რემ ისე ჩე­მი სხე­უ­ლის მსგავ­სია.

მე ის უნ­და მი­მე­ტო­ვე­ბი­ნა. ახ­ლა უკ­ვე აღ­არ ვი­ცი რა ვქნა.

მის მა­ჰა­რა­ჯი თავს აქ­ნევს. სო­ფელ­ში ამ­ბო­ბენ, ბი­ჭი იქ­ნე­ბაო, - უხს­ნის ამ­ე­რი­კელს; და მა­შინ გვალ­ვა გა­და­ივ­ლის. უბ­რა­ლო ცრურ­წ­მე­ნაა, მაგ­რამ ჩემს ძმას არ შე­უძ­ლია შე­ნი გაშ­ვე­ბა და მე­რე, რომც წახ­ვი­დე, ბავშვს და­ი­ტო­ვებს.

მა­გა­საც ვნა­ხავთ! - იფ­ეთ­ქებს. რო­ცა ღე­ლავს, ხმა ცხვი­რის­მი­ე­რი უხ­დე­ბა, - სა­კუ­თა­რი ყუ­რის­თ­ვი­საც კი უს­ი­ა­მო მო­სას­მე­ნი. გო­ნე­ბა­ში ამ­ბა­ვი შე­ეთხ­ზა, შე­იკ­რა მის გარ­შე­მო; ამ­ბა­ვი, რო­მელ­შიც დატყ­ვე­ვე­ბუ­ლია და რომ­ლი­და­ნაც გა­მო­სა­ვა­ლი უნ­და იპ­ო­ვოს. თუნ­დაც მცდა­რი. მთა­ვა­რია, რომ ინ­ერ­ტუ­ლი არ გახ­დეს, თვი­ნი­ე­რი, სიცხი­სა­გან დაჩ­ლუნ­გე­ბუ­ლი. სიყ­ვა­რულ­მა საკ­მა­ოდ ბევ­რი შეც­დო­მა და­აშ­ვე­ბი­ნა. ახ­ლა გო­ნე­ბას მო­უხ­მობს.

კვი­რა კვი­რას მის­დევს, ქალს თვა­ლი ეხ­ი­ლე­ბა: მა­ჰა­რა­ჯი აღ­არ არ­ის ქა­ლა­ქის სა­სახ­ლე­ში გახ­ს­ნი­ლი სა­მო­რი­ნეს მე­პატ­რო­ნე; ხე­ლი მო­ა­წე­რა სუ­ლე­ლურ კონ­ტ­რაქტს, რომ­ლი­თაც და­წე­სე­ბუ­ლე­ბა ვი­ღაც ყა­ყა­ნა კა­ცე­ბის ჯგუფს და­უთ­მო. ქი­რა, რო­მელ­საც უხ­დი­ან, სა­სა­ცი­ლოა, და შე­თან­ხ­მე­ბა­ში მი­ნიშ­ნე­ბუ­ლია, რომ დღე­სას­წა­უ­ლებ­ზე, ყო­ველ წელს, იგი ვალ­დე­ბუ­ლია, სა­თა­მა­შო მა­გი­დე­ბი გა­მო­ფი­ნოს, სტუმ­რებს კბი­ლე­ბის კრე­ჭით მი­ე­გე­ბოს და თა­ვა­ზი­ა­ნად ელ­ა­პა­რა­კოს. სა­ტე­ლი­ტუ­რი კავ­ში­რე­ბი და საკ­ვე­ბი შე­და­რე­ბით მომ­გე­ბი­ა­ნია, მაგ­რამ სოფ­ლის ამ დან­ჯღ­რე­ულ სა­სახ­ლეს გა­ცი­ლე­ბით მე­ტი სჭირ­დე­ბა.

სოფ­ლის სა­სახ­ლე უხ­სო­ვარ­დ­რო­ინ­დე­ლია: ალ­ბათ ექვ­სა­სი წლის იქ­ნე­ბა. დიდ ნა­წილ­ში არ არ­ის ელ­ექ­ტ­რო­ბა, ფან­ჯ­რე­ბი და ავ­ე­ჯი. წე­ლი­წა­დის ცივ დროს - ცი­ვა, სიცხე­ში - ცხე­ლა; და წვი­მა რომ მო­ვი­დეს, დარ­ბა­ზე­ბის უმ­ე­ტე­სო­ბა წყლით აივ­სე­ბა. ერ­თა­დერ­თი, რაც აქ არ­ის, წყა­ლია - სა­სახ­ლის და­უშ­რე­ტე­ლი შად­რე­ვა­ნი. სა­სახ­ლის უკ­ან, ნან­გ­რე­ვე­ბის გავ­ლით, სა­დაც ყველ­გან ღა­მუ­რე­ბი გა­მო­კი­დუ­ლან, დაზ­ვა­ვე­ბულ ჭუჭყ­სა და სკინ­ტ­ლ­ში ქა­ლი გზას მი­იკ­ვ­ლევს. სოფ­ლე­ლე­ბის მწკრივს ხე­დავს. გვალ­ვის შე­დე­გად გა­ღა­ტა­კე­ბულ­ნი, კონ­კებს მა­ლა­ვენ, სიბ­ნე­ლის სა­ფარ­ვე­ლი­დან სა­თი­თა­ოდ გა­მო­დი­ან, გა­რიჟ­რა­ჟამ­დე ავ­სე­ბენ თა­ვი­ანთ მათხოვ­რულ თა­სებს. მწყურ­ვალ­თა მწკრი­ვის უკ­ან, ქონ­გუ­რე­ბი­ა­ნი კედ­ლის შა­ვი ჩრდი­ლი გუ­შა­გი­ვით აყ­უ­დე­ბუ­ლა. სოფ­ლე­ლი ქა­ლი გა­უ­მარ­თა­ვი ინგ­ლი­სუ­რით უხს­ნის, რომ ეს და­ნახ­ში­რე­ბუ­ლი სა­სახ­ლე უწ­ინ პრინ­ცის სა­სახ­ლის უდ­ი­დეს ნა­წილს შე­ად­გენ­და. ის და­იწ­ვა და დიდ­ძა­ლი გან­ძი და დი­დე­ბუ­ლი სი­ცოცხ­ლე­ე­ბი შე­ი­წი­რა.

ეს რო­დის მოხ­და?

უწ­ინ­დელ დრო­ში.

ქა­ლი ხვდე­ბა კა­ცის მწა­რე სიტყ­ვე­ბის მი­ზეზს. მის მა­ჰა­რა­ჯი უამ­ბობს, რომ ერთ­მა პრინ­ცე­სამ, მათ­ზე უფ­რო სა­სო­წარ­კ­ვე­თილ­მა, ახ­ლა­ხან სი­ცოცხ­ლე და­ას­რუ­ლა. ცეცხ­ლი და­ლია. ჭი­ქა­ში ჩა­ამ­ს­ხ­ვ­რია თა­ვი­სი დარ­ჩე­ნი­ლი ალ­მა­სე­ბი და გა­დაყ­ლა­პა.

ასე რომ, ამ­ე­რი­კა­ში ჩა­სუ­ლი მის­ტერ მა­ჰა­რა­ჯი ძი­ე­ბის, სი­ახ­ლე­თა და­ნერ­გ­ვის ილ­უ­ზი­ამ მო­იც­ვა და ქა­ლის გუ­ლიც ამ სა­სო­წარ­კ­ვე­თი­ლი თა­მა­შით და­იპყ­რო. მან ის­წავ­ლა თა­ნა­მედ­რო­ვე კა­ცი­ვით ლა­პა­რა­კი, მაგ­რამ სი­ნამ­დ­ვი­ლე­ში უმ­წეოა აწმ­ყოს წი­ნა­შე. სას­ტი­კი გვალ­ვა, ის­ტო­რია, რო­მელ­მაც მის ქვე­ყა­ნას ზურ­გი შე­აქ­ცია, ან­ად­გუ­რებს და ფეხ­ქ­ვეშ საყ­რ­დენს უშ­ლის. ათ­ლე­ტი, რო­მელ­მაც სა­ბერ­ძ­ნეთ­ში, ოლ­იმ­პი­ურ თა­მა­შებ­ში გა­ი­მარ­ჯ­ვა, თა­ვის ქვე­ყა­ნა­ში მა­ღალ­ჩი­ნო­სა­ნი გახ­და. მაგ­რამ მის­ტერ მა­ჰა­რა­ჯი ახ­ლა და­ცე­მის გზა­ზეა, ის­ე­ვე რო­გორც მი­სი სახ­ლი. ქა­ლის ოთ­ა­ხი კი თან­და­თან ფუ­ფუ­ნე­ბის მწერ­ვალს ემს­გავ­სე­ბა, აქ ყვე­ლა­ფე­რი: შე­მი­ნუ­ლი ფან­ჯ­რე­ბი, ელ­ექ­ტ­რო­გა­მაგ­რი­ლე­ბე­ლი, მოწ­კ­რი­ა­ლე ტე­ლე­ფო­ნი, მო­დე­მის ხა­ზი, ნაწყ­ვეტ-ნაწყ­ვე­ტი შე­საძ­ლებ­ლო­ბაა - და­უ­კავ­შირ­დეს იმ სხვა სამ­ყა­როს, - თა­ვის უწ­ინ­დელ ცხოვ­რე­ბას.

კაც­მა ქა­ლი თა­ვის ოთ­ახ­ში არ შე­იყ­ვა­ნა, იმ­ი­ტომ, რომ რცხვე­ნია მი­სი.

თან­და­თან, სა­კუ­თარ წი­აღ­ში სი­ცოცხ­ლის ზრდას გრძნობს და ლა­მის - აპ­ა­ტი­ოს კი­დეც, და­ეხ­მა­როს წარ­სუ­ლი­დან დაბ­რუ­ნე­ბა­ში, შე­უძღ­ვეს აწმ­ყოს გარ­და­სახ­ვად მდი­ნა­რე­ბა­ში, რო­მე­ლიც ქა­ლის ნამ­დ­ვი­ლი ცხოვ­რე­ბა იყო. რაც შე­უძ­ლია, ყვე­ლა­ფერს გა­ა­კე­თებს. ის არ­ის "ამ­ე­რი­კა" და მოჰ­ყავს წვი­მა.

ის­ევ და ის­ევ ოფ­ლად დაღ­ვ­რი­ლი, შიშ­ვე­ლი იღ­ვი­ძებს და სა­წოლ­ზე მის მა­ჰა­რა­ჯი ჩა­მოს­ჯ­დო­მია. ჰო, მშვე­ნი­ე­რი სხე­უ­ლი გაქვს, შე­იძ­ლე­ბო­და მო­ცეკ­ვა­ვი­სა ყო­ფი­ლი­ყო. კარ­გად და­იწ­ვე­ბა.

არ შე­მე­ხო! (ის შეშ­ფო­თე­ბუ­ლია)

ამ მხა­რე­ში ყვე­ლა სა­ცო­ლე შო­რი­დან მოჰ­ყავთ. და რო­ცა კა­ცე­ბი მზი­თევს გა­მო­უ­ჭა­მენ, მო­დის ცეცხ­ლო­ვა­ნი ფრინ­ვე­ლი.

ნუ მა­ში­ნებ! (ის შემ­ც­ბა­რია)

იცი რამ­დე­ნი ცო­ლი ჰყავ­და?

შე­ში­ნე­ბუ­ლი, გა­ოგ­ნე­ბუ­ლი, გან­ს­რი­ხე­ბუ­ლი ქმრის პი­რის­პირ დგას. მარ­თა­ლია? ამ­ის გა­მოა, რომ შე­ნი და არ­ა­სო­დეს გათხო­ვი­ლა, რომ თა­ვის ჭერ­ქ­ვეშ სოფ­ლის ყვე­ლა ში­ნა­ბე­რას - ახ­ალ­გაზ­რ­დას და ხნი­ერს, იმ­ის­თ­ვის აგ­რო­ვებს, რომ და­იც­ვას? ეს და­უს­რუ­ლე­ბე­ლი ცეკ­ვის კლა­სი სა­მუ­და­მო ქალ­წუ­ლე­ბი­საა, გათხო­ვე­ბის რომ ეშ­ი­ნი­ათ?!

მარ­თა­ლია რომ თქვენ წვავთ თქვენს ცო­ლებს?!

აჰ, ეს ჩემ­მა შეშ­ლილ­მა დამ ჩა­გა­გო­ნა, არა? - იც­ი­ნის. შე­მო­ვი­და შენს ოთ­ახ­ში ღა­მით, მო­გე­ფე­რა, მო­ე­ა­ლერ­სა შენს სხე­ულს, წყალ­ზე და ცეცხ­ლ­ზე გე­ლა­პა­რა­კა, ქა­ლე­ბის სი­ლა­მა­ზე­სა და იდ­უ­მა­ლე­ბა­ზე, კა­ცე­ბის მო­მაკ­ვ­დი­ნე­ბელ ბუ­ნე­ბა­ზე. ალ­ბათ გი­ამ­ბო მა­გი­უ­რი ჩი­ტის შე­სა­ხებ, სიკ­ვ­დი­ლის ჩი­ტის შე­სა­ხებ.

არა, - ქა­ლი ნელ-ნე­ლა იხ­სე­ნებს, - პირ­ვე­ლი, ვინც ცეცხ­ლო­ვა­ნი ფრინ­ვე­ლი ახ­სე­ნა, შენ იყ­ა­ვი.

გა­ალ­მა­სე­ბულ მის­ტერ მა­ჰა­რაჯს ცო­ლი თა­ვი­სი დის ცეკ­ვის გაკ­ვე­თილ­ზე მიჰ­ყავს. მის და­ნახ­ვა­ზე მო­ცეკ­ვა­ვე­ებს რიტ­მი ერ­ე­ვათ. ზა­რე­ბი წკა­რუნს წყვე­ტენ. რა­ტომ ხართ აქ, - ეკ­ითხე­ბა გან­რის­ხე­ბუ­ლი. უთ­ხა­რით ჩემს ცოლს, აქ რა­ტომ მოხ­ვე­დით. ლტოლ­ვი­ლე­ბი ხართ თუ მოს­წავ­ლე­ე­ბი? - მოს­წავ­ლე­ე­ბი, სერ. აქ იმ­ი­ტომ ხართ, რომ გე­ში­ნი­ათ? ო, არა სერ, ჩვენ არ­აფ­რის არ გვე­ში­ნია. მი­სი ხმა ულ­მო­ბე­ლია, მგრგვი­ნა­ვი; და მთე­ლი ამ დრო­ის მან­ძილ­ზე მი­სი თვა­ლე­ბი დის თვა­ლებს მზე­რას არ აც­ი­ლებს. მის მა­ჰა­რა­ჯი დგას - მა­ღა­ლი და მდუ­მა­რე.

უკ­ა­ნას­კ­ნე­ლი შე­კითხ­ვა მის­კე­ნაა მი­მარ­თუ­ლი. რამ­დე­ნი ცო­ლი მყავ­და? რამ­დენს ჩა­მოთ­ვ­ლი, რომ მყავ­და? ერთ­მა­ნე­თის ძა­ლა ბო­ჭავთ, ძმას და დას, ის­ტო­რი­ის, დრო­ის მიღ­მა გა­მო­კე­ტი­ლებს. მის მა­ჰა­რა­ჯი თვალს პირ­ვე­ლი ახ­ამ­ხა­მებს. ეს პირ­ვე­ლია, - პა­სუ­ხობს.

დამ­თავ­რ­და. ცო­ლის­კენ ტრი­ალ­დე­ბა და ხე­ლებს შლის. შე­ნი სა­კუ­თა­რი ყუ­რით ხომ მო­ის­მი­ნე?! ზღაპ­რე­ბი აღ­არ გვჭირ­დე­ბა.

სიცხე ყვე­ლა ზღვარს გა­და­დის. გაძ­ვალ­ტყა­ვე­ბუ­ლი ხა­რე­ბი ყა­ვის­ფერ მინ­დორ­ზე ეც­ე­მი­ან. არ­ის დღე­ე­ბი, რო­ცა ცა მდგოგ­ვის­ფერ-ყვი­თე­ლი ღრუბ­ლე­ბით იფ­ა­რე­ბა, - და­სავ­ლე­თით, ნა­ხევ­რად აორთ­ქ­ლე­ბუ­ლი ჭა­ო­ბე­ბის თავ­ზე რომ გა­მო­კი­დუ­ლან. ეს სა­ძა­გე­ლი ყვი­თე­ლი წვი­მაც გა­ა­ხა­რებ­დათ, მაგ­რამ არც ის მო­დის.

ყვე­ლა­ფერს მყრა­ლი სუ­ნი ას­დის. გა­მომ­ხ­მა­რი ქვე­წარ­მავ­ლე­ბი, მკვდა­რი კა­ტე­ბი, - მწე­რე­ბი, გომ­ბე­შო­ე­ბი. ყვე­ლა ოფ­ლად იღვ­რე­ბა და ყარს.

სიცხემ მო­ა­დუ­ნა. ნა­ყო­ფი იზრ­დე­ბა. მის მა­ჰა­რა­ჯის მო­ცეკ­ვა­ვე­ებს სულ უფ­რო ხში­რად ავ­იწყ­დე­ბათ კარ-ფან­ჯ­რის მი­ხურ­ვა. ხან სად გა­მოჩ­ნ­დე­ბი­ან, ხან - სად: ცხე­ლი ფე­რე­ბით, უც­ნა­უ­რი ფი­გუ­რე­ბით მო­უ­ხა­ტავთ ერთ­მა­ნე­თის სხე­უ­ლე­ბი, სულ ერთ­მა­ნე­თის ალ­ერ­ს­ში არ­ი­ან, ჩა­კო­ნე­ბუ­ლე­ბი იძ­ი­ნე­ბენ. მის­ტერ მა­ჰა­რა­ჯი მას­თან არ შე­მო­დის. არც მო­ვა, ვიდ­რე ბავშვს ატ­ა­რებს. მაგ­რამ ყო­ველ ღა­მით სტუმ­რობს მის მა­ჰა­რა­ჯი. ცეკ­ვის გაკ­ვე­თილ­ზე ძმის შე­მო­ტე­ვის შემ­დეგ, მის მა­ჰა­რა­ჯი თით­ქ­მის აღ­არ ლა­პა­რა­კობს. ღა­მით მხო­ლოდ სა­წოლ­თან ჩა­მოჯ­დო­მის და მი­ა­ლერ­სე­ბის ნე­ბას ით­ხოვს. მის­ტერ მა­ჰა­რა­ჯის ცო­ლი ამ­ის ნე­ბას რთავს.

ჯან­მ­რ­თე­ლო­ბა უუარ­ეს­დე­ბა. ოფ­ლად იღვ­რე­ბა, სიცხის­გან კან­კა­ლებს. მხო­ლოდ სა­სახ­ლის შად­რე­ვა­ნი იფ­ა­რავს სწრა­ფი გა­მო­ფიტ­ვი­სა და სიკ­ვ­დი­ლი­სა­გან. მის მა­ჰა­რა­ჯი უვ­ლის, საკ­ვე­ბი მო­აქვს. ახ­ლო-მახ­ლო ერ­თა­დერ­თი ექ­ი­მია და ის­იც მო­ხუ­ცია, გა­მოყ­რუ­ე­ბუ­ლი. ორ­ი­ვე ქა­ლი გრძნობს, რომ ბავ­შ­ვი საფ­რ­თხე­შია.

ამ გრძე­ლი, ბლან­ტი ღა­მე­ე­ბი­სას სა­მოც წელს მი­ტა­ნე­ბუ­ლი მო­ცეკ­ვა­ვე ხმა­დაბ­ლა, არ­ა­ამ­ქ­ვეყ­ნი­უ­რი ხმით ალ­ა­პა­რაკ­დე­ბა.

აქ რა­ღაც შე­მაძ­რ­წუ­ნე­ბუ­ლი მოხ­და. რა­ღაც შე­უქ­ცე­ვა­დი. ისე რომ, ვერც შევ­ნიშ­ნეთ მი­სი და საწყი­სი და წი­ნა­აღ­მ­დე­გო­ბა ვერ გა­ვუ­წი­ეთ, ვიდ­რე ძა­ლი­ან გვი­ან არ იყო, ვიდ­რე ახ­ა­ლი კა­ნო­ნე­ბი არ დამ­კ­ვიდ­რ­და. აქ მოხ­და სა­ში­ნე­ლი, სა­ბო­ლოო გან­ხეთ­ქი­ლე­ბა კა­ცებ­სა და ქა­ლებს შო­რის. რო­ცა კა­ცე­ბი ამ­ბო­ბენ, რომ უწ­ვი­მო­ბის ეშ­ი­ნი­ათ, რო­ცა ჩვენ ვამ­ბობთ, რომ ცეცხ­ლის გვე­ში­ნია, - ერთ­სა და იმ­ა­ვეს ვგუ­ლის­ხ­მობთ. ჩვენ­ში რა­ღა­ცამ აიწყ­ვი­ტა და ახ­ლა უკ­ვე გვი­ა­ნია მი­სი მო­თოკ­ვა.

იყო და არა იყო რა, დი­დი ხნის წი­ნათ აქ ცხოვ­რობ­და დი­დე­ბუ­ლი პრინ­ცი; შე­იძ­ლე­ბა ითქ­ვას, უკ­ა­ნას­კ­ნე­ლი პრინ­ცი. ის იყო მსოფ­ლი­ო­ში ყვე­ლა­ზე მშვე­ნი­ე­რი პრინ­ცი და ცო­ლა­დაც ულ­ა­მა­ზე­სი ქა­ლი შე­ირ­თო, - ლე­გენ­და­რუ­ლი მო­ცეკ­ვა­ვე და გულ­თამ­პყ­რო­ბე­ლი; და მათ ჰყავ­დათ ორი შვი­ლი - გო­გო და ბი­ჭი. რო­ცა კა­ცი ხან­ში შე­ვი­და, მის თვა­ლებ­ში ცეცხ­ლი მი­ნელ­და; მაგ­რამ ქა­ლი, მო­ცეკ­ვა­ვე არ ჩა­ფერ­ფ­ლი­ლა. ორ­მოც­და­ა­თი წლი­სა ოც­და­ერ­თი­სას ჰგავ­და. რაც დრო გა­დი­ო­და, პრინ­ცის ძლი­ე­რე­ბა ჭკნე­ბო­და, მი­სი მშვე­ნი­ე­რე­ბა თა­ვის მა­გი­ურ ბრწყინ­ვა­ლე­ბას კარ­გავ­და, ხო­ლო გულ­ში შუ­რი იბ­უ­დებ­და...

(მის მა­ჰა­რაჯს გა­აჟ­რ­ჟო­ლა, და სწრა­ფად და­ას­რუ­ლა ამ­ბა­ვი)

ცი­ხე­დარ­ბა­ზი და­იწ­ვა. ორ­ი­ვე­ნი და­ი­ღუპ­ნენ. პრინ­ცი ეჭ­ვობ­და, რომ მის ცოლს საყ­ვარ­ლე­ბი მოჰ­ყავ­და, თუმ­ცა ქალს მის­თ­ვის არ­ა­სო­დეს უღ­ა­ლა­ტია. ბავ­შ­ვებს, მსა­ხუ­რე­ბი ზრდიდ­ნენ.

გო­გო მო­ცეკ­ვა­ვე გახ­და, ბი­ჭი კი სპორ­ტ­ს­მე­ნი, და ასე შემ­დეგ. და სოფ­ლე­ლე­ბი ამ­ბობ­დ­ნენ, რომ მო­ხუ­ცი პრინ­ცი, რის­ხ­ვის­გან ან­თე­ბუ­ლი, გა­და­იქ­ცა გი­გან­ტურ ფრინ­ვე­ლად, ჩი­ტად, რო­მე­ლიც მთლი­ა­ნად ცეცხ­ლის­გა­ნაა შექ­მ­ნი­ლი, და რომ ამ ჩიტ­მა დაწ­ვა პრინ­ცე­სა და დღე­საც ბრუნ­დე­ბა, რომ ქმრე­ბის რის­ხ­ვი­სას სხვა ქა­ლე­ბიც ფერ­ფ­ლად აქ­ცი­ოს.

და თქვენ, - ეკ­ითხე­ბა მწო­ლა­რე ავ­ად­მ­ყო­ფი, - თქვენ რას აკ­ე­თებთ?

ნუ ეც­დე­ბი გვი­თა­ნაგ­რ­ძ­ნო, შენ­თ­ვის ეს ყვე­ლა­ფე­რი მხო­ლოდ ზღა­პა­რია. ჩვენ კი ამ ზღაპ­რებ­ში, ამ მე­ტა­ფო­რებ­ში ვართ გა­მომ­წყ­ვ­დე­ულ­ნი. ეს მე­ტა­ფო­რე­ბი გარ­დაგ­ვ­სა­ხა­ვენ და გვიმ­ხე­ლენ ჩვე­ნი ცხოვ­რე­ბის აზრს.

ავ­ად­მ­ყო­ფო­ბა უკ­ან იხ­ევს და ბავ­შ­ვიც მშვე­ნივ­რა­დაა. ფიქ­რი კა­ლა­პოტ­ში ბრუნ­დე­ბა. ბავშვს და­ი­ტო­ვებს, მაგ­რამ ამ ფან­ტა­ზი­ე­ბის სა­სახ­ლე­ში აღ­არ დარ­ჩე­ბა, - ამ კაც­თან, რო­მელ­საც თურ­მე სულ არ იც­ნობს. ის დაბ­რუნ­დე­ბა ქა­ლაქ­ში, გაფ­რინ­დე­ბა ამ­ე­რი­კა­ში და ბავ­შ­ვის და­ბა­დე­ბის შემ­დეგ ყვე­ლა­ფე­რი რიგ­ზე დად­გე­ბა, თა­ვი­სი გზით წა­ვა. სწრა­ფად გა­ეყ­რე­ბა. რა თქმა უნ­და, არ­ა­ვი­თა­რი სურ­ვი­ლი არა აქვს მა­მას ბავ­შ­ვის ნახ­ვა აუკრ­ძა­ლოს. რო­ცა სურს, ბავ­შ­ვი მა­შინ ნა­ხოს. აღ­მო­სავ­ლეთ­ში მოგ­ზა­უ­რო­ბის ნე­ბა­საც დარ­თავს. უნ­და, რომ ბავ­შ­ვი ორ­ი­ვე კულ­ტუ­რას იც­ნობ­დეს. საკ­მა­რი­სია! დროა ზრდას­რუ­ლე­ბი­ვით მო­იქ­ც­ნენ. შე­იძ­ლე­ბა ფი­ნან­სურ სა­კითხებ­ში მა­ჰა­რა­ჯის მრჩევ­ლა­დაც დარ­ჩეს. რა­ტო­მაც არა? ეს მი­სი საქ­მეა. რო­დე­საც თა­ვი­სი გა­დაწყ­ვე­ტი­ლე­ბის შე­სა­ხებ მის მა­ჰა­რა­ჯას უამ­ბობს მო­ხუ­ცი მო­ცეკ­ვა­ვის სა­ხე ტკი­ვი­ლით იღ­მი­ჭე­ბა.

შუ­ა­ღა­მი­სას ამ­ე­რი­კელს სა­სახ­ლის დე­რეფ­ნებ­ში და ეზ­ო­ში ატ­ე­ხი­ლი ღრი­ან­ცე­ლი აღ­ვი­ძებს. იც­მევს, გა­რეთ გა­დის. მო­უ­ლოდ­ნელ სა­ნა­ხა­ო­ბას აწყ­დე­ბა, - ავ­ტო­მან­ქა­ნე­ბის მთე­ლი არ­მა­და მოგ­რო­ვი­ლა: და­ჟან­გუ­ლი ავ­ტო­ბუ­სი, რამ­დე­ნი­მე მო­ტო­ციკ­ლე­ტი, ახ­ა­ლი იაპ­ო­ნუ­რი სამ­გ­ზავ­რო მან­ქა­ნა, სა­ხუ­რა­ვახ­დი­ლი ურ­ი­კა, და­ხუ­რუ­ლი ჯი­პი. მის მა­ჰა­რა­ჯის ქა­ლე­ბი მან­ქა­ნებ­ში ჩახ­ვა­ვე­ბუ­ლან. მღე­რი­ან, მრის­ხა­ნე ხმა ამ­ოს­დით. თან წა­მო­უ­ღი­ათ იარ­ა­ღი - რაც ხელ­ში მოხ­ვედ­რი­ათ - ჯო­ხე­ბი, ბა­ღის ხელ­საწყო­ე­ბი, სამ­ზა­რე­უ­ლოს და­ნე­ბი. მის მა­ჰა­რა­ჯი ჯი­პის სა­ჭეს­თან ზის და თა­ვის რაზმს ზე­მო­დან დაჰ­კი­ვის.

რა ხდე­ბა?

შე­ნი საქ­მე არ არ­ის. შენ ზღაპ­რე­ბის არ გჯე­რა. შენ შინ ბრუნ­დე­ბი.

მე თქვენ მოგ­დევთ.

მის მა­ჰა­რა­ჯის ჯი­პი ად­გილს წყდე­ბა. ფა­რა­უნ­თებ­ლად მიქ­რის და­ხეთ­ქილ მი­წა­ზე. ჭრე­ლი არ­მა­და უკ­ან მო­ინ­ჯღ­რე­ვა. მსვლე­ლო­ბას მთვა­რის შუ­ქი დას­დის.

მათ წინ, წაქ­ცე­უ­ლი ხის გვერ­დით ჩა­მორ­ღ­ვე­უ­ლი ქვის თა­ღი აღ­მარ­თუ­ლა, გა­სას­ვ­ლე­ლი არ­სა­ით; რაზ­მი ჩერ­დე­ბა. ფარ­ნებს ან­თე­ბენ. მო­ცეკ­ვა­ვე­ე­ბის კლა­სი თაღს აწყ­დე­ბა, თით­ქოს ამ ცა­რი­ე­ლი, ტრი­ა­ლი ად­გი­ლი­დან ეს ერ­თა­დერ­თი გა­სას­ვ­ლე­ლი იყ­ოს, ერ­თა­დერ­თი კა­რიბ­ჭე - სხვა სამ­ყა­როს­კენ. რო­ცა თვი­თონ ამ­ე­რი­კე­ლიც იგ­ი­ვეს სჩა­დის, ის­ევ ის გრძნო­ბა ეუფ­ლე­ბა: უხ­ი­ლავ გარ­ს­ში, სარ­კე­ში, სხვა­ნა­ირ სი­ნამ­დ­ვი­ლე­ში, თხზუ­ლე­ბა­ში შე­ბი­ჯე­ბი­სა.

ცოცხა­ლი სუ­რა­თი - მან­ქა­ნე­ბის ფა­რე­ბით გა­ნა­თე­ბუ­ლი. გახ­სოვთ მო­ხუ­ცი ნე­ფე, თა­ვი­სი ახ­ალ­გაზ­რ­და, სხვა სოფ­ლი­დან ჩა­მოყ­ვა­ნი­ლი სა­ცო­ლის შე­სახ­ვედ­რად რომ მი­ე­შუ­რე­ბო­და? აი, აქ დგას, დამ­ნა­შა­ვის, მკვლე­ლის სა­ხით; გვერ­დით უდ­გას ახ­ალ­გაზ­რ­და ცო­ლი, ჯერ რომ ვე­რა­ფერს ხვდე­ბა.

იმ­ათ უკ­ან თა­ნა­სოფ­ლე­ლი კა­ცე­ბის სი­ლუ­ე­ტე­ბი მო­ჩანს.

უბ­ე­დუ­რი წყვი­ლის წინ მის­ტერ მა­ჰა­რა­ჯი დგას.

ამ პირ­ქუ­ში სცე­ნის შემ­ხედ­ვა­რე ქა­ლებს კი­ვი­ლი ამ­ოს­კ­დე­ბათ. მე­რე ხმა­უ­რი წყდე­ბა. მის­ტერ მა­ჰა­რა­ჯის აქ ყოფ­ნა აფრ­თხობთ. და ძმის პი­რის­პირ დგე­ბა. ვი­ღა­ცამ ფა­რი ან­თე­ბუ­ლი და­ტო­ვა. მის შუქ­ზე და-ძმის სა­ხე­ებს თეთ­რი, ყვი­თე­ლი, წი­თე­ლი ფე­რი გა­დას­დით. ის­ი­ნი ამ­ე­რი­კე­ლის­თ­ვის გა­უ­გე­ბარ ენ­ა­ზე ლა­პა­რა­კო­ბენ; ეს არ­ის ოპ­ე­რა - ტექ­ს­ტის გა­რე­შე; მა­თი სიტყ­ვე­ბის მნიშ­ვ­ნე­ლო­ბას მა­თი მოძ­რა­ო­ბით, მათ სა­ხე­ებ­ზე აღ­ბეჭ­დი­ლი ფიქ­რე­ბით და მი­მი­კე­ბით უნ­და მიხ­ვ­დეს. და ისე ცხა­დად, თით­ქოს ყო­ველ მარ­ც­ვალს არ­ჩევ­დეს, მას ეს­მის მის მა­ჰა­რა­ჯი რო­გორ უბრ­ძა­ნებს თა­ვის ძმას: ის, რაც ჩვენს მშობ­ლებს შო­რის და­იწყო, ახ­ლა მთავ­რ­დე­ბა. და ეს­მის პა­სუ­ხიც, რო­მელ­საც ჩა­მონ­გ­რე­უ­ლი თა­ღის მიღ­მა მნიშ­ვ­ნე­ლო­ბა არ გა­აჩ­ნია; რო­მელ­საც მა­ჰა­რა­ჯი ამ­ოთ­ქ­ვამს და თან - ცეცხ­ლად იქ­ცე­ვა, სხე­უ­ლი­დან ფრთე­ბი ამ­ოს­კ­დე­ბა, თვა­ლე­ბი უგ­იზ­გი­ზებს; მი­სი სიტყ­ვე­ბი ჰა­ერ­შია გა­მო­კი­დუ­ლი და მი­სი სუნ­თ­ქ­ვა მის მა­ჰა­რაჯს ტრუ­სავს, წვავს, ნა­ცარ-ტუ­ტად აქ­ცევს; და მე­რე ბეხ­რე­კი კა­ცის აკ­ან­კა­ლე­ბულ ცოლს ან­ად­გუ­რებს.

მე ვარ ცეცხ­ლო­ვა­ნი ფრინ­ვე­ლის ბუ­დე.

მის მა­ჰა­რაჯს დამ­წ­ვარს რომ ხე­დავს, ამ­ე­რი­კელ­ში რა­ღაც აიწყ­ვეტს, რა­ღაც ბორ­კი­ლი, რა­ღაც ზღვა­რი იმს­ხ­ვ­რე­ვა. ტალ­ღა­სა­ვით მი­ას­კ­დე­ბა მის­ტერ მა­ჰა­რაჯს. უკ­ან მოგ­რო­ვი­ლი მრის­ხა­ნე მო­ცეკ­ვა­ვე­ე­ბიც თა­ვაწყ­ვე­ტილ ტალ­ღე­ბად მო­ე­დი­ნე­ბი­ან. ის­ი­ნი გრძნო­ბენ, რო­გორ ერღ­ვე­ვა მათ სხე­უ­ლებს საზ­ღ­ვ­რე­ბი და გად­მოჩ­ქეფს წვი­მის გი­გან­ტუ­რი, ყოვ­ლის­მომ­ს­ვ­რე­ლი ნა­კა­დი, ცეცხ­ლო­ვან ფრინ­ველს რომ ახრ­ჩობს, მის ბუ­დეს რომ ფა­რავს და მო­ი­წევს ამ გვალ­ვის­გან გა­ხე­ვე­ბულ მი­წა­ზე, რო­მელ­მაც აღ­არც კი იც­ის, რო­გორ შე­ი­წო­ვოს ამ­ხე­ლა ნი­აღ­ვა­რი, თან რომ მი­ა­ქა­ნებს იმ ბეხ­რეკს და მის პირ­სის­ხ­ლი­ან ძმებს; და იწ­მინ­დე­ბა ეს ად­გი­ლი ში­შე­ბის, თა­ვი­სი არ­ქა­უ­ლი ტრა­გე­დი­ე­ბის, თა­ვი­სი კა­ცე­ბის­გან.

ნი­აღ­ვა­რი, რო­გორც რის­ხ­ვა, თან­და­თან ცხრე­ბა. ქა­ლე­ბი კვლავ სა­კუ­თარ თავს ემს­გავ­სე­ბი­ან და სამ­ყა­როც პირ­ვან­დელ სა­ხეს იბ­რუ­ნებს. ქა­ლე­ბი ნე­ლა გროვ­დე­ბი­ან ქვის თა­ღის ქვეშ და ვერ­ტ­მ­ფ­რე­ნე­ბის ხმა­ურს აყ­უ­რა­დე­ბენ, რომ ის­ი­ნი, ში­შის­გან გა­თა­ვი­სუფ­ლე­ბულ­ნი, ვინ­მემ იხს­ნას, ვიდ­რე სა­კუ­თარ თა­ვებს წა­ლე­კა­ვენ. რაც შე­ე­ხე­ბა ამ­ე­რი­კელს, მი­სი სი­ლუ­ე­ტი გა­ნაგ­რ­ძობს ცვლი­ლე­ბას. მის­ტერ მა­ჰა­რა­ჯის შვი­ლი და­ი­ბა­დე­ბა არა აქ, არ­ა­მედ დე­დის სამ­შობ­ლო­ში, სა­დაც მა­ლე ერ­თად დაბ­რუნ­დე­ბი­ან. ეალ­ერ­სე­ბა თა­ვის სულ უფ­რო მე­ტად გა­მო­ბურ­ცულ მუ­ცელს. ახ­ა­ლი სი­ცოცხ­ლე, მის წი­აღ­ში რომ იზრ­დე­ბა, იქ­ნე­ბა ორ­ი­ვე - ცეცხ­ლიც და წვი­მაც.

© ”არილი”