პა­ულ ცე­ლა­ნი

გერმანულიდან თარგმნა ზვიად რატიანმა

* * *

გა­და­არ­ჩიე ნუ­შის­გუ­ლე­ბი.

გა­და­არ­ჩიე, და ყვე­ლა­ზე უმ­წა­რე­სი, ძილს რომ გიფ­რ­თხობ­და,

მე გად­მო­მე­ცი.

თვალს რომ ახ­ელ­დი და ჯერ ვერ­ვინ ვერ გხე­დავ­და, მე შენს მზე­რას ვე­ძებ­დი უკ­ვე

და სა­ი­დუმ­ლო ძა­ფის ბო­ლოს ჩემ­ს­კენ ვით­რევ­დი,

რო­მელ­საც ცვა­რი მოჰ­ყ­ვე­ბო­და შე­ნი ფიქ­რე­ბის

და წვეთ-წვე­თო­ბით ავ­სებ­და ჭურ­ჭელს,

სა­დაც ეს­ვე­ნენ უც­ხო­თა­გან სა­ი­მე­დოდ და­ფა­რუ­ლი ჩე­მი სიტყ­ვე­ბი.

და იქ პო­ვებ­დი შენს ერ­თა­დერთ ნამ­დ­ვილ სა­ხელს, შე­ნად გა­ჩე­ნილს,

და სა­კუ­თა­რი თა­ვი­სა­კენ უდრ­ტ­ვინ­ვე­ლად მი­ა­ბი­ჯებ­დი.

მსუ­ბუ­ქად ვცემ­დი ჩემს ურ­ო­ებს მოწ­კ­რი­ა­ლე გრდემ­ლ­კა­დონ­ზე შე­ნი სი­ჩუ­მის

და შენ­ს­კენ­მ­ს­წ­რა­ფი ჩე­მი სმე­ნა

კვდე­ბო­და და გეხ­ვე­ო­და მკვდა­რი ხე­ლე­ბით,

მე­რე კი, ერ­თად მი­მა­ვალ­ნი, სა­ღა­მოს კვეთ­დით.

მე გად­მო­მე­ცი უმ­წა­რე­სი,

გა­და­არ­ჩიე ნუ­შის­გუ­ლე­ბი.

ცი­ნე­რა­რია

კე­დელს შხუ­ი­ლით გა­და­ევ­ლო გა­დამ­ფ­რე­ნი შუ­ბე­ბის გუნ­დი.

ამ­ოგ­ვ­ყ­ლორ­ტია გუ­ლე­ბი­დან წყალ­მ­ცე­ნა­რე­ნი, ჩვენ­ზე­მოთ კი უკ­ვე ზღვა არ­ის.

შუ­ად­ღის ვარ­ს­კ­ვ­ლავ-მე­დუ­ზე­ბის სი­ნათ­ლის­გან გა­დამ­წ­ვან­და ფსკერ­ზე გო­რა­კი -

დაც­ლი­ლი არ­ის შხა­მი­სა­გან მი­სი სიმ­წ­ვა­ნე, რო­გორც თვა­ლი, ახ­ე­ლი­ლი სიკ­ვ­დი­ლის იქ­ით...

ხე­ლის­გუ­ლე­ბით დიდ­ხანს ვხა­პეთ ძირ­გამ­ს­კ­და­რი ნა­ვი­დან წყა­ლი:

წყა­ლი, რო­მე­ლიც სიბ­ნე­ლი­დან ამ­ო­ინ­თხა და სა­ტევ­რით ვე­ღარ გა­დაჭ­რი.

მახ­სოვს, რა­ღა­ცას მიმ­ღე­რო­დი, და ჩვენ ერ­თად გა­დავ­წა­ნით ნის­ლ­ში მე­სე­რი:

ვინ იც­ის, იქ­ნებ გუ­ლის­ცე­მამ ხე­ლახ­ლა გაგ­ვ­თ­ქ­ვას, მოგ­ვა­კითხავს რო­ცა ჯა­ლა­თი;

ვინ იც­ის, იქ­ნებ შე­ბარ­ბაც­დეს ჩვენ­ზე­მოთ კოშ­კი და ყი­ჟი­ნით სახ­რ­ჩო­ბე­ლა წა­მო­ი­მარ­თოს;

ვინ იც­ის, იქ­ნებ სა­ხე წვერ­მა დაგ­ვი­სა­ხიჩ­როს ან გა­წით­ლ­დეს ქე­რა თმა შე­ნი.

ამ­ოგ­ვ­ყ­ლორ­ტია გუ­ლე­ბი­დან წყალ­მ­ცე­ნა­რე­ნი, ზე­მოთ - ზღვა არ­ის.

ბრე­ტო­ნის ნა­პი­რი

თავ­მოყ­რი­ლია ყვე­ლა­ფე­რი, რაც კი გვი­ნა­ხავს,

რა­თა მე და შენ გვითხ­რას, მშვი­დო­ბით.

ზღვა, მი­წი­სა­კენ ღა­მე­ე­ბის მსრო­ლე­ლი ჩვენ­თ­ვის,

ქვი­შა, ჩვენ­სა­ვით გაბ­ნე­უ­ლი იმ ღა­მე­ებ­ში

და ჟან­გ­წი­თე­ლი ფე­რის ღე­რო მთის მა­ნა­ნა­სი,

რო­მელ­შიც პირ­ვე­ლად შეგ­ვემ­თხ­ვა სამ­ყა­რო.

* * *

მოხ­ვე­დი ჩემ­თან სა­ა­თე­ბით სავ­სე პეშ­ვე­ბით, მე კი გითხა­რი:

თაფ­ლის­ფე­რი არა გაქვს თმე­ბი.

ტან­ჯ­ვის სას­წორ­ზე და­ა­ფი­ნე შე­ნი ნაწ­ნა­ვი, მან გა­და­წო­ნა სიმ­ძი­მე ჩე­მი.

ზღვით მო­სუ­ლებ­მა, მათ დატ­ვირ­თეს გემ­ბა­ნე­ბი და წა­ი­ღეს გა­სა­ყი­დად

ნე­ტა­რე­ბის ბაზ­რებ­ზე თმე­ბი -

შენ შე­მომ­ცი­ნე სი­შო­რი­დან, მე კი, ჯე­რაც მსუ­ბუქ გარ­ს­ში შე­ყუ­ჟუ­ლი,

შენ­ს­კენ ავ­ტირ­დი.

შე­მოგ­ტი­რო­დი: თაფ­ლის­ფე­რი არა გაქვს თმე­ბი! ის­ი­ნი ზღვის წყალს,

ხო­ლო შენ კი ნაწ­ნა­ვებს ყი­დი...

შენ აჩ­ურ­ჩულ­დი: მათ აავ­სეს სამ­ყა­რო ჩე­მით, მე და­გი­ტო­ვე გუ­ლის­ხევ­ში

ვიწ­რო ბი­ლი­კი!

თქვი: აიფ­ა­რე წე­ლი­წად­თა ხმე­ლი ფო­თო­ლი - უკ­ვე დრო არ­ის, რომ მოხ­ვი­დე

და მე­ამ­ბო­რო!

თაფ­ლის­ფე­რია წე­ლი­წად­თა ხმე­ლი ფო­თო­ლი, ხო­ლო შე­ნი თმა - არა...

ნა­ჯა­ხე­ბით მო­თა­მა­შე

შვი­დი სა­ა­თი ღა­მე­ში და ამ­დე­ნი­ვე სიფხიზ­ლის წე­ლი,

ნა­ჯა­ხე­ბით მო­თა­მა­შე,

წევ­ხარ შენ ჩრდილ­ში აღმ­ს­დ­გა­რი მკვდრე­ბის

- ო ხე­ე­ბი, რო­მე­ლიც შენ არ მო­გი­ჩე­ხავს, -

თა­ვით ართ­ქ­მუ­ლის ბრწყინ­ვა­ლე­ბის­კენ,

ხო­ლო ფე­ხე­ბით - სი­საწყ­ლის­კენ იმ­ის, რაც ითქ­მის.

წევ­ხარ შენ ასე, ნა­ჯა­ხე­ბით მო­თა­მა­შე,

და თან­და­თან ელ­ვარ­დე­ბი, რო­გორც ის­ი­ნი.

მა­რი­ა­ნა

თმა იას­ამ­ნად აღ­არ გიყ­ვა­ვის, შე­ნი სა­ხე - სარ­კის შუ­შაა.

რო­გორც სო­დო­მი ბა­ბი­ლო­ნის­კენ, ერ­თი თვა­ლი­დან მე­ო­რეს­კენ იწ­ევს ღრუ­ბე­ლი.

კოშკს ისე მოწყ­ვეტს, რო­გორც ფო­თოლს, და გო­გირ­დის ბუჩ­ქ­ნა­რი­ვით აბ­უყ­ბუყ­დე­ბა.

ელ­ვად იპ­ო­ბა შე­ნი ბა­გე - ბნელ უფს­კ­რულ­ში ვი­ო­ლი­ნოს ნამ­ს­ხ­ვ­რე­ვი მო­ჩანს.

ხემს აატ­ო­კებს თოვ­ლის­ფე­რი კბი­ლე­ბით ვი­ღაც: მშვე­ნი­ე­რო ლერ­წა­მო, ამ­ღერ­დი!

საყ­ვა­რე­ლო, შენ ხომ ჯე­რაც ლერ­წა­მი ხარ, ხო­ლო ჩვენ - წვი­მა;

უძ­ვირ­ფა­სე­სი და უბ­ად­ლო ღვი­ნო არ­ის შე­ნი ტა­ნი და ვე­წა­ფე­ბით;

პუ­რის ყა­ნა­ში გა­რი­ყუ­ლი ნა­ვი არ­ის შე­ნი გუ­ლი, მი­ვა­ცუ­რებთ ჩვენ მას ღა­მის­კენ;

სი­ლურ­ჯით სავ­სე ქო­თა­ნი ხარ და მსუ­ბუ­ქად ზედ გვეღ­ვ­რე­ბი, რო­ცა ვი­ძი­ნებთ.

აი, კარ­ვის წინ იკ­რი­ბე­ბა ის­ე­უ­ლი, ჩვენ კი გმარ­ხავთ, შე­ნით მთვრა­ლე­ბი.

აი, სამ­ყა­როს საფ­ლა­ვის ქვა­ზე აწკ­რი­ალ­და ჟან­გი­ა­ნი მო­ნე­ტა სიზ­მ­რის.

* * *

ის თმას ივ­არ­ცხ­ნის, მკვდარს ვარ­ცხ­ნი­ან რო­გო­რაც, ისე.

ის გუ­ლის­პირ­ში ჩა­ცუ­რე­ბულს, ატ­ა­რებს ცის­ფერ

ნა­ტეხს, რო­მე­ლიც სამ­ყა­როა, ბა­წარ­ზე აც­მულს.

მცოდ­ნე სიტყ­ვე­ბის, ის იღ­ი­მის მხო­ლოდ და მაც­დურ

ღი­მილს, ღვი­ნო­ში გა­ზა­ვე­ბულს, მო­გაწ­ვ­დის თა­სით.

და თუ გსურს იყო სამ­ყა­რო­ში, მორ­ჩი­ლად დაც­ლი.

შენ ხარ სუ­რა­თი, რო­მელ­საც ის ნა­ტეხ­ში ზვე­რავს,

რო­ცა კი დახ­რის სი­ცოცხ­ლის­კენ ფიქ­რი­ან მზე­რას.

სან­თ­ლის შუქ­ზე

წიგნს გა­და­ფურ­ც­ლავს ბალ­ნი­ა­ნი თი­თე­ბით ბე­რი: სექ­ტემ­ბე­რია.

ნა­ად­რევ თოვ­ლად და­ემ­ხო­ბა იაზ­ო­ნი მა­ღალ ყა­ნა­ში.

ტყე სა­მა­ჯუ­რად მო­გეძღ­ვ­ნე­ბა; რო­გორც მკვდა­რი, გა­უყ­ვე­ბი და­ჭი­მულ კა­ნაფს.

სი­ლურ­ჯე­თა­გან უბ­ნე­ლე­სი ჩა­გეღ­ვ­რე­ბა გაშ­ლილ თმა­ში, სიყ­ვა­რულ­ზე გი­ამ­ბობ ამ­ბავს:

ღრუბ­ლე­ბი­სა და ნი­ჟა­რე­ბის, და წვი­მა­ში გაკ­ვირ­ტუ­ლი ნა­ვე­ბის ამ­ბავს,

ამ­ბავს ფურ­ც­ვ­ლი­სას თი­თებ­შო­რის გამ­ს­ხ­ლ­ტა­რი კვი­ცის -

წყვდი­ა­დი კარ­საც შე­მო­ამ­ტ­ვ­რევს, მე კი გიმ­ღე­რი:

რო­გორ ვცხოვ­რობ­დით აქ?

კე­ნო­ტა­ფი

მი­მო­აბ­ნიე, მგზავ­რო, შე­ნი ყვა­ვი­ლე­ბი, გა­ბე­დუ­ლად მი­მო­აბ­ნიე:

შენ მათ ჩა­აწ­ვ­დენ სიღ­რ­მე­ებს,

ბა­ღებს.

ვინც აქ უნ­და წო­ლი­ლი­ყო, ის არ წევს

არ­სად. მაგ­რამ გვერ­დით მის­წო­ლია მთე­ლი სამ­ყა­რო.

სამ­ყა­რო, რო­მელ­მაც თვა­ლი აახ­ი­ლა,

რა­თა გა­ნას­ხ­ვა­ოს სხვა­დას­ხ­ვა ფე­რე­ბი.

მას კი, ამ­დე­ნი რა­მის მნახ­ველს, თა­ვი ყო­ველ­თ­ვის

ბრმებ­თან ეჭ­ი­რა:

რაც ხვდე­ბო­და, წყვეტ­და უკ­ლებ­ლივ:

ის წყვეტ­და სურ­ნელს -

და­ი­ნა­ხეს, არ შე­არ­ჩი­ნეს.

და ის წა­ვი­და, უც­ნა­უ­რი იგ­ე­მა წვე­თი:

ზღვა.

და თევ­ზე­ბი -

თუ გა­ცურ­დ­ნენ მის­კენ თევ­ზე­ბი?

სიმ­ღე­რა უდ­აბ­ნო­ში

გა­მო­ი­ნას­კ­ვა თა­ი­გუ­ლი უშ­ა­ვე­სი ფოთ­ლე­ბის­გან მახ­ლობ­ლად აკ­რის.

მი­ვა­ჭე­ნებ­დი შავ ბე­და­ურს და შიშ­ვე­ლი სა­ტე­ვა­რით სიკ­ვ­დილს ვზა­რავ­დი.

ხის თა­სე­ბი­დან ვსვამ­დი ნა­ცარს, ამ­ო­ხა­პულს ჩა­ფერ­ფ­ლი­ლი წყა­რო­დან აკ­რის.

ცის ნან­გ­რე­ვებ­ში მი­ვი­წევ­დი და სა­ხე­ზე დაშ­ვე­ბუ­ლი მქონ­და ზა­რა­დი.

ან­გე­ლო­ზე­ბი მომ­კ­ვ­და­რიყ­ვ­ნენ და ბრმა იყო უკ­ვე ღმერ­თიც მახ­ლობ­ლად აკ­რის.

არ­ა­ვინ დარ­ჩა - მა­ნუ­გე­შოს, მათ­გან, ვინც აქ და­დი­ოდ­ნენ მდუ­მარ ლან­დე­ბად.

ორ­ად გა­ი­პო მთვა­რის დის­კოც, პა­ტა­რა და უნ­ედ­ლე­სი ყვა­ვი­ლი აკ­რის.

ხე­ლის­თი­თე­ბი გა­იხ­ლარ­თ­ნენ ჟან­გ­მო­დე­ბულ ბეჭ­დებ­შო­რის ეკ­ალ­ბარ­დე­ბად.

და მეც და­ვემ­ხე, რომ ვმთხვე­ო­დი, რო­გორც მცვე­ლი და მლოც­ვე­ლი, სიწ­მინ­დეს აკ­რის.

ღა­მეს აბ­ჯა­რი გარ­ღ­ვე­ო­და და შეხ­ს­ნი­ლი სა­კინ­ძე­დან ჟო­ნავ­და სის­ხ­ლი.

მე კი, მო­ღი­მარ ძმად ქცე­უ­ლი, უკ­ვე რკი­ნის ქე­რუ­ბი­მი ვი­ყა­ვი აკ­რის.

ამ­ო­ვი­ძა­ხე კვლავ სა­ხე­ლი და ვიგ­რ­ძე­ნი: ამ­ი­ალ­დ­ნენ ღაწ­ვე­ბი რის­ხ­ვით.

* * *

მერ­ყე­ვო გუ­ლო,

წარ­მარ­თებ­მა შენ­თ­ვის აშ­ე­ნეს

ეს ქა­ლა­ქი სან­თ­ლებ­სა და სა­ა­თებს შო­რის,

და ჰა, ამ­ხედ­რ­დი

და წყა­როს­კენ გა­ა­ჭე­ნე ალ­ვის ხე­ე­ბი,

იქ, სა­დაც ას­ობს ჟღე­რად ის­რებს

მდუ­მა­რე­ბის მე­ცი­ხოვ­ნეთ ღა­მის ფლე­ი­ტა

და წყალს უხ­ვედ­რებს ას­ა­რეკ­ლად,

ხო­ლო ნა­პირ­ზე

მი­მო­დის ფიქ­რი, შე­ნიღ­ბუ­ლი, სმე­ნად­ქ­ცე­უ­ლი:

არ­ა­ფე­რი

არ ამჟ­ღავ­ნებს აქ თა­ვის სა­ხეს,

სიტყ­ვა კი, თავ­ზე რომ დაგ­ნა­თის,

გვიმ­რის ღერ­ზე შე­ცო­ცე­ბულ

ხო­ჭოს იჯ­ე­რებს.

© “არილი”