ლელა სამნიაშვილი

ყინულის დედოფლის დაბრუნება

ფიფქის ღმერთებო, თეთრო მწერებო,
რომ ამოავსეთ ჩემი ჰაერი,
რომ დამასიეთ ქარის მწევრები
და ლოლუები ათასნაირი,

რომ დამიწინწკლეთ, გამომიძენძეთ
მოსასხამები ფართხუნა ჩრდილის,
ყვრიმალებზე რომ გამომიძერწეთ
სხვა ყვრიმალები – ყინულის ცვილით,

რომ მომაცილეთ ძვირფასი ბაგე -
ჩემი სახელით ჰაერს რომ ორთქლავს,
ჩამომაშორეთ გრძნობების ბარგი
და ბარათების უმიზნო მოთქმა,

რომ გამიბრწყინეთ ნახშირი – კვნიტად –
ყინულის – თვალში; გულის – ორივე –
გასაღებიც და პაწია კლიტეც –
ხელუკუღმა რომ მომასროლინეთ, -

კიდევ, რას ითხოვთ? ზამთრის სარკმლებსაც -
შევეგუები მშვიდად; გულადად -
ვიტოვებ მხოლოდ - წიგნებს და სარკეს,
მზესაც ველევი – სიყვარულამდე.


მოაზროვნე

ზართუხუცესის კუზის ქვეშ ფრთები
ალბათ თეთრი და მსუბუქი იყო.
ვოცნებობ მათზე. ჩემი ფრთები ქვისაა –
ნათელ ღამეებში უბუდო ჩიტებს
იზიდავს მხოლოდ. გიგანტური,
მძიმე ზარები დაცურავენ ჰაერში –
ჩემთან შედარებით უსხეულოებს გვანან ისინიც.
ხორცის მფეთქავი ლოყებიდან არ ვიცილებ
ქვის ხელისგულებს, და ქვის ენას ვუყოფ
თანაბრად – ტურისტებს და საუკუნეებს.
მოხიბლულები არიან ჩემი ძველი ხელობით,
და შენც – მოელი ქვის გონებაში
ფიქრის ალმასად დაკრიალებას...

უფალო, ჩემში არ შეცვლილა არაფერი
მას შემდეგ რაც აქ მომათავსე;
და ერთმანეთს კვლავ არაფერს ვეუბნებით
მე და ცხოვრება – ტაძრის მიღმა რომ მისრიალებს.


* * *

ჟალუზის ცალი ქუთუთოს მიღმა
წელსაც მიბრწყინავს გოლდენ გეითი.
მე კი - პატარა ქალაქი მიყვარს -
მღვრიე ზღვითა და ჟანგიან გემით.
როდესაც გიხსნი, რად მიყვარს იგი -
სათვალეს იხსნი და ამბობ – სორრი;
და იახტების წინწკლები - ირგვლივ -
მატულობს, ვიდრე შორს გადასროლილ -
ჩინელი ბიჭის ანკესს ამოსდევს -
ჰაერში - ღამის თეთრი ბრჭყალები.

სორრი, - გტოვებ და დიდხანს ჩავყურებ -
ვედროს ვარსკვლავებს – სველ კიბორჩხალებს.


***

მარტოობა ადგილია ორისათვის.

შენ უზიხარ მაგიდას და თეორემას;
ფურცლებით და ციფრებით და ისრებით
დრო ამოევსო პატარა საათს.

მე სავარძელზე ვზივარ, და შენი
პერანგის თეთრ საყელოზე -
რას აღარ წერენ ჩემი თვალები.

მე მსურს მომხედო
და სახეზე გიბრწყინავდეს ჩემი სტრიქონი.

შენ გსურს მომხედო
და მე აქ ვიყო – პოეზიის გარეშე, შენთვის.


***
რა მოთმინებით მიყვებიან ცხვრები – თავდახრით –
საძოვრებს ბაცი დღეების თუ მჭკნარი ბალახის;
ბილიკი წყალთან მიიყვანს თუ ხევში გადაყრის
ზანტ ფარას, - ბოლოს გაწყალებად გულის არცა ღირს
ამაზე ფიქრი. კაციც უხრის მტერს თუ საყვარელს
თავს, - გრძნობის კრუნჩხვებს სასიკვდილოდ არასდროს არ სცნობს,
ოღონდ, ვიღაცას უნაწილოს მიწის სახრავი
ძვალი და ხორცი, სიმარტოვეს რომ გამოსტაცოს
თავი. და ქვეყნებს – იარლიყის ელვა, სახელი –
თავს ახრევინებს სხვა ქვეყნებთან. ამბავი გრძელი
არის მარტივი: არის ყველა თავის დამხრელი
და ამაყია ან უგნური, ან კიდევ ბრძენი.

თუმცა, ვერც ბრძენი უერთგულებს ამაზე წუხილს
და თავს, თავმდაბლად, წიგნებსა და ყვავილებს უხრის.


* * *
პლასტმასის ღმერთები თითებს მიჭამენ –
ყოველდღე მიაქვთ თითო წერილი..
ვისაც ვუყვარდი და არ ავირჩიე –
იმისი ტუჩებით ვარ დაწყევლილი.
და უშენობაც, აი, ასეთია –
თან დაგაქვს ჩემი ხელის მტევანი;
არადა, თითქოს ხელზე მაბია -
იმის გაქრობას მამჩნევს ვერავინ,
რადგან ვიღიმი, ზაფხულის ფერებს
გავყურებ წყნარად და ვაკვირდები –
ნისკარტის ბგერით თუ სისწრაფით ფრენის –
როგორ ირჩევენ ერთმანეთს ჩიტები.


ბედნიერება

მაინც, რა არის ბედნიერება?
ოდესმე თუ დაგვემართება?

თაფლიანი ჭიქა – ლამაზად –
ამოგვყურებს მე და შენ, მაგრამ
ფუტკრის მკვდარი სხეული,
როგორც თვალის გუგა –
გულში უბრწყინავს.

ვერცხლის კოვზი მომაწოდე,
ოქროსფერ ფრთებს
ფრთხილად მოვაცლი,
რომ შენმა ბაგემ თავისუფლად
მოსვას თაფლი ჩვენი ჭიქიდან.

მაგრამ ერთხელ მაინც დახედე –
ბედნიერების ამ ღმერთს, პატარას –
ასე მკვდარი რომ მოჩანს თაფლში,

რათა თავისი არსებობა დაგვიმტკიცოს,
რათა დაგვატკბოს.


© “წიგნები - 24 საათი”