ვახო მოსიაშვილი - ნოტარიუსის ნაგვის ურნა

ხელშეკრულება №

ქ. ---------------- -------- ----------- ------ წ.

ჩვენ, ერთის მხრივ ნოტარიუსი ლუდმილა ნებიერიძე (შემდგომში ”ნოტარიუსი”) და მეორეს მხრივ შ.პ.ს. ”სახლში ვერ დაბრუნებულთა კლუბი” წარმოდგენილი მისი გენერალური დირექტორის, ანზორ ჯგმერელის მიერ (შემდგომში ”დამკვეთი”), ერთობლივად ”მხარეებად” წოდებულნი, ვდებთ წინამდებარე ხელშეკრულებას შემდეგი პირობებით:

1. ხელშეკრულების საგანი

1.1. ჩემი სხეული იწონის 63 კილოგრამს. ქალის კვალობაზე ერთობ სქელი და ზონზროხა ვარ. დიდი, არა, უშველებელი, არა, უზარმაზარი ძუძუებით შევუმკივარ მამაზეციერს. ცხოვრებას არ ვუჩივი, თუ გავითვალისწინებთ რომ ჩემი სული მხოლოდ ორ კილოგრამს იწონის, მაშინ ერთობ მსუბუქიც კი ვყოფილვარ. მამა ანთიმოზი ამბობს, რომ არასოდეს შეხვედრია ჩემზე მსუბუქი სულის ადმიანს. ო, ვგიჟდები მამაოზე, არაჩვეულებრივი ადამიანია, სწორედ ისეთი, დიდბუნებოვანს რომ უწოდებენ ხოლმე. მერედა როგორი გულისხმიერი, სულისა ჩემისა სახსნელად თავისი წარიწყმიდა (თვითონ ამბობს ხოლმე ასე) და 35 წლის ასაკში ქალიშვილობა წარმტაცა. ო, დღესაც მახსოვს ის ნათელი დღე, როცა მამაოს ვესტუმრე სახლში. მან ყურადღებით მომისმინა, შემდეგ კი დაამსუბუქა ჩემი სული. მას შემდეგ მხოლოდ ორ კილოგრამს ვიწონი სულიერად. უბედნიერესი ვარ.

1.2. ვმუშაობ ყოველ დღე. დღეში 12 საათს, ო, როგორ მიყვარს ცეცხლების ფრქვევა, როცა ჩემი მდივანი, ყავაში ორნახევრის ნაცვლად ორ კოვზ შაქარს მიყრის. მაშინ ჩემი სული დროებით კილონახევარი ხდება.

1.3. თქვენ გესმით კაკუნი კარზე. მიღებთ. მე შემოვდივარ და გესაუბრებით ჩემო შინ ვერ დაბრუნებულო დებო და ძმებო. საკვირველ ამბებს, რომლებიც ჩემ ნაგვის ურნაში გროვდება მამა ანთიმოზის წყალობითა და კურთხევით.

1.4. მაშ ასე, ჩვენი ხელშეკრულების საგანია, გნებავთ ვუწოდოთ საქონელი, ან პროდუქტი - საუბარი.

2. ზოგადი დებულებები

2.1. - მოგესალმებით, როგორ გიკითხოთ? მაშ მზად ხართ ვისაუბროთ? მე მოგიყვებით როგორ მოკვდა ონან ონანის ძე ონანისტი კაფეში. მკვლელი კი იყო, ალბათ გახსოვთ, ჩვენ ქალაქში ყველაზე მიმზიდველი (ვგულისხმობ ყველაზე დაკუნთული) მამაკაცი, აი ის, სწორედ ის, ორმოცი ქალწული რომ გააუპატიურა. ჰოდა მე მოგიყვებით დღეს რა გვითხრა ონან ონანისტმა სიკვდილის შემდეგ მე და მამა ანთიმოზს:

2.2. ამბავი ონან ონანისტის მკვლელობისა - ”წვიმიანი დღე იყო და კაფეში - სწორედ იმაში, ბიბლიოთეკის კუთხეში რომ მდებარეობს - შევედი ყავის დასალევად. არ იფიქროთ ალკოჰოლის დალევა მდომებოდეს. არა მამაო, ნუ იფიქრებთ მასე, ნურც თქვენ, ქალბატონო ლუდმილა, რამეთუ ვიცი ყური თქვენი კარს მიგიკრავთ, ნუ იფიქრებთ თითქოს სულისა ჩემისა წარსაწყმედად შევსულიყავ იქ. ო, არა, არა, ოდენ ჭიქა ყავის დასალევად განვეშურე საღსა გონებასა მყოფი. კუთხის მაგიდასთან დავჯექი და ის იყო ყავა მოვითხოვე, ავადსახსენებელი ჯონდი ჯეჯგიანი შევნიშნე. შენიშვნით კი აბა რად შევნიშნავდი, ჩემი ყურადღება რომ არ მიეპყრო, ამას კი რარიგ მოახერხებდა, რომ არა თავად მისი და მის თანა მყოფთა მოურიდებელი სიცილი, რომლის საგანიც მე უნდა ვყოფილიყავი უეჭველ. და მეც ვეღარ მოვითმინე ღირსების შელახვა მამა ანთიმოზ. ო, რარიგ აღვენთე და მეც მოურიდებელი, მწარე სიტყვა ვსტყორცნე მას, თვით ჯონდის, ჯეჯგვიანს, ორმოცისა ქალწულისა განმაბახებელსა და ორმოცდაჩვიდმეტის კაცის განმგმირავს. რარიგ მოითმენდა ის ამას? ესეც კი ვიცოდი მამაო, რომ არ მოითმენდა, რამეთუ ჯონდი არც როდის ყოფილა ის კაცი, ვინმესთვის თუნდ გადაკრული სიტყვა, მით უმეტეს კი მწარე სიტყვა ეპატიებინოს. მაგრამ ვერც იმას კი ვიტყვი გაბრაზდა-მეთქი. არა, გაბრაზებისა არა ეცხო რა. თავის ამფსონებს უთხრა, ნახეთ როგორ გავერთოთო და ჩემსკენ გამოემართა. ო, რარიგ მოდიოდა, მტკიცე დარბაისლური ნაბიჯით მოირწეოდა, თითქოს ყოვლისმპყრობელი ლომი ყოფილიყოს ჯუნგლებსა შიგან მორონინე, მისი ნაქანდაკევი ძლიერი სხეული კი მას ამსგავსებდა თვით ჰერაკლეს, ზევსის შვილს, კაცთა შორის უძლიერესს, გნებავთ აქილევსს, გულოვანსა მებრძოლსა კაცთა მოდგმისა, ვერას დიდებით რომ ვერ იტყოდით ამოდენა სხეული სუსტ ქუსლებსა ზედა დაფუძნებულაო. ასე მომიახლოვდა მისი მშვენიერების ჭვრეტით რეტდასხმულს, ჯიბიდან იარაღი ამოიღო, შეჰმართა, შუბლსა ჩემსა ზედა მისწორა და იმგვარის ბრიყვული ღრეჭითა და ლაყბობით მომთხოვა მუხლებზე დაცემა და პატიების თხოვა ჩემის თავხედობისათვის, სხეულისა მისისა შვენიერებასა სრულიად რომ არა ეფარდებოდა. მე კი ვიჯექი ჩემთვისვე აუხსნელის სიმშვიდით და შევსცქეროდი აუმღვრევლად ჩემს თავსა მდგომარესა მას. აქ კი, მამაო, თავი უნდა შეგაწყინოთ გრძნობათა ჩემთა აღწერითა, რამეთუ თვინიერ ამისა, ყოველივე ჩემს მიერ თხრობილი მოკლებულ იქნება ჭეშმარიტსა არსსა თვისსა.

2.3. მე გარდავწყვიტე უარის თქმა მოთხოვნისა მისისა შესრულებასა ზედა, რათა დამეცვა ღირსება ჩემი, რომელსაც ჟამსა მას უკვე ოციოდე ადამიანი სჭვრეტდა და ვიზრახე გულსა შინა ჩემსა, რამეთუ არა ეგების თვალსა მათსა წინაშე ასეგვარი დამცირება. შიშითა და ძრწოლვით კი ჭეშმარიტად აღვსილიყო სული ჩემი, რაიცა საძრახად არა ეგების, რამეთუ არა ოდენ შემძლებელ ვართ ვჰპოვოთ თუნდა ერთი გმირი სიკვდილისა წინაშე ძრწოლვა და შიში არა განეცადოს. თუცა უცილობლად არს მათი ხვედრი წინააღდგომად შიშისა მის და აკი ჩვენცა ვსახავთ მათ მაგალითად თავთა ჩვენთათვის, განვადიდებთ საქმეთა მათთა და ვჰნატრობთ რამეთუ ჩვენცა მოგვეცეს ესევითარი მხნეობა სულისა. მე შევჰბოჭე თავი ჩემი და ძრწოლისა დიდისა უგულვებელყოფითა, მშვიდად აღმოვიღე მუნდშტუკი ჩემი, თუცა ჭეშმარიტი არსი ამა საქმისა სხუა არს, რამეთუ არა ძალ მედვა ნებისა ჩემისა დაუფლებად. ხელები ჩემნი დიოდნენ და თითქოს შიშმა, ჩემს მიერ უკუგდებულმან, ფერი იცვალა, იქცა დამოუკიდებელ გონად ჩემში და განიზრახა სიგარეტი მოეწია. ამოიღო პიჯაკის შიდა ჯიბიდან მუნდშტუკი, მეორე ხელით ამოაძვრინა სიგარეტი კოლოფიდან, დაამაგრა მუნდშტუკზე და მეც მშვიდად დავუწყე ქაჩვა თამბაქოს და მიბოლება თავსა ჩემსა ზედა მდგომარესა ჯონდისა ჯეგვიანსა, რომელიც გაოგნებული შესცქეროდა ჩემს ესევითარსა მშვიდსა მოქმედებასა და არა ძალ ედვა შეცნობად, რამეთუ ყოველივეს შიში იქმოდა. მას ეს გმირობად ეზრახა და არღარა უწყოდა რა მოემოქმედა, რათა საწადელი თვისი აღესრულებინა. ამასობაში კი შიში თვალთა ჩემთა შეესახლა, რომელნიც შუბლსა ჩემსა ზედა მობრჯენით მდებარესა პისტოლეტს უსწორნა და შენიშნა რა, იარაღი დატენილი არ იყო, მუნდშტუკი მარცხენა ხელსა დაუტევა, მარჯვენა ჩემი კი შარვლის ჯიბესა აშურა, რამეთუ იქ ეგულვის მამისა ჩემისა დანატოვარი დანა. ამოაჩოჩა ჯიბითგან და თავსა ჩემსა ზედა მდგომარისა ჯონდისა ჯეჯგვიანისა შეუცნობლად გახსნა და ასე დაიკავა საძგერებლად განმზადებული. შემდგომად ამისა, ტვინსა შიგან ჩემსა ესახლა და მოჰყვა ფიქრსა უსწრაფესად და ამბობდა ესე ვითარსა სიტყვასა - ოდენ ჩახმახსა შეაყენებდის მე მოვასწრებო ძგერებასა მის დანისასა. რა პოლიცია მოვიდის, ვერა დამაკავებდის, რამეთუ მოგერიება ჰრქვიან ესე ვითარსა მოქმედებასა. და ჰოი საოცრებავ, მამა ანთიმოზ, შიში ჩემი ანგარიშსა მას ზედა შეცდის და ოდენ აძგერის მიმძალველსა მას დანა იგი სამგზის, იგი არა მოჰკვდის, არამედ ჩახმახი შეჰმართის და განგმირის თავი ჩემი. ჰოი, მამა ანთიმოზ, მეოხ მეყავ მე პირისა წინაშე უფლისა შენისასა, რათა შეიწყალოს წარყმედული სული ჩემი”.

2.4. ასე დასრულდა ეს საკვირველი ამბავი, ჩვენი მშვიდი ცხოვრება რომ შეძრა. მე კი წავალ ჩემ საქმეს მივხედავ ჩემო შინ ვერდაბრუნებულო ძმებო და დებო, მაშ მომავალ ამბებამდე მეგობრებო.

2.5. ამბავი დიანა თავსხმიანის გაუჩინარებისა - აი დავბრუნდი მარად თქვენი ლუდმილა ნებიერიძე, ნოტარიუსი, აღჭურვილი უფლებამოსილებითა და პასუხისმგებლობით. დღეს მოგითხრობთ საკვირველ ამბავს, რომელსაც მოჰყვა ჩვენი ყასაბი დევგმირ დანიანი მამა ანთიმოზის მისაღებში. აი რა მოგვითხრო მან: ”ო, დიდად მოწყალეო მამაო, შემინდე რამეთუ ვსცოდე, ცოდვა კი მხოლოდ შენს სასწორზე აიწონება. ალბათ იცნობდით დიანა თავსხმიანს, ჩვენი ქალაქის გარეუბანში რომ ცხოვრობს. ეს ქალბატონი დღენიადაგ ჩემთან ყიდულობდა ხორცს თავისი ოჯახისთვის. მეც, როგორც მუდმივ კლიენტს, სხვებზე ნაკლებ ვატყუებდი წონაშიც და ხორცშიც. მოგეხსენებათ ტყუილი ყასბის წესია, ერთგვარი ეთიკაც კი, ვის რამდენი და როგორ უნდა მოატყუო. ჰოდა იმას ვამბობდი, ეს ქალი სულ მუდამ ჩემთან ყიდულობდა ხორცს თავისი ქმრისა და შვილისთვის და სულ იმგვარად მიყურებდა, რომ არა ძვალსა და რბილში გამჯდარი პროფესიული ჩვევა, შეიძლება სულაც აღარ მომეტყუებინა. იმ საბედისწერო დილასაც ჩემთან მოვიდა, მოგეხსენებათ, იმ დღეს თავსხმა წვიმა იყო, ერთიანად გალუმპულიყო ქალბატონი. იდგა ჩემს წინ როგორც ქალღმერთი და ისე მიყურებდა, ისეთი მზერით შემომცქეროდა, ძვლივს ვხმარობდი ნაჯახს. ხორცი დავუმუშავე და ავწონე. ჩვეულებისამებრ მადლობა გადამიხადა და მთხოვა თუ შეიძლება წვიმის გადავლას დავუცდი, გაციების ფრიად მეშინიაო და სწორედ მაშინ დაიწყო ჩემი უბედურებაც. შეციებული ჩანდა, სულ ერთიანად კანკალებდა და კბილს კბილზე აცემინებდა. გამახსენდა მამაო თქვენი ნათქვამი მოყვასს გაჭირვებისას უნდა დაეხმაროო და დახლის უკან, ჩემ პატარა ოთახში შევთავაზე მოსვენება. უარი არ უთქვამს, შემოვიდა შიგნით და იქვე გამათბობელთან მდგომ საწოლზე ჩამოჯდა. ასე დავტოვე და კვლავ დახლს დავუბრუნდი. ესე ნახევარ საათში დელგმამ გადაიარა და მეც შევედი ოთახში, რათა მომეხსენებინა ეს ამბავი და გზა დამელოცა. შევედი და ვიხილე მამაო, იმ უბედურს, ჩემ საწოლზე ჩასძინებოდა. ო, როგორი მშვენიერი იყო. მისი სწორი ფეხები, ნაქანდაკევი სხეული, მკვრივი ძუძუები ვის არ დაუბნელებდა გონს. და აღვეგზნე მამაო. ჩუმად მივუახლოვდი და ტანსაცმელი შემოვახიე. გამახელა მისი დამორჩილების სურვილმა და კიდეც ვძლიე, დავიმორჩილე. მაგრამ შემდეგ სასჯელის შემეშინდა. იქვე დანა იდო, ავიღე და ყელი გამოვჭერი, საქონელივით დავკალი, მერე ავკუწე, ხორცისსაკეპ მანქანაში გავატარე და ძეხვის საამქროს მუშებს ღორის და ძროხის ფარშთან ერთად გავატანე. ძვლები კი საღამოს ძაღლსაშენის მეპატრონეს მივყიდე საქონლის ნარჩენებთან ერთად. ცოდვილი ვარ მამაო და სწორედ ამ ცოდვამ მომიყვანა თქვენთან. გევედრებით შემინდეთ”.

2.6. ასე დასრულდა ეს ამბავი ჩემო შინ ვერ დაბრუნებულო დებო და ძმებო. იმედია ნათელი მოეფინა თქვენ თავში დიანა თავსხმიანის გაუჩინარების საქმეს. მე კი მომავალ შეხვედრამდე გემშვიდობებით.

2.7. ამბავი კალმისტარ პეროძისა - გამარჯობა, აი მეც დავბრუნდი, ვიცი მოთმინებით ელოდით ახალ ამბავს და მეც მოგითხრობთ, თუ რა მოუყვა მწერალ-ტერორისტმა კალმისტარ პეროძემ მამა ანთიმოზს: ”მამაო შემინდე, რამეთუ ცოდვილი და დაცემული ვარ, მაგრამ მერწმუნეთ, სხვაგვარად არ შემეძლო მოვქცეულიყავი. მოგეხსენებათ, მე 35 წლის ცნობილი მწერალი და საზოგადო მოღვაწე ვარ და მაინც ვერაფრით შევძინე აზრი ჩემ ცხოვრებას. უფრო მარტივი და გასაგები ენით რომ ვთქვა, მუდმივად უკმაყოფილო ვარ იმ გარემოთი, რომელშიც მიწევდა ცხოვრება. მართალია, ამ პატარა ქვეყანაში საკმაოდ ცნობილი და პოპულარული გახლავარ, ჩემი წიგნებიც იყიდება და გადაცემებშიც ხშირად მიწვევენ, მაგრამ ვგრძნობ, რომ გავლენას ვერ ვახდენ პროცესებზე. ცხოვრება თავისი გზით მიედინება, მე კი თითქოს დამკვირვებელი ვიყო, ვზივარ და ვაკვირდები, შემდეგ კი ვწერ, ვწერ, ვწერ დაუსრულებლად. ხანდახან ის აზრიც კი მეწვევა ხოლმე, რად დავიტანჯე-მეთქი თავი და რად შევუდექი ესოდენ რთულ საქმეს, რომელიც მუდმივ დაძაბულობას, მსხვერპლსა და თავგანწირვას მოითხოვს ადამიანისგან, რეალურ ცხოვრებაში კი კაპიკია ამ ყველაფრის ფასი. გავახილე მამაო ერთ დილითაც თვალი და მივხვდი, რომ დადგება დღე, როცა ჩემი სული სხეულს გაეყრება. მე მოვკვდები და რა დარჩება ჩემგან? არც არაფერი. გაივლის რამდენიმე ათწლეული და ყველას დავავიწყდები, აღარავის გაახსენდება, რომ ვარსებობდი საერთოდ ამ დედააფეთქებულ პლანეტაზე. აი ეს აზრები მიღრღნიდა მამაო გულს და გონებას და საოცრად მომინდა მომემოქმედა რამე, რამე, თუნდაც უაზრო, თუნდაც განწირულობის ამ შეგრძნებით. ის-ის იყო ჩემი ახალი წიგნი გამოდიოდა და მეც გადავწყვიტე ყველაზე დაუვიწყარი პრეზენტაცია გამეკეთებინა. ისეთი, რასაც ვერასოდეს დაივიწყებდნენ, რასაც თაობები ერთმანეთს მოუყვებოდნენ. დიახ მამაო, რადგან ვერ მოვახერხე ხალხის თავში ამეფეთქებინა ჩემი აზრები, გადავწყვიტე ამეფეთქებინა ეს ხალხი და მეც მათთან ერთად დავღუპულიყავი. ეს იქნებოდა ყველაზე გმირული აქტი, რაც კი შეიძლებოდა მომემოქმედა. აი დადგა ეს დღეც და მე ლიტერატურულ კაფეში შევკრიბე მთელი ელიტა, ჟურნალისტები, მთავრობის წარმომადგენლები, სასულიერო პირები (ღმერთმა მომიტევოს) და ყველაფერი გეგმის მიხედვით მიდიოდა, რომ არა ბოლო მომენტი. უცბად მივხვდი, რომ სულაც არ ღირდა მათთან ერთად დავღუპულიყავი. უფრო სამართლიანი იქნებოდა, მლიქვნელთა და ფარისეველთა, ფსევდოპატრიოტთა, ფსევდოქრისტიანთა, ფსევდოინტელექტუალთა, ფსევდოლიბერალთა, ფსევდომორალისტთა ბრბო ამეფრინა ჰაერში. აფეთქებამდე სამი წუთი რჩებოდა. ბომბი ჩემოდანში იყო ჩამონტაჟებული და ბარში იდგა. მე შეუმჩნევლად გამოვიპარე და სამ წუთში უკვე ჩემი პირველი აფეთქება შედგა. შემინდე მამაო, ცოდვილი ვარ”.

3. მხარეთა უფლება-მოვალეობანი

3.1. ამბავი ქვრივისა - ჰოი როგორ გაირღვა სივრცე უაზრობითა და მოწყენილობით. რა მჭირს ვერ გამიგია, განა რატომ შეიძლება მძულდეს ასე საკუთარი თავი, მძულდეს და მაინც ყოველ დღე განუყრელად მასთან მიწევდეს ყოფნა. მე ვარ არშემდგარი პროექტი და სიამოვნებით მოვიკლავდი თავს, რომ ვიცოდე ამით რამე შეიცვლებოდა. და თქვენ ყველას, ვინც აღფრთოვანებულნი ხართ საკუთარი კეთილგონიერებით, განა დაგრჩენიათ რამე თვითმკვლელობის გარდა? დიახ, მე მოვიკლავ თავს და ეს ჩემი უფლებაა, რომელსაც ვერ წამართმევთ. ვერ ამიკრძალავთ, იმიტომ, რომ მძულს საკუთარი თავი, მე ვერ ვძლევ მას და შესაბამისად დღითიდღე უფრო და უფრო მიჭირს აზრის დანახვა ამ ყველაფერში. ეს ისე, განწყობისთვის. მახსოვს ოდესღაც ბულუარული პრესის პრიალა გარეკანზე ყოველთვის წააწყდებოდით იდიოტურ ფოტოს წარწერით: ”ფოტო განწყობისთვის”. იმ დილით ტონის მაღაზიასთან ქვრივი დავინახე. ჩვენ ერთმანეთს არ ვიცნობდით, თუმცა შეფარვით ყოველთვის ვუყურებდი, ლამაზი იყო, მომწონდა. ამჯერადაც დავინახე და ჩემდაუნებურად გავჩერდი, გავჩერდი და მივაჩერდი, ოღონდ მხოლოდ იმ მიმართულებით ვიყურებოდი, ჯიქურ კი არ შემიხედავს. ჩვენ შორის მანძილი ნელ-ნელა მცირდებოდა და ბოლოს უკვე რამდენიმე ნაბიჯზე რომ მომიახლოვდა, ის იყო მტკიცედ გადავწყვიტე ნაბიჯს არ მოვიცვლი თვითონ ამერიდოს-მეთქი, რომ მოულოდნელად გამიღიმა და პირდაპირ მე მომმართა:

- განა რამდენ ხანს შეიძლება ასე მალულად მითვალთვალო? ეხლა შეგიძლია რამე მითხრა და ერთმანეთი გავიცნოთ, ან დაგეჯახები და გავივლი ვითომ არაფერი მომხდარა - და დამეჯახა.

მე ბედნიერი ვიყავი! სანამ გამცდებოდა, წელზე ხელი შემოვხვიე და ავედევნე. მან მომნუსხა თავისი სილამაზით და ლაღი სიცილით. მე შევეცადე საუბრის ძაფი ჩამეგდო ხელში, მაგრამ მივხვდი ბევრად უფრო ნაძალადევად ვაკეთებდი ყველაფერს და ბოლოს ინიციატივა ისევ მას დავუთმე.

- გეი ხარ? - ისე მკითხა, თითქოს დიდი ხნის მეგობარი ყოფილიყოს და ჩემ გამოტეხვას აპირებდა.

- არა, - ვუთხარი მე - ცოლი მყავს, შვილიც. არა, ნამდვილად არ ვარ გეი.

- არც მე - მითხრა და განაგრძო - თუმცა წელზე ისე შემავლე ხელი, ვერ ვიტყვი რომ ამაში სექსუალური მოტივი არ იყო-მეთქი, თანაც ქუჩაში ყოველთვის ისე მიყურებდი, როგორც მხოლოდ სასურველ სექსუალურ პარტნიორს შეხედავ.

- არა, მე სილამაზე მიყვარს და ვერაფერ ლამაზს ვერ ჩავუვლი გულგრილად გვერდს.

- არც მე ვარ გეი - მითხრა და წამით შეყოვნდა - თუმცა შენ დიდი ხანია მზერით გამჟიმე, წეღან წელზე ხელიც ისე მომხვიე. არ შემიძლია უარვყო რომ ვერ ვიქნები ამის შემდეგ შენს მიმართ გულგრილი.

- როგორ, რას მთავაზობ? - სუნთქვა შემეკრა. ეს სულაც არ იყო შეურაცხმყოფელი, პირიქით იყო ერთადერთი სასურველი რამ.

- მე? განა რამე შემოგთავაზე? - გულწრფელად გაიკვირვა.

- და აბა რა საჭირო იყო ამ თემაზე ლაპარაკი?

- და განა რა საჭიროა იმის დამალვა რაც ისედაც კარგად ჩანს? - კითხვაზე კითხვით მიპასუხა და მე არ შემეძლო მეპასუხა.

- აგერ უკვე დიდი ხანია არც მე მივდივარ ჩემი გზით და არც შენ - შენით. კი მაგრამ, სად მივდივართ? რატომ არ გაგიჩნდა ეს კითხვა?

- და რატომ უნდა გამჩენოდა, მე უბრალოდ ვსეირნობ - შევეცადე წონასწორობა არ დამეკარგა.

- შენ უბრალოდ კიდევ ერთხელ იტყუები. მოდი ყველაფერს თავისი სახელი დავარქვათ.

და ჩვენ წავედით...

3.2. ამბავი უბრალოდ ერთი მოწყენილი კაცისა - ორშაბათ საღამოს ყოველთვის დაღლილი იყო, თუმცა ვერ გეტყოდათ რით. მომჩვარული ეგდო კომპიუტერის წინ და უაზროდ მიშტერებული მონიტორს, უგემურად კენკავდა თითებით კლავიატურას, როგორც გაყინული ბეღურა მისთვის დაყრილ პურის ნამცეცს. ჰოდა ამ წუთას მისთვის ცხოვრება უფრო საკენკი იყო, რომელსაც უგემურად სინჯავდა, თან კი იმაზე ფიქრობდა, ეს კეთილმა ადამიანებმა მართლაც გულწრფელად დაუყარეს რომ არ მომკვდარიყო, თუ პირიქით, სატყუარა იყო და სადმე იჭექებდა რომელიმე დედამოტყნული, ახვარი, ნაბიჭვარი ბავშვის პნევმატური თოფი. ამ კითხვაზე აგერ უკვე ოც წელიწადზე მეტია ვერ გაეცა პასუხი და იქნებ ეს ოცი წელიწადი, უბრალოდ ის მოკლე მანძილი იყო, რომელიც სიკვდილს აშორებდა. მას ყოველთვის სურდა გმირობა, თუმცა საამისოდ ალბათ ზედმეტად სუსტი იყო ფიზიკურად და ზედმეტად მგრძნობიარე სულიერად. მას შურდა ბაირონის, რადგან ბრძოლაში მოკვდა, გალაკტიონის, რადგან თავი მოიკლა, ჯიმი ჰენდრიქსის, რადგან დიდი დოზა გაიჩხირა, ჯონ ლენონის, რადგან ფანმა მოკლა და საერთოდ შურდა ყველასი, ვინც უკვე მოკვდა, გაიარა ეს აუცილებლად გასავლელი კარი და სულაც აღარ ეშინოდა, აღარც ნევროზი აწუხებდა და აღარც იმას ფიქრობდა, რას მოუტანდა ხვალინდელი დღე. სწორედ მორიგი ორშაბათი საღამო იყო და ერთადერთი მიზეზი, რის გამოც მისი თითები აგრძელებდნენ კლავიატურის უგემურ კენკვას, მისი შიში იყო, გაქრობის შიში. გულუბრყვილოდ სჯეროდა, რომ რაღაც შეიძლებოდა დაეტოვებინა მომავალი თაობებისთვის და თავის დღიურებში მაინც დარჩენილიყო, თუმცა არაფრის დიდებით არ კითხულობდა. ალბათ თვითონაც კარგად იცოდა, რომ მისი ერთფეროვანი დღეების აღწერა, მუდმივი ტკივილები, მარტოობა და სულიერი სიცარიელე, რასაც გრძნობდა, არავის დააინტერესებდა, თავის მოკვლა კი არ შეეძლო, რადგან თავმოკლული ვეღარაფერს დაწერდა ამ ერთადერთი გმირული აქტის შესახებ და სხვები კი უბრალოდ დაივიწყებდნენ. ეს საშინელი დილემა იყო, რომელიც ვერაფრით გადაეჭრა. სწორედ ამ დროს აწკრიალდა ტელეფონი და ხაზის მეორე ბოლოდან იყო ”ის”. იმან სთხოვა მასთან შეევლო, მას კი ლიმონივით გამოწურულს არაფრის ტრაკი არ ჰქონდა. სინანულით დახედა თავის სირს, რომელიც პორნოგრაფიის ყურებისას ამაყად ვეღარ იმართებოდა წელში და საერთოდ რატომღაც წელში გამართვის სერიოზული პრობლემა ჰქონდა. ”იმასთან” წასვლას კი ისე რა აზრი ჰქონდა. აი ვთქვათ და შემთხვევით მარტონი აღმოჩენილიყვნენ და ის დათანხმებოდა და მისი “ვაჟკაცი” წელში ვერ გამართულიყო? ხელი ჩაიქნია, ის კი კვლავ ელოდა და ეს ამბავი არაჩვეულებრივად იცოდა. სუსტი მამაკაცებისთვის დამახასიათებელი რომანტიზმით ცდილობდა ამ თემისთვის სექსუალური მოტივები ჩამოეხსნა და უნდოდა საკუთარი თავი დაერწმუნებინა იმაში, რომ ის, მხოლოდ სუფთა, შეუბილწავი სიყვარულით უყვარდა, გულს კი უღრღნიდა სურვილი და მთელი გზა ებრძოდა პორნოგრაფიულ ზრახვებს. აი დარეკა ზარი და მანაც გაუღო, შეუშვა, ჩაეხუტა, ელოდა როგორც ჩანს. ეს კი მიხვდა, რომ არაფერი გამოვიდოდა და შეეცადა კვლავ წმინდა და სუფთა სიყვარულზე ეფიქრა.

ის იწვა მის გვერდით და მოწყენილობით კვდებოდა. ამასობაში მის ტელეფონზე არ წყდებოდა ზარები და ესემესები. მას არავინ არ სურდა. მაინცდამაინც ეს უყვარდა, თავისი მომჩვარული, არაფრის მაქნისი არარაობა, რომელსაც უკვე დიდი ხანია პატივსაც კი ვეღარ ცემდა. მხოლოდ სიბრალულისა და მადლიერების გრძნობა აკავებდა და ცდილობდა საკუთარი თავიც დაერწმუნებინა იმაში, რომ ეს სიყვარული იყო. ამასობაში ეს ჩვარი ცდილობდა, იწურებოდა, იზნიქებოდა, ნემსის ყუნწში ძვრებოდა, რადგან გრძნობდა მის გარეშე აღარ შეეძლო. იმედი ჰქონდა ის დათანხმდებოდა მის წინადადებას და მისი ცოლი გახდებოდა, ისედაც ხომ ყველა ასე იცნობდა, მაგრამ რეალურად ის უარზე იყო. მან გაურკვეველი ვადით გადადო და თვითონაც იცოდა ამ ნემსის ყუნწში ძვრომას აზრი არ ჰქონდა. იმასაც ხედავდა, რომ ის ხან უარყოფდა რომ მასთან იყო, ხან კი თითქოს ნაძალადევად აღიარებდა ამ ფაქტს. ზოგთან მალავდა, ზოგთან აღიარებდა და ლოგიკური იყო, ჩვარს ღრღნიდა ეჭვები, რომელსაც საკუთარ თავსაც ვერ უმხელდა, რადგან თუკი დაემორჩილებოდა ერთადერთ საღსა და ლოგიკურ აზრს, მაშინ საბოლოოდ უარი უნდა ეთქვა საკუთარი თავის პატივისცემაზე, მაშინ თვითონაც ვერ მოუძებნიდა გამართლებას საკუთარ სიცოცხლეს და მაშინ მართლაც მოუწევდა თავის მოკვლა. ეს კი არ სურდა, რადგან ჯეროდა, რომ რაღაც ჰქონდა გასაკეთებელი. და მაინც სწორედ ეს კლავდა და ფიტავდა. დუმილი ბერლინის კედელივით იწვა მათ შორის და ეს ხვდებოდა, რომ ასე გაგრძელება უბრალოდ შეუძლებელი იყო. არა მარტო იმიტომ, რომ თვითონ ვერ უძლებდა, საკუთარი თავის პატივისცემას კარგავდა და გამუდმებით სიკვდილზე ფიქრობდა, ისიც ვერ გაუძლებდა. ეს უბრალოდ დროის საკითხი იყო, მხოლოდ დროის და მეტი არაფერი. და ვეღარ მოითმინა და ბოლოსდაბოლოს უთხრა სათქმელი:

- მე მგონია, რომ ჩვენ ერთმანეთის აღარ გვესმის და ვიტყუებით.

- ჰო? მე არ გატყუებ - უთხრა მან.

- მე კი ვფიქრობ, რომ ჩვენ შორის რაღაც დაუძლეველი კედელი აღიმართა.

- შეიძლება, არ ვიცი - უთხრა მან.

- გიყვარვარ?

- უბრალოდ არ ვარ ეხლა ხასიათზე, გთხოვ ნუ გამაღიზიანებ - უთხრა მან.

- მიყვარხარ!

- ვიცი - უთხრა მან.

- ეგ პასუხია?

- უბრალოდ არ ვარ ხასიათზე - უთხრა მან.

- და სიყვარული ხასიათია?

- არ ვარ ხასიათზე, გთხოვ ნუ მომიშლი ნერვებს - უთხრა მან.

- კარგი, მე წავალ.

- კარგი - უთხრა მან.

ის მიხვდა რომ არსებობისთვის მხოლოდ ის გზაღა დარჩა უარი ეთქვა თავის მოტყუებაზე, უარი ეთქვა სიყვარულზე, უარი ეთქვა აქტიურ ცხოვრებაზე. უნდა ეცხოვრა უსიხარულოდ, უემოციოდ, უგანცდოდ. მაგრამ მიხვდა, რომ ეს მის ძალებს აღემატებოდა. სახლში მისულმა კიდევ ერთხელ მოავლო თვალი თავის ოთახს, მერე მაგიდის უჯრიდან რევოლვერი ამოიღო. გატენა, ყოველგვარი ემოციის გარეშე პირში ჩაიდო და სასხლეტს დააწვა.

3.3. ამბავი ლოთისა და შვილთა მისთა - ლოთი - ბებერი და გაბურძგნული, როგორც ღმერთი. მწვანე ბალახზე წამოკოტრიალებულა, წინ ერთი ბოთლი შინნახადი არაყი უდგას და თვალით ეალერსება. შვილი მისი ანჟელა - სამზარეულოში დგას და ჭურჭელს რეცხავს. ნაყვავილარ სახეზე ღია ფანჯრიდან შემოსული სიო ელამუნება და ფიქრობს არარსებულ მილიონერ საქმროზე, რომელიც ეს-ესაა თავისი ლიმუზინით მოაკითხავს და ამ ჯოჯოხეთიდან წაიყვანს. მეორე შვილი ბართლომე - ხელში უჭირავს წებო ”მომენტი” და ცელოფნის პარკი. უბრალოდ უხარია, რომ აქვს კიდევ ერთი მომენტი. მესამე შვილი მისი ელისაბედი - გაქონილი აყროლებული კაცის გვერდით წევს დაღლილი და შელახული. ცდილობს გამოძვრეს ამ კაცის ქვევიდან და რაც შეიძლება მალე წავიდეს. ხვდება, რომ სპერმის სუნად ყარს, მაგრამ გახარებულია, რადგან მოიპოვა 30 ლარი და სახლში ბრუნდება დასაძინებლად. მეოთხე შვილი ჰარი - ის ნაღვლიანად ჩასცქერის ტოტალიზატორის ლარიან ბილეთს და ცდილობს ჩაწვდეს რა ლოგიკით წააგო ”ბარსელონამ” ”ოსასუნასთან”.

3.4. ამბავი მოქეიფე ჟიგოლოსი - ჟიგოლო თავის დაფხავებულ ჟიგულს არანაკლებ დაფხავებულ სახინკლესთან აჩერებს. ნაბახუსევზე თავი უსკდება და მხოლოდ იმას ფიქრობს, გაწვდება თუ არა ფული ხინკალს და არაყს. მერე კმაყოფილი საკუთარი ანგარიშით შედის შიგნით. სახინკლე ხინკლის სუნად ყარს. ეს ოხშივარი მაცოცხლებელ სურნელად ეჩვენება. შიგნით სხედან რამაზა, ლამაზგიო, კოჭგრძელა და ყელტიტველა. მათთან უნდა დაჯდეს. ყელტიტველა ლაპარაკობს სპირიდონას გაჩარხულ საქმეზე, რომლითაც ბევრი ფული იშოვა და საკუთარი რესტორანი გახსნა. რამაზა ამბობს - ”ბირჟაზე” ბიჭებმა თქვეს ძმაკაცები დაივიწყა და ნისიაზე ქეიფი არ მოსულაო მაგასთან. ლამაზგიო აყოლებს, რომ იმ დღეს მანქანით ისე ჩამიარა, ხელი არ ამიწიაო. კოჭგრძელა დახარბებული კიდევ ერთ ხინკალს ეპოტინება. ჟიგოლოს გული უჩერდება ”პახმელიაზე”.

4. გადახდის პირობები

4.1. ამბავი კაცისა რომელსაც არ ეყო დრო - მე შენ გჩუქნი ამ მედალიონს - უთხრა მან და წავიდა. უკან არც კი მოუხედავს. აღარასოდეს შეხვედრია შემდეგ. ტელეფონი რეკავს, თუმცა გაუნძრევლად წევს. მე მშვიდი ვარ - უკვე მერამდენედ უმეორებს საკუთარ თავს და ხვდება, რომ ამ სიტყვებმაც დაკარგა აზრი. - არ ვიცი ფიზიკურად მოვკვდები თუ არა, მაგრამ სულიერად უკვე მკვდარი ვარ - ცდილობს გაიაზროს თავისი მდგომარეობა. აი, კიდევ ერთხელ უნდა ადგეს საწოლიდან, მოიმზადოს საუზმე, წავიდეს სამსახურში, გააკეთოს საქმე, იქიდან გამოსულმა დაურეკოს მეგობრებს, წავიდეს სადღაც, დალიოს, ან იცეკვოს, ან უყუროს ფილმს, ან ჩაიდინოს რაიმე უარესი სისულელე, შეჭამოს, დალიოს, შეისუნთქოს, მოწიოს, თუ შეძლებს გაათავოს და გრძნობს, რომ ამ ყველაფერს უემოციოდ, ინდიფერენტულად, მექანიკურად აკეთებს. მიხვდა, რომ აღარ სურს ამ საწოლიდან წამოდგომა. უბრალოდ უნდა, რომ იწვეს და მიხვდა, რომ ის მკვდარია, მაგრამ ბედის რაღაც უეცარი ჭირვეულობით, მისი სხეული განაგრძობს იმას, რასაც სიცოცხლეს ეძახიან. გარეგნულად ყველაფერი რიგზეა, მაგრამ გრძნობს რაღაც უსაშველო სიცარიელეს, რომელსაც ვეღარაფერი ავსებს. - იქნებ ჰეროინი მეცადა? - ეკითხება საკუთარ თავს. - რატომაც არა - მოწონს იდეა, თუმცა მყისვე უარყოფს. ეგეც მექანიკურია, სინამდვილეში წამალიც ვეღარ შეუვსებს სიცარიელეს. - აბა რა უნდა გავაკეთო? - ეკითხება საკუთარ თავს. იდეა ჩნდება, მქრქალი, თუმცა იმედისმომცემი. დგება და მიდის კლუბში, სადაც ყოველ ოთხშაბათ დღეს ესწრება კონცერტს. ყველა იცნობს, მენეჯერიც, ბარმენიც, დაცვაც, დამლაგებელიც. უარს რა თქმა უნდა არ ეტყვიან. კონცერტი ორ კვირაში იქნება. ეს ორი კვირაც გადის. უკანასკნელი სიმღერის დასრულებამდე ნახევარ წუთზე ნაკლები დარჩა. მარტომ, ერთი გიტარით..., ყველაფერი გამოვიდა, ყველაფერი შეძლო, კონცერტმა გაამართლა, ხალხი კმაყოფილია, აღფრთოვანებული, თუმცა ჯერ არც არაფერი მომხდარა. მთავარი წინაა. სიმღერა სრულდება და მიკროფონში ამბობს - მე დავუკრავ რექვიემს, რომელიც მე მეძღვნება. ეს ბოლო კომპოზიციაა. გიტარა იმეორებს მის სიცარიელეს და ბოლოვდება. მერე დგება და უკანასკნელად უყურებს დარბაზს. თავისი სიმშვიდე წამიერად აოცებს, მერე ახსენდება, რომ უკვე დიდი ხანია მოკვდა, ეს მხოლოდ ამ ფაქტის აღიარებაა და მეტი არაფერი. გრძნობს, რომ მასას აინტერესებს, თუმცა ყველაფერი სულ ერთია უკვე, ის ხომ მკვდარია და ცარიელი. ჯიბიდან იღებს გაპრიალებულ პისტოლეტს. დარბაზმა ჩაისუნთქა. იდებს საფეთქელთან. დარბაზი ჩასუნთქულია. აწვება სასხლეტს. დარბაზმა ამოხეთქა, მაგრამ ის უკვე მართლა მკვდარია.

4.2. ამბავი გოგოსი და ბიჭისა - გინდა რაღაც გასწავლო? - ეკითხება გიო მარის.

- კი, მინდა - პასუხობს გოგო და ხელში ნერვულად ჭმუჭნის მინდვრის ლურჯ ყვავილს. გიო იხრება მისკენ და ლოყაზე კოცნის. მარი წითლდება, მაგრამ არ ესმის რა აწითლებს. ისინი ექვსი წლისები არიან. გიომ არ იცის რატომ სიამოვნებს ”ჩიტის” წვალება და რატომ წარმოუდგება ხოლმე ამ დროს მარის სახე, არ იცის რატომ აკეთებს ამას მშობლების უჩუმრად. არც მარიმ იცის რატომ გაწითლდა, რატომ უნდა, რომ გიოსთან იყოს მარტო. მარიმ კოცნა ისწავლა და გიო მასწავლებელი გახდა. 20 წლის შემდეგ გიოს არ ახსოვს მარი და არც მარის ახსოვს გიო, მაგრამ კოცნას ახსოვს გიოც და მარიც. ისინი დადიან წინ, უკან, ლაპარაკობენ, სუნთქავენ, ჭამენს, სვამენ, ათავებენ, ბრაზობენ, უხარიათ, სძულთ, უყვართ და ა.შ.

- და მაინც მამა ანთიმოზ, რა მჭირს მე? - ეკითხება გიო.

- შვილო ჩემო, ყველას ყავს თავისი მაკქუინი. - მშვიდად ეპასუხება მოძღვარი.

- მაკქუინი? - გაოცება ეტყობა გიოს.

- ჰო მაკქუინი, გნებავთ ბელზებელი, სატანა ანდა ლუციფერი. ჩემსას მაკქუინი ჰქვია და მე მასთან ერთად ვისწავლე ცხოვრება.

- როგორ მამაო? ნუთუ თქვენც თან გდევთ?

- ყველას შვილო ჩემო, მაკქუინის ამოცანა ისაა, საკუთარ ვნებებს აყოლილი უიმედობისა და სასოწარკვეთის ადგილას მომახვედროს, ანუ ჯოჯოხეთში.

- როგორ მამაო? თქვენც?

- კი შვილო ჩემო, წამოდი რაღაცას გაჩვენებ.

ის გიოს მიუძღვება ოთახში, რომელიც სასვეა ხატებით და საკმევლის სუნითაა გასპეტაკებული. გიოს მოწიწების გრძნობა უჩნდება. მოძღვარი უემოციოდ დგება გვერდით და გიო ხედავს შიშველ მარის, რომლის გვერდით სამი ნახმარი პრეზერვატივი გდია, ტუჩზე კი სპერმა აქვს მიმხმარი.

- როგორ მამაო? ეს თქვენ? - სუნთქვა ეკვრის გიოს.

- არა შვილო, ეს ჩემმა მაკქუინმა...

- მამაო.

- მამაო არ უნდა მაგას, ეხლა თუ შენ გინდა განაგდო შენი მაკქუინი, მიუწექი და ისიამოვნე.

- კი მაგრამ, მამაო.

- აირჩიე - უთხრა მან და ოთახიდან გავიდა.

გიო დარჩა.

4.3. ყველას ყავს თავისი მაკქუინი - მაშ ასე შვილო ჩემო - მითხრა მამა ანთიმოზმა უკანასკნელი ვიზიტისას - დროა ანგარიში გავასწოროთ.

- როგორ მამაო უკვე გვტოვებთ?

- კი, ჩემმა დრომაც მოაწია, მე უნდა ავმაღლდე.

- ო, მამაო, რა სამწუხაროა, რა მეშველება უთქვენოდ.

- რა ვიცი მე, შენ თავს შენ თუ უშველი, მე რას გშველოდი რო?

- მაშ ანგარიშის გასწორების დროა?

- კი, ანგარიშის გასწორების დროა. მე შენ გიტოვებ ჩემ მაკქუინს!

- აბა სად არის მამაო მაკქუინი?

- აქ - მითხრა და მოულოდნელად გაუჩინარდა.

5. ფორს-მაჟორი

5.1. ამბავი მენავისა - ის მიდიოდა ქუჩაში მარტო. იყო ქარი და იყო უადამიანობა. სივრცის სიცარიელე რაღაცას უყინავდა მენავეს, რომლის გაბურძგნული წვერიდან სამი ტილი იცქირებოდა. მენავე ფიქრობდა - ღმერთი ღრუბლებშიც გაითბობს თავს და სიამოვნებით მიიძინებს. იქნებ ერთი ბოთლი არაყიც უდგას სადმე, ჰოდა გადაკრავს ეს ბებერი ლოთი და შეიძლება ნაღვლიანად თვალიც კი შეავლოს თავის შვილებს, რომლებიც მიტოვებულნი, უსიყვარულოდ დაეხეტებიან წინ და უკან და საშველს ეძებენ. ზოგს იქნებ გულუბრყვილოდ ჯერა კიდეც თეთრ საბანში გახვეული მოხუცი ლოთის, რომელსაც უკვე დიდი ხანია ზურგი უქცევია თავისი შექმნილი არსებებისთვის და მხოლოდ ყველაზე პატარებისთვის საინტერესო ზღაპრებს თხზავს. ბავშვები ხომ ყველას უყვარს, გალოთებულ ღმერთსაც კი და ბავშვებსაც რატომღაც ძალიან იზიდავთ ლოთი ბაბუები, რადგან გრძნობენ, რომ რაფინირებული, საქმიანი მშობლებისგან განსხვავებით, ლოთ ბაბუას შეიძლება რამე საინტერესოს გამორჩე. მენავემ თავი გააქნია. ”გამოდის ღმერთი ვყოფილვარ” - დაასკვნა და იქვე ჯიხურში შევიდა. წელში მოხრილი ლუიზა ხის იატაკს ცოცხს უფათურებდა. თავი ამოწია და უნდობი თვალებით შეხედა. მენავემ მოჩხრიკა ჯიბეები და 20 თეთრი დახლზე დადო. ლუიზამ თავი გაიქნია და უთქმელად ჩამოუსხა ერთი ჭიქა არაყი. მენავემ გადაკრა და თავიდან გაუფრინდა ღმერთიც და მისი ქმნილებებიც. ლუიზას უყურებდა და ახსენდებოდა. ვინ იცის მაშინ რომ გამოცდილება ჰქონოდათ, იქნებ ისინიც ყოფილიყვნენ ბედნიერები, წარმატებულები, მაგრამ ლუიზა ჯიხურში დგას და არაყს ყიდის, სახლში მშიერი შვილიშვილები ელოდებიან, თვითონ კი უსაქმურ ტურისტებს ასეირნებს წინ და უკან და ყოველ დილით შემოდის ლუიზასთან, ერთ ჭიქა არაყს გადაკრავს, კიდევ ერთხელ ჩაწყდება გული თავისი არშემდგარი ცხოვრების გამო, კიდევ ერთხელ ერთმანეთის თვალებში ამოიკითხავენ უიმედობას და მენავემ იცის, რომ ახლა უკვე უკანასკნელად მიდის ზღვისკენ, რადგან ზღვა ღელავს და არც ერთი ტურისტი არ დადის ნაპირზე. ის შედის გაშლილ ზღვაში თავისი ნავით და ელოდება იმ ტალღას, რომელიც მასავით გალოთებულ ღმერთთან წაიყვანს და მერე ისინი ალბათ ერთად დალევენ ყოველ დილით თითო ჭიქა არაყს.

5.2. ჩემი ამბავი - ივლისის ჩვეულებრივი და არაფრით გამორჩეული საღამო იყო. მე საკუთარ კაბინეტში ვთვლემდი და მეზარებოდა ყველაფერი, სუნთქვის ჩათვლით. სწორედ მაშინ როცა გავიფიქრე, ის დროა დავკეტო და სახლში წავიდე-მეთქი, შემოსასვლელში ხმაური გავიგონე. გული დამწყდა, რომ არ გავაფრთხილე ასისტენტი, რომ ყველა უარით გაესტუმრებინა. მინდოდა გამომეცნო, ვინ შემოვიდოდა ჩემთან და რა ექნებოდა გასაკეთებელი. გენერალური მინდობილობა? არა ამ დროს სისულელეა. საკმაოდ გვიანია. თარგმანის დამოწმება? რაღაც არ მგონია. ალბათ ასლი აქვს დასამოწმებელი. იმედია კონსულტაციები და უბედურებები არ დაჭირდება. უნებურად ყური მივუგდე ასისტენტს, რას ელაპარაკებოდა კლიენტს. მინდოდა ხმით წარმომედგინა ის ადამიანი, ვინც ჩემთან შემოსვლას აპირებდა. სმენა დავძაბე, მაგრამ ვერაფერი გავიგე. მხოლოდ ჩემი ასისტენტის ხმას ვარჩევდი. ისეთი შეგრძნება მქონდა, თითქოს სიცარიელეს ელაპარაკებოდა. რაღა დაგიმალოთ და დიდად არ მეპიტნავა ეს ამბავი. რაღაცნაირად ავფორიაქდი. უნებურად თმის სწორება დავიწყე. ჩანთიდან კი ”კოსმეტიჩკა” ამოვიღე და პატარა სარკეში შევხედე საკუთარ თავს. უცბად მივხვდი, რომ ისე ვემზადებოდი კლიენტთან შესახვედრად, თითქოს პაემანი გვქონოდეს დანიშნული. უნებურად გავღიზიანდი და დავიჭიმე. ამასობაში კართან ნაბიჯების ხმა გავიგონე, სუსტი კაკუნიც. მობრძანდით - გავძახე. სახელურმა დაიწია და ოთახში გრძელ შავ კაბაში შემოსილი მამა ანთიმოზი შემოვიდა. უნებურად ფეხზე წამოვდექი და იმ წამს მივხვდი რომ ის დამემართა, რასაც ერთი ნახვით შეყვარებას ეძახიან. ის იყო მშვიდი, მისი თვალები თითქოს რაღაც მიღმა სამყაროდან იცქირებოდნენ. მისი ხმა კი ისეთი რბილი და ხავერდოვანი იყო, მინდოდა არასოდეს შეჩერებულიყო და მუდამ ელაპარაკა. მონუსხული ძვლივს მოვემსახურე, დამშვიდობებისას კი ისე ჩამწყდა გული, როგორც ადრე, პატარაობას, შეყვარებული რომ ვიყავი ხოლმე. მეორე დღიდან ჩემთვის ყველაფერი შეიცვალა. მე კვლავ მახარებდა ყვავილები, ჩიტების ჭიკჭიკი, მზე, სუნთქვა, მიხაროდა რომ ცოცხალი ვიყავი და გული ბედნიერებით მქონდა სავსე. ჩემ თავთანაც კი მიჭირდა იმის აღიარება რომ ასე უაზროდ და სულელურად ვიყავი შეყვარებული მოძღვარზე. ასე გაგრძელდა თითქმის მთელი კვირა. ყოველ დღე ველოდი, სანამ ოთახში კლიენტი შემოვიდოდა. გული მიჩქარდებოდა და მოუთმენლობა მიპყრობდა. ერთი კვირის შემდეგ კი გადავწყვიტე ეკლესიაში მივსულიყავი. იქ დამხვდა. მრევლს ესაუბრებოდა. შორიდანვე მიცნო, ხელით მიმიხმო, თბილად მომიკითხა, დამლოცა. მე გული მიფრიალებდა, მუხლებში სისუსტეს ვგრძნობდი და ძალიან ბედნიერი ვიყავი. ერთი კვირა ყოველ დღე დავდიოდი ეკლესიაში. ის მესაუბრებოდა ღმერთზე, რელიგიურ საკითხებზე, მაგრამ მე ერთი სიტყვაც არ მამახსოვრდებოდა, მინდოდა უბრალოდ ელაპარაკა. მთავარი იყო მის გვერდით ვყოფილიყავი, მისი ხმა მომესმინა. ერთ დღესაც გვიან მივედი, იმ დღეს ლოცვა არ იყო და ხალხიც არ იყო. ჯერ ეზოში ვისაუბრეთ. შემდეგ კი არ ვიცი რატომ, მაგრამ ვთხოვე აღსარებას ჩაგაბარებთ-მეთქი. მან ოლარი გაიკეთა და ეკლესიაში შემიძღვა. მე დავიჩოქე, ოლარი გადამაფარა, თავზე ხელი დამადო და მითხრა დაიწყეო. მე გული მიმდიოდა, უნებურად იმ ადგილს ვუყურებდი სადაც პენისი უნდა ჰქონოდა. თავი ვეღარ შევიკავე და კაბის ქვეშ შევუცურე ხელი, თან ერთიანად ვკანკალებდი. მეგონა მიყვირებდა, მაგრამ არც შერხეულა. მე გავთამამდი და შარვლის შეხსნა დავიწყე, მან კაბა აიწია და ისე რომ თავიდან ხელი არ მოუშორებია, მიმიზიდა უფრო ახლოს და მე მინეტი გავუკეთე. როცა ყველაფერი დამთავრდა, წამომაყენა და მითხრა, კარგი ქალი ხარ შენო. მოყვასისთვის სიკეთის გაკეთება არ გენანებაო. მერე მთხოვა მანქანაში დავლოდებოდი. მასთან წავედით სახლში და მან მე ყველაზე ლამაზი ღამე მაჩუქა, რაც არასოდეს დამავიწყდება. ეს იყო დასაწყისი ჭეშმარიტების შეცნობისა, გზისა, რომელიც ჩემი გასავლელი იყო მამაოს თქმით და ბოლოს მან მე თავისი მაკქუინიც კი ჩამაბარა. ახლაც მენატრება, მაგრამ მე ვიცი ის კვლავ ჩემთანაა, ის არსად წასულა, უბრალოდ მიღმა სამყაროში გადაბარგდა და ხანდახან როცა მასზე ვფიქრობ, კვლავ განვიცდი ორგაზმს.

6. სხვა პირობები

5.3. ამბავი მოსამართლისა - უბრალოდ წევს და საკუთარ სხეულს დასცქერის. უკვე დიდი ხანია აღარ არის ახალგაზრდა და ამას მთელი სისრულით გრძნობს ახლა. შვებულება აუცილებელი იყო. ტრანკვილიზატორს გახედა. "შენც გინდა მისი გაჟიმვა, ყველას უნდა პატარა ბავშვების გაჟიმვა" - ამოუტივტივდა განსასჯელის ფრაზა. ღმერთო, ხანდახან ყველაფერი რა რთულია. რა თქმა უნდა მას ეს სურს. ამის დამალვას რა აზრი აქვს, რა თქმა უნდა მას არ შეეძლო სხვაგვარად მოქცეულიყო, რადგან 45 წლის კაცი 14 წლის გოგოსთან არ უნდა წვებოდეს. ასეა და მორჩა. კი მაგრამ რატომ? ჰკითხა საკუთარ თავს. არა, სხვაგვარად არ შეეძლო მოქცეულიყო. კანონს ვერ გადაუხვევდა, მაგრამ მაინც შეეძლო ყოფილიყო უფრო მოწყალე. ჰო, ალბათ მართალი იყო, რადგან ეს მართლაც ყველას სურს. ცოლს გადახედა, რომელიც გვერდით ეწვა. აი მაკიაჟით შეთხუპნული ნამდვილი არარაობა. ყოველთვის არარაობა იყო. მხოლოდ პრობლემები, პრობლემები, პრობლემები, მის მოდუნებულ სხეულს აღარანაირი გრძნობის გამოწვევა აღარ შეეძლო მასში, მას არ ჰქონდა არანაირი სიხალისე. რა თქმა უნდა 14 წლის გოგოსთან სექსი არაჩვეულებრივი იქნებოდა. დარწმუნებული ვარ, ყველა ის ჟურნალისტი, რომელიც ლანძღვა-გინებით სავსე სტატიას წერდა და მოითხოვდა ბრალდებულის მთელი სიმკაცრით დასჯას, ყველა ის საზოგადო მოღვაწე, რომელიც მორალად იღვრებოდა პრესისა თუ ტელევიზიის საშუალებით, უბრალოდ რომ ჰქონოდა ამის შესაძლებლობა, აუცილებლად დაწვებოდა იმ გოგოსთან. 14 წლის აბსოლუტურად ნორჩი, მკვრივი სხეულით, სავსე მკერდით, ხალასი და ბუნებრივად სექსუალური, როგორ შეიძლება ამან არ აგაღელვოს, როგორ შეიძლება ეს არ მოგინდეს? მოსამართლე წამოდგა. მზე ახალი ამოწვერილი იყო, ზაფხულის მიუხედავად გრილოდა. დღეს აგარაკზე უნდა წავიდეს ოჯახით. ზიზღი იგრძნო მათ მიმართ. არა, გაუშვებს და თვითონ დარჩება. ეს რაღაც სისულელეა. ბავშვების დანახვაც არ უნდა, მით უმეტეს ცოლის, რომელიც უკვე დიდი ხანია გულს ურევს. "ყველას უნდა პატარა ბავშვების გაჟიმვა". ჰო, ეს სიმართლეა. განა ჩემ ცოლსაც არ ურჩევია ჩემთან დაწოლას, რომელიმე თავისი სტუდენტი უქანავებდეს? ახალგაზრდა, ძალ-ღონით სავსე, სექსუალური, ხალასი. კი, რა თქმა უნდა ურჩევია, უბრალოდ პატარა გოგონებს ვერ გაუწევს კონკურენციას, ამიტომ სულ დაბოღმილია, სულ გაღიზიანებული. მესმის მისი. რა თქმა უნდა, ამას არასოდეს აღიარებს, მაგრამ ესეა. არა, რაღაც აუცილებლად უნდა მოხდეს. რამენაირად უნდა დაწყნარდეს. მამაო. აი ვინ მიშველის მე. მივარდა ტელეფონს, დარეკა. 20 წუთში მამა ანთიმოზთან იყო სახლში.

- რა გაგჭირვებია შვილო ჩემო? - ჰკითხა ანთიმოზმა.

მოსამართლე მოუყვა ყველაფერი.

ანთიმოზმა გაიღიმა, ხელით ანიშნა გამომყევიო და მოსამართლეს საძინებლისკენ გაუძღვა. კარი გააღო და გვერდით გადგა და მან დაინახა თავისი 14 წლის გოგონა მღვდლის სარეცელზე. სახეზე წამოენთო, გაცოფებული შეტრიალდა და ალბათ გაგლეჯავდა კიდეც, რომ არა მისი ყოვლის განმჭვრეტი თვალები. წამით შეჩერდა და მამა ანთიმოზმა უთხრა:

- აღიარე, შენ იმიტომ კი არ გაბრაზდი, რომ აქ შენი შვილი წევს, იმიტომ გაბრაზდი, რომ შენ თვითონაც სიამოვნებით გაჟიმავდი მას და უბრალოდ არ შეგიძლია. შენ ეხლა გულის სიღრმეში ფიქრობ, რატომ უნდა ჟიმავდეს მას სხვა. შვილები ხომ ყველაზე მეტად გვიყვარს. მაგიდის უჯრაში იარაღი დევს. აირჩიე, შეგიძლია თავი მოიკლა, ანდა დაწვე მასთან.

მოსამართლეს შეშლილი თვალები ცრემლით აევსო, ის ჩაჯდა იატაკზე და პატარა ბავშვივით აქვითინდა. მამა ანთიმოზმა ოთახიდან გაათრია, იარაღი ხელში ჩასჩარა და თვითონ მის შვილს მიუწვა.

© „ლიტერატურა – ცხელი შოკოლადი"