ზურაბ რთველიაშვილი

* * *

მითხა­რი, რო­გორ არ მოგ­წონ­ვარ? მე ვში­შობ შენ­თ­ვის!
შენ­თ­ვის მო­ვუშ­ვებ მეჩხერ წვე­რებს სა­კად­რის ღა­მით,
შენ­თ­ვის ვი­კის­რებ მძი­მე ღი­პის ტა­რე­ბას ჩუ­მად,
შენ­თ­ვის ოქ­როს ჯაჭვს და­ვი­კი­დებ კი­სერ­ზე ნე­ლა.

მითხა­რი, რო­გორ მი­ვი­წე­ბო შე­ნი სხე­უ­ლი?
რო­გორ ავ­აწყო შე­სა­ფე­რი შენ­თ­ვის სიმ­ღე­რა?
მითხა­რი, სად გყავს ვა­გი­ნი­დან გა­მოქ­ცე­უ­ლი
პა­ტა­რა კა­ცი, რომ ჰკი­ო­და ცო­ტა ხნის უკ­ან.

მითხა­რი, თით­ქოს მე ვი­ყა­ვი გი­ჟი მე­ხან­ძ­რე,
რომ სა­აღ­ლუ­მო ორ­გი­ე­ბის ვაქ­რობ­დი კოც­ნებს.
მითხა­რი მა­შინ, რა­ტომ ზვე­რავ ფრთხი­ლად ამ ან­ძას,
მითხა­რი, რის­თ­ვის არ უკ­ითხავ მას ღა­მის ლოც­ვებს...


© “არილი”