ადოლფო ბიოი კასარესი

­­­­­­სასწაულები არ მეორდე­ბა

სად­გურ კონ­ს­ტი­ტუ­სი­ონ­ზე, სა­გა­ზე­თო კი­ოს­კ­თან (იმ­ხა­ნად იქ რი­გი­ა­ნი წიგ­ნის იდ­ვა შე­იძ­ლე­ბო­და გზა­ში თავ­შე­საქ­ცე­ვად) ჩემს ყო­ფილ მე­გო­ბარს, გრე­ვეს შე­ვე­ჩე­ხე. მარ­ტო­ხე­ლა კა­ცი იყო, უც­ოლ­შ­ვი­ლო. მკითხა, აქ რას აკ­ე­თე­ბო.

- ლას ფლო­რეს­ში მი­ვემ­გ­ზავ­რე­ბი. მაგ­რამ უაზ­რო შემ­თხ­ვე­ვის გა­მო მა­ტა­რებ­ლის გას­ვ­ლამ­დე ხუ­თი სა­ა­თით ად­რე მოვ­ხ­ვ­დი აქ.

- მეც მაგ დღე­ში ვარ, - თქვა მან, - კო­რო­ნელ პრინ­გ­ლეს­ში ვა­პი­რებ გამ­გ­ზავ­რე­ბას, მაგ­რამ უაზ­რო შემ­თხ­ვე­ვამ ორ­მო­ცი წუ­თით ად­რე მო­მიყ­ვა­ნა სად­გურ­ზე. კა­ფე­ში ხომ არ შევ­სუ­ლი­ყა­ვით?

კა­ფე­ში შე­ვე­დით. რა­ღაც შე­ვუკ­ვე­თეთ და მე ვთქვი:

- შე­მიმ­ჩ­ნე­ვია, ცხოვ­რე­ბა­ში ერთ პე­რი­ოდს მე­ო­რე ენ­აც­ვ­ლე­ბა. დღეს ჩვენ ფუ­ჭი დამ­თხ­ვე­ვე­ბის პე­რი­ოდ­ში ვართ.

- ფუ­ჭი დამ­თხ­ვე­ვე­ბის? - ჩა­მე­კითხა გრე­ვე.

- ფუ­ჭი იმ გა­გე­ბით, - მი­ვუ­გე სწრა­ფად, რა­თა არ­ა­ფე­რი სწყე­ნო­და, - რომ ეს დამ­თხ­ვე­ვე­ბი არ­ა­ფერს მო­ას­წა­ვე­ბენ.

- ამ­ა­ში დარ­წ­მუ­ნე­ბუ­ლი არა ვარ.

- იმ­ა­ში, რომ არ­ა­ფერს მო­ას­წა­ვე­ბენ. არ­ა­სო­დეს.

პა­უ­ზის შემ­დეგ წარ­მოთ­ქ­მუ­ლი ეს "არ­ა­სო­დეს" გან­მარ­ტე­ბას ჰგავ­და. უფ­რო სწო­რად - ბუნ­დო­ვან გან­მარ­ტე­ბას, რო­მე­ლიც ჩემს კი­დევ ერთ შე­კითხ­ვას და გრე­ვეს სა­პა­სუ­ხო გან­მარ­ტე­ბას ით­ვა­ლის­წი­ნებ­და. ვი­თა­რე­ბის ას­ეთ­მა სირ­თუ­ლემ შე­მაშ­ფო­თა, რად­გან მინ­დო­და მხო­ლოდ ერთ რა­მე­ში და­მერ­წ­მუ­ნე­ბი­ნა მე­გო­ბა­რი - რო­დე­საც დღე­ვან­დელ დამ­თხ­ვე­ვას ფუ­ჭი ვუ­წო­დე, სუ­ლაც არ მი­გუ­ლის­ხ­მია ჩვე­ნი შეხ­ვედ­რა - მხო­ლოდ ამ­ი­ტომ მო­ვუ­ყე­ვი ძვე­ლი ამ­ბა­ვი სო­მერ­სეტ მო­ე­მის გა­ო­რე­ბა­ზე. შე­საძ­ლოა, ეს ამ­ბა­ვი იმ­ი­ტო­მაც მო­ვუ­ყე­ვი, რომ მუ­დამ იმ­ე­დი მაქვს, იქ­ნებ ოდ­ეს­მე მა­ინც რო­მე­ლი­მე თა­ნა­მო­სა­უბ­რემ მის­თ­ვის ლი­ტე­რა­ტუ­რუ­ლი ფორ­მა მო­მა­ძებ­ნი­ნოს. და შე­საძ­ლოა, იმ­ი­ტო­მაც, რომ მი­სი გა­მე­ო­რე­ბა, უბ­რა­ლოდ, ჩვე­უ­ლე­ბად მექ­ცა.

- ეს ამ­ბა­ვი ასე მოხ­და, - და­ვიწყე მე, - "კუ­ნარ­დის" კომ­პა­ნი­ის გე­მით ნიუ-იორ­კი­დან სა­უთ­ჰემ­პ­ტონ­ში მივ­ცუ­რავ­დი. გე­მის რეს­ტო­რან­ში ჩემს მა­გი­დას­თან აღ­მოჩ­ნ­და მგზავ­თა­გან ერ­თა­დერ­თი ჩვე­ნი თა­ნა­მე­მა­მუ­ლე - ენ­ერ­გი­უ­ლი, ძლი­ე­რი ხა­სი­ა­თის ხან­დაზ­მუ­ლი სე­ნი­ო­რა, რო­მელ­საც მე­ტად და­ვუ­მე­გობ­რ­დი.

მახ­სოვს, იმ სა­ღა­მოს მგზავ­რ­თა სი­ე­ბი ჩა­მოგ­ვი­რი­გეს. ყვე­ლამ თა­ვი­სი გვა­რის ძებ­ნა და­იწყო. აღ­ელ­ვე­ბუ­ლი - თით­ქოს და იმ სი­ი­დან გა­მორ­ჩე­ნა უბ­ი­ლე­თო მგზავ­რად მაქ­ცევ­და - ვე­რა და ვერ ვპო­უ­ლობ­დი სამ მა­გი­ურ სიტყ­ვას.

"დაწყ­ნარ­დი! - შე­ვუ­ძა­ხე სა­კუ­თარ თავს, - ყვე­ლა­ფე­რი გა­ირ­კ­ვე­ვა!"

უეც­რად გო­ნე­ბა გა­მი­ნათ­და: ეტ­ყო­ბა ამ ბრიყ­ვებ­მა "ბ"-ზე კი არა "კ"-ზე ჩა­აკ­ვე­ტეს ჩე­მი გვა­რი. და მარ­თ­ლაც, სი­ა­ში ფი­გუ­რი­რებ­და ვინ­მე მის­ტერ კე­სა­რე­სი, ად­ოლ­ფო ბ. რო­მელ­შიც მცი­რე­ო­დე­ნი ყოყ­მა­ნის შემ­დეგ სა­კუ­თა­რი თა­ვი ამ­ო­ვი­ცა­ნი. ჩე­მი მე­გო­ბა­რი ქალ­ბა­ტო­ნი ამგ­ვარ სიძ­ნე­ლეს გა­და­ურ­ჩა, თუმ­ცა მა­ინც კარ­გა ხანს ჩაჰ­კირ­კი­ტებ­და სი­ას, და ბო­ლოს დი­დის ამ­ბით მი­მი­თი­თა უშ­ეც­დო­მოდ და­ბეჭ­დილ თა­ვის გვარ­ზე. მაგ­რამ ჩე­მი ყუ­რად­ღე­ბა მი­იპყ­რო სი­ა­ში მის წინ დას­მულ­მა გვარ­მა და ხმა­მაღ­ლა წა­ვი­კითხე: "მის­ტერ მო­ე­მი, უილ­ი­ამ სო­მერ­სეტ". ჩე­მი შეც­დო­მის გა­სას­წო­რებ­ლად სე­ნი­ო­რამ ხმას აუწია და უფ­რო მკა­ფი­ოდ წა­ი­კითხა ის­ევ სა­კუ­თა­რი გვა­რი.

- არა, სე­ნი­ო­რა. თქვე­ნი გვა­რი ხომ უკ­ვე ვი­ცი, - მი­ვუ­გე, - უბ­რა­ლოდ გა­მიკ­ვირ­და, სი­ა­ში ცნო­ბილ რო­მა­ნისტს, სო­მერ­სეტ მო­ემს რომ წა­ვაწყ­დი.

ქალს თვა­ლე­ბი გა­უბ­რ­წყინ­და და მივ­ხ­ვ­დი - ეს სა­ხე­ლი მის­თ­ვის უც­ხო არ იყო. ჩვე­ნი ახ­ლან­დე­ლი ქა­ლიშ­ვი­ლე­ბი რას შე­ედ­რე­ბი­ან ძვე­ლი თა­ო­ბის არ­გენ­ტი­ნელ ქალ­ბა­ტო­ნებს. სად­ღა აქვთ იმ­ათ­ნა­ი­რი კულ­ტუ­რა და სი­დარ­ბა­ის­ლე:

- სო­მერ­სეტ მო­ე­მი! - გა­ი­მე­ო­რა სე­ნი­ო­რამ, - აჰ, რა თქმა უნ­და! მი­სი ერ­თი რო­მა­ნი წა­კითხუ­ლი მაქვს. მოქ­მე­დე­ბა წყნარ ოკ­ე­ა­ნე­ში ხდე­ბა. არ ვი­ცი, რა­ტომ, მაგ­რამ მუ­დამ მხიბ­ლავ­და ეს აღ­მო­სავ­ლუ­რი თავ­გა­და­სავ­ლე­ბი.

მე­რე მკითხა, სა­ხით თუ ვიც­ნობ­დი მო­ემს და ამ­ჟა­მად აქ, რეს­ტო­რან­ში თუ იმ­ყო­ფე­ბო­და.

- დი­ახ. მი­ნა­ხავს მი­სი სუ­რა­თე­ბი, - მო­ვუ­გე, - მაგ­რამ ახ­ლა აქ არ უნ­და იყ­ოს.

ალ­ბათ ძა­ლი­ან გა­მი­მარ­თ­ლა, მო­ე­მი რეს­ტო­რან­ში რომ არ აღ­მოჩ­ნ­და, რად­გან სე­ნი­ო­რამ გა­ნაცხა­და:

- გა­მოჩ­ნ­დე­ბა თუ არა, მი­ვალ და ვეტყ­ვი, არ­გენ­ტი­ნე­ლი მწე­რა­ლი უნ­და გა­გაც­ნოთ-მეთ­ქი. აბა რა გგო­ნი­ათ, - ვეტყ­ვი, რომ დი­დი მწე­რა­ლი ხართ.

- რას ბრძა­ნებთ, - წა­ვი­ბუტ­ბუ­ტე.

- უბ­ე­დუ­რე­ბა ის არ­ის, - მო­მიჭ­რა მან, - რომ ჩვენ, არ­გენ­ტი­ნე­ლე­ბი, გა­და­მე­ტე­ბულ თავ­მ­დაბ­ლო­ბას ვი­ჩენთ!

- თავ­მ­დაბ­ლო­ბა­ში არ არ­ის საქ­მე. უბ­რა­ლოდ არ მინ­და ისე გა­მოგ­ვი­ვი­დეს, თით­ქოს ძა­ლა­თი ვეტ­მას­ნე­ბით.

- აი, ხომ ხე­დავთ! - ბავ­შ­ვებს რომ მი­მარ­თა­ვენ, იმგ­ვა­რი ტო­ნით მითხ­რა სე­ნი­ო­რამ - მოჩ­ვე­ნე­ბი­თი თავ­მ­დაბ­ლო­ბა და სი­ა­მა­ყე, - მუ­დამ ამ წრე­ზე ვტრი­ა­ლებთ. ეს არ­ის არ­გენ­ტი­ნელ­თა სე­ნი.

მე­ო­რე დღეს, სე­ნი­ო­რას გან­ზ­რახ­ვით შე­ში­ნე­ბუ­ლი, ყველ­ნა­ი­რად ვე­რი­დე­ბო­დი მას­თან შეხ­ვედ­რას. მაგ­რამ სიფ­რ­თხი­ლე ზედ­მე­ტი იყო - სო­მერ­სეტ მო­ე­მი არ­სად გა­მოჩ­ნ­და. თით­ქოს კა­ი­უ­ტა­ში გა­მო­კე­ტი­ლი მოგ­ზა­უ­რობ­და.

სა­უთ­ჰემ­პ­ტონ­ში ჩას­ვ­ლის წი­ნად­ღეს ჩემს თა­ნა­მე­მა­მუ­ლეს გე­მის სა­პო­ლი­ციო პუნ­ქ­ტ­ში და მა­ღა­ზი­ა­ში წავ­ყე­ვი. ბე­რი­ქა­ლი არ სცნობ­და დაღ­ლას. დავ­ქ­რო­დით ზე­ვით-ქვე­ვით კი­ბე­ებ­ზე, ლიფ­ტის უარმ­ყო­ფელ­ნი. შუ­ა­გემ­ბან­ზე, მიყ­რუ­ე­ბულ კუთხე­ში, პორ­ტ­ში შეს­ვ­ლი­სას ვეს­ტი­ბუ­ლად რომ უნ­და ქცე­უ­ლი­ყო, და სი­ცოცხ­ლით აზ­რი­ა­ლე­ბუ­ლი­ყო, შემ­დე­გი სუ­რა­თი ვი­ხი­ლეთ: ტყა­ვის სა­ვარ­ძელ­ში, ბრი­ტა­ნე­თის სა­მე­ფო სახ­ლის მცი­რეწ­ლო­ვან შთა­მო­მა­ვალ­თა ფო­ტო­პორ­ტ­რე­ტის ქვეშ გან­მარ­ტო­ე­ბით მიმ­ჯ­და­რი­ყო ჩა­ფიქ­რე­ბუ­ლი მო­ხუ­ცი, რო­მე­ლიც ისე შე­ფუთ­ნუ­ლი­ყო, რო­გორც ფი­ლე­ას ფო­გი მსოფ­ლი­ოს გარ­შე­მო ოთხ­მოც­დ­ღი­ა­ნი მოგ­ზა­უ­რო­ბის წი­ნად­ღეს. წამ­ში ვი­ცა­ნი სო­მერ­სეტ მო­ე­მი. ეტ­ყო­ბა მო­სა­ლოდ­ნე­ლი გაც­ნო­ბა ჩემს შეგ­ნე­ბა­ში გა­ნურ­ჩე­ვე­ლი და შე­უძ­ლე­ბე­ლიც კი გამ­ხ­და­რი­ყო (მარ­თ­ლაც, უკ­ვე მე­რამ­დე­ნედ გა­და­ი­დო). ასეა თუ ისე, და­ვი­ჩურ­ჩუ­ლე, ან იქ­ნებ წა­მო­ვიყ­ვი­რე კი­დეც, რად­გან სე­ნი­ო­რას ყურთ აკლ­და - "ის არ­ის!"

სჯობ­და კრინ­ტი არ და­მეძ­რა. ჩე­მი მე­გო­ბა­რი ქა­ლი დრო­შა­სა­ვით მოფ­რი­ა­ლე სამ­გ­ზავ­რო ლა­ბა­დით, წამ­ს­ვე შე­ტე­ვა­ზე გა­და­ვი­და. "ჯერ კი­დევ ცოცხ­ლობს მხედ­რუ­ლი სუ­ლი ჩვე­ნი ძვე­ლი მე­ომ­რე­ბი­სა, რომ­ლე­ბიც მა­ი­პუს­თან, ნა­ვა­როს­თან და ლა-ვერ­დეს­თან იბრ­ძოდ­ნენ", - გა­ვი­ფიქ­რე მე.

სე­ნი­ო­რა არც და­ფიქ­რე­ბუ­ლა, ისე უთ­ავ­ბო­ლოდ მი­ა­ყა­რა თა­ვი­სი ჩი­ქორ­თუ­ლი ინგ­ლი­სუ­რით:

- ჩვენ თქვე­ნი გაც­ნო­ბა გვინ­დო­და, ეს ჩვენ­თ­ვის დი­დი პა­ტი­ვი იქ­ნე­ბა, სე­ნი­ო­რი არ­გენ­ტი­ნე­ლი მწე­რა­ლი გახ­ლავთ, ორ­ი­ვე­ნი აღ­ტა­ცე­ბულ­ნი ვართ თქვე­ნით.

ჩა­ფიქ­რე­ბუ­ლი მო­ხუ­ცი გა­მო­ერ­კ­ვა.

- ნე­ბა მი­ბო­ძეთ, ვი­კითხო, რა­ტომ ხართ ჩე­მით აღ­ტა­ცე­ბუ­ლი? - იკ­ითხა დარ­ბა­ის­ლუ­რი თა­ვა­ზი­ა­ნო­ბით და მის­თ­ვის ჩვე­უ­ლი მე­დი­დუ­რო­ბით შეგ­ვათ­ვა­ლი­ე­რა.

მუ­დამ მო­უს­ვე­ნარ­მა და და­ეჭ­ვე­ბულ­მა სე­ნი­ო­რამ პატ­რი­ო­ტუ­ლი სიტყ­ვით მი­მარ­თა მო­ემს: - რომ არ­გენ­ტი­ნე­ლი სუ­ლაც არ არ­ის ფრთებ­გარ­ჭო­ბი­ლი ინ­დი­ე­ლი, თუმ­ცა მი­სი გა­რეგ­ნო­ბა ამ­ას არ ად­ას­ტუ­რებს და რომ რო­მა­ნე­ბი ბუ­ე­ნოს აირ­ე­სამ­დეც აღ­წევს... თა­ვი­სი გა­მოს­ვ­ლა ასე და­ამ­თავ­რა:

- ხომ და­მე­თან­ხ­მე­ბით, მის­ტერ სო­მერ­სეტ, რომ აღ­მო­სავ­ლე­ლი მომ­ხიბ­ვ­ლელ სა­ი­დუმ­ლოს ფა­რავს?- პა­ტივ­მოყ­ვა­რე­ო­ბამ მი­ბიძ­გა, სა­უ­ბარ­ში ჩავ­რე­უ­ლი­ყა­ვი.

"Cakes and lale" სა­უცხოო რო­მა­ნია, რი­ხი­ა­ნად წა­მო­ვიწყე, - ას­ე­ვე აღ­ტა­ცე­ბუ­ლი ვარ თქვე­ნი ბო­ლოდ­რო­ინ­დე­ლი ნა­წარ­მო­ე­ბით "A Writer's Notebook".

ინგ­ლი­სელ­მა რა­ღაც წა­ი­დუ­დუ­ნა და იძ­უ­ლე­ბუ­ლი გავ­ხ­დი, მეთხო­ვა ნათ­ქ­ვა­მი გა­ი­მე­ო­რეთ-მეთ­ქი (თით­ქოს ჩე­მი თა­ნა­მე­მა­მუ­ლეს სიყ­რუე გად­მომ­დე­ბო­დეს). მა­შინ მო­ხუ­ცი სე­ნი­ო­რას მი­უბ­რუნ­და და ქედ­მაღ­ლუ­რად გან­მარ­ტა: - თქვენ ვი­ღა­ცა­ში გეშ­ლე­ბით, მე არ­ა­ვი­თა­რი რო­მა­ნე­ბი არ და­მი­წე­რია, გა­დამ­დ­გა­რი პოლ­კოვ­ნი­კი ვარ...

- გვა­სუ­ლე­ლებს? - გად­მო­მი­ლა­პა­რა­კა ჩემ­მა მე­გო­ბარ­მა ქალ­მა. ორ­ი­ვე­ნი აღშ­ფო­თე­ბუ­ლე­ბი ვი­ყა­ვით. მე ცი­ვად წარ­მოვ­თ­ქ­ვი სა­თა­ნა­დო სა­ბო­დი­შო სიტყ­ვე­ბი და ჩვენ იქ­ა­უ­რო­ბას გა­ვე­ცა­ლეთ.

- ჰმ, პოლ­კოვ­ნიკს და­მი­ხე­დეთ! - წა­მო­ი­ძა­ხა სე­ნი­ო­რამ, - რა­ღას არ მო­ი­გო­ნე­ბენ, მაგ­რამ მე ვერ გა­მა­ცუ­რებს, ჩე­მი გვა­რი ჯერ კი­დევ გან­მა­თა­ვი­სუფ­ლე­ბე­ლი ომ­ის დრო­ი­დან იღ­ებს სა­თა­ვეს.

- ცდე­ბით, ჩვენ გა­სუ­ლე­ლე­ბას სუ­ლაც არ აპ­ი­რებ­და, პი­რი­ქით, - მი­ვუ­გე მი­სი უაზ­რო სიტყ­ვე­ბით გა­ღი­ზი­ა­ნე­ბულ­მა.

მე­ო­რე დი­ლით შერ­ბუ­რის რე­იდ­ზე ბაქ­ნი­დან ვუც­ქე­რო­დით, რო­გორ გა­და­დი­ოდ­ნენ მგზავ­რე­ბი სა­ბუქ­სი­რო კა­ტარ­ღა­ზე, რო­მელ­საც ის­ი­ნი ნა­პირ­ზე უნ­და გა­და­ეყ­ვა­ნა. სე­ნი­ო­რამ ქვე­მოთ ბუქ­სი­რის გემ­ბა­ნის­კენ მი­მი­თი­თა და თქვა:

- აი ის­იც!

მე კი მო­პირ­და­პი­რე გემ­ბან­ზე მი­ვა­ნიშ­ნე: - არა, მო­ე­მი იქ არ­ის...

- აქ­აც არ­ის და იქ­აც, - ნაღ­ვ­ლი­ა­ნად გა­ი­ღი­მა სე­ნი­ო­რამ.

და მარ­თ­ლაც, წყლი­დან თით­ქოს გან­საც­ვიფ­რე­ბე­ლი მი­რა­ჟი ამ­ო­ი­მარ­თაო, სა­ბუქ­სი­რო გემ­ზე, თუ შე­იძ­ლე­ბა ასე ითქ­ვას, ორი მო­ე­მი და­ვი­ნა­ხეთ.

- ორ­ი­ვე ერთ­ნა­ი­რია, - დაბ­ნე­უ­ლად წა­მო­ვი­ძა­ხე.

- გან­ს­ხ­ვა­ვე­ბუ­ლად აც­ვი­ათ, - შე­მის­წო­რა სე­ნი­ო­რამ.

ჩე­მი ლა­პა­რა­კის დროს გრე­ვეს სი­ცა­რი­ე­ლის­თ­ვის მი­ეპყ­რო მზე­რა და წა­ა­გავ­და პი­რუთ­ვ­ნელ მო­სა­მარ­თ­ლეს, რომ­ლის გა­ნა­ჩენ­ზე გავ­ლე­ნას ვერ მო­ახ­დენს ვე­რა­ვი­თა­რი მტკი­ცე­ბა თუ პი­რა­დი სიმ­პა­თი­ე­ბი. მი­სი დუ­მი­ლი ერ­თობ ხან­გ­რ­ძ­ლი­ვი მეჩ­ვე­ნა და ვთქვი! - დი­ახ, ასე იყო, სულ ეს არ­ის...

- მარ­თა­ლი ხარ, და­მე­თან­ხ­მა ბო­ლოს და ბო­ლოს, - ნამ­დ­ვი­ლად ფუ­ჭი დამ­თხ­ვე­ვაა. მაგ­რამ ეგ ამ­ბა­ვი ოდ­ნა­ვა­დაც არ ჰფენს შუქს ჩემს შემ­თხ­ვე­ვას. მხო­ლოდ იმ­ას თუ ამტ­კი­ცებს, რომ არ­ის მო­მენ­ტე­ბი, რო­დე­საც ყვე­ლა­ფე­რი შე­საძ­ლე­ბე­ლია.

არ ვი­ცო­დი, რა მე­პა­სუ­ხა, - ალ­ბათ, ასეა, - და­ვე­თან­ხ­მე ბო­ლოს.

- ეს მო­მენ­ტე­ბი გა­ნუ­მე­ო­რე­ბე­ლია, - გა­ნაგ­რ­ძო გრე­ვემ, - რად­გან იმ­წამ­ს­ვე წარ­სულს ერწყ­მი­ან, მაგ­რამ რე­ა­ლურ­ნი არ­ი­ან და წარ­მოქ­მ­ნი­ან გან­სა­კუთ­რე­ბულ, ამ­ო­უხ­ს­ნელ რე­ა­ლო­ბას, რო­მე­ლიც არ ექ­ვემ­დე­ბა­რე­ბა ბუ­ნე­ბის კა­ნო­ნებს.

- შენ მითხა­რი, "ჩე­მი შემ­თხ­ვე­ვაო" - შე­ვაწყ­ვე­ტი­ნე მსჯე­ლო­ბა.

- დი­ახ, ერ­თი ამ­ბა­ვი გა­დამ­ხ­და თავს, შე­ნი სა­უბ­რი­სას რა­ღაც იმ­ე­დი აღ­მეძ­რა, - გან­მი­მარ­ტა გრე­ვემ.

- გუ­ლი ხომ არ გატ­კი­ნე, რა­მე სა­ი­დუმ­ლოს ამ­ოხ­ს­ნას ხომ არ ელ­ო­დი?

- არ ვი­ცი, რას ვე­ლო­დი... ეგ­ე­ბა ამ­ო­საც­ნო­ბიც არ­ა­ფე­რია, უც­ნა­უ­რია, მაგ­რამ ძალ­ზე ეს­ა­და­გე­ბა ღრმა რწმე­ნას, უაზ­რო გულ­და­ჯე­რე­ბას, რა­საც ყო­ვე­ლი ჩვენ­გა­ნი სუ­ლის სიღ­რ­მე­ში გრძნობს. კარ­მენ სილ­ვე­ი­რა თუ გახ­სოვს?

- რა თქმა უნ­და, სი­ცოცხ­ლით სავ­სე იყო, საბ­რა­ლო, მე მას...

მინ­დო­და მეთ­ქ­ვა, კარ­მენს ლუ­ი­ზა ბრუ­კეს ვამ­ს­გავ­სებ­დი-მეთ­ქი. ბრუ­კე კი­ნომ­სა­ხი­ო­ბი იყო, ყმაწ­ვილ­კა­ცო­ბა­ში ვგიჟ­დე­ბო­დი მას­ზე. თვალ­წინ და­მიდ­გა ორ­ი­ვე ქა­ლის ოვ­ა­ლუ­რი სა­ხე, თეთ­რი კა­ნი, მუ­ქი თვა­ლე­ბი, ამ­ა­ვე ფე­რის თმა და სა­ფეთ­ქ­ლებ­თან პა­წია კუ­ლუ­ლე­ბი.

- შენ სიტყ­ვა არ და­გიმ­თავ­რე­ბია, რა­ღა­ცას მე­უბ­ნე­ბო­დი, - მითხ­რა გრე­ვემ რა­ღაც­ნა­ი­რი თრთოლ­ვით.

- უბ­რა­ლოდ მინ­დო­და მეთ­ქ­ვა, რომ სა­ოც­რად მომ­ხიბ­ლა­ვი და ახ­ალ­გაზ­რ­და იყო.

- მო­ხა­რუ­ლი ვარ, რომ მოგ­წონ­და, - თქვა გრე­ვემ და სწრა­ფად დას­ძი­ნა:

- მკრე­ხე­ლო­ბა­ში ნუ ჩა­მო­მარ­თ­მევ, კარ­მენს ვუყ­ვარ­დი, მეც მიყ­ვარ­და, მაგ­რამ ქვე­შეც­ნე­უ­ლად. რა ბრიყ­ვი ვი­ყა­ვი! ერთს კი ვაც­ნო­ბი­ე­რებ­დი, - მას­თან არ­ა­სო­დეს მწყინ­დე­ბო­და. ქა­ლე­ბის ამ­ბა­ვი ხომ იცი. კარ­მე­ნი მუ­დამ პო­უ­ლობ­და, უფ­რო სწო­რად, გა­მო­ძებ­ნი­და ხოლ­მე სა­შუ­ა­ლე­ბას ში­ნი­დან თა­ვი დაგ­ვეძ­ვ­რი­ნა და სად­მე გავ­მ­გ­ზავ­რე­ბუ­ლი­ყა­ვი, თუმ­ცა ჩვენს გა­რე­მო­ე­ბა­ში არ ივ­არ­გებ­და, ვინ­მეს ერ­თად ვე­ნა­ხეთ.

- მა­რა­დი­უ­ლი გა­რე­მო­ე­ბე­ბი! ყო­ველ ქალს შე­იძ­ლე­ბა შე­ექ­მ­ნას ის­ე­თი გა­რე­მო­ე­ბა, რო­მე­ლიც მის­გან სიფ­რ­თხი­ლეს მო­ითხოვს. ან, უკ­ეთ რომ ვთქვა - რისკს.

მე ხმა­მაღ­ლა გა­ვი­ცი­ნე, სა­კუ­თარ­მა ეპ­იგ­რა­მამ გა­მამ­ხ­ნე­ვა, გრე­ვეს კი, რო­გორც ეტ­ყო­ბო­და, ნაღ­ვე­ლი შე­მო­აწ­ვა.

- ამ­ას ვერ ვით­ვა­ლის­წი­ნებ­დი, ეტ­ყო­ბა, სხვებ­ზე უფ­რო გუ­ლუბ­რ­ყ­ვი­ლო ვარ, კარ­მე­ნის ოჯ­ა­ხურ პი­რო­ბებს ან­გა­რიშს ვუ­წევ­დი. ბევ­რ­ჯერ გა­და­ვათ­ქ­მე­ვი­ნე ჩა­ნა­ფიქ­რი, მა­გარმ ზოგ­ჯერ ნე­ბა­ზე მივ­ყ­ვე­ბო­დი და ეს სა­ნა­ნებ­ლად არ­ა­სო­დეს დამ­რ­ჩე­ნია. ამ ქალს სა­ოც­რად უყ­ვარ­და ცხოვ­რე­ბა, სა­დაც უნ­და გავ­ყო­ლო­დი, რეს­ტო­რან­ში, ნა­ვით სა­სე­ირ­ნოდ თუ სას­ტუმ­რო­ში უიკ-ენ­დე­ბის დროს, წინ­და­წინ ვგრძნობ­დით, რომ უდ­ი­დე­სი სი­ა­მოვ­ნე­ბა გვე­ლო­და. ამ სი­ა­მოვ­ნე­ბა­თა ულ­ე­ვი მა­რა­გი გვქონ­და და, სურ­ვი­ლი­სა­მებრ, მუ­დამ ვპო­უ­ლობ­დით. ერთ-ერ­თი ამგ­ვა­რი გას­ხ­ლ­ტო­მა მარ-დელ-პლა­ტა­ში მო­ვაწყ­ვეთ: სწო­რედ იმ ხა­ნებ­ში მან­ქა­ნა გავ­ყი­დე და გამ­გ­ზავ­რე­ბა მა­ტა­რებ­ლით მოგ­ვიხ­და. ეს ერთ­გ­ვარ რის­კ­თან იყო და­კავ­ში­რე­ბუ­ლი. ვინ იც­ის, ამ­ხე­ლა გზა­ზე ვის გა­და­ვეყ­რე­ბო­დით. ვა­გონ­ში ჩვენს პირ­და­პირ ახ­ალ­გაზ­რ­და ქა­ლი იჯ­და, რო­გორც შემ­დ­გომ გა­ირ­კ­ვა, - კბი­ლის ექ­ი­მი. გა­უ­ჩე­რებ­ლად ლა­პა­რა­კობ­და. კარ­მენ­მა ხმა­დაბ­ლა გა­მაფ­რ­თხი­ლა, თა­ვი შე­ი­კა­ვე, არ გა­მო­ე­ლა­პა­რა­კო, თო­რემ წუ­თი­ე­რი სი­სუს­ტე და ხუთ­სა­ა­თი­ა­ნი მა­ღალ­ფარ­დო­ვა­ნი სა­უ­ბა­რი არ აგვ­ც­დე­ბაო.

იგი მა­ლე დარ­წ­მუნ­და, რომ მთელ მა­ტა­რე­ბელ­ში ერ­თა­დერ­თი სა­ხი­ფა­თო არ­სე­ბა ჩვენს პირ­და­პირ იჯ­და.

- სა­ხი­ფა­თო სუ­ლაც არ არ­ის, - მი­ვუ­გე, - ცო­ტა მო­საწყე­ნი და თავ­მო­მა­ბეზ­რე­ბე­ლია, ეს არ­ის და ეს. ჩვენ ხომ არ ვი­ცით, რას უნ­და ვე­ლო­დოთ სხვა ვა­გო­ნებ­ში.

- იქ არ­ა­ვინ იქ­ნე­ბა, - და­მარ­წ­მუ­ნა კარ­მენ­მა, - იგი გუ­ლის­ხ­მობ­და, ჩვე­ნი ნაც­ნო­ბე­ბი სხვა­გან არ იქ­ნე­ბი­ა­ნო.

- რო­მელ სას­ტუმ­რო­ში გავ­ჩერ­დეთ? - ვკითხე.

ნომ­რის და­ჯავ­შ­ნა ვერ მო­ვას­წა­რი, გამ­გ­ზავ­რე­ბა დღი­სით, სა­დი­ლო­ბის ხანს გა­დავ­წყ­ვი­ტეთ, ორ­ი­ვე­ნი ში­ნის­კენ გა­ვე­შუ­რეთ ჩე­მოდ­ნე­ბის წა­მო­სა­ღე­ბად და დავ­თ­ქ­ვით, რომ ერთ­მა­ნეთს ხუთ სა­ათ­ზე, სად­გურ კონ­ს­ტი­ტუ­სი­ონ­ზე შევ­ხ­ვ­დე­ბო­დით. ბო­ლო წუთს კარ­მენს გა­ახ­სენ­და, რომ შა­ბათს და კვი­რას საქ­ველ­მოქ­მე­დო სა­ღა­მო­ზე უნ­და გა­მო­სუ­ლი­ყო. სას­წ­რა­ფოდ ტე­ლე­ფო­ნის­კენ გავ­ქან­დით. კარ­მენ­მა შეძ­ლო მო­ლა­პა­რა­კე­ბა და ბო­დი­შის მოხ­და. შემ­დეგ მითხ­რა: "ძა­ლი­ან გა­მი­მარ­თ­ლა, ვში­შობ­დი, რომ და­მე­ლა­პა­რა­კე­ბო­და თავ­მ­ჯ­დო­მა­რე, მკაც­რი და რეს­პექ­ტა­ბე­ლუ­რი ბებ­რუ­ხა­ნა, მას მთე­ლი ბუ­ე­ნოს-აირ­ე­სი იც­ნობს, მაგ­რამ ტე­ლე­ფონ­თან მი­სი მდი­ვა­ნი, სა­სი­ა­მოვ­ნო ქალ­ბა­ტო­ნი მო­ვი­და, ვუთხა­რი ავ­ად ვარ, წა­მოდ­გო­მა არ შე­მიძ­ლია-მეთ­ქი. აბა, თუ გა­მო­იც­ნობ რა მითხ­რა? ბებ­რუ­ხა­ნაც ავ­ად გახ­და და ჩაწ­ვაო. ერ­თი სიტყ­ვით, ყვე­ლა­ფე­რი რიგ­ზეა".

ჩემს კითხ­ვა­ზე, რო­მელ სას­ტუმ­როს აირ­ჩევ-მეთ­ქი, მი­პა­სუ­ხა: - "პრო­ვინ­სი­ალ­ზე" რა აზ­რი­სა ხარ?

- ხომ არ შე­ი­შა­ლე, - მი­ვუ­გე პა­სუ­ხად, - უფ­რო მყუდ­რო ად­გი­ლი უნ­და მოვ­ძებ­ნოთ.

ახ­ლა მგო­ნია, შეშ­ლი­ლი ის კი არა, მე ვი­ყა­ვი. სიფ­რ­თხი­ლის გა­მო, უბ­ად­რუ­კი მა­ნი­ა­კი­ვით მუ­დამ რომ ვბორ­კავ­დი მის სურ­ვი­ლებს და მის­წ­რა­ფე­ბებს.

© ”არილი”