ჯუანშერ ტიკარიძე

***

როცა 16 წლის ასაკში გულს უსახელო სევდა შემოგაწვება,

როცა გრძნობ,

რომ არ გეყოფა მარტო ერთი სიცოცხლე,

რადგან მთელი სამყარო შენთვის შექმნილი გგონია,

როცა გინდა, სადღაც გაიქცე

და წარმოდგენაც არ გაქვს – სად,

როცა გინდა, ყველაფერი დალეწო

და არ გესმის – რატომ,

როცა გინდა, ამოთქვა უთქმელი

და არ არსებობს მისთვის სიტყვები

და როცა მარტოს ან სხვებში,

ქუჩაში ან სახლში,

მზეში ან ლოგინში

სულ ერთი წამით

(როგორც სიყვარულით გამოწვდილი საწამლავი)

მტკივნეული ჟრუანტელით დაგივლის ასასრულებელი ბედისწერა

და სასოწარკვეთაც გეშს აუღებს შენს შიშს

და ამიერიდან ვეღარსად ვეღარ დაემალები...

40 წლისამ კი უკვე იცი:

სულაც არ არის ეს სევდა უსახელო.

მას საკმაოდ გრძელი,

ჩახლართული

და პროზაული სახელი ჰქვია.

დაახლოებით ასეთი:

"სევდა იმის გამო,

რომ არ ვართ ღმერთები,

რათა მარად ვიცოცხლოთ

ან არ ვართ ცხოველები,

რათა არ ვიცოდეთ,

რომ აუცილებლად დავმარცხდებით."

***

მე დამესიზმრა,

რომ ვითომ ვიყავი დიდი ხნის მკვდარი,

ოღონდ კი არ ვიწექი საფლავში,

ან კი არ ვიხრუკებოდი ჯოჯოხეთის ცეცხლში,

ან – დავფარფატებდი აჩრდილივით,

უბრალოდ, ჩემი გადიდებული ფოტოპორტრეტი ეკიდა კედელზე,

ჩემი ბავშვობის სახლში

და მე ვითომ იქიდან ვუყურებდი,

როგორ მეძინა,

როგორ ვიღვიძებდი,

როგორ ვთამაშობდი,

ვცელქობდი,

ვსწავლობდი,

ვმხიარულობდი

თუ ვდარდობდი,

მოკლედ, ვიზრდებოდი,

რათა ოდესმე ამოდენა მოვყრილიყავი

და ჯერ ეს სიზმარი დამსიზმრებოდა,

მერე კი ეს ლექსი დამეწერა.

***

ბავშვებმა ბაღში ააშენეს ქვიშის ციხე-კოშკი,

ქვის გალავანი შემოავლეს გარშემო

და თხრილშიც წყალი გაუშვეს.

მაგრამ მას ღამით დაეპატრონა ბოროტი ჯადოქარი,

დახოცილი მეციხოვნეები თხრილში ჩაყარა,

ციხის კომენდანტი გასვა ძელზე,

ქალები და მათი შვილები შეამწყვდია ბნელ დილეგში

და მე კიდევ მომივლინა შეჩვენება –

ილაჯგამწყვეტი, როგორც სიცოცხლე

და ფრთამსუბუქი, როგორც სიკვდილი:

შევიგრძნო და ვერ გამოვთქვა,

ვიხილო და ვერ დავეუფლო,

ვიპოვო და უმალ დავკარგო.

ქალის სიმარტოვე

აღარ მოვიდა...

კორპუსის ფანჯრიდან გადაცქერი,

შენგან მომდურებული ქალაქი

როგორ იცლება მზის სისხლისგან

და სავარძელში ჯდები სერიალის საყურებლად.

მაგრამ ვეღარ გაფორიაქებს სხვისი ვნებები –

ვეღარც წიგნებში წაკითხული,

ვეღარც ტელევიზორში ნანახი...

სულ ბოლოს ძილის წამალს სვამ

და სანამ ჩაგეძინება,

საკუთარ მკლავებს ისე ფრთხილად ეფერები,

თითქოს შეშინებულ ბავშვებს ამშვიდებდე...

კედელზე დაკიდებულ ნატურმორტზეც დაჭკნა ვარდები.

* * *

...ავადმყოფი დროდადრო ბრუნდებოდა არყოფნიდან

და ახელდა თვალებს

და ვერ არკვევდა,

ჰაერი უფრო ტკიოდა

თუ საავადმყოფოს ბინძური, დახეთქილი ჭერი.

ჭერზე დაბზარული იეროგლიფებით ეწერა:

შენ მოკვდები.

მაგრამ ავადმყოფი ვერ ხედავდა ამ წარწერას.

ის ვერც პალატაში უსაქმოდ მობორიალე მოწყენილ ანგელოზებს ხედავდა

და ვეღარც ჭირისუფლების მოსვენებამოწყურებულ სახეებს.

ცოტა ხანში ავადმყოფს ისევ ეხუჭებოდა თვალები

და გრძნობდა,

ყოფნიდან კვლავ არყოფნაში როგორ ექაჩებოდა

ვიღაცის ჭაობივით ჩამთრევი ხელი

და მისი გონებაც ნელა-ნელა ქრებოდა,

როგორც თეატრის დიდი ჭაღი სპექტაკლის დაწყების წინ.

***

მამაჩემო,

აღარ დაიღალე საფლავში წოლით?

ადრე ამდენი ხანი

ერთ ადგილას რა გაგაჩერებდა.

***

...ღმერთო, ღმერთო,

კი არ უნდა მეოცნება,

ყოველდღე თითო მძიმე ლოდი დამედო ლოდზე –

იქნება ზეცას შევწვდომოდი.

© “ცხელი შოკოლადი”