მაია სარიშვილი

* * *

(გაზაფხული)

ძილის ფთილა გადაცურდება,

შუბლის კანს ქვემოთ კვალს არ დატოვებს.

რომ გამცდება, ნარშავებს მერე ამოიზრდის –

ეს ეკლიანი სარეველა სიტყვებს არ ნიშნავს,

არც არაფერს.

უშეკითხვებოდ ვუშვებ სულ მუდამ.

სამარცხვინოა ეს სიმართლე,

მაგრამ ვერ ვმალავ:

ბავშვებს რომ ვზრდიდი,

ნივთებსაც ძუძუს ვაწოვებდი,

თუმცა უკან ამომინთხიეს –

აი, ეს თოვლი –

გასაღების ღრიჭოდანაც გადის ცხვრის ფარა –

ცივი რძესავით მითქრიალებს

ეზოებს იქით...

ღამით, შანდალზე, მინდვრის გოგო

თავის ნებით ადის და დგება.

ოთახს სრულებით ვერ ანათებს,

არც ხმას არ იღებს.

თითის წვერები მწვანე რომ აქვს,

გულდაგულ მალავს –

მდუღარე ასფალტს

მოთმინებით იგებს ფრჩხილებზე.

* * *

ხომ სხვებიც მიუტოვებიათ ნივთებსა და ბუნებას,

მაგრამ უხმაუროდ.

ჩემთან კი უთავბოლოდ კარის მოჯახუნებები.

რით არ დასრულდა ეს გაქცევა.

ან რითი შევესიტყვო ამ სიგიჟეს –

დამარხულთა ამბები კუზებად რომაა ამოზრდილი

(მთებს ვგულისხმობ)

და აქლემებივით რომ დაძუნძულებენ

ჩემი უკაციშვილო ქვეყნები......

როცა ძალიან საშიში ხდება ეს მარტოობა,

ვცდილობ, ყველა ოდესმე მშობიარე

ერთდროულად წარმოვიდგინო,

ავაჩქარო კადრი

და დავინახო ჰორიზონტალური თოვა –

ბავშვები ფიფქებივით რომ ცვივიან დედებიდან

და სულაც არ არიან არავისნი......

* * *

(ნამდვილი ამბავი)

ძვირფასი მაღალი ჭიქები

ჯერ დიდხანს იყვნენ გზაში ერთმანეთისაკენ,

მერე ერთმანეთს სწრაფად შორდებოდნენ.

მერე ისევ თავიდან

და ამ დროს სტუმრების ფეხებთან

მაგიდის ქვეშ ამოდიოდნენ

მსხვილღეროიანი სარეველები,

რომელშიც მე და ბავშვები

ვწვებოდით და ვისმენდით სევდას.

ხოლო ორ მეტრში

მოძრავი სტრიქონის ვიწრო ზოლით

სიტყვების ნაცვლად

კვლავ უსასრულოდ გადიოდნენ და შემოდიოდნენ

ტელევიზორის ეკრანზე ქვები.

და ამ ქვებს შორის

უცაბედად დავინახე პატარა ბავშვი.

მძიმედ სუნთქავდა და სასწრაფოდ სჭირდებოდა

მეორე ჯგუფის დადებითი რეზუსის სისხლი.

გოგონა იყო. ძლივს შევასწარი თვალი და მორჩა.

ვიწრო სტრიქონმა გაიყვანა იგი

სხვა მხარეს......

* * *

(დიტოს)

ყველაფერი, რაც უნდა გითხრა,

ამ თეთრ ფურცელში დევს ღრმად.

გავთხრი ახლა კალმის წვერით,

ამოგიყრი სიტყვებს,

რომლებიც დაბმული სათამაშოებია

და შენ მათ ვერ აიღებ,

ვერ გადააწყობ, ვერ ისვრი ვერსად

და ამიტომ გჩუქნი ამ ფურცლიანა –

ჩემი ჯადოთი რომაა ლამინირებული

და ვერასდროს დახევ...

ნახე, ამ ლექსის ჩარჩო

რამხელა არეული ოთახია.

ნივთებს ვეღარსად ვპოულობთ ხოლმე,

ლექსები ისე აყირავებენ ირგვლივ ყველაფერს.

როგორ მიყვარხარ.

საკუთარ ღიმილს ბალახივით ვცოხნი და ვყლაპავ.

რა მოხდება,

ნურავინ მოხვალთ –

კარზე სულმუდამ კაკუნია ლექსების მერე.

ალყა

***

იქით ვერ წავალ,

ყველა მინდორი ერთმანეთზე დგას

თავის მცენარეებ-მწერებიანად.

უშველებელი ჰერბარიუმი მზადდება

იმ ფრანებიანად და თხელ შარფებიანად,

რომლებიც ამ მინდვრებში დავკარგეთ.

მწერებიც ერთმანეთზე შემოწყობილ

მინდვრებს შორის ბრტყელდებიან,

თავიანთივე ხმებიანა სიფრიფანდებიან.

ხოლო სხვა მხარეს

ოკეანეები და ნაკადულები –

ისინიც ერთმანეთზე გადაფენილები –

ზეცამდე წყალი.

დიდი თევზები – სიტყვებივით,

ლიფსიტები – სასვენ ნიშნებად,

რომ წავიკითხო აქეთა უარიც.

გასასვლელი არსაითაა.

ზოგან ყველა მთა –

საკუთარი მზის ჩასვლიანა –

ერთმანეთზე დგას.

ზოგან – ყველა მეგობარი ერთმანეთზე.

ეს სიცოცხლეა,

როცა ირგვლივ ზეცამდე ადის ყველაფერი,

ყველა კედელი.

ახალშობილის თმის ღერიც რომ ვერ გაეტევა,

ისე ზეცამდე.

* * *

თავსახურებივით ავხადე

შენს წერილს ყოველი სიტყვა

და არაფერია შიგ!

ვეღარსად წავა –

დასაქოქ მხედარს

გასაღები ზურგში აქვს გაჩხერილი.

ისე აღარაფერი ხდება,

ცეცხლს ავუწიე და

რძეც არ გადმოდის ქვაბიდან არაფრით.

გარეთ კი ისევ გარეული კატებივით

დარბიან დღეები.

მზეს ამოსვლას არ აცლიან.

ურიგოდ, უწესრიგოდ

შეცვივდებიან ხოლმე ხეებში,

შეურხევენ ფოთლებს,

ჟრუანტელებს იძულებით ურიგებენ

სათითაოდ.

* * *

სრულიად უსაფუაროა მარტოობა –

მკვრივი, ჩავარდნილი, უხმო –

და ასეთი მიყვარს ხოლმე დღეც,

როცა დრო აღარაა ჩემკენ.

ისევ მირჩევნია კაბის ფორებიც გადავიკეტო,

ფოლადის კონვერტებით დავგზავნო სიტყვები.

თქვენს ხმებს კი

უხილავი გზები გაჰყავთ ოთახებში:

კედლებიდან – კედლებისაკენ,

იატაკიდან – ჭერისაკენ

და გზების ხლართების გამოა,

რომ ვეღარსაით წავედი.

კი აღარ მესმის,

მხოლოდღა ვგრძნობ თქვენს წინადადებებს –

ჩაივლიან, აღარაფერს მიტოვებენ

და მეც ვეღარაფერს ვატან.

© “ჩვენი მწერლობა“