გილერმო კაბრერა ინფანტე

გი­ლერ­მო კაბ­რე­რა ინ­ფან­ტე 1929 წელს და­ი­ბა­და კუ­ბა­ზე. ახ­ალ­გაზ­რ­დო­ბი­დან­ვე ჩა­ე­ბა ქვეყ­ნის პო­ლი­ტი­კურ და ინ­ტე­ლექ­ტუ­ა­ლურ ცხოვ­რე­ბა­ში, ორ­მოც­და­ა­თი­ა­ნი წლე­ბის ბოლ­ოს იგი მხარ­ში ედ­გა ფი­დელ კას­ტ­როს, კუ­ბის რე­ვო­ლუ­ცი­ას და იბრ­ძო­და ბა­ტის­ტას რე­ჟი­მის წი­ნა­აღ­მ­დეგ. 1964 წელს გა­მო­აქ­ვეყ­ნა რო­მა­ნი – Tres Tristes Tigres (Three Trapped Tigers) - რო­მელმაც ერ­თი მხრივ მას მსოფ­ლიო მას­შ­ტა­ბის მწერ­ლის და ლა­თი­ნურ ამ­ე­რი­კუ­ლი ბუ­მის ერთ-ერ­თი თვალ­სა­ჩი­ნო წარ­მო­მად­გენ­ლის სა­ხე­ლი მო­უხ­ვე­ჭა, ხო­ლო მე­ო­რე მხრივ, იძ­უ­ლე­ბუ­ლი გა­ხა­და, პო­ლი­ტი­კუ­რი მო­საზ­რე­ბე­ბის გა­მო სა­მუ­და­მოდ და­ე­ტო­ვე­ბი­ნა კუ­ბა და ინგ­ლის­ში გა­და­სუ­ლი­ყო საცხოვ­რებ­ლად. კაბ­რე­რა ინ­ფან­ტეს შე­მოქ­მე­დებაზე ემ­იგ­რა­ცი­ამ დი­დი გავ­ლე­ნა იქ­ო­ნია: კუ­ბა, კერ­ძოდ კი ჰა­ვა­ნა –მი­სი ის­ტო­რია, კულ­ტუ­რა, ხალ­ხი და დი­ა­ლექ­ტი ამ მწერ­ლის თით­ქ­მის ყვე­ლა ნა­წარ­მო­ე­ბის – რომან­ის, მოთხ­რო­ბის, ეს­ეს, თუ ლი­ტე­რა­ტუ­რუ­ლი ნარ­კ­ვე­ვის თე­მაა, თუმ­ცა თა­ვის სახ­ლად იგი ლონ­დონს მი­იჩ­ნევს. კაბ­რე­რა ინ­ფან­ტე ყო­ველ­თ­ვის გან­სა­კუთ­რე­ბუ­ლი სი­ფაქიზ­ით ეპყ­რო­ბა ენ­ას, რო­მე­ლიც მის­თ­ვის მუ­სი­კა­ლურ და სე­მან­ტი­კურ ლა­ბი­რინთს წარმო­ად­გენს.
1965 წელს მწე­რალ­მა მი­ი­ღო Premio Biblioteca Breve,ხო­ლო 1998 წელს მას მი­გელ დე სერ­ვან­ტე­სის პრე­მია. მი­ა­ნი­ჭეს. იგი დღე­საც აქ­ტი­უ­რად აგრ­ძე­ლებს შე­მოქ­მე­დე­ბით მოღ­ვა­წე­ო­ბას – ბო­ლო წლე­ბის მან­ძილ­ზე გა­მო­ი­ცა მი­სი მოთხ­რო­ბე­ბის ორი კრე­ბუ­ლი – Todo está hecho con espejos: Cuentos casi completes (1999) და Delito por bailar el Cha Cha Cha (1996) –რომ­ლე­ბიც მა­ლე­ვე ით­არ­გ­მ­ნა სხვა­დასხვა ენ­ებ­ზე. თვით კაბ­რე­რა ინ­ფან­ტე თავს ორ­ე­ნო­ვან მწერ­ლად თვლის – იგი წერს და თარ­გ­მ­ნის კი­დეც სა­კუ­თარ შე­მოქ­მე­დე­ბას ინგ­ლი­სუ­რად და ეს­პა­ნუ­რად.


ესპანურიდან თარგმნაქეთი კუპატაძემ


სი­ე­ბი


გა­გი­ჟე­ბით მიყ­ვარს სი­ე­ბი. და­სა­ნა­ნია რომ ასე უნ­და ვთქვა, მერ­ჩივ­ნა მეთ­ქ­ვა:
გა­გი­ჟე­ბით
მიყ­ვარს
სი­ე­ბი
და ნუ­რა­ვის აერ­ე­ვა ეს ჩე­მი კი­ბის სა­ფე­ხუ­რე­ბის მსგავ­სი გან­ცხა­დე­ბა პო­ე­ზი­აში, რო­მე­ლიც სი­ე­ბის ფორ­მის დამ­ჩე­მე­ბე­ლი ამ­პარ­ტა­ვა­ნი ლი­ტე­რა­ტუ­რუ­ლი ჟან­რია.
მათ, ვინც ცუ­დად მიც­ნობს, ან ჯერ-ჯე­რო­ბით სრუ­ლი­ად არ მიცნობს და მა­ინც მკიცხავს (ან მო­მა­ვალ­ში გამ­კიცხავს) ვერ­ტი­კა­ლუ­რი ტექ­ს­ტე­ბით ჩემი მგზნე­ბა­რე გა­ტა­ცე­ბის გა­მო, მინ­და შე­ვახ­სე­ნო, რომ ამ სა­უ­კუ­ნის მრა­ვალ "თვალ­სა­ჩი­ნო მწე­რალს"
(
მა­გა­ლი­თად
ა იეიტსს
ბ ჰე­მინ­გუ­ე­ის
გ ოდ­ენს
)
გა­მო­უთ­ქ­ვამს გან­სა­კუთ­რე­ბუ­ლი ერთ­გუ­ლე­ბა სწო­რედ კა­ტა­ლო­გე­ბი­სა და არა მოთხ­რო­ბე­ბის მი­მართ - და მათ კორ­ტე­სი არც კი წა­უ­კითხავთ.
1 იეიტ­სი
2 და­უ­ფა­რა­ვი
3 სი­ა­მოვ­ნე­ბით
4 აღ­ი­ა­რებ­და
5 ხოლ­მე,
6 რომ
7 მი­სი
8 ყვე­ლა­ზე
9 საყ­ვა­რე­ლი
10 სა­კითხა­ვი
11 ლი­ტე­რა­ტუ­რა
12 იყო
13 გან­რი­გე­ბი
(პო­ე­ზია რომ არ­ა­ვის ეგ­ო­ნოს, სიტყ­ვებს არ­ა­ბუ­ლი რიცხვები წა­ვუმ­ძღ­ვა­რე.
ცრუ­მორ­წ­მუ­ნე­ებს თუ სურთ, შე­უძ­ლი­ათ არ­აფ­რად ჩათ­ვა­ლონ უკ­ა­ნას­კ­ნე­ლი ნო­მე­რი, რომ­ე­ლიც უბ­რა­ლოდ სიტყ­ვა­თა მიმ­დევ­რო­ბას გა­მო­ხა­ტავს).
ფიც­ჯე­რალ­დის და­წე­რი­ლი სა­უ­კე­თე­სო გვერ­დე­ბი სავ­სეა გუ­ლის წამ­ღე­ბად უინ­ტე­რესო წვე­უ­ლე­ბა­ზე და­პა­ტი­ჟე­ბუ­ლი სტუმ­რე­ბის სა­ხე­ლე­ბით. ჰე­მინ­გუეი დამ­წყებ მწერლებს ურ­ჩევს ცხენ­თა შე­ჯიბ­რის ცნო­ბა­რის კითხ­ვას, რო­გორც მათ­თ­ვის ფრი­ად სასარ­გებ­ლო საქ­მი­ა­ნო­ბას: მხო­ლოდ სა­ხე­ლე­ბი და ნომ­რე­ბი. ამ მწერ­ლი­სა­გან ამ­ა­ზე უკეთ­ე­სი რჩე­ვა არც არ­ას­დ­როს მსმე­ნია. ეპ­ი­გო­ნი ოდ­ე­ნი კი, იეიტ­სის მსგავ­სად, მატარ­ებ­ლე­ბის მოძ­რა­ო­ბის გან­რი­გე­ბის, კუ­ლი­ნა­რი­უ­ლი რე­ცეპ­ტე­ბი­სა და "ყო­ველ­გ­ვარი სი­ე­ბის" კითხ­ვას ირ­ჩევს (ორ­მა­გი პლა­გი­ა­ტი: იეიტ­სის და კი­დევ ერ­თი­სა, რო­მელსაც თქვენ ყვე­ლა კარ­გად იც­ნობთ და რომ­ლის სა­ხე­ლის ხსე­ნე­ბა აქ სა­ჭი­როდ არ მიმაჩ­ნია).
ვი­ნა­ი­დან, მე უფ­რო თან­მიმ­დევ­რუ­ლი, ან შე­საძ­ლოა, ნაკ­ლე­ბად მხდა­ლი ვარ (თუმ­ცა ჩემს მტრებს ალ­ბათ ურ­ჩევ­ნი­ათ ამ ჩემს საქ­ცი­ელს არ­ა­ა­დეკ­ვა­ტუ­რი უწ­ო­დონ), არც მეტი არც ნაკ­ლე­ბი, მთლი­ა­ნად ჩა­მო­ნათ­ვა­ლის ფორ­მის მქო­ნე შე­დევ­რის და­წე­რა გადავწყ­ვი­ტე.
(
19.15
Closerie des Sapins
კრა­ა­ი­ნემ
ბრუ­სე­ლი
ბელ­გია
და­სავ­ლეთ ევ­რო­პა
ევ­რა­ზია
დე­და­მი­წა
მზის სის­ტე­მა
ირ­მის ნახ­ტო­მი
გა­ლაქ­ტი­კა
)
თავ­და­პირ­ვე­ლად, რამ­დე­ნი­მე შეზ­ღუდ­ვა - ყოვ­ლის­მომ­ც­ვე­ლი თე­მა, ამ­ო­უ­წუ­რა­ვი იდეები და ნა­წარ­მო­ე­ბის ყვე­ლა მოქ­მე­დი პი­რის ჩა­მოთ­ვ­ლის პრობ­ლე­მა, რომ არ­ა­ფე­რი ვთქვათ ნაშ­რო­მის ლი­ტე­რა­ტუ­რულ მას­შ­ტაბ­ზე - აფ­ერ­ხებს ჩე­მი პა­ტივ­მოყ­ვა­რუ­ლი განზრახ­ვის გან­ხორ­ცი­ე­ლე­ბას.
რამ­დე­ნი­მე ცნო­ბი­ლი პრე­ცე­დენ­ტიც არ­სე­ბო­ბა, მათ შო­რის ტე­ლე­ფო­ნე­ბის წიგ­ნი, სიარს რო­ე­ბუ­კის კა­ტა­ლო­გი და ეს­პა­ნე­თის სა­მე­ფო აკ­ა­დე­მი­ის ლექ­სი­კო­ნი, - ჩემ­თ­ვის იმ­ე­დის მომ­ცე­მია. თუმ­ცა, ყვე­ლა შე­მოქ­მე­დის მსგავ­სად ხან­და­ხან მეც მიჩ­ნ­დე­ბა ხოლ­მე ეჭ­ვე­ბი. გან­სა­კუთ­რე­ბით დი­ლა­ო­ბით, რო­დე­საც მო­საწყე­ნი ის­ტო­რი­ე­ბით გადავ­სე­ბუ­ლი გა­ზე­თე­ბის პირ­ველ გვერ­დებს ვათ­ვა­ლი­ე­რებ, სა­დაც ყო­ველ­დ­ღი­უ­რად ერთი და იგ­ი­ვე ამ­ბა­ვი მე­ორ­დე­ბა, მხო­ლოდ სა­ხე­ლე­ბი­სა და სა­თა­უ­რე­ბის მო­ნაც­ვ­ლე­ობით. და ეს მა­შინ, რო­დე­საც გან­ცხა­დე­ბე­ბი, სპექ­ტაკ­ლე­ბის ან­ონ­სე­ბი და გარ­დაცვლილ­თა სი­ე­ბი უკ­ა­ნას­კ­ნელ გვერ­დებ­ზეა შეყ­რი­ლი და სხვენ­ში ატ­ა­ნი­ლი საგ­ნე­ბი­ვით მი­ვიწყე­ბუ­ლი. ამ მომ­ქან­ცა­ვი რი­ტუ­ა­ლის წყა­ლო­ბით, რომ­ლის შეს­რუ­ლე­ბა­საც საკუთ­არ თავს ყო­ველ დი­ლას ვა­ი­ძუ­ლებ, რამ­დე­ნი­მე სტრი­ქო­ნიც კი დავ­წე­რე.
არც თუ ისე დი­დი ხა­ნია, რაც შე­ვად­გი­ნე მოკ­ლე ტრაქ­ტა­ტი, რო­მელ­საც დრო­ე­ბით Indice Gelardino და­ვარ­ქ­ვი და რო­მე­ლიც, რა­ღა თქმა უნ­და, აბ­ე­ლის ის­ტო­რი­ით და­ვიწყე. ქაღალ­დი­სა და მელ­ნის დე­ფი­ციტ­მა და აგ­რეთ­ვე, ჩე­მი მბეჭ­და­ვის ფი­ზი­კურ­მა და გო­ნებრივ­მა გა­დაღ­ლამ და­ა­ყოვ­ნა ამ ნა­წარ­მო­ე­ბის გა­მოქ­ვეყ­ნე­ბა.
დავ­წე­რე, აგ­რეთ­ვე (სა­შუ­ა­ლო სიგ­რ­ძის) რამ­დე­ნი­მე სია, რო­მე­ლიც მი­უ­ხე­და­ვად იმისა, რომ ვში­შობ­დი უხ­ე­ი­რო არ ყო­ფი­ლი­ყო, საკ­მა­ოდ კარ­გი გა­მო­ვი­და. (მირ­ჩევ­ნია თვითკ­მა­ყო­ფი­ლი კა­ცის სა­ხე­ლი მქონ­დეს, ვიდ­რე ჭეშ­მა­რი­ტე­ბის წი­ნა­შე შევ­ცო­დო. ან, რაც კი­დევ უფ­რო უარ­ე­სია, დამ­წა­მონ მის ნა­წერს სრულ­ყო­ფი­ლე­ბა აკ­ლიაო).
ასე რომ, უკ­ვე დამ­თავ­რე­ბუ­ლი მაქვს Sumario Sumero, რო­მელ­საც მოჰ­ყ­ვე­ბა Sumario Sumo, ამბი­ცი­უ­რი ჩა­მო­ნათ­ვ­ლე­ბი, რო­მელ­თა და­წე­რა­საც უკ­ვე დი­დი ხა­ნია ვა­პი­რებ, თუმ­ცა ვერ გა­და­მიწყ­ვე­ტია თუ რო­გო­რი უნ­და იყ­ოს მა­თი სა­ბო­ლოო ფორ­მა. მაბ­რ­კო­ლებს ჩამონ­ათ­ვალ­თა ნა­წი­ლებს შო­რის უწყ­ვე­ტო­ბის შე­ნარ­ჩუ­ნე­ბა­ზე ფიქ­რი და მთრგუ­ნავს ამ ჩე­მი მრა­ვალ­ტო­მი­ა­ნი ნაშ­რო­მის შე­მო­უ­საზ­ღ­ვ­რე­ლო­ბა.
Cemi Opus magnum იქ­ნე­ბა წიგ­ნი, რო­მე­ლიც უთ­უ­ოდ ჩემს ორ მთა­ვარ გა­ტა­ცე­ბას მო­ი­ცავს: უძ­ვე­ლეს ის­ტო­რი­ა­სა და სრულ­ყო­ფილ სი­ებს. მარ­თა­ლია, მზის შუქს მა­ლე ვერ იხ­ი­ლავს, მაგ­რამ ფრაგ­მენ­ტე­ბი გა­მოქ­ვეყ­ნ­დე­ბა ის­ეთ მე­ო­რე­ხა­რის­ხო­ვან ჟურ­ნა­ლებ­ში, რო­გო­რე­ბი­ცაა Gaceta Oficial, Listin diario, ან კი სტა­ტის­ტი­კი­სა და კა­დას­ტ­რის ცენ­ტ­რა­ლუ­რი ოფ­ი­სის გა­მო­ცე­მებ­ში. ამ ბა­ბი­ლო­ნურ ჩა­მო­ნათ­ვალ­თა კრე­ბულს წა­ვუმ­ძღ­ვა­რებ მისთვის შე­სა­ფე­რის დი­ად სა­თა­ურს - Sumario Sumerio. ნაშ­რო­მის და­გეგ­მ­ვა­სა და მი­სი პა­რა­დიგ­მის შე­მუ­შა­ვე­ბა­ში კი და­მეხ­მა­რა ბიბ­ლი­ის წმინ­და ტექ­ს­ტი - სა­ხე­ლად Le Gკnკrique, რო­მელ­საც რე­გუ­ლა­რუ­ლად ვკითხუ­ლობ.
biblias ისე ვერ ვახ­სე­ნებ, რომ გან­ც­დით და პა­ტი­ვის­ცე­მით არ მო­ვი­გო­ნო ცენ­ზო­რული მა­ტი­ა­ნე, წიგ­ნ­თა წიგ­ნი - რიცხ­ვ­ნი. რამ­დენ­ჯერ თვა­ლებ­ზე ცრემ­ლე­ბი მომ­დ­გო­მია მი­სი სრულ­ყო­ფი­ლი ტა­ე­პე­ბის ხმა­მაღ­ლა წა­კითხ­ვი­სას.
14 ათ­შე­კე­ლი­ა­ნი ერ­თი ოქ­როს თა­სი, საკ­მევ­ლით სავ­სე;
15. ერ­თი კუ­რა­ტი, ერ­თი ჭე­დი­ლა, ერ­თიც წელ­გა­მოვ­ლი­ლი ცხვა­რი აღ­სავ­ლე­ნად;
16. ერ­თი თხა ცოდ­ვის გა­მო­სას­ყი­დად;
17. და სა­მად­ლო­ბე­ლი მსხვერ­პ­ლის­თ­ვის ორი ხა­რი, ხუ­თი ჭე­დი­ლა და ხუ­თი ბო­ტი და ხუთი წელ­გა­მოვ­ლი­ლი ცხვა­რი.

ეს სიტყ­ვე­ბი ჩემ­ში ყო­ველ­თ­ვის მღელ­ვა­რე­ბას იწ­ვევს
და ახ­ლაც
და ახ­ლაც
და ახ­ლაც
და კი­დევ ერთხელ
და ის­ევ
და ახ­ლაც
და ახ­ლაც
და ახ­ლაც
და ახ­ლაც!
და მო­მა­ვალ­შიც ყო­ველ­თ­ვის ამ­ა­ღელ­ვე­ბენ! ის­ე­ვე, რო­გორც ამ ჩა­მო­ნათ­ვალ­თა წიგნის მე­ო­რე ტა­ე­პი - არ­ა­ნაკ­ლებ მშვე­ნი­ე­რი და კი­დევ უფ­რო მე­ტად აღ­მაფ­რ­თო­ვა­ნე­ბელი:
20. ათ­შე­კე­ლი­ა­ნი ერ­თი ოქ­როს თა­სი, საკ­მევ­ლით სავ­სე;
21. ერ­თი კუ­რა­ტი, ერ­თი ჭე­დი­ლა, ერ­თიც წელ­გა­მოვ­ლი­ლი ცხვა­რი აღ­სავ­ლე­ნად;
22. ერ­თი თხა ცოდ­ვის გა­მო­სას­ყი­დად;
23. და სა­მად­ლო­ბე­ლი მსხვერ­პ­ლის­თ­ვის ორი ხა­რი, ხუ­თი ჭედ­ი­ლა და ხუ­თი ბო­ტი და ხუ­თი წელ­გა­მოვ­ლი­ლი ცხვა­რი.
აჰ, რა სი­ლა­მა­ზეა! რა მრა­ვალ­ფე­როვ­ნე­ბაა!
რა­ო­დენ ბიბ­ლი­უ­რი, და ამ­ი­ტომ, ღვთა­ებ­რი­ვია ეს უც­ი­ლო­ბე­ლი და სა­ჭი­რო ინ­ვენ­ტა­რი! აჰ, უკ­ვე აღ­ა­რა­ვინ წერს ას­ეთ სტა­ტის­ტი­კურ სტრი­ქო­ნებს!
არც ამ მომ­დევ­ნო ტა­ეპს და­წერს ვინ­მე, ჩვე­ნი თა­ნა­მედ­რო­ვე, ეს ჩა­მო­ნათ­ვა­ლი სრულ­ი­ად გან­ს­ხ­ვავ­დე­ბა წი­ყა­მორ­ბე­დის­გან და მა­ინც იმ­ა­ვე­ნა­ი­რად ამგ­ზ­ნე­ბია:
26. ათ­შე­კე­ლი­ა­ნი ერ­თი ოქ­როს თა­სი, საკ­მევ­ლით სავ­სე;
27. ერ­თი კუ­რა­ტი, ერ­თი ჭე­დი­ლა, ერ­თი წელ­გა­მოვ­ლი­ლი ცხვა­რი აღ­სავ­ლე­ნად;
28. ერ­თი თხა ცოდ­ვის გა­მო­სას­ყი­დად;
29. და სა­მად­ლო­ბე­ლი მსხვერ­პ­ლის­თ­ვის ორი ხა­რი, ხუ­თი ჭე­დი­ლა და ხუ­თი ბო­ტი და ხუთი წელ­გა­მოვ­ლი­ლი ცხვა­რი.
მინ­და გა­ვიხ­სე­ნო უს­ა­მარ­თ­ლოდ გა­მო­ტო­ვე­ბუ­ლი სტრო­ფე­ბი, რომ­ლე­ბიც არ­ა­ნაკ­ლებ მშვე­ნი­ე­რია:
80. ათ­შე­კე­ლი­ა­ნი ერ­თი ოქ­როს თა­სი, საკ­მევ­ლით სავ­სე;
81. ერ­თი კუ­რა­ტი, ერ­თი ჭე­დი­ლა, ერ­თი წელ­გა­მოვ­ლი­ლი ცხვა­რი აღ­სავ­ლე­ნად;
82. ერ­თი თხა ცოდ­ვის გა­მო­სას­ყი­დად;
83. და სა­მად­ლო­ბე­ლი მსხვერ­პ­ლის­თ­ვის ორი ხა­რი, ხუ­თი ჭე­დი­ლა და ხუ­თი ბო­ტი და ხუთი წელ­გა­მოვ­ლი­ლი ცხვა­რი.
ამ მრა­ვალ­ფე­რო­ვა­ნი და ღვთი­უ­რი სი­ე­ბის ცი­ტი­რე­ბა მე­ო­რედ მოს­ვ­ლამ­დე შე­მეძ­ლო გა­მეგ­რ­ძე­ლე­ბი­ნა, სა­ნამ აღ­ელ­ვე­ბუ­ლი, ცრემ­ლ­ნა­რე­ვი თვა­ლე­ბით გა­და­ვეხ­ვე­ო­დი მის ავ­ტორს - უკვ­დავ ან­ო­ნიმ ებ­რა­ელს - შეძ­რ­წუ­ნე­ბუ­ლი ამ წიგ­ნის უ;ნ­ა­რით არა მარტო ციფ­რულ პო­ე­ზი­ად, არ­ა­მედ ფუნ­და­მენ­ტა­ლურ ინ­ვენ­ტა­რად ექ­ცია ჩა­მო­ნათ­ვა­ლი. ციფრე­ბი ჩე­მი მუ­ზაა!
უეჭ­ვე­ლია, არ­ის სხვა ნა­წი­ლე­ბი წიგ­ნ­ში, სა­დაც ჩა­მო­ნათ­ვა­ლი ემ­ო­ცი­ის უს­ას­რუ­ლო წყა­როა, და სა­დაც უხ­ვა­დაა დაწ­ვ­რი­ლე­ბი­თი ცხრი­ლე­ბი და კა­ნო­ნე­ბი, რომ­ლე­ბიც ყველამ ზე­პი­რად იც­ის. არ­ის აგ­რეთ­ვე უფ­რო ფა­რუ­ლი და სა­ი­დუმ­ლო, თუმ­ცა არ­ა­ნაკ­ლებ მეტყ­ვე­ლი პა­სა­ჟე­ბი: მა­გა­ლი­თად, გა­და­სა­ნა­წი­ლე­ბე­ლი მი­წე­ბის სია, რო­მე­ლიც იეშუას მი­ერ და­მარ­ცხე­ბულ მე­ფე­ებს ეკ­უთ­ვ­ნო­დათ. მომ­დევ­ნო გვერ­დ­ზე ჩა­მოთ­ვ­ლი­ლია იუდ­ას ქა­ლა­ქე­ბი. რომ აღ­ა­რა­ფე­რივ­თ­ქ­ვათ, და­ბა­დე­ბის ცნო­ბილ გე­ნე­ა­ლო­გი­ა­ზე, სა­დაც პირ­ვე­ლად მო­იხ­სე­ნი­ე­ბა სა­ხე­ლე­ბი, რომ­ლე­ბიც შემ­დ­გომ რიცხ­ვ­ნ­ში მე­ორ­დე­ბა და ამ­ო­უ­წუ­რავ ნეშ­ტ­თა წიგ­ნ­ში ჭეშ­მა­რიტ აპ­ო­გე­ას აღ­წევს:
1 ად­ა­მი, შე­თი, ენ­ო­ში,
2 კე­ნა­ნი, მა­ჰა­ლა­ლე­ე­ლი, იარ­ე­დი
3 ხა­ნო­ქი, მე­თუ­შე­ლა­ხი, ლა­მე­ქი,
მაგ­რამ, რა აზ­რი აქვს მათ ხე­ლახ­ლა ჩა­მოთ­ვ­ლას. ბიბ­ლი­უ­რი თა­ო­ბე­ბის ყვე­ლა
ნუს­ხა
სარ­ჩე­ვი
ცხრი­ლი
სია
შე­ნიშ­ვ­ნა
უწ­ყი­სი
ცენ­ზი
კრე­ბუ­ლი
დავ­თა­რი
რე­პერ­ტუ­ა­რი
და გე­ნე­ა­ლო­გი­უ­რი ხე - რო­მე­ლიც ტყის და­ნახ­ვის სა­შუ­ა­ლე­ბას არ იძ­ლე­ვა, მგვრის ნე­ტა­რე­ბას, რო­მე­ლიც სცდე­ბა უბ­რა­ლო ჩა­მოთ­ვ­ლის სურ­ვი­ლის საზ­ღ­ვ­რებს, და ეს სვე­ტე­ბად ნა­ბეჭ­დი ტექ­ს­ტი, სა­დაც ყო­ველ­თ­ვის მო­ი­ძებ­ნე­ბა მუხან­ა­თუ­რი სიტყ­ვა, ჩემს ფან­ტა­ზი­ას დამ­ქან­ც­ველ ექს­ტაზ­ში აგ­დებს და გო­ნე­ბას მიბნე­ლებს.
სამ­წუ­ხა­როდ, ძვე­ლი აღთ­ქ­მის შემ­დეგ ყვე­ლა­ფე­რი უარ­ესობ­ის­კენ მი­დის - ახ­ა­ლი აღთ­ქ­მა და ის­ე­თი სტა­ტის­ტი­კუ­რი ხა­სი­ა­თის წიგ­ნიც კი, როგო­რი­ცაა აპ­ო­კა­ლიფ­სი­სი არ­აფ­რით გა­მო­ირ­ჩე­ვი­ან, რომ არ­ა­ფე­რი ვთქვათ ბერ­ძ­ნულ ლი­ტე­რა­ტუ­რა­ზე. ჰო­მე­რო­სის სი­ე­ბი, ბიბ­ლი­ის სა­თი­თაო, ერთ­ბა­შა, ხელ­გაშ­ლილ და უხვ ჩა­მო­ნათ­ვალ­თან შე­და­რებთ, წარ­ღ­ვ­ნის მე­რე მო­სულ წვი­მას წა­ა­გავს. თა­ვად შე­აფას­ეთ: "ბე­ო­ტი­ე­ლებს მო­უძღოდ­ნენ: პე­ნე­ლა­ო­სი, არ­კე­სი­ლა­ო­სი, კლო­ნი­ო­სი, პრო­თო­ენორი და ლე­ი­ტო­სი, -- ქა­ლა­ქე­ბი: ჰი­რი­ა­სი და ავ­ლი­და, სქო­ნო­სი და სკო­ლო­სი. ხალ­ხი ეტეონ­ი­სის ხე­ვი­დან, გრა­ი­ა­სა და მი­კა­ლე­სო­სის მკვიდ­რ­ნი. თეს­პე­ი­ა­ში, ჰარ­მას გარ­შემო, ელ­ე­სი­ოს­სა და რით­რე­ში, ელ­ე­ოს­ში, ჰი­ლე­სა და პე­ტე­ონ­ში, ოკ­ა­ლე­ე­სა და მე­დე­ონში მო­სახ­ლე­ნი..."

არც ღირს მა­თი გახ­სე­ნე­ბა, რად­გან ეს ყვე­ლა­ფე­რი სი­ე­ბი კი არა სხვა­დას­ხ­ვა ადგილ­თა და­სა­ხე­ლე­ბე­ბის გა­უ­თა­ვე­ბე­ლი ჩა­მო­ნათ­ვა­ლია: ამაო ჰო­რი­ზონ­ტა­ლუ­რი ტექსტი. რაც შე­ე­ხე­ბა ოდ­ი­სე­ას, უმ­ჯო­ბე­სია და­ვი­ვიწყოთ მი­სი არ­სე­ბო­ბა. ჰო­მე­რო­სი­სე­ული ჰიმ­ნე­ბის უბ­ად­რუკ­მა გამ­გ­რ­ძე­ლე­ბელ­მა არ გა­მო­ი­ყე­ნა სი­ე­ბის და­წე­რის არც ერთი სა­შუ­ა­ლე­ბა, რა­თა ცხოვ­რე­ბა პას­ტო­რა­ლუ­რი ჟან­რის მსუ­ბუ­ქი ლი­რი­უ­ლი ლექ­სე­ბისათ­ვის შე­ე­წი­რა, ერ­ო­ტი­უ­ლი და სა­თავ­გა­და­სავ­ლო მჭერ­მეტყ­ვე­ლუ­რი ინ­ტერ­ლუ­დი­ები და­ე­წე­რა და პირ­ვე­ლი რო­მა­ნის ავ­ტო­რის სა­ხე­ლი და­ემ­კ­ვიდ­რე­ბი­ნა.
ას­ე­თი­ვე უს­უ­სუ­რია ვირ­ჰი­ლი­უ­სი ტრო­ი­ას ომ­ის დროს ად­ა­მი­ან­თა ქურ­დო­ბი­სა და დაუნ­დო­ბე­ლი ხოც­ვა-ჟლე­ტის აღ­წე­რი­სას, ვერ იყ­ე­ნებს რა ეს­ო­დენ ხელ­საყ­რელ მო­მენტს იარ­ა­ღის, ჯა­რის­კა­ცე­ბის, სხვა­დას­ხ­ვა სა­ხი­სა და ხა­სი­ა­თის გმი­რო­ბე­ბის, ბრძოლებ­ის, ჭრი­ლო­ბა­თა ნა­ირ­ფე­როვ­ნე­ბის, და­ხო­ცილ­თა მდგო­მა­რე­ო­ბი­სა და ქურ­დო­ბა­თა ჩამ­ო­სათ­ვ­ლე­ლად, რომ აღ­ა­რა­ფე­რი ვთქვათ ფეხ­საც­მე­ლე­ბი­სა და სხვა მსგავ­სი საგნებ­ის ინ­ვენ­ტა­რი­ზა­ცი­ის შე­სა­შურ სა­შუ­ა­ლე­ბა­ზე, რო­მელ­საც ას­ე­ვე ხე­ლი­დან უშ­ვებს.
არ­სე­ბობს სხვა კლა­სი­კუ­რი წიგ­ნე­ბიც, რომ­ლე­ბიც ოდ­ი­სე­ას მსგავ­სად სრუ­ლი­ად ვერ ამჟ­ღავ­ნე­ბენ აღ­ნუს­ხ­ვის ნიჭს. აი, მა­გა­ლი­თად სა­ტი­რი­კო­ნი, სა­დაც მხო­ლოდ მოკრძა­ლე­ბუ­ლი შე­ნიშ­ვ­ნე­ბი­თაა აღ­წე­რი­ლი ტრი­მალ­ქი­ო­ნის ვახ­შა­მი. დაე სა­მუ­და­მოდ წყე­ულ იყ­ოს პეტ­რო­ნი­უ­სი, რომ არ დათ­ვა­ლა წვე­უ­ლე­ბის­თ­ვის გუ­ლუხ­ვად გამ­ზა­დე­ბული ან მო­მა­რა­გე­ბუ­ლი რჩე­უ­ლი საჭ­მე­ლი, არ აღ­წე­რა სუფ­რა­ზე სა­თი­თა­ოდ მორ­თ­მე­ულ ხილ­თა მრა­ვალ­სა­ხე­ო­ბა. მარ­ტო საკ­ვებ­თა სია იქ­ნე­ბო­და პან­ტაგ­რუ­ე­ლი­სე­ბუ­რი პროპორ­ცი­ის. და­სა­ნა­ნია, რომ Arbiter Elegantiarum ებ­რა­ე­ლი არ იყო. იგ­ი­ვე შე­იძ­ლე­ბა ითქ­ვას პლუ­ტარ­ქე­სა და სვე­ტო­ნი­უს­ზე, რო­მელ­თა­გა­ნაც პირ­ვე­ლი თავ­შე­კა­ვე­ბუ­ლო­ბით გა­მოირ­ჩე­ო­და, მე­ო­რე კი რო­მა­უ­ლი სი­სას­ტი­კით. მხო­ლოდ ტა­ცი­ტუ­სი, მი­უ­ხე­და­ვად მი­სი გვა­რი­სა, მო­უ­რი­დებ­ლად ას­ა­ხე­ლებს კონ­სუ­ლებს, პრო­კონ­სუ­ლებს, ოჯ­ა­ხებს, საგ­ვა­რეულ­ო­ებ­სა და დი­ნას­ტი­ებს, და ჩემს ნო­ტა­რი­ულ თვალ­ში დი­დი ის­ტო­რი­კო­სის სა­ხელს იმკვიდ­რებს.
ar მინ­და ჩე­მი ღია ბიბ­ლი­ო­თე­კის ყვე­ლა ძვირ­ფას ტომს შე­ვე­ხო. მას­ში მო­ი­ძებ­ნე­ბა რამ­დე­ნი­მე იოლ­ად სა­კითხა­ვი წიგ­ნი, რო­მე­ლიც მე­გობ­რე­ბი­სა ან შემ­თხ­ვე­ვი­თი სტუმ­რის­თ­ვის არ­ის გან­კუთ­ვ­ნი­ლი. ამ ტო­მე­ბის პოვ­ნა­სა და გა­დაშ­ლას მხო­ლოდ ის­ი­ნი ახ­ერ­ხე­ბენ, ვინც ჩე­მი არ­ქი­ვე­ბის, ფა­ი­ლე­ბის, დო­სი­ე­ე­ბის, მნიშ­ვ­ნე­ლო­ვა­ნი თუ უმნიშ­ვ­ნე­ლო წიგ­ნე­ბის ლა­ბი­რინ­თ­ში შე­აღ­წე­ვენ.
unda გა­მო­გიტყ­დეთ, რომ მე­გობ­რე­ბი და ნაც­ნო­ბე­ბი ძა­ლი­ან ცო­ტა დამ­რ­ჩა. მა­თი რა­ო­დენო­ბა იმ­დე­ნად მცი­რეა, რომ მოკ­ლე სი­ის შედ­გე­ნის სურ­ვილ­საც კი არ ბა­დებს ჩემში. მათ ჩა­მო­სათ­ვ­ლე­ლად მარ­ცხე­ნა ხე­ლის სა­მი თი­თი მე­ყო­ფო­და. ასე მირ­ჩევ­ნია. სათი­თა­ოდ გავ­წყ­ვი­ტე კავ­ში­რი მათ­თან, ვინც არ იზ­ი­ა­რებ­და ჩემს გა­ტა­ცე­ბას მშვენიერი ნუს­ხე­ბით.
utyuari სის­ტე­მა მაქვს შე­მუ­შა­ვე­ბუ­ლი იმ ინ­ტე­ლექ­ტუ­ა­ლუ­რად ჩლუნგ ად­ა­მი­ან­თა შე­სამოწ­მებ­ლად, ვინც ჯერ კი­დევ ვერ მიხ­ვ­და ინ­დი­ვი­დუ­ა­ლო­ბი­სად­მი ჩე­მი გულ­გ­რი­ლო­ბის მი­ზე­ზებს. რო­დე­საც ვინ­მე ჩემს სა­ნა­ხა­ვად მო­დის სა­ღა­მო ხანს, რო­გორც წე­სი, ტელ­ე­ფო­ნე­ბის წიგნს ვაწ­ვ­დი (ერთ-ერთს ჩე­მი მრა­ვალ­ფე­რო­ვა­ნი კო­ლექ­ცი­ი­დან: თუნდაც სტოქ­ჰოლ­მი­სას, შვე­დურ ენ­ა­ზე, რა­თა და­უ­ყოვ­ნებ­ლივ გა­მოვ­ცა­დო მი­სი მოთ­მი­ნება - სი­ე­ბის შემ­დ­გენ­ლის­თ­ვის ყოვ­ლად აუც­ი­ლე­ბე­ლი თვი­სე­ბა), ყო­ველ­წ­ლი­ურ კრე­ბულს, ან სამ­ხედ­რო და საზ­ღ­ვაო ფლო­ტის სა­ქონ­ლის მა­ღა­ზი­ის ერთ-ერთ კა­ტა­ლოგს, რომლის ყვე­ლა ნო­მე­რი გა­მო­წე­რი­ლი მაქვს და ინგ­ლი­სი­დან მომ­დის. თუ ამ ად­ა­მი­ან­ში ჩემს მი­ერ შე­თა­ვა­ზე­ბულ­მა გა­სარ­თობ­მა ზიზ­ღი გა­მო­იწ­ვია, იგი სი­ძულ­ვი­ლის წყაროდ იქ­ცე­ვა ჩემ­თ­ვის და სულ მა­ლე ვაგ­რ­ძ­ნო­ბი­ნებ რომ და­უ­პა­ტი­ჟე­ბე­ლი სტუ­მა­რია.
WeSmaritad მირ­ჩევ­ნია ჩე­მი უმ­ნიშ­ვ­ნე­ლო ლი­ტე­რა­ტუ­რუ­ლი კო­ლექ­ცია იმ ნე­ბის­მი­ერ ერ­ე­ტიკულ წიგნს, რო­მე­ლიც სტა­ტის­ტი­კის ტა­ძარ­ში ინ­ა­ხე­ბა, და რომ­ლის წმინ­და­თაწ­მინდა კა­ტა­ლოგ­ში შე­სუ­ლი ერ­თად-ერ­თი ჩემ­თ­ვის მო­სა­წო­ნი ვულ­გა­რუ­ლი ნა­წარ­მო­ე­ბი გარგან­ტუა და პან­ტაგ­რუ­ე­ლია. ამ წიგ­ნ­ში გა­დავ­ხა­ზე ის მო­ნაკ­ვე­თე­ბი, რომ­ლე­ბიც ჩამო­ნათ­ვა­ლის უქ­ონ­ლო­ბის გა­მო მძი­მედ იკ­ითხე­ბო­და და მხო­ლოდ რაბ­ლე­სე­უ­ლი თვალსა­ჩი­ნო სი­ე­ბი დავ­ტო­ვე.
saxli, სა­დაც უფ­რო და უფ­რო სრულ­ვ­ყოფ ჩემს არ­ქივს, თა­რო­თა ვრცე­ლი ოკ­ე­ა­ნეა, გან­სა­კუთრე­ბით მას შემ­დეგ, რაც ჩა­მო­ვი­ცი­ლე უკ­ა­ნას­კ­ნე­ლი ნა­თე­სა­ვე­ბი, – ღმერ­თ­მა გაანათ­ლოს იმ ქვეყ­ნად მა­თი სუ­ლე­ბი – რომ­ლე­ბიც მიკ­რ­ძა­ლავ­დ­ნენ წარ­სულ­ში გა­მოუსა­დე­გა­რი ავ­ე­ჯის გა­დაყ­რას, და ად­გი­ლი გა­ვა­თა­ვი­სუფ­ლე იმ­ის­თ­ვის, რა­საც მხო­ლოდ კონ­კ­რე­ტუ­ლი ფუნ­ქ­ცია ექ­ნე­ბო­და:
Taroebi თა­რო­ე­ბი თა­რო­ე­ბი თა­რო­ე­ბი თა­რო­ე­ბი თა­რო­ე­ბი თა­რო­ე­ბი თა­რო­ე­ბი თა­რო­ე­ბი თაროები თა­რო­ე­ბი თა­რო­ე­ბი თა­რო­ე­ბი თა­რო­ე­ბი თა­რო­ე­ბი თა­რო­ე­ბი თა­რო­ე­ბი თა­რო­ე­ბი თარ­ო­ე­ბი თა­რო­ე­ბი თა­რო­ე­ბი თა­რო­ე­ბი თა­რო­ე­ბი თა­რო­ე­ბი თა­რო­ე­ბი თა­რო­ე­ბი თა­რო­ები თა­რო­ე­ბი თა­რო­ე­ბი თა­რო­ე­ბი თა­რო­ე­ბი თა­რო­ე­ბი თა­რო­ე­ბი თა­რო­ე­ბი თა­რო­ე­ბი თა­როები თა­რო­ე­ბი

სავ­სე:
ტე­ლე­ფო­ნის წიგ­ნე­ბით
ტუ­რის­ტუ­ლი
და სა­მოგ­ზა­უ­რო ცნო­ბა­რე­ბით

ნუს­ხე­ბით
ბი­უ­ლე­ტე­ნე­ბით
ომ­ის ამ­ბე­ბით
და­ღუ­პულ­თა სი­ე­ბით

სა­ამ­ქ­რო­ე­ბის
გა­მომ­ცემ­ლო­ბა­თა და
ბიბ­ლი­ო­თე­კე­ბის
კა­ტა­ლო­გე­ბით

სა­მე­დი­ცი­ნო
ბო­ტა­ნი­კუ­რი
და მე­ქა­ნი­კუ­რი
ცნო­ბა­რე­ბით

და ა.შ.
და ა.შ.
და ა.შ.
და ა.შ.
და შე­და­რე­ბით აბს­ტ­რაქ­ტუ­ლი ნა­წარ­მო­ე­ბით, რომ­ლე­ბიც ჩემთვის ჭეშ­მა­რი­ტი სა­გან­ძუ­რე­ბია:
ყო­ველ­წ­ლი­უ­რი რეკ­ლა­მე­ბი
კა­ტა­ლოგ­თა კა­ტა­ლო­გე­ბი
სი­ა­თა სი­ე­ბი
და ინგ­ლი­სუ­რი ლი­ტე­რა­ტუ­რის შე­დევ­რი - გი­ლერ­მო კონ­კის­ტა­დო­რის ბრძა­ნე­ბით შედგე­ნი­ლი კა­დას­ტ­რი.
ამქ­ვეყ­ნი­უ­რი ცხოვ­რე­ბის მი­მართ არ­ა­ვი­თა­რი ნოს­ტალ­გია არ გა­მაჩ­ნია, გარ­და ალბათ სკო­ლის იმ დღე­ე­ბი­სა, რო­დე­საც გა­მო­მაფხიზ­ლე­ბე­ლი საყ­ვი­რი­ვით ჩა­მეს­მო­და მას­წავ­ლებ­ლის მი­ერ ამ­ო­კითხუ­ლი მოს­წავ­ლე­თა სია. მის წა­კითხ­ვი­სას ექო არა მარტო მა­შინ ის­მო­და, რო­დე­საც მოს­წავ­ლე და­ი­ძა­ხებ­და "აქ ვარ!", არ­ა­მედ მა­ში­ნაც კი, რო­დე­საც ბედ­ნი­ე­რი მას­წავ­ლე­ბე­ლი სამ­ჯერ გა­ი­მე­ო­რებ­და იმ­ის გვარს, ვინც ოთ­ახში არ იმ­ყო­ფე­ბო­და. ხან­და­ხან, სამ­ყა­როს­თან მეტ-ნაკ­ლე­ბი კონ­ტაქ­ტის შე­ნარ­ჩუ­ნების მიზ­ნით, რო­გორც ჩვე­უ­ლებ­რი­ვი მოკ­ვ­და­ვი, ჩავ­რ­თავ ხოლ­მე ტე­ლე­ვი­ზორს და პროგრა­მე­ბი­სა და მა­თი ეთ­ერ­ში გას­ვ­ლის ან­ონსს ვუ­ყუ­რებ. შემ­დეგ უც­ბად­ვე ვთი­შავ, რომ მომ­დევ­ნო სა­ნა­ხა­ო­ბებ­მა არ გა­და­მა­ვიწყონ თვალ­მოკ­რუ­ლი სი­ე­ბის ნა­თე­ლი მოგ­ო­ნე­ბა­ნი.
ზოგ­ჯერ გა­რეთ გავ­დი­ვარ საჭ­მე­ლად. ეს ჩვე­ვა ვე­რაფ­რით ვერ დავ­ძ­ლიე. სახ­ლ­ში სადილს თუ და­ვა­პი­რებ, ჩე­მი მა­დის აღმ­ძ­ვ­რე­ლი მე­ნი­უ­ე­ბი­სა და დე­სერ­ტე­ბის რე­ცეპტებ­ის სრულ­ყო­ფი­ლი კო­ლექ­ცი­ის თვა­ლი­ე­რე­ბა ჭა­მას გა­და­მა­ვიწყებს ხოლ­მე. უც­ნობი მე­ნი­უს და­ნახ­ვას კი არ­ა­ფე­რი სჯობს! ასე რომ, გა­უ­თა­ვებ­ლად და­ვე­ძებ ჩემ­თ­ვის უც­ნობ ახ­ლად გახ­ს­ნილ რეს­ტორ­ნებს.
კი­ნო­შიც დავ­დი­ვარ. ყვე­ლა­ზე მე­ტად გა­დაბ­მუ­ლი სე­ან­სე­ბი მიყ­ვარს. თუ ორ­მა­გი პროგ­რა­მაა, რაც ხში­რად ხდე­ბა ხოლ­მე, პირ­ვე­ლი ნა­წი­ლის დამ­თავ­რე­ბის­თ­ვის მივ­დივარ. ამგ­ვა­რად, არც ერ­თი სუ­ლე­ლუ­რი და პრი­მი­ტი­უ­ლი ის­ტო­რი­ის, ფა­ტა­ლუ­რი თავ­გა­დასავ­ლი­სა თუ უბ­ე­დუ­რე­ბის და­სას­რუ­ლის მო­ლო­დი­ნის გა­მო არ ვკარ­გავ ფილ­მის დამთავ­რე­ბი­სას მოქ­მედ პირ­თა, მსა­ხი­ობ­თა და ფილ­მის ავ­ტორ­თა სა­ხე­ლე­ბი­სა და გვა­რების სი­ის წა­კითხ­ვის სი­ა­მოვ­ნე­ბას. ფილ­მის დაწყე­ბი­სას ჩა­მო­წე­რი­ლი ტიტ­რე­ბი კი ბიბ­ლი­ის და­საწყისს მა­გო­ნებს და თავ­და­ვიწყე­ბამ­დე მივ­ყა­ვარ.
ჩემს მოგ­ზა­უ­რო­ბებ­ში ქუ­ჩე­ბი­სა და მო­ედ­ნე­ბის ჰო­რი­ზონ­ტა­ლურ სამ­ყა­რო­ში ყვე­ლაზე მე­ტად ცა­თამ­ბ­ჯე­ნე­ბის თვა­ლი­ე­რე­ბა და მა­თი სარ­თუ­ლე­ბის დათ­ვ­ლა მომ­წონს. წარმო­ვიდ­გენ, თით­ქოს ფან­ჯ­რე­ბი სი­ე­ბი იყ­ოს და ვკითხუ­ლობ­დე. რკი­ნიგ­ზის სად­გუ­რებზე, ავ­ტო­ბუ­სე­ბი­სა და თვით­მ­ფ­რი­ნა­ვე­ბის ტერ­მი­ნა­ლებ­ზე დინ­ჯად სი­ა­რუ­ლი, ტრანსპორ­ტის შე­მოს­ვ­ლი­სა და გას­ვ­ლის გან­რი­გე­ბი­სა და ყვე­ლა ტი­პის ცხრი­ლე­ბის თვალი­ე­რე­ბა, ჩემ­თ­ვის ვერ­ტი­კა­ლუ­რი სი­ე­ბის მო­ჯა­დო­ე­ბულ და ზღაპ­რულ სამ­ყა­რო­ში შეღწე­ვის ერ­თა­დერ­თი სა­შუ­ა­ლე­ბაა.
მოგ­ზა­უ­რო­ბის ამ ჭეშ­მა­რიტ ტაძ­რებ­ში, კლერ­კი (ყოვ­ლის­მ­ცოდნე და გან­ჭ­ვ­რე­ტის უნ­ა­რით და­ჯილ­დო­ე­ბუ­ლი მო­ხე­ლე, რო­მელ­საც სა­ი­დუმ­ლო ნიშ­ნით ვაგ­რ­ძ­ნო­ბი­ნებ, რომ მეც მა­სო­ნი ვარ) წუ­თი­ე­რად წყვეტს თა­ვის შე­მოქ­მე­დე­ბით საქმი­ა­ნო­ბას ტე­ლე­ტა­ი­პებს, გა­მომ­თ­ვ­ლელ მან­ქა­ნებ­სა და ან­გა­რიშ­წარ­მო­ე­ბის დავთრებ­თან, რომ ემ­ო­ცი­ის მო­ჭარ­ბე­ბი­სა­გან აკ­ან­კა­ლე­ბულ­სა და მად­ლი­ე­რე­ბის გრძნობით აღ­სავ­სეს, სა­შუ­ა­ლე­ბა მომ­ცეს წა­ვი­კითხო მგზავ­რ­თა ფა­რუ­ლი სი­ე­ბი, რო­მე­ლებზეც ჩე­მი თვა­ლე­ბი რიტ­მუ­ლად და აღტ­კი­ნე­ბით ადი-ჩა­დი­ან. მა­ლე მე­უფ­ლე­ბა არა უბრალ­ოდ მორ­ბე­ნა­ლი თვა­ლე­ბი­სა და მო­ბუტ­ბუ­ტე ტუ­ჩე­ბის პა­როქ­სიზ­მი, არ­ა­მედ, გრძნობა, რო­მე­ლიც სა­ი­დუმ­ლო­ე­ბის მრა­ვალ სა­ფე­ხურს სცდე­ბა და მა­თი სა­თი­თა­ოდ შე­მორბენ­ის შემ­დეგ, ცენ­ზო­რულ ვნე­ბას აყ­ო­ლილს, აღ­მა მი­მაფ­რენს.


© “არილი”