ალ­ე­კო ცქი­ტიშ­ვი­ლი

და­კარ­გუ­ლი ად­ა­მი­ა­ნი

თქვი: ყვე­ლა­ფე­რი კარ­გა­დაა,

უბ­რა­ლოდ - კარ­გად!

კარ­გად იპ­არ­სავ დი­ლით

პირს და კარ­გად სა­უზ­მობ,

კარ­გად გა­დი­ხარ ში­ნი­დან

გა­რეთ, სა­დაც კარ­გებს

დღი­თიდ­ღე კარ­გავ და

ყო­ველ მათ­განს

კარ­გი კა­ცის მზე­რა აქვს

მე­რე, რო­ცა კარ­გად

აღ­არ გახ­სოვს მა­თი სა­ხე­ლი

და ყვე­ლა­ფე­რი კარ­გა­დაა,

უბ­რა­ლოდ - კარ­გად!..

უბ­რა­ლოდ, კარ­გი ამ­ინ­დია

და ლა­პა­რა­კობ

ად­ა­მი­ან­თან ამ ამ­ინ­დ­ზე,

რო­გორც, ვთქვათ, ქალ­ზე:

"რა მშვე­ნი­ე­რი ამ­ინ­დია"...

"დი­ახ ბა­ტო­ნო, გუ­შინ­დელ­ზე

უკ­ე­თე­სი", - გპა­სუ­ხობს იგი

და მე­რე დიდ­ხანს კარ­გად

დუმ­ხართ. რო­ცა მზე ჩა­ვა,

კარ­გი მთვა­რე ამ­ო­ვა, ხო­ლო

კარგ მთვა­რეს ის­ევ

კარ­გი მზე შეც­ვ­ლის და

ყვე­ლა­ფე­რი კარ­გა­დაა, უბ­რა­ლოდ -

კარ­გად და რა თქმა უნ­და,

კარ­გა­და ხარ შენც, ყვე­ლა­ფერ­ში

რა­კი ასე ძა­ლი­ან კარ­გად

ჩა­ხე­დუ­ლი ხარ და ამ

სი­კარ­გის ხვე­უ­ლებ­ში და­კარ­გულ­მა

თქვი: ყვე­ლა­ფე­რი კარ­გა­დაა,

უბ­რა­ლოდ - კარ­გად!.. კარ­გად.

2000 წ.

© ”არილი”