თე­ო­ნა ბე­ქიშ­ვი­ლი

* * *

ის მგლე­ბი,

შენს ბავ­შ­ვო­ბა­ში რომ ყმუ­ოდ­ნენ,

რა­ღა­ცით მჯობ­ნი­ან;

ის მგლე­ბი,

რო­ცა ჯერ კი­დევ პა­ტა­რა იყ­ა­ვი

და არც ამ­ო­დე­ნა მთა-გო­რე­ბი ამ­ოგ­ზ­რ­დო­და,

და არც ამ­ო­დე­ნა მთვა­რე ამ­ოგ­დი­ო­და,

ის­ევ ყმუ­ი­ან,

რო­გორც ად­რე, შენს ბავ­შ­ვო­ბა­ში,

და მარ­თა­ლია, ზამ­თარ­შიც კი გა­იშ­ვი­ათ­და მა­თი ყმუ­ი­ლი,

თუ შეყ­მუვ­ლე­ბენ, ის­ევ ისე, რო­გორც ად­რე,

რო­გორც წლე­ბის წინ,

და რა­ღა­ცით მჯობ­ნი­ან მგლე­ბი,

რად­გან ჩე­მი ყმუ­ი­ლი სევ­დი­სა­გან და­იშ­რი­ტა,

რად­გან მე მახ­სოვს...

რად­გან შენ აღ­არ ხარ

და დი­დი ხა­ნია, შენს მა­გივ­რად შენს ხსოვ­ნას ვუფ­რ­თხილ­დე­ბით,

წლე­ბი მი­დის, ხსოვ­ნა იზრ­დე­ბა

და ჩვენ ყვე­ლას გვი­ხა­რია,

რომ ასე გვახ­სოვ­ხარ,

და ვერ ვამ­ჩ­ნევთ

ამ ხსოვ­ნი­სა­გან თა­ვად რო­გორ პა­ტა­რავ­დე­ბი...

და ამ­ი­თაც მჯობ­ნი­ან მგლე­ბი.

გა­ნა მათ ახ­სოვთ შარ­შან­დე­ლი მთვა­რე ან­და შარ­შან­წინ­დე­ლი შიმ­ში­ლო­ბა,

მე კი ყვე­ლა­ფე­რი მა­მახ­სოვ­რ­დე­ბა

და ამ ხსოვ­ნის­გან მეც­ვი­თე­ბა სა­ცე­ცე­ბი.

უნ­და რო­გორ­მე გი­ღა­ლა­ტო,

უნ­და რო­გორ­მე შე­გი­ძუ­ლო,

უნ­და გაგ­ყი­დო

და ბო­ლოს სა­ერ­თოდ გა­და­გი­ვიწყო,

რომ მე­რე, რო­ცა სავ­სე მთვა­რე ამ­ო­გორ­დე­ბა,

მგლის მში­ე­რი კუ­ჭი­ვით ამ­ეწ­ვას უშ­ე­ნო­ბა,

და­გი­ჩო­ქო, შე­მოგ­ყ­მუვ­ლო

და შე­მო­გიბ­რუნ­დე...

* * *

არ­ის დრო დღე-ღა­მე­ში,

რო­ცა მე მარ­თ­ლა თა­ვის უფ­ა­ლი ვარ,

გა­მოღ­ვი­ძე­ბა,

რო­ცა ღა­მის კოშ­მა­რე­ბი გამ­დ­ნა­რი ცვი­ლი­ვით ტრი­ა­ლე­ბენ თავ­ში,

რო­ცა შე­მიძ­ლია მათ­გან ნე­ბის­მი­ე­რი რამ გა­მოვ­ძერ­წო

ან­და სუ­ლაც ფე­ხებ­ზე მი­ვიკ­რა,

რა­თა მე­რე ფეხ­შიშ­ვე­ლამ აღ­ვი­ბეჭ­დო დე­და­მი­წა,

ან­და პა­წა­წი­ნა ლექ­სე­ბი გა­მოვ­ძერ­წო,

ან­და იმ­ე­დი­ა­ნი დღის გან­რი­გი,

ან კი­დევ რა­ღაც...

არ­ის დრო დღე-ღა­მე­ში,

რო­ცა მე გან­ვ­საზ­ღ­ვ­რავ ჩემს ბე­დის­წე­რას

და თუ რა­მე მო­მე­კითხე­ბა,

ნუ მომ­კითხავთ დღის­თ­ვის, ნურც ღა­მის­თ­ვის,

მხო­ლოდ გა­მოღ­ვი­ძე­ბის­თ­ვის მა­გე­ბი­ნეთ პა­სუ­ხი...

ნაც­რის­ფე­რი ლა­იტ­მო­ტი­ვი

და­უგ­ვე­ლი კი­ბე­ე­ბი,

მა­კუ­ლა­ტუ­რა­დაც უვ­არ­გი­სი, გა­დაყ­რი­ლი წიგ­ნე­ბის გრო­ვა

და ათ­ას­გ­ვა­რი ხა­რა­ხუ­რა

მა­ცი­ლებს მე

ბნე­ლი სარ­და­ფის ლა­ბი­რინ­თებ­ში.

მარ­ცხ­ნივ, მარ­ჯ­ვ­ნივ, ის­ევ მარ­ცხ­ნივ,

ცალ ხელ­ში სან­თ­ლით,

მე­ო­რე­ში გა­სა­ღე­ბით,

ძლივს ვა­ხერ­ხებ ავხ­ს­ნა ბოქ­ლო­მი.

რკი­ნის კა­რი სა­ნამ ჩარ­ჩოს მოს­ცილ­დე­ბა,

ერთხელ ცი­ვად გა­იხ­მა­უ­რებს

და უკ­ვე აქა ვარ, აქ,

სა­კუ­თარ სამ­ფ­ლო­ბე­ლო­ში,

რო­მე­ლიც ორი ათ­ე­უ­ლი წლის წინ

ბი­ნას­თან ერ­თად ერ­გოთ ჩემს მშობ­ლებს

უს­არ­გებ­ლო ნივ­თე­ბის და ზამ­თ­რის მა­რა­გის

შე­სა­ნა­ხა­ვად.

მე უკ­ვე აღ­ა­რა ვარ პა­ტა­რა

და შიშ­საც,

დი­დი ხა­ნია, ვძლიე,

და ამ­ა­თაც,

დი­დი ხა­ნია, შე­ვე­გუე, -

სარ­და­ფის ბი­ნად­რებს,

რომ­ლე­ბიც, არ ვი­ცი, რა ხნი­დან,

მაგ­რამ ნამ­დ­ვი­ლად აქ სახ­ლო­ბენ,

ამ ხუ­თი­ოდ კვად­რა­ტულ მეტ­რ­ში...

ის­ი­ნი ნამ­დ­ვი­ლად ად­ა­მი­ა­ნე­ბი არ­ი­ან,

ყო­ველ შემ­თხ­ვე­ვა­ში, ად­ა­მი­ა­ნის აქვთ თა­ვი, ტა­ნი, ხე­ლი და ფე­ხი,

ტან­ზეც ჩვენ­სა­ვით ტან­საც­მე­ლი აც­ვი­ათ,

ოღ­ონდ და­ძონ­ძი­ლი,

და კი­დევ -

ფე­რი აქვთ გა­ნურ­ჩევ­ლად ნაც­რის­ფე­რი,

თუ შემ­თხ­ვე­ვით სან­თ­ლის ალ­მა

ყვით­ლად არ გა­და­ურ­ბი­ნა ჩამ­ქ­რალ სა­ხე­ებ­ზე.

მე არ ვი­ცი, რო­გორ ცხოვ­რო­ბენ ის­ი­ნი აქ,

ამ ჩა­კე­ტილ სივ­რ­ცე­ში,

მაგ­რამ შე­ვეჩ­ვიე მათ არ­სე­ბო­ბას.

ერ­თი, მა­გა­ლი­თად,

აი ამ მა­მა­ჩე­მის­დ­რო­ინ­დე­ლი და მოწ­ნუ­ლი ოც­ლიტ­რი­ა­ნის უკ­ან ცხოვ­რობს,

მე­ო­რე - უზ­არ­მა­ზარ ჩან­თას ეფ­ა­რე­ბა,

რო­მელ­შიც ნახ­მა­რი ფეხ­საც­მე­ლე­ბი და კი­დევ რა­ღა­ცე­ე­ბია,

მე­სა­მე და მე­ოთხე -

ძვე­ლი თუ­ჯის ფე­ჩის ქვეშ ცხოვ­რო­ბენ,

მე­ხუ­თე - მე­სა­მე თა­რო­ზე

სა­ფა­რის გა­რე­შე კუთხე­შია მი­კუნ­ჭუ­ლი,

და ასე შემ­დეგ...

მა­თით სავ­სე არ­ის მთე­ლი სარ­და­ფი.

მაგ­რამ ჩემ­თ­ვის სრუ­ლი­ად გა­უ­გე­ბა­რია მა­თი ცხოვ­რე­ბა,

გა­უ­გე­ბა­რია, რა ას­ულ­დ­გ­მუ­ლებთ,

რად­გან აქ,

ამ ხუ­თი­ოდ კვად­რა­ტულ მეტ­რ­ში,

არ­ა­ფე­რი არ იცვ­ლე­ბა მა­თი არ­სე­ბო­ბით.

ის­ი­ნი არ­ას­დ­როს არ იპ­ა­რა­ვენ არ­ა­ნა­ირ საჭ­მელს,

არც არ­ა­ნა­ირ კვალს არ ტო­ვე­ბენ,

მხო­ლოდ სუნ­თ­ქ­ვა,

ერთ­დ­რო­უ­ლად მშვი­დი­ცა და და­ძა­ბუ­ლიც,

მახ­ვედ­რებს, რომ ცოცხ­ლე­ბი არ­ი­ან,

და თით­ქოს ერ­თა­დერ­თი რამ სჭირ­დე­ბათ -

არ შე­ვიმ­ჩ­ნიო

და არ და­ვარ­ღ­ვიო მა­თი საკ­რა­ლუ­რი წეს­რი­გი...

მხო­ლოდ გას­ვ­ლი­სას,

რო­ცა, მა­გა­ლი­თად, სა­ი­მე­დოდ და­ვა­ბი­ნა­ვებ მაყ­ვ­ლის მუ­რა­ბას,

მეჩ­ვე­ნე­ბა, რომ ის­ი­ნი

და­ბუ­ჟე­ბუ­ლი სხე­უ­ლე­ბით დგე­ბი­ან ფეხ­ზე,

შლი­ან ხე­ლებს

და ნაც­რის­ფე­რი ყვა­ვე­ბი­ვით მშვი­დი რწე­ვით მი­მა­ცი­ლე­ბენ.

და მე­რე, ღა­მით, და­ძი­ნე­ბის წინ

თბილ სა­წოლ­ში

არ მცილ­დე­ბა მა­თი ხა­ტე­ბა.

ზოგ­ჯერ ვფიქ­რობ,

რომ რა­ღაც უს­აშ­ვე­ლო, უფ­ორ­მო დე­მო­ნი ვარ

და ღმერ­თე­ბის მთე­ლი მოდ­გ­მა ბნელ სარ­დაფ­ში მყავს ჩა­კე­ტი­ლი,

ზოგ­ჯერ პი­რი­ქით,

თა­ვი კა­ცობ­რი­ო­ბის მხსნე­ლი მგო­ნია,

რად­გან ყუ­რად­ღე­ბით ვი­ნა­ხავ უწ­მინ­დუ­რე­ბით სავ­სე დი­ლე­გის გა­სა­ღებს...

ის­იც მი­ფიქ­რია, გა­მო­ვუ­ძა­ხო მი­ლი­ცი­ას

და ეს ვე­ლუ­რე­ბი წა­ვაყ­ვა­ნი­ნო სად­მე,

სა­დაც ას­წავ­ლი­ან ცხოვ­რე­ბას

ჩვენ­ნა­ირს,

მაგ­რამ მი­ლი­ცია სა­ხელ­მ­წი­ფოს ნა­წი­ლია,

სა­ხელ­მ­წი­ფოს კი არ სცა­ლია ჩე­მი სარ­და­ფის ბი­ნად­რე­ბის­თ­ვის.

ას­ეც და ის­ეც,

მე ვგრძნობ რა­ღაც უც­ნა­ურ პა­სუ­ხის­მ­გებ­ლო­ბას,

რა­საც ის­იც ამ­ძაფ­რებს, რომ ასე მგო­ნია, თოთხ­მე­ტი-თექ­ვ­ს­მე­ტი წლი­სა­ნი არ­ი­ან

და არც იცვ­ლე­ბი­ან,

არც ხდე­ბი­ან, არც სუქ­დე­ბი­ან

და ყვე­ლა­ზე ცუ­დი ისაა,

რომ არ­ა­ფე­რი არ იცვ­ლე­ბა წლე­ბის მან­ძილ­ზე...

და კი­დევ ერ­თი,

ღამ­ღა­მო­ბით,

იმ ნაც­რის­ფერ მო­ქა­ნა­ვე ლან­დებ­თან ერ­თად,

მახ­სენ­დე­ბა ხოლ­მე სა­ბავ­შო ბა­ღის ბო­ლო ზე­ი­მი,

რო­ცა უკ­ვე დი­დებს -

ხუ­თი წლი­სებს,

სტუმ­რად გვეწ­ვივ­ნენ ბავ­შ­ვ­თა სახ­ლის აღ­საზ­რ­დე­ლე­ბი.

ის­ი­ნი უკ­ვე სკო­ლის ას­ა­კის იყვ­ნენ

და რა­ღაც პი­ო­ნე­რულ, ჩე­კის­ტურ მონ­ტაჟს წარ­მო­ად­გენ­დ­ნენ.

და მახ­სოვს კი­დევ ერ­თი, ნაც­რის­ფე­რი, თავ­ხო­ტო­რა ბი­ჭი,

რო­მე­ლიც მონ­ტაჟ­ში მო­ნა­წი­ლე­ო­ბას არ იღ­ებ­და,

მას ევ­ა­ლა ორ­ი­მის­ხე­ლა მუ­ყა­ოს ლე­ნი­ნის უკ­ან დგო­მა,

რომ ბე­ლა­დის ფი­გუ­რა

შუა სცე­ნა­ზე არ წაქ­ცე­უ­ლი­ყო.

და თუ­კი ზოგ­ჯერ თავს გა­მოს­წევ­და

და არ­აფ­რის­მ­თ­ქ­მე­ლი თვა­ლე­ბით დარ­ბაზს გა­მო­ხე­დავ­და,

უმ­კაც­რე­სი მას­წავ­ლებ­ლის მზე­რა აიძ­უ­ლებ­და - ის­ევ და­მა­ლუ­ლი­ყო,

და ნაც­რის­ფე­რი ბავ­შ­ვე­ბის გრო­ვა გვიმ­ღე­რო­და

სიმ­ღე­რას დე­და­ზე.

ეს მო­გო­ნე­ბა, რა თქმა უნ­და, ზედ­მე­ტად სენ­ტი­მენ­ტა­ლუ­რია,

მაგ­რამ რა­ტომ­ღაც იმ ბი­ჭის სა­ხეც

მო­დის ხოლ­მე მო­ქა­ნა­ვე ლან­დებ­თან ერ­თად

და თით­ქოს ერ­თად მთხო­ვენ ხოლ­მე პა­სუხს რა­ღა­ცა­ზე,

და ვე­რაფ­რით ვერ გა­ვი­გე,

აქვთ თუ არა რა­მე სა­ერ­თო...

წლე­ბი მი­დი­ან,

არ­ა­ფე­რი არ იცვ­ლე­ბა

და მეც იმ­ა­თი უხ­მა­უ­რო არ­სე­ბო­ბა

მიმ­ყ­ვე­ბა უცვ­ლელ ლა­იტ­მო­ტი­ვად.

ხო­ლო კე­დელ­ზე, შე­მო­სას­ვ­ლელ­ში, სა­შუ­ა­ლო ზო­მის ლურ­ს­მან­ზე,

კი­დია მო­დი­დო გა­სა­ღე­ბი,

კი­დია ისე,

რო­გორც შე­იძ­ლე­ბა გა­სა­ღე­ბი ეკ­ი­დოს -

ჩვე­უ­ლებ­რი­ვად,

მაგ­რამ მე სულ ვე­ლო­დე­ბი მო­ვი­დეს ვინ­მე,

მო­ითხო­ვოს, გა­და­ი­ბა­როს

და და­მამ­შ­ვი­დოს,

რომ მე არ­ა­ფე­რი მო­მე­კითხე­ბა...

© “არილი”