უილიამ ფოლკნერი

რო­გორ გაჰ­ყ­ვა ფოლ­კ­ნე­რის ფავ­ნუ­სი პა­ნის ძა­ხილს

ლე­ლა სამ­ნი­აშ­ვი­ლი

უილ­ი­ამ ფოლ­კ­ნერ­მა წე­რა იმ რწმე­ნით და­იწყო, რომ პო­ე­ტი გახ­დე­ბო­და, მაგ­რამ ამ სურ­ვი­ლის გან­ხორ­ცი­ე­ლე­ბა მხო­ლოდ პრო­ზა­ში გახ­და შე­საძ­ლე­ბე­ლი. ლი­ტე­რა­ტუ­რა­ში გვაქვს მრა­ვა­ლი მა­გა­ლი­თი იმ­ი­სა, რომ მწე­რა­ლი მოღ­ვა­წე­ო­ბას პო­ე­ზი­ით იწ­ყებს, შემ­დეგ პრო­ზა­ზე გა­და­დის და ამ­ის სა­ფუძ­ვე­ლი თით­ქ­მის ყო­ველ­თ­ვის მწერ­ლის მი­ერ სა­კუ­თა­რი შე­საძ­ლებ­ლო­ბის სწო­რად გა­აზ­რე­ბის უნ­ა­რია. უიშ­ვი­ა­თე­სია შემ­თხ­ვე­ვა (მაგ.: თო­მას ჰარ­დი), რო­დე­საც მსგავ­სი არ­ჩე­ვა­ნით მწე­რა­ლი გვი­ტო­ვებს ორ­ჭო­ფო­ბის მი­ზეზს, რა­თა იგი უკ­ე­თეს პრო­ზა­ი­კო­სად მი­ვიჩ­ნი­ოთ, ვიდ­რე პო­ე­ტად. მათ შო­რის, ვინც პრო­ზა­ზე გა­დას­ვ­ლით სწო­რი არ­ჩე­ვა­ნი გა­ა­კე­თა, ფოლ­კ­ნერს ყვე­ლა­ზე ნაკ­ლე­ბად ჰქონ­და სა­ბა­ბი სა­კუ­თა­რი თა­ვი "და­მარ­ცხე­ბულ პო­ე­ტად" გა­მო­ეცხა­დე­ბი­ნა. მი­სი ნა­წე­რე­ბი თა­ვი­სუფ­ლად შე­იძ­ლე­ბა პო­ე­ზი­ად ჩავ­თ­ვა­ლოთ, მი­თუ­მე­ტეს, რომ დღე­ი­სათ­ვის ან­არ­ქის­ტუ­ლად სუ­ლაც აღ­არ გა­ის­მის პო­ე­ზი­ა­სა და პრო­ზას შო­რის ზღვა­რის არ­არ­სე­ბო­ბის იდეა.

რაც შე­ე­ხე­ბა ტრა­დი­ცი­ულ პო­ე­ზი­ას, ფოლ­კ­ნერ­მა აქ თა­ვი­სი სტი­ლი ნამ­დ­ვი­ლად ვერ იპ­ო­ვა, მაგ­რამ მი­სი ლექ­სე­ბი იმ­ი­თაა სა­ინ­ტე­რე­სო, რომ შე­უძ­ლი­ათ დაგ­ვა­ნა­ხონ, თუ რო­გორ გან­ვი­თარ­და იგი რო­გორც ხე­ლო­ვა­ნი, რო­გორ მი­აღ­წია იმ­ას, რა­საც თვით­მ­ყო­ფა­დო­ბას ვუ­წო­დებთ.

სა­ერ­თოდ, ძალ­ზედ მცდა­რია აზ­რი იმ­ის შე­სა­ხებ, თით­ქოს ლი­ტე­რა­ტუ­რუ­ლი გავ­ლე­ნე­ბი ხელს უშ­ლის მწერ­ლის მი­ერ სა­კუ­თა­რი ორ­ი­გი­ნა­ლუ­რი სტი­ლის მიგ­ნე­ბას. ლი­ტე­რა­ტუ­რუ­ლი გავ­ლე­ნა - მწერ­ლი­სათ­ვის ცხოვ­რე­ბი­სე­უ­ლი გა­მოც­დი­ლე­ბის მნიშ­ვ­ნე­ლო­ვა­ნი ნა­წი­ლი, ან სუ­ლაც, - ინ­დი­ვი­დუ­ა­ლუ­რი გე­მოვ­ნე­ბის გა­მო­ხა­ტუ­ლე­ბაა. ფოლ­კ­ნე­რის შემ­თხ­ვე­ვა­ში, უბ­რა­ლოდ, - რამ­დე­ნი­მე წე­ლი­წა­დი დას­ჭირ­და ამ გა­მოც­დი­ლე­ბის გა­აზ­რე­ბა­სა და სა­ჭი­რო ფორ­მა­ში მოყ­ვა­ნას.

ფოლ­კ­ნე­რის მრა­ვალ­რიცხო­ვან მკვლე­ვარ­თა­გან ერთ-ერ­თი ყვე­ლა­ზე უფ­რო ცნო­ბი­ლი, - ამ­ე­რი­კე­ლი კლენთ ბრუკ­სი, თა­ვის ნაშ­რომ­ში "იოკ­ნა­პა­ტო­ფა­სა­კენ და მის მიღ­მა", წერს, რომ "პო­ე­ტე­ბი, რომ­ლებ­საც ფოლ­კ­ნე­რი ქვეც­ნო­ბი­ე­რად თუ არ­აქ­ვეც­ნო­ბი­ე­რად ბა­ძავ­და, იყვ­ნენ გა­სუ­ლი სა­უ­კუ­ნის ოთხ­მოც­და­ა­თი­ა­ნი წლე­ბის პო­ე­ტე­ბი, ანუ ის­ი­ნი, ვი­საც "მინ­დორ­თა და ტყე­თა ღმერ­თე­ბის არ­სე­ბო­ბის შეგ­რ­ძ­ნე­ბა" ჯერ კი­დევ შე­ეძ­ლოთ. ამ­ი­ტო­მაც, ფოლ­კ­ნე­რის ად­რე­უ­ლი ლექ­სე­ბი გვი­ან­დე­ლი რო­მან­ტიზ­მის ლექ­სე­ბია. რო­გორც მოგ­ვი­ა­ნე­ბით თა­ვად იხ­სე­ნებ­და, თექ­ვ­ს­მე­ტი წლი­სამ აღ­მო­ა­ჩი­ნა სუ­ინ­ბერ­ნი: "ახ­ლა (1925) მეჩ­ვე­ნე­ბა, რომ ვი­პო­ვე შე­სა­ფე­რი­სი ჭურ­ჭე­ლი, რო­მელ­შიც და­უმ­ს­ხ­ვ­რევ­ლად ჩა­ვაწყობ­დი სა­კუ­თარ ბუნ­დო­ვან ემ­ო­ცი­ურ ჩრდი­ლებს. მხო­ლოდ წლე­ბის შემ­დეგ მი­ვა­გე­ნი სუ­ინ­ბერ­ნ­ში მეტს, ვიდ­რე ეს კაშ­კა­შა და ბას­რი ბგე­რა იყო".

ამ გავ­ლე­ნით და­წე­რი­ლი ფოლ­კ­ნე­რის ერთ-ერ­თი ლექ­სი "Sapphics", - სუ­ინ­ბერ­ნის ამ­ა­ვე სა­ხელ­წო­დე­ბის ლექ­სის გა­მო­ძა­ხილ­სა და კო­მენ­ტარს წარ­მო­ად­გენს. სუ­ინ­ბერ­ნის ის­ეთ ფრა­ზებს, რო­გო­რი­ცაა "The breasts of the nymps in the brake" ("ნიმ­ფა­თა მკერ­დი მსხვრე­ვი­სას"); "her bright breast shortening into sigh" ("ამ­ო­სუნ­თ­ქ­ვი­სას ეკ­უმ­შე­ბა ნა­თე­ლი მკერ­დი"), - ფოლ­კ­ნე­რი ოთხ­ჯერ ეხ­მა­უ­რე­ბა: "no shortening brested nymph" ("აღ­არ ჩანს ნიმ­ფა - კუმ­შ­ვა­დი მკერ­დით"); "dream his body... shortening and shuddering into his" ("ოც­ნე­ბა მას­ზე... თრთის, იკ­უმ­შე­ბა მი­სი სხე­უ­ლი"); "did short to sighs her breast" ("ამ­ო­სუნ­თ­ქ­ვა­ში მი­ი­ლია იმ­ი­სი მკერ­დი"); "lies on her short and circled breast" ("აწ­ევს პა­ტა­რა, მორ­კა­ლურ მკერ­დ­ზე").

ფოლ­კ­ნე­რის ად­რე­უ­ლი, გა­მოქ­ვეყ­ნე­ბუ­ლი ლექ­სე­ბის უმ­რავ­ლე­სო­ბა ჩვე­ნამ­დე უფ­რო - ფრან­გუ­ლი წყა­რო­ე­ბი­დან არ­ის ცნო­ბი­ლი, ვიდ­რე ბრი­ტა­ნუ­ლი­დან. ახ­ალ­გაზ­რ­და ფოლ­კ­ნე­რი გან­სა­კუთ­რე­ბით იყო და­ინ­ტე­რე­სე­ბუ­ლი ფრან­გუ­ლი პო­ე­ზი­ით, - ბა­ძავ­და და თარ­გ­მ­ნი­და მა­ლარ­მეს, პოლ ვერ­ლენს.

1924 წლის დე­კემ­ბერ­ში ფოლ­კ­ნერ­მა თა­ვი­სი პირ­ვე­ლი წიგ­ნი "The Marble Faun" ("მარ­მა­რი­ლოს ფავ­ნუ­სი") გა­მოს­ცა. ლექ­სის მეტ­რუ­ლი ზო­მა (რვა­მარ­ც­ვ­ლი­ა­ნი სტრი­ქო­ნე­ბი) უილ­ი­ამ ბატ­ლერ იეიტ­სის "The Song of Happy Shepherds" ("ბედ­ნი­ე­რი მწყემ­სის სიმ­ღე­რა")-დან უნ­და იყ­ოს აღ­ე­ბუ­ლი. ფოლ­კ­ნე­რის ფავ­ნუსს მარ­მა­რი­ლო­ში მო­აქ­ცე­ვენ და ბა­ღის ორ­ნა­მენ­ტად დად­გა­მენ. ერთ ხანს მას "მყვი­რა­ლა ბრბო" ცეკ­ვით გარს უვ­ლის. შემ­დეგ ფავ­ნუ­სი მი­ტო­ვე­ბუ­ლია და ბაღ­ში წე­ლი­წა­დის დრო­თა ცვა­ლე­ბა­დო­ბას გაჰ­ყუ­რებს. ფავ­ნუ­სი ცდი­ლობს გა­მო­ვი­დეს ქვი­დან, უპ­ა­სუ­ხოს პა­ნის ძა­ხილს, მოძ­რა­ვი სამ­ყა­როს ნა­წი­ლი გახ­დეს. მის წარ­მო­სახ­ვა­ში ჩნდე­ბა სუ­რა­თი - "I pass to cool my feet in deep rich grass" ("ვა­ბი­ჯებ, რა­თა ღრმა, ხშირ ბა­ლახ­ში გა­ვიგ­რი­ლო ჩე­მი ტერ­ფე­ბი"). მაგ­რამ ფავ­ნუ­სი ხშირ ბა­ლახ­ში ტერფს ვე­რა­სო­დეს ვერ გა­იგ­რი­ლებს. ის სა­მუ­და­მოდ მარ­მა­რი­ლო­ში რჩე­ბა "სევ­დი­ან ტუ­სა­ღად" - "a sad, bound prisoner". აქ იგრ­ძ­ნო­ბა კიტ­სის გავ­ლე­ნა, ფოლ­კ­ნე­რი ალ­ბათ გა­ტა­ცე­ბით კითხუ­ლობ­და კიტ­სის "Ode on a Gracian Um" ("ოდა ბერ­ძ­ნულ ლარ­ნაკ­ზე") და "Ode to a Nightingle" ("ოდა ბულ­ბულს"), სა­დაც უძ­რა­ო­ბა­ში ჩა­ყი­ნუ­ლი გმი­რის სევ­და გა­ის­მის.

რო­გორც ბრუკ­სი აღ­ნიშ­ნავს, "ფავ­ნუ­სის" ყვე­ლა­ზე დი­დი ნაკ­ლი ის არ­ის, რომ ახ­ალ­გაზ­რ­და პო­ე­ტი გა­წა­მე­ბუ­ლია რით­მის ძი­ე­ბით. ხან­და­ხან იძ­უ­ლე­ბუ­ლია აზ­რობ­რი­ვად გა­უ­მარ­თა­ვი ფრა­ზა იხ­მა­როს. ხში­რად სტრი­ქო­ნის მეტ­რუ­ლი ზო­მაც დარ­ღ­ვე­უ­ლია, მაგ­რამ ხან­და­ხან გვხვდე­ბა ნამ­დ­ვი­ლად პო­ე­ტუ­რი სტრი­ქო­ნე­ბიც. მაგ.: "Content to watch by day/The dancing light's unthinking play/Ruffling the pool"; "While the startled sunlight drips/From beech and alder fingertips"; "And like a spider on a veil Climbs a moon" - "სი­ა­მე, თვალს რომ მთე­ლი დღე არ ღლის/ცქე­რა - თუ რო­გორ ცეკ­ვა­ვენ ლა­ღი/მზის სხი­ვე­ბი და გუ­ბეს რკა­ლა­ვენ"; "ვიდ­რე წვე­თა­ვენ სხი­ვე­ბად თხე­ლი/თი­თის წვე­რე­ბი წიფ­ლის და თხმე­ლის"; "რო­გორც ობ­ო­ბა - ფარ­დის ქსო­ვილ­ზე,/მი­ცო­ცავს მთვა­რე".

ფოლ­კ­ნე­რის მე­ო­რე პო­ე­ტუ­რი კრე­ბუ­ლი "The green bough" ("მწვა­ნე ყლორ­ტი") 1933 წელს გა­მოქ­ვეყ­ნ­და და გა­ცი­ლე­ბით უფ­რო დახ­ვე­წი­ლია, ვიდ­რე "მარ­მა­რი­ლოს ფავ­ნუ­სი", თუმ­ცა ის­იც სავ­სეა ფოლ­კ­ნე­რის მი­ერ წა­კითხუ­ლის ეფ­ექ­ტით. აქ იგრ­ძ­ნო­ბა სუ­ინ­ბერ­ნი, გრეი, კიტ­სი, ექო - შექ­ს­პი­რის მაკ­ბე­თი­დან და ტე­ნი­სო­ნიც კი, მაგ­რამ ყვე­ლა­ზე დი­დი გავ­ლე­ნა მა­ინც ჰა­უს­მა­ნი­საა.

ფოლ­კ­ნე­რი წერს - "Woman bore you" ("შენ ქალ­მა გშო­ბა"), რაც ჰა­უს­მა­ნის "შროფ­შა­ი­რელ ჭა­ბუკ­ში" ("A Shopshire Lad") ასეა - "Woman bore me, I will rise" ("მე ქალ­მა მშო­ბა, მე გა­ვიზ­რ­დე­ბი"). მწვა­ნე ყლორ­ტ­ში ვკითხუ­ლობთ - "Life's gale may blow", "სი­ცოცხ­ლის ქარ­მა შე­იძ­ლე­ბა და­ბე­როს", რაც ჰა­უს­მან­თა­ნაც გვხვდე­ბა - "Through him the gale of life blew high" - "მას­ში სი­ცოცხ­ლის ქარ­ბუ­ქი ატყ­და".

"Verse Old and Nascent" ("ლექ­სი ძვე­ლი და მო­მა­ვა­ლი"), სა­დაც ფოლ­კ­ნე­რი წერ­და, რომ ჰა­უს­მა­ნის "შროფ­შა­ი­რელ ჭა­ბუკ­ში" აღ­მო­ა­ჩი­ნა "მი­ზე­ზი - ფან­ტას­ტი­ურ სამ­ყა­რო­ში მოს­ვ­ლი­სა", გა­მოქ­ვეყ­ნ­და 1925 წელს. ამ­ა­ვე დროს და­ი­ბეჭ­და ფოლ­კ­ნე­რის პა­ტა­რა მოთხ­რო­ბა "Out of Nazareth" ("ნა­ზა­რე­თი­დან"), რომ­ლის მთა­ვა­რი გმი­რიც, - ახ­ალ­გაზ­რ­და, პო­ე­ტუ­რი ბუ­ნე­ბის მოგ­ზა­უ­რი უც­ნობს უმ­ხელს თა­ვის განძს - "შროფ­შა­ი­რე­ლი ჭა­ბუ­კის" ეგ­ზემ­პ­ლარს.

ფოლ­კ­ნე­რის პირ­ვე­ლი რო­მა­ნი "Soldier's Pay" ("ჯა­რის­კა­ცის საზ­ღა­უ­რი"), აგ­რეთ­ვე 1925 წლით თა­რიღ­დე­ბა. მი­სი გმი­რია დო­ნალდ მა­ჰო­ნი, რო­მელ­საც I მსოფ­ლიო ომ­ში და­ღუ­პუ­ლად თვლიდ­ნენ, მაგ­რამ ცოცხალ-მკვდარს ქა­ლის პე­რან­გ­თან და თხელ­ყ­დი­ან "შროფ­შა­ი­რელ ჭა­ბუკ­თან" ერ­თად იპ­ოვ­ნი­ან.

ჰა­უს­მა­ნის შემ­დეგ ყვე­ლა­ზე ძლი­ე­რი გავ­ლე­ნა ფოლ­კ­ნე­რის პო­ე­ზი­ა­ზე ტო­მას სტერნზ ელ­ი­ოტ­მა იქ­ო­ნია. ბრუკ­სის დაკ­ვირ­ვე­ბით, - "უც­ნა­უ­რია, რომ ელ­ი­ოტ­მა, რო­მე­ლიც რა­დი­კა­ლუ­რად "არ­ა­რო­მან­ტი­უ­ლია", ას­ე­თი გავ­ლე­ნა მო­ახ­დი­ნა ფოლ­კ­ნე­რის პო­ე­ზი­ა­ზე". ელ­ი­ო­ტი იგრ­ძ­ნო­ბა "მარ­მა­რი­ლოს" ფავ­ნუს­ში", აგ­რეთ­ვე რამ­დე­ნი­მე ლექ­ს­ში, რომ­ლე­ბიც შე­სუ­ლია კო­ლექ­ცი­ა­ში "Vision of Spring" - "გა­ზაფხუ­ლის ხილ­ვა". ეს ლექ­სე­ბი ფოლ­კ­ნერ­მა შე­აგ­რო­ვა და უს­ახ­სოვ­რა ეს­ტე­ლა ოლდ­ჰემ ფრან­კ­ლინს 1921 წელს. აქ­ე­დან ზო­გი "მწვა­ნე ყლორ­ტ­ში" და­ი­ბეჭ­და, თუმ­ცა უმ­რავ­ლე­სო­ბა გა­მო­უქ­ვეყ­ნე­ბე­ლია.

ელ­ი­ო­ტის ზე­გავ­ლე­ნა ჩანს ფოლ­კ­ნე­რის "პრე­ლუ­დი­ებ­შიც". ფოლ­კ­ნე­რის ლექ­სი "Love Song" - ელ­ი­ო­ტის "Love Song"-ს ფეხ­და­ფეხ მის­დევს. პრუფ­რო­კის მსგავ­სად, ფოლ­კ­ნე­რის პერ­სო­ნა­ჟი სი­ბე­რეს აც­ნო­ბი­ე­რებს: "I grow old". ფოლ­კ­ნე­რის გმი­რის გა­მოღ­ვი­ძე­ბა სიკ­ვ­დი­ლის ტოლ­ფა­სია - "to wake him, and he dies". ელ­ი­ოტ­თან ეს მო­მენ­ტი შემ­დეგ­ნა­ი­რად გად­მო­ი­ცე­მა - "Till human voice wake us, and we drawn" ("ვიდ­რე ძა­ხი­ლი - ად­ა­მი­ა­ნის გა­მოგ­ვაღ­ვი­ძებს და ფსკე­რი­სა­კენ და­ვეშ­ვე­ბით").

ფოლ­კ­ნე­რი­სად­მი მიძღ­ვ­ნილ თა­ვის ნაშ­რომ­ში ბრუკ­სი წერს: "მი­უ­ხე­და­ვად იმ­ი­სა, რომ ჰა­უს­მა­ნი და ელ­ი­ო­ტი ვერ და­ეხ­მარ­ნენ ფოლ­კ­ნერს, - გა­და­ეჭ­რა თა­ვი­სი, რო­გორც პო­ე­ტის პრობ­ლე­მე­ბი, მათ­მა მიდ­გო­მამ რე­ა­ლო­ბი­სად­მი, ად­ა­მი­ა­ნი­სად­მი, - დი­დი რო­ლი ით­ა­მა­შა ფოლ­კ­ნე­რის მსოფ­ლ­მ­ხედ­ვე­ლო­ბა­ზე. ამ­ას­თან, აღ­სა­ნიშ­ნა­ვია, რომ ჰა­უს­მა­ნი - ბო­ლო რო­მან­ტი­კო­სი, ელ­ი­ო­ტი კი მკაც­რად მო­აზ­როვ­ნე "ინ­ტე­ლექ­ტუ­ა­ლი" - ჭკვი­ა­ნი, ირ­ო­ნი­უ­ლი და თა­ნა­მედ­რო­ვე იყო".

იმ პე­რი­ოდ­ში, რო­დე­საც ლექ­სებს წერ­და, ფოლ­კ­ნერს ჯერ კი­დევ არ ჰქონ­და აღ­მო­ჩე­ნი­ლი იოკ­ნა­პა­ტო­ფას ოლ­ქი. კლენთ ბრუკ­სის სიტყ­ვე­ბით რომ ვთქვათ, "მარ­მა­რი­ლოს ფავ­ნუს­ში" მი­სი მშობ­ლი­უ­რი მი­სი­სი­პის ლურ­ჯი მთე­ბის ნაც­ვ­ლად მდე­ლო­ე­ბი და გო­რა­კე­ბია მი­მობ­ნე­უ­ლი. აქ ყვა­ვის მა­ნა­ნა. თი­ვის­სა­ხუ­რა­ვი­ან კო­ტე­ჯებს ზე­მოთ ბულ­ბუ­ლე­ბი და შაშ­ვე­ბი მღე­რი­ან, რაც - ევ­რო­პულ სუ­რათს უფ­რო ქმნის, ვიდ­რე ამ­ე­რი­კულს. ფოლ­კ­ნე­რის შაშ­ვებს სწო­რედ ის­ე­თი ხმა აქვთ, რო­გო­რიც ჰა­უს­მა­ნის ლექ­ს­ში". ასე რომ, "მარ­მა­რი­ლოს ფავ­ნუს­ში" ფოლ­კ­ნე­რი­სათ­ვის სა­ტუ­სა­ღოდ ქვის მა­გი­ერ - ლი­ტე­რა­ტუ­რუ­ლი ზე­გავ­ლე­ნა, თუ ამ ზე­გავ­ლე­ნის სა­კუ­თა­რი ნი­ჭის შე­სა­ფე­რი­სად გა­მო­ყე­ნე­ბის უუნ­ა­რო­ბა უნ­და მი­ვიჩ­ნი­ოთ. ფოლ­კ­ნერს უნ­და და­ემ­ს­ხ­ვ­რია ეს მარ­წუ­ხე­ბი, თო­რემ მი­სი ქმნი­ლე­ბე­ბი, მი­უ­ხე­და­ვად აქა-იქ გა­მობ­რ­წყი­ნე­ბუ­ლი სტრი­ქო­ნე­ბი­სა, სა­მუ­და­მოდ ცა­რი­ე­ლი დარ­ჩე­ბო­და. ეს ბრძო­ლა მსგავ­სი ეფ­ექ­ტე­ბის წი­ნა­აღ­მ­დეგ მა­ნამ­დე გაგ­რ­ძელ­და, ვიდ­რე ფოლ­კ­ნერ­მა "Pylon" ("პი­ლო­ნი") არ შექ­მ­ნა (1935).

ფოლ­კ­ნე­რი არ­ას­წო­რად მოხ­ვ­და დრო­ში. რო­გორც ბრუკ­სი ამ­ბობს, - "მის ლექსს რე­ა­ლიზ­მი სჭირ­დე­ბო­და, - ჩამ­ქ­რალ რო­მან­ტიზ­მ­თან შე­ზა­ვე­ბუ­ლი". ფოლ­კ­ნე­რის სა­უ­კე­თე­სო ლექ­სე­ბი იძ­ლე­ვა იმ­პულსს, რომ მას შე­იძ­ლე­ბა პო­ე­ზი­ა­შიც ეთქ­ვა თა­ვი­სი სათ­ქ­მე­ლი, მაგ­რამ ამ შემ­თხ­ვე­ვა­ში, ალ­ბათ მის ბრწყინ­ვა­ლე პრო­ზა­ში ნათ­ქ­ვა­მი და­ი­კარ­გე­ბო­და.

სწო­რედ პრო­ზა­ში წერს ფოლ­კ­ნე­რი, რო­გორც და­ბა­დე­ბით პო­ე­ტი. რო­მა­ნებ­ში - "სო­ფე­ლი"; "ხმა­უ­რი და მძვინ­ვა­რე­ბა"; "აბ­ე­სა­ლომ! აბ­ე­სა­ლომ!" - აიკი, ბენ­ჯი, კვენ­ტინ კომ­პ­სო­ნი, მის რო­ზა - ამ პო­ე­ზი­ის მა­ტა­რე­ბელ­ნი არ­ი­ან.

აღ­სა­ნიშ­ნა­ვია ფოლ­კ­ნე­რის პი­ე­სა - ლექ­სად "მა­რი­ო­ნე­ტე­ბი". რაც შე­ე­ხე­ბა მი­სი ყვე­ლა­ზე უფ­რო სა­ინ­ტე­რე­სო ლექ­სე­ბის უმ­რავ­ლე­სო­ბას, ის­ი­ნი 1925 წელს არ­ის და­წე­რი­ლი და არ­ა­სო­დეს არ გა­მოქ­ვეყ­ნე­ბუ­ლა. ეს ლექ­სე­ბი თავ­მოყ­რი­ლია პა­ტა­რა, ხელ­ნა­წერ წიგ­ნ­ში სა­თა­უ­რით "To Helen: A Courtship". ის­ი­ნი წარ­მო­ად­გე­ნენ ფრაგ­მენ­ტებს ფოლ­კ­ნე­რის პი­რა­დი ცხოვ­რე­ბი­დან და ავ­ტო­რის ელ­ენ ბე­ირ­დით გა­ტა­ცე­ბის პე­რი­ოდს ემთხ­ვე­ვა.

არ გვხვდე­ბა 1926 წელ­ზე უფ­რო გვი­ან და­თა­რი­ღე­ბუ­ლი არ­ცერ­თი ლექ­სი. აქ­ე­დან უკ­ვე ფოლ­კ­ნე­რის პრო­ზა იწ­ყე­ბა - პო­ე­ზი­ას შე­ხორ­ცე­ბუ­ლი.

© “არილი”