დალილა ბედიანიძე – ლექსები

გასაღები

დამეკარგა ლექსის გასაღები
და ლექსს, როგორც აუღებელ ციხე-სიმაგრეს,
ირგვლივ ვურბენ და ამაოდ ვცდილობ,
შესასვლელი მოვუნახო.
გონებას ნისლის ბოქლომი ადევს,
ჩაკეტილია და წყვდიადში გამოხვეული.
დამეკარგა ლექსის გასაღები.
სიტყვები აღარ ჰგვანან ჯარისკაცებს,
რომლებიც სიცოცხლისთვის იბრძვიან და
ბრძოლის ველზე - დაწერილ ფურცელზე
ყიჟინით გადარბიან.
სული ამევსო მკვდარი სიტყვებით
და დაემგვანა საძმო სასაფლაოს.
დამეკარგა ლექსის გასაღები.
ვეღარ შევდივარ ლექსში, როგორც
აუღებელ ციხე-სიმაგრეში.
განელდა ლექსის კოცონი და ისე შემცივდა,
თითქოს არასდროს არ მენახოს ცეცხლი, ანდა - მზე.
ვეღარ შევდივარ ლექსში, როგორც შინ
და ვჩურჩულებ: "სეზამ, გაიღე!"

ალვის ხე

მე ვერ გავხდი ოჯახის დედაბოძი,
მე ვარ ალვის ხე,
რომელმაც ჭერი აანგრია და მიისწრაფვის ზეცისაკენ
შეუზღუდავი თავისუფლებით.
ფესვები მიდგას წინაპართა საფლავებში,
კენწეროთი კი მზის გაღმა ვაღწევ
და ჩემი ტანი სავსეა მზით და
მდუღარე სისხლით.
მე ვიდგები ცისა და მიწის შემაერთავად,
სანამ არ მოვა შურიანი და ბოროტი ვინმე
და არ დამჩეხავს ცულით
შეშად გადასაქცევად,
რომ გაათბოს ცოლი და შვილი.
მას არაფერი გაეგება ციურ ამბების
და მისი ჭერი დაბალია და
სახურავზე მზე არ ჯდება,
რადგან ეშინია, რომ ავმა კაცმა არ დაიჭიროს
და არ მოკლას, როგორც ფასკუნჯი
მშიერ ოჯახის გამოსაკვებად.
მე ვერ გავხდი ოჯახის დედაბოძი,
მე ვარ ალვის ხე ქალად ქცეული
და თუ მომჭრიან, ოქროს შიბი წავა ცისაკენ
და ღმერთი იტყვის "მომიკლეს შვილი".

ჩემი ქარი

ჩემია ჩუმი ქარი,
ჩემს გულში რომ იბადება
და უსიტყვო სიმღერად გადმოხეთქავს,
ამათრთოლებს, როგორც ნორჩ ფოთოლს,
რომელსაც წინ მთელი გაზაფხული, ზაფხული და შემოდგომა აქვს.
ჩემშია ჩუმი ზღვა, ჩემს გულში რომ იბადება,
რომელიც ცრემლებად გადმოხეთქავს ჩემგან
და მე შევცურავ სიმღარაში, როგორც ზღვაში
და ზღვის მიღმა მელოდება უდაბური ნაპირი უდაბნოსი,
სადაც ქვიშის ნამცეცები გაქვავებული ცრემლებივით ყრია.
ჩემშია ჩუმი მზე,
ჩემს გულში რომ იბადება
და ჩემგან გადმოხეთქავს ყოველ დილით,
ხან ღრუბლებს გაღმა და ხან გამოღმა
და ღამ-ღამობით ჩემში იბუდებს,
ჩემში იძინებს, რომ დილაობით ახალი ძალით
მოაწყდეს თვალებს.
ჩემშია ჩემი ჩუმი ქარი,
ჩემი უსიტყვო სიმღერა და
მენდელსონის მელოდიებს აღვიძებს ჩემში,
როგორც ბავშვობას, მუსიკის სკოლას, ტოლებთან თამაშს,
როგორც ცხოვრების რეპეტიციას...
და ვლაპარაკობ ქარის ენაზე,
რომ მუნჯ ქალაქში არ დავიკარგო
და არ დავმუნჯდე.

შაკიკი

როცა შაკიკის ჟანგისფერი საცეცები
თავზე დიადემასავით შემომეხვევიან
და ბროწეულის ყვავილებივით გაიშლებიან,
მე ვიხედები სარკეში -
მინდა, დავინახო ჩემი ტკივილი,
ხელით შევეხო და მოვიგლიჯო.
შაკიკის ფესვები ჩემი ტვინით და სისხლით საზრდოობენ
და ჩემი თვალებიდან ტკივილი მოჟონავს,
როგორც გაბზარული ფუჟერებიდან - შამპანური.
მე ვარ მთვრალი, მთვრალი ტკივილით.
ზოგჯერ შაკიკი დამასვენებს და აღარ მიტევს.
შეტევასა და შეტევას შორის გონს მოვეგები,
თვალში გამოვიხედავ
და ბუტბუტით ვკითხულობ ლექსებს - შელოცვებს,
რომელთაც ჩემი რწმენით უნდა მიშველონ.
მშველიან კიდევაც.
შაკიკს შელოცვისა ეშინია და წყნარდება,
მაგრამ როგორც კი გავჩუმდები,
ახალი ძალით შემომიტევს და თვალს მიბნელებს.
შაკიკის ჟანგისფერი საცეცები მეხვევიან მტკივან თავზე
და ჟანგისფერი მეჩვენება მთელი სამყარო.
თუ მიშველის, ლექსი მიშველის - ლექსად შელოცვა,
რომელიც შაკიკთან ერთად გადმომეცა მემკვიდრეობით.

© „ლიტერატურა – ცხელი შოკოლადი“