ანდრო ბუაჩიძე

* * *

ყინვავ და თოშო, გულშემწირველო,
ჩემს ღრმა სოროში რატომ მომბუზე,
მე ახლაც ვხედავ - მწუხრის ფრინველი
თავის ჩრდილს როგორ აფენს კორპუსებს.

მზე როგორ გაშლის ხოლმე ზონარებს
სახურავებზე და ბათქაშებზე,
და მეც აქა ვარ - წყნარი მოზარე
წარმოდგენაში სივრცეს ვაშენებ.

საღამო მადგას ჭრელი ჩითივით
და წაფერდებულ სურათს შევტირი,
საით გაფრინდნენ მწუხრის ჩიტები
ამაოებით ფრთაშეჭედილნი?

ამ გარეუბანს გადაუარეს,
სადაც ლანდშაფტი გადამსხვრეულა,
ან რას იზამდნენ ნეტავ უარესს,
რომ არ ეფრინათ ასე ხვეულად?

ეს კაცი ჩემი მეგობარია,
ქალაქგარეთ რომ მიდის გზაწვრილზე
და მხრით მიათრევს აბგას გვარიანს
და შეიძლება მისთვის გაწვიმდეს, -

და შეიძლება შეხვდნენ მგზავრები,
მინდორში ლუკმის გადამტეხველნი,
ჩემსავით მწუხრის ჟამს მოზარენი
და ამ ცხოვრების უნდო მეხრენი.

ყინვავ და თოშო, გულშემწირველო,
გადამახედე ჩემი ფანჯრიდან, -
როგორ მიფრინავს მწუხრის ფრინველი
კორპუსებს შორის მოძრავ აჩრდილად.

ის ხომ მაცნეა მთელი მასივის
დაღამებიდან დაღამებამდე,
სადაც სხივები მწუხრში გასვრილი
სასოწარკვეთილ ალვებს ღებავენ.

ბარგი-ბარხანა უკვე ახიკეს
მათხოვრებმა და კვარტლის გლახებმა,
მზის ათინათი ადგას სახინკლეს
და ბინდი ფარავს სახლებს ნახევრად.

ძაღლი

დამზრალ ჰაერში მიწიდან ცამდე
შენ ჩემს უბრალო ცხოვრებას ჰყვები,
არ მეგონა თუ იტყოდი ამდენს
ხმაჩახრინწული გაბმული ყეფით.

ეგ ხმა ემსხვრევა ნათურებს, ბოძებს,
გარაჟებსა და მბჟუტვარე ჯიხურს
და აღარ ფიქრობს გაფრენილ დროზე,
რომელიც აქვე გადატყდა ჯიქურ.

როგორ ამოთქვამ ამხელა ნაღველს
და შენი ყელის ფაქიზი ხორხით
ჩემი ცხოვრების დარაბებს აღებ,
ჩემს ყურთასმენას ძვალივით ლოღნი.

შენ ხარ ძაღლი, მე - ადამიანი,
და შეიძლება მეც ვიქცე ძაღლად,
და ამისთანა რა დარდი არის,
მიწიდან ცამდე რომ ადის მაღლა.

მაგ ხმით მეცნობა მე სააქაო,
საიქიო კი მიღმა ამ ყეფის
ცახცახებს, ღამეს უნდა აღგავოს
ეგ ხმა, რომლითაც ჩემს ამბავს ჰყვები.

როგორც სანთელი და როგორც ხიწვი
გაზავებული უძირო ნაღვლით,
ამ ჩემს ღამეებს ანათებს ხრინწი
გათენებამდე მყეფარი ძაღლის.

* * *

ვიცი, აქ ცხოვრობს ჩემს სიახლოვეს,
ჩემი შემწეც და უნდო მგმობარიც,
და ისიც ვიცი, ასეთ ახლობელს,
უნდა ვუწოდო მე მეგობარი.

როგორც საკუთარ ქსელში ობობა
ვიცი, ისე ვარ მეც ჩახვეული,
მარტოობაზე წუხს მარტოობა, -
სველ ნიჟარაში სველი სხეული.

ვიცი, შრიალებს ხე ქვეყანაზე
და იშრიალებს ასე დილამდე
ვიცი, მზის სხივებს ქარი გადასწევს
სხვა მზეებიდან გამომდინარე.

ვიცი, სხვას უკვე ბევრჯერ ეწვია
ბედი უაზრო და უარესი,
და ცხოვრება რომ მთვრალი ბეცია
მე იმიტომაც მხედავ ამრეზილს.

ის თვითონ მოვა, თუმც შენ არ ეძებ -
ცილისწამება და დამცირება,
რადგანაც ბევრი სისხლი ჩარეცხეს
ქვაფენილებზე უკვე წვიმებმა.

* * *

შენს ვნებებს უნდა მჭიდრო ლაგამი,
რადგან ჰაერში ასვეტილ ნაძვებს
ლაჟვარდის ჭერიც კი ვერ აკავებს
და ქარიშხალიც კი ვეღარ აწვენს.

შენ გესალტება სხეულზე სიცხე
და გივიწროვებს ვიწრო სახედველს,
და საკუთარი თავის წინ ირცხვენ,
რადგანაც ვნება ვეღარ გახედნე.

დაოკდი, მთვარის დისკო იხრება
და ყვავილივით ლამაზი სხივი
შენთან შემოაქვს, შენ კი გიხდება
სხივის დაჭერა, ვნება რომ ღვივის.

მაღლა, სულ მაღლა სართულში, სადღაც,
ეთხოვებიან ვიღაც გარდაცვლილს,
გარდაცვლილს შუბლზე უელავს დამღა
მთვარისა, მერე დრო რომ გააცლის.

სძინავთ შენს მტევნებს და მკრთალ ლოყებზე
ოდნავ გეხება ძილი ჩრდილივით,
და გახსნილ ტუჩებს ფრთხილად მოჰყვება
დაუხარჯავი ვნების ჩივილი.

* * *

ათოვს სველ სინდისს, ათოვს სველ თვალებს,
საღამო ავლებს ხელს მოაჯირებს,
შეუმჩნეველი იქნება მთვარე,
არ შეიძლება ვინმეს დაჭირდეს.

და მიადგება მზის სველი სხივი
ცარიელ სახლში დარჩენილ ფინჯანს,
და ქუჩის ბოლოს გოგონას ღიმილს
ეტყობა სიკვდილ-სიცოცხლის მიჯნა.

ათოვს სველ სახლებს, ათოვს ოჯახებს,
ათოვს საწოლებს, ათოვს ხალიჩებს,
სველი ბინები თოვლში მოჩანან
და თოვლი თოვლში უნდა დაიხრჩვეს.

ვიცი, დავტოვებ ამ თოვლს და თვალებს,
მინდვრებისაკენ წავალ, დავტოვებ,
ღამე იწვება თოვლი მკვდარივით
და დილით კვლავაც უნდა გათოვდეს.

არც ავი და არც კარგი დარია
და შეიძლება, რომ დაუბარო
დათოვლილ ჩიხში სველ ადამიანს,
რომ ამ თოვლივით იყოს უბრალო.

1992 წ.

© “არილი”