დავით ქართველიშვილი – ორი მოთხრობა

საქმის წინ და საქმე
1
დილიდან შუადღემდე წყალზე გავლას ვცდილობდი, არც ერთხელ არ გამომივიდა, არც ერთხელ არ მეყო რწმენა, ვიდექი ნაპირზე გალუმპული და მზეზე ვშრებოდი უკვე მეათედ, ვფიქრობდი: ”ქმედებაში რწმენის გამოხატვა შეუძლებელია, ყოველშემთხვევაში ჩემთვის შეუძლებელია, ყოველშემთხვევაში ჩემთვის ჯერჯერობით შეუძლებელია.”
2
ზღვას გავხედე. ზღვა იყო მშვიდი და უზარმაზარი, და კიდევ ერთხელ ვიგრძენი რამხელა განსამარტოებელ სივრცეს ვკარგავდი, იმის გამო, რომ წყალზე სიარული არ შემეძლო..ზღვის სიღრმეში გემი მიცურავდა თავისთვის..
3
ცას ავხედე, მზე დავინახე, მზის სხივებმა თვალები მომაჭუტინეს.. ვიგრძენი, რომ გავშრი. დავიხარე, ფორმა ავიღე და ჩაცმა დავიწყე.. ჩავიცვი..შარვლის ჯიბიდან საათი ამოვიღე, დავხედე, 2საათი იყო, საათი მარცხენა ხელზე გავიკეთე და ბაზისკენ ჩქარი ნაბიჯით წავედი, სამის ნახევარზე პოლკოვნიკს ვხვდებოდი..
4
გზაზე გავიფიქრე, რომ ვერც პოლკოვნიკის ასაკს და ვერც პოლკოვნიკის ჩინს ვერ მივაღწევდი, ახალგაზრდა, რომ მოვკვდებოდი ამის პირობა ბავშვობაში დავდე, მამა ამბობდა: “სიკვდილს მხოლოდ ახალგაზრდობაში აქვს აზრი, სანამ ნამდვილად ცოცხალი ხარ, ყველა ვინც 35 წელს გადაცდება უკვე ცოცხალმკვდარია, ყველა 35 წელს გადაცილებული დინებას მისდევს, დინებას კი ტრაკში მივყავართ.. 35 წლამდე მოკვდი შვილო. აუცილებლად 35 წლამდე..”
“რეებს ეუბნები ბავშვს შე არანორმალურო” ეჩხუბებოდა დედა მამას.
ამ დროს მამა ყოველთვის მე მიყურებდა და მე მას თავს ვუქნევდი იმის ნიშნად, რომ 35 წლამდე აუცილებლად მოვკვდებოდი, 18 წლის, რომ გავხდი ჯარში მოხალისედ ჩავეწერე..
5
პოლკოვნიკი სავარძელში იჯდა, სიგარეტს ეწეოდა, სიგარეტი მარცხენა ხელის თითებით ეჭირა, მანიშნა, რომ მის პირდაპირ დავმჯდარიყავი..დავჯექი. მკითხა:
- გამოგივიდა ?
- არა.
- შეუძლებელი, დამიჯერე, არა, არ დამიჯერო, მაინც უნდა ცადო, მაგრამ შეუძლებელია..
- მაგრამ მან ხომ თქვა, რომ შესაძლებელია თუ გწამს..
- რწმენაა შეუძლებელი - პოლკოვნიკმა სიგარეტი საფერფლეში დაფერფლა - მგონი მისი ყველა სიტყვა მეტაფორაა..
- ვერ დაგეთანხმებით, არ მგონია..
6
პოლკოვნიკი წამოდგა. საწერ მაგიდასთან მივიდა..სიგარეტი საწერ მაგიდაზე მდგარ საფერფლეში ჩააქრო, მარცხენა ხელით წიგნი აიღო, მარჯვენათი წიგნის გადაფურცვლა დაიწყო, რამდენიმე წამის განმავლობაში ფურცლავდა, შემდეგ გადაფურცვლა შეწყვიტა, ერთი წამით შემომხედა, შემდეგ წიგნს ჩახედა და ხმამაღლა დაიწყო კითხვა:
- მაშინ მისმა ძმებმა უთხრეს მას: “¬-წადი აქედან და მიდი იუდეაში, რათა შენმა მოწაფეებმაც იხილონ შენი საქმეები, რომელთაც აკეთებ, რადგან ფარულად არავინ არაფერს არ აკეთებს, არამედ თავის გამოჩენას ეძებს. რაკი ასეთ საქმეებს აკეთებ გამოეცხადე წუთისოფელს - რადგან მის ძმებსაც კი არ სწამდათ მისი”.
პოლკოვნიკმა წიგნი დახურა და მაგიდაზე დადო, შემდეგ შემომხედა და მითხრა:
- რწმენა შეუძლებელია.
7
პოლკოვნიკმა საწერი მაგიდის უჯრა გამოიღო, უჯრიდან ფურცელი ამოაცურა და უჯრა მიხურა, მანიშნა რომ მასთან მივსულიყავი..
წამოვდექი. ფორმა შევისწორე, პიჯაკი კალთებით დავქაჩე და პოლკოვნიკთან მივედი.
პოლკოვნკმა ფურცელი გამომიწოდა..
- ეს ბრძანება გენშტაბიდან მოვიდა, შტურმს დღეს ღამე ვიწყებთ..
ბრძანება ბოლომდე ჩავიკითხე, პოლკოვნიკს შევხედა და ვუთხარი:
- მგონი ცოტა ადრეა..
- ჩვენ ბრძენებებს არ განვიხილავთ, ჩვენ ბრძანებებს მხოლოდ ვასრულებთ, სამწუხაროდ..
პოლკოვნიკს თავი დავუქნიე.
პოლკოვნიკმა განაგრძო:
- შენ, შენი ოცეულით აჯანყებულების მეთაურის სახლის დაკავება გევალება, მცირედი წინააღმდეგობის შემთხვევაშიც კი უფლება გაქვს ისროლა, თუმცა სასურველია ასე არ მოხდეს და მეთაურის ოჯახის წევრები ცოცხლად გადმოიყვანო აქეთ, ეს ჩვენ ხელმძღვანელობას მასზე ზემოქმედების დიდ საშუალებას მიცემს..
-შეიძლება ერთი არაოფიციალური შეკითხვა? - პოლკოვნიკმა თანხმობიდ ნიშნად თავი დამიქნია - რა აზრი აქვს ამ ყველაფერს?
- არანაირი - პოლკოვნიკმა გამიღიმა და გაიმორა - არანაირი..
8
წინ ტანკები მიდიოდნენ, უკან ჩვენ მივყვებოდით. შენობებს ვაფეთქებდით, ტყეს ცეცხლი წავუკიდეთ, შემდეგ მე ჩემი ოცეულით გამოვეყავი მთავარ კოლონას და აჯანყებულების მეთაურის სახლისკენ წავედი..ჯარისკაცები მომყვებოდნენ, მესმოდა მათი მოძრაობის ხმები, ჩვენს ზურგუკან ტყე და შენობები იწვოდა, მხოლოდ ერთხელ მივიხედე უკან.
აჯანყებულთა მეთაურის სახლის ეზოში უკანა შესასვლელიდან შევედით, “თუ ჩვეში ვინმე ინფორმატორია, სახლში არავინ იქნება” გავიფიქრე და სახლის კარს წიხლი ვთხლიშე, შევცვივდით. სასტუმრო ოთახში, მაგიდასთან შუახნის კაცი იჯდა, წინ ღვინის ბოთლი ედო, ვიცანი აჯანყებულთა მეთაური იყო, შემომხედა და ძალიან წყნარად მითხრა:
-ჩემი ოჯახი საზღვარს იქითაა, სამაგიეროდ მე ვარ აქ, დალევ?
9
ჯარისკაცებს ვუბრძანე გაეჩხრიკათ აჯანყებულთა მეთაური, ორმა მათგანმა საგულდაგულოდ გაჩხრიკა, ვერაფერი უპოვეს..აჯანყებულთა მეთაურის პირისპირ დავჯექი.
-ჭიქები არ გაქვს?
-არა.
ვანიშნე ბოთლი მომეწოდებინა, მომაწოდა. გამოვართვი.
- ყველაფრის დამთავრებას გაუმარჯოს -ვთქვის თვალებში შევხედე და ბოთლი მოვიყუდე..
უგემური ღვინო იყო..
ბოთლი მაგიდაზე დავდგი..
- არაფერი არასდროს არ მთავრდება, თქვენ მე მომკლავთ მაგრამ აჯანყება ამით არ დამთავრდება, მხოლოდ შეფერხდება, მაგრამ ჩემთვის უკვე ამას მნიშვნელობა არ აქვს, ჩემთვის უკვე აღარაფერს არ აქვს მნიშვნელობა..
10
წამოვდექი. პისტოლეტი ამოვიღე, შუბლზე მივადე და ვუთხარი:
- ეხლა შემიძლია მოგკლა..
ცალი თვალით ამომხედა და გამიღიმა.
- რა მნიშვნელობა აქვს ვინ მომკლავს, რა მნიშვნელობა აქვს როდის მოვკვდები..
- ბავშვებს და ქალებს, რომ კლავდი მაშინ ხო ქონდა მნიშვნელობა…-იარაღის ტარი ჩავარტყი თავში.
სკამიდან გადავარდა, ორივე ხელი თავზე მოიკიდა.
- მაშინ ქონდა, რომ ვკლავდი მაშინ ქონდა, ეხლა აღარ აქვს..
წამოდგა და ისევ სკამზე დაჯდა, თავიდან სისხლი მოდიოდა..
11
ჯარისკაცებმა სახლი გაჩხრიკეს, ვერაფერი იპოვეს..აჯანყებულთა მეთაურს ხელები შევუკარით. რაციით გადავეცი ინფორმაცია შტაბს, რომ აჯანყებულთა მეთაური დავატყვევეთ და უსაფრთხოების კორიდორი გვჭირდება, მითხრეს, რომ რამდენიმე წუთში უზრუნველყოფდნენ ჩემ მოთხოვნას.
12
აჯანყებულთა მეთაური ჩემს წინ იდგა.ხელებზე ბორკილები ედო. რაციით მაცნობეს, რომ კორიდორი მზად იყო და შეგვეძლო მოძრაობის დაწყება. დავიწყეთ..მივდიოდით ნელა. დაძაბულები ვიყავით. აჯანყებულთა მეთაური ალყაში გვყავდა.
მთელი ღამე ვზეიმობდით გამარჯვებას, ხოლო დილით ვიგრძენი, რომ სულ სხვაგან გავიღვიძე.
13
მინდორში ვიწექი მამასთან ერთად, მამა მიღიმოდა, კბილებით ბალახის ღერო ეჭირა და მიღიმოდა. წამოვდექი, მამას ზევიდან დავცქეროდი,მაგრამ ვფიქრობდი, რომ მამა მიცქერდა ქვემოდან.
- ასეთი უცნაური სიკვდილი, მაგრამ უკვე ვეღარაფერს შეცვლი, უკვე მკვდარი ხარ. დახვრეტა გეტკინა შვილო..?
მამას სახე შეეცვალა, ცრემლები წამოუვიდა..
- არა, მამა, არ მტკენია
14
დახვრეტამდე პოლკოვნიკის კაბინეტში ვიჯექი...
-დედაქალაქში მთავრობა შეიცვალა, ის ვინც შეენ დაატყვევე დღეს უკვე გმირია,შენ კი მტერი და მოღალატე..
პოლკოვნიკი კიდევ დიდხანს ლაპარაკობდა, მაგრამ აღარ ვუსმენდი..

15
მამას ხელი გავუწოდე. წამოვაყენე..
- წამო მა ზღვა ვიპოვოთ..
- ზღვა? - მკითხა მამამ და ბალახები ჩამოიფერთხა - ზღვა რად გინდა?
გამეღიმა..
-საქმე მაქვს..

80 წელი დედამიწაზე
1
ალექსანდრეს თვალები დახუჭული აქვს, ალექსანდრემ იცის, რომ ფანჯრის წინ დგას თვალებდახუჭული, ალექსანდრე ფიქრობს: “დღეს ოთხმოცი წლის გავხდი, საღი გონება მაქვს და ვხვდები, რომ სიკვდილთან უფრო ახლოს ვარ, ვიდრე სიცოცხლესთან” ალექსანდრე ნერწყვს ყლაპავს და საკუთარ თავს ეკითხება: ” რა იქნება ჩემი სიკვდილის შემდეგ, არა იქ, არამედ აქ ?” ალექსანდრე თვალებს კიდევ უფრო მაგრად ხუჭავს და ცდილობს წარმოიდგინოს (დაინახოს), როგორი იქნება აქურობა თუნდაც ოცი წლის შემდეგ, მაგრამ არ გამოსდის; არც წარმოდგენა, არც დანახვა, ალექსანდრე თვალებს ახელს და მინაზე საკუთარ ანარეკლს ხედავს, პატარა, რვა წლის ბავშვია და მხრებზე ფრთებიანი ძაღლები ასხედან..
2
“ჰოლივუდი გამოგონილი სამყაროა.. ჰოლივუდურ ფილმებში სიზმარში შეშინებული ადამიანები ძალიან წელშიგამართულად იღვიძებენ, რეალურად ასე გაღვიძება შეუძლებელია” ფიქრობს გაღვიძებილი ალექსანდრე.. საბანი თავზე აქვს წაფარებული და იგივე კითხვას უსვამს საკუთარ თავს, რომელსაც სიზმარში უსვამდა: ” რა იქნება ჩემი სიკვდილის შემდეგ, არა იქ , არამედ აქ?” ამ კითხვაზე პასუხი ალექსანდრეს არც ცხადში აქვს..

3
ალექსანდრე დგება და აივანზე გადის..ქალაქი განათებულია..ალექსანდრე განათებულ ქალაქს უყურებს, ქალაქი უსულო საგანია..როგორც არ უნდა გაალამაზონ, დახვეწონ ადამიანებმა, ქალაქი მაინც უსულო საგანია.. ”პირველი ქალაქი კაენმა დაარსა” ახსენდება ალექსანდრეს რომელიღაც წიგნში ამოკითხული ფრაზა..ალექსანდრე დღემდე ვერ ხვდება რატომ მიიღო ღმერთმა მხოლოდ აბელის მსხვერპლი..მიუხედავად იმისა, რომ ამ თემაზე ბევრი კომეტარი აქვს წაკითხული და თავადაც ბევრი უფიქრია..

4
ალექსანდრე მიწას დაცქერის. მიწაზე მიმოდიან ადამიანები და მანქანები. ახლა ღამეა და ამიტომ ადამიანიც ცოტაა და მანქანაც. ალექსანდრესთვის სულერთია, რამდენიმე წელია უკვე მხოლოდ საკუთარი თავი აწუხებს, მხოლოდ საკუთარი თავი..ყველაფერი შეუძლია ახლავე დაამთავროს,შედგეს აივანზე და გადახტეს,მაგრამ აივანზე შესახტომი ძალა აღარ აქვს და თვითმკვლელობა არ არის ის გზა, რომლითაც აქედან გაღწევა უნდა ალექსანდრეს…
5
ალექსანდრე ოთახში ბრუნდება, ტუმბოზე შემოდებულ ელექტრო საათს აკვირდება, ღამის სამის ნახევარია.. ეს საათი ალექსანდრეს შვილმა გამოუგზავნა შარშან ამერიკიდან, ის იქ უკვე ათი წელია რაც ცხოვრობს…ალექსანდრეს ეს ამბავი არ აწუხებს, შვილი ცალკე ადამიანია, ეს პირველად მაშინ იგრძნო, როდესაც სამშობიაროში შვილი ხელში აიყვანა და შემდეგ, როდესაცშვილი იზრდებოდა ბუნებრივ, მესაკუთრულ სიყვარულთან ერთად ყოველთვის გრძნობდა, რომ შვილი ცალკე ადამიანი იყო და თავის ცხოვრებით და სიკვდილით. ალექსანდრეს მეორე შვილი ომში მოკვდა..ალექსანდრე მკვდარ შვილზე უფრო ხშირად ფიქრობს ვიდრე ამერიკაში წასულზე,ამს ალექსანდრე იმით ხსნის რომ ამერიკაში წასვლას არ აპირებს, სიკვდილი კი თავისთავად მოდის..
6
ალექსანდრე წვება და თვალებს ხუჭავს. ალექსანდრეს უნდა რომ ძილში მოკვდეს, შეიძლება ძილში სიკვდილი ყველაზე რთული სიკვდილია,მაგრამ ალექსანდრემ არ იცის როგორ კვდებიან ძილში, სამაგიეროდ იცის როგორ კვდებიან საავადმყოფოში, ქუჩაში, ავარიაში,მისი მეგობრები სულ ნაირნაირად მოკვდნენ, თუმცა ერთნაირად ერთფეროვნად იცხოვრეს..ალექსანდრე იძინებს და ძილში ხედავს: ცოლთან ერთად გემით მოგზაურობს,გემზე სხვა მგზავრები არ არიან,მაგრამ ხმებბი ისმის,ისმის ფუსფუსი,მაგრამ ირგვლივ არავინ არ არის... ერთერთი ხმა ამბობს რომ ბრაზილიის სანაპიროებთან არიან..ალექსანდრე ცოლს უყურებს და ეუბნება:
- არ მიყვარხარ..
- არც მე მიყვარხარ - პასუხობს ცოლი - და ერთმანეთს რატომღაც გაღიმებულები ეხუტებიან.. ტაშის ხმა ისმის, თუმცა ირგვლივ არავინ არ არის.

7
ალექსანდრე საწოლში ტრიალდება და გემს და ცოლს ტოვებს..უცხო ქალაქის ქუჩაში მიხეტიალობს, ახალგაზრდაა, ახსენდება, რომ გემზე ასაკი არ ქონდა, დახლთან ჩერდება და გამყიდველს უცნობ ენაზე ლაპარაკობს,გამყიდველი ყველის თავს უწვდის ალექსანდრე ართმევს, მის ხელებში ყველი ქვა ხდება , ალექსანდრეს ქვა ხელებიდან უვარდება და მარჯვენა ფეხზე ეცემა ”ტკივილი არაფერია,მთავარია არ გამეღვიძოს: ფიქრობს ალექსანდრე და ეღვიძება..

8
ალექსანდრე შუქს ანთებს კარადასთან მიდის, აღებს და კარადიდან ჭიქას იღებს,ჭიქის ფსკერს უყურებს,შემდეგ ჭიქას მაგიდაზე დგამს და გაზქურასთან მიდის, ანთებს და თან ეშინია გაზქურა არ აფეთქდეს,არ უნდა ალექსანდრეს ასეთი სიკვდილი,ცეცხლზე ჩაიდანს დებს და მაგიდასთან ბრუნდება,სკამს მაგიდიდან აჩოჩებს და ჯდება,ეს მაგიდა და სკამებიც შვილმა გამოუგზავნა ამერიკიდან..ალექსანდრე ზის და წყლის ადუღებას უცდის..ზველი დროს კარგი იყო, მაშინ სხვა ყველაფერთან ერთად სახლის რადიო არსებობდა,ახლა აღარ არსებობს,ძველი დრო კარგი იყო..კონკრეტული ადამიანისთვის შეუძლებელია ტექნიკურ განვითარებასთან ფეხისაწყობა,ამიტომ ადრე თუ გვიან ყველა ტექნიკური განვითარების მოწინააღმდეგე ხდება..ალექსანდრე აქეთ-იქით იხედება..მის ირგვლივ მხოლოდ საგნები და ნივთებია,რომ შეეძლოს, რომ არ ეშინოდეს ყველაფერს გადაყრიდა..ალექსანდრე ფიქრობს: “დღეს ოთხმოცი წლის გავხდი, საღი გონება მაქვს და ვიცი, რომ სიკვდილთან უფრო ახლოს ვარ ვიდრე სიცოცხლესთან,მაგრამ ნივთების გადაყრის მაინც მეშინია,რისი იმედი მაქვს, რა უნდა მოხდეს, რაში უნდა დამჭირდეს ეს ნივთები?” ალექსანდრე დგება, გაზქურასთან მიდის, აქრობს, შემდეგ ახსენდება რომ ჩაი არ დაუყენებია და ხვდება რომ დაყენების თავი არ აქვს.. ალექსანდრე სამზარეულოდან გადის..

9
ალექსანდრეს შვილი ყოველი თვის ბოლოს ამერიკიდან ფულს უგზავნის, თანხა ყოველთვის ერთიდაიგივეა სამასი დოლარი..ალექსანდრე თვეში ორას დოლარს ხარჯავს, ასი რჩება..ალექსანდრე დარჩენილ ფულს მაქსიმ გორკის მეთვარამეტე ტომში ინახავს ,ათი თვეა უკვე ასეა..ადრე შვილი ცოტა ფულს უგზავნიდა და შესანახი არაფერი რჩებოდა..ალექსანდრე წიგნების კარადიდან მაქსიმ გორკის მეთვრამეტე ტომს ირებს, წიგნს შლის,სხვადასხვა გვერდზე ათი ასდოლარიანი დევს, ალექსანდრე ფულს იღებს და წიგნს ადგილზე აბრუნებს. ფულს ითვლის და თან მაქსიმ გორკიზე ფიქრობს,სკოლაში ნასწავლი ტეხსტები ახსენდება, შემდეგ ფულს ტუმბოზე დებს და გარდერობთან მიდის..

10
ალექსანდრე სარკესთან დგას..ახალთახალი კოსტუმი აცვია..თვალებს ხუჭავს და ახელს..არაფერი არ იცვლება..ალექსანდრეს ერთერთი ბავშვობის მეგობარი ამბობდა, რომ სარკეები იტყუებიან, ხშირად ამბობდა ასე, მაგრამ ალექსანდრეს არც ერთხელ არ უკითხავს მისთვის როდის და რაში იტყუებოდნენ სარკეები.. ”არაფერს აზრი არ აქვს” ფიქრობს ალექსანდრე. .”არც კითხვას, არც გაჩუმებას..უკვე ოთხმოცი წელია დედამიწაზე ვარ და არაფერს აზრი არ აქვს”..

11
ალექსანდრე ქუჩაში გამოდის. ტაქსის აჩერებს..ჯდება და მძღოლს ეკითხება..
- იქ წამიყვანე სადაც ქალები ცეკვავენ და თან იხდიან - სტრიპტიზი ალექსანდრემ ტელევიზორში ერთხელ ტელევიზორში ნახა და მოეწონა- დღეს ჩემი დაბადების დღეა ოთხმოცის გავხდი..
-გილოცავ ძიაკაცო - ეუბნება ტაქსისი მძღოლი და მანქანს ძრავს..
ტაქსის მძღოლი ხან გზას უყურებს ხან ალექსანდრეს და ეღიმება..ალექსანდრე ხედავს მძღოლის ღიმილს, მაგრამ არაფერს არ ეუბნება..დროდადრო თიტებს ატკაცუნებს.

12
სტრიპტიზკლუბის შესასვლელთან დაცვა დგას ორნი არიან..ალექსანდრე მათ ესალმება და და კლუბში შედის..დაცვის ბიჭები იღიმიან..ალექსანდრე ცარიელ მაგიდასთან ჯდება..მაგიდასთან ოფიციანტი მოდის..
-რას ინებებთ?- ეკითხება და ალექსანდრეს უღიმის..ალექსანდრემ იცის, რომ ოფიციანტები ყველას უღიმიან, მაგრამ მაინც სიამოვნებს ოფიციანტი გოგონას ღიმილი.
- გათხოვილი ხარ?- ეკითხება ალექსანდრე ოფიციანტ გოგონას.
- კი,ვარ,გიკვირთ ხომ ქმარი როგორ მამუშავებს ასეთ ადგილას?!
- რა, მე ვიფიქრე თუ მარტო ხართ სახლამდე გაგაცილებდით..
- ძალიან რომანტიკულია,მაგრამ არ არის საჭირო..
-ძალიან საქმიანი თაობა ხართ და ეგ ცუდია, იმიტომ რომ ყველა საქმე უაზრო..
- რას ინებებთ? - შეკითხვას იმეორებს ოფიციანტი გოგონა და სახე4ზე ეტყობა რომ უკმაყოფილოა..
-მე დღეს დაბდების დღე მაქვს და შამპანური მინდა..
- გილოცავთ,კიდევ გინდათ რამე?
- ხილი - ამბობს ალექსანდრე და რატომღაც თავისი ცოლი ახსენდება,კუბოში რომ იწვა მკვდარი, ჯერ ყვავილები, რომ ეყარა გულზე, შემდეგ ხუფი, რომ დაახურეს და შემდეგ მიწა მიაყარეს - ხილი - იმეორებს ალექსანდრე..

13
კლუბში ძირითადად ახალგაზრდები სხედან..პატარა ბიჭები. ალექსანდრე ხან შამპანურის ბოთლს, ჭიქას და ხილს უყურებს, ხან ცარიელ სცენას..ხან შამპანიურს ბოთლს,ჭიქას და ხან ცარიელ სცენას..ათასი უნიჭო ნატურმორტი ახსენდება და ხვდები, რომ არცერთი კარგი სურათის ორიგინალი ნანახი არ აქვს.. ”რომ მქონდეს რა შეიცვლებოდა, არაფერი” ფიქრობს ალექსანდრე, შემდეგ გულში რამდენიმეჯერ იმეორებს ”არაფერი, არაფერი, არაფერი..”

14
ახალგაზრდები ტაშს უკრავენ, მუსიკა ირთვება,სცენა რამდენიმე წამით ბნელდება, შემდეგ სხვადასხვა ფერის შუქებით ნათდება და სცენაზე გოგონა გამოდის, სცენის შუაში რკინის ბოძია, ალექსანდრეს ტელევიზორში სტრიპტიზის ყურებისას განსაკუთერებით ის მომენტი მოეწონა როდესაც მოცეკვავე რკინის მილს შემოეხვია, სემდეგ ცალი ხელი ბოძს მოკიდა და დატრიალდა, ახლაც ელის როდის შემოეხვევა მოცეკვავე რკინის მილს, მაგრამ მოცეკვავე გოგონა არ ჩქარობს, სცენაზე დადის და პუბლიკას უღიმის შემდეგ ერთერთი მაყურებლისკენ იშვერს მარჯვენა ხელის საჩვენებელ თითის შემდეგ მოსაცმელს იხდის და მისკენ ისვრის..
ალექსანდრე შამპანურს ისხამს.. ”კიდევ კარგი ბოთლი გახსნილი მოიტანეს, თორემ მე ამის გახსნის ძალა სადღა მაქვს, გამიმარჯოს!”ალექსანდრეს ჭიქა პირთან მიაქვს და შამპანურს წრუპავს..
15
მოცეკვავე ლიფს იხსნის და ალექსანდრეს უყურებს, ალექსანდრე უნებურად თვალებს ხუჭავს “გადაირია ქვეყანა” ფიქრობს ალექსანდრე და ძილში მიდის, ძილს მიაქვს..სიბნელეშია მოსაყვედურე ხმა ესმის:
- ერთადერთი რამ გთხოვეთ არ დაგეძინათ ამ ღამეს,თქვენ კიდევ დაიძინეთ”
ალექსანდრე გრძნობს რომ ეს სიტყვები წაკითხული აქვს, არა ეს სიტყვები არა, ეს შინაარსი, მაგრამ ვერ იხსენებს სად..
მხარზე ხელის შეხებას გრძნობს და თვალებს ახელს,შისველ მოცეკვავეს ხედავს, ხან ხან მის მკერდს უყურებს, ხან იატაკს, მოცეკვავე მსუბუქად ექაჩება,ალექსანდრე დგება, მოცეკვავეს ალექსანდრე სცენაზე აყავს, ისმის აპლდისმენტები და გამამხნევებელი შეძახილები..ალექსანდრე რკინის მილს კიდებს მარჯვენა ხელს და თვალებს ხუჭავს
- მოკვდა - ყვირის მოცეკვავე გოგონა და ხელებით მკერდს იფარავს..
© kalmasoba.com