დათო ქარდავა

­­­წითელი წიგნე­ბი

ოთ­ახ­ში არ­აჟ­ნით, ორცხო­ბი­ლით და ყა­ვის შეკ­ვ­რით ხე­ლებ­სავ­სე კა­ცი შე­მო­დის. სა­ხე გა­ფით­რე­ბუ­ლი და სე­რი­ო­ზუ­ლი აქვს. ხვნე­შის.

- მგო­ნი, ბავ­შ­ვი გად­მო­ვარ­და აივ­ნი­დან... ცოცხა­ლია და არ­ა­ვინ ეკ­ა­რე­ბა, ფეხ­საც იქ­ნევ­და...

წა­მოვ­ხ­ტი და გა­ვი­ქე­ცი.

- ნა­ხე, ბავ­შ­ვე­ბის პატ­რო­ნი რო­მაა, რო­გორ გა­ვარ­და, - შე­ნიშ­ნა ყა­ვის ელ­ექ­ტ­რო­მა­დუ­ღა­რას ძებ­ნა­ში გარ­თულ­მა ქალ­მა.

ბავ­შ­ვი არა, მაგ­რამ ტუ­ფის ქვით მო­პირ­კე­თე­ბუ­ლი ოთხ­სარ­თუ­ლი­ა­ნი შე­ნო­ბის ძირ­ში, სი­თეთ­რე­შე­პა­რულ ას­ფალ­ტ­ზე, და­ბა­ლი ტა­ნის, თმა­მოშ­ვე­ბუ­ლი კა­ცი ეგ­დო.

ხალ­ხი ახ­ლოს არ მი­დი­ო­და - 4-5 მეტ­რის მან­ძილ­ზე რკა­ლად ლაგ­დე­ბოდ­ნენ. ქა­ლე­ბი ფრჩხი­ლებს იკვ­ნეტ­დ­ნენ, კა­ცე­ბი ერთ­მა­ნეთს სი­გა­რეტს სთა­ვა­ზობ­დ­ნენ. ერთ ად­გილ­ზე არ­ა­ვინ ჩერ­დე­ბო­და: მცი­რე ხნით უკ­ან გად­გე­ბოდ­ნენ, სულ მა­ლე კი კვლავ რკა­ლის შე­სავ­სე­ბად ბრუნ­დე­ბოდ­ნენ...

- სას­წ­რა­ფო­ში და­რე­კა ვინ­მემ? და­რე­კა ვინ­მემ? - გა­უ­თა­ვებ­ლად კითხუ­ლობ­და ვი­ღა­ცა.

- ბავშვს ვა­სე­ირ­ნებ­დი, ორი წუ­თით ად­რე გა­ვი­ა­რე, სულ რა­ღაც ორი ნა­ბი­ჯით გა­ვას­წა­რი... ხმა­ურ­ზე მო­ვი­ხე­დე და რას ვხე­დავ - ეს არ გდია? - ბავ­შ­ვი­ა­ნი კა­ცი თა­ვის უჩ­ვე­უ­ლო თავ­გა­და­სა­ვალს რკა­ლის შე­სავ­სე­ბად მო­სუ­ლი ად­ა­მი­ა­ნე­ბის ახ­ალ ჯგუფს უყ­ვე­ბო­და.

ჩა­მო­ვარ­დე­ნილ­მა მოძ­რა­ო­ბა შეწყ­ვი­ტა...

მის სა­ხეს თეთ­რი ფე­რი ეძ­ა­ლე­ბო­და. სი­გამ­ხ­დ­რის მი­უ­ხე­და­ვად, მკერ­დი არ­ა­ბუ­ნებ­რი­ვად, ავ­ად­მ­ყო­ფუ­რად გა­ბე­რი­ლი ჰქონ­და. ჩა­მო­ვარ­დ­ნი­ლის ჩონ­ჩხი და მთე­ლი იერი, ლო­გი­კუ­რად, კუზს მო­ითხოვ­და, მაგ­რამ კუ­ზი­ა­ნი არ იყო. სი­მაღ­ლე კი მარ­თ­ლაც ბავ­შ­ვი­სა ჰქონ­და. სულ ცო­ტა, ბო­ლო სა­მი თვე მის სა­ხეს სა­პარს-საკ­რე­ჭი მოწყო­ბი­ლო­ბე­ბი არ მიჰ­კა­რე­ბია. თხე­ლი, გა­ხუ­ნე­ბუ­ლი, ბინ­ძუ­რი წვე­რი ალ­აგ-ალ­აგ ეზრ­დე­ბო­და.

პი­რი­დან გად­მო­სუ­ლი სის­ხ­ლის გუ­ბე ნელ-ნე­ლა გა­ფარ­თოვ­და... მო­უ­ლოდ­ნე­ლად, გა­და­ტე­ხილ ფე­ხებ­თან, გუ­ბე­ში სა­მი წი­თელ­ყ­დი­ა­ნი წიგ­ნი და­ვი­ნა­ხე. ნი­ავ­მა ერთ-ერ­თი სქელ­ტა­ნი­ა­ნი ტო­მის სიყ­ვით­ლე­შე­პა­რუ­ლი ფურ­ც­ლე­ბი ჯერ ერ­თი, შემ­დეგ კი სა­წი­ნა­აღ­მ­დე­გო მი­მარ­თუ­ლე­ბით გა­და­ფურ­ც­ლა.

რომ არა ქა­რი, სის­ხ­ლის ფონ­ზე წი­თელ­ყ­დი­ა­ნი წიგ­ნე­ბის და­ნახ­ვა შე­უძ­ლე­ბე­ლი იქ­ნე­ბო­და.

"ნე­ტა, რა წიგ­ნე­ბია?!" - მე­ქა­ნი­კუ­რად გა­ვი­ფიქ­რე.

ამ­ა­სო­ბა­ში სა­დარ­ბა­ზო­დან შავ­პე­რან­გი­ა­ნი ბი­ჭი გა­მო­ვარ­და. "ჩა­მო­ვარ­დ­ნი­ლის" და­ნახ­ვა­ზე პა­ტა­რა ხე­ლე­ბი სა­ხე­ზე აიფ­ა­რა, კე­დელს აეკ­რა და აქ­ვი­თინ­და.

მი­სი დაწყ­ნა­რე­ბა არ­ა­ვის უც­დია.

"გად­მოხ­ტა, თუ გად­მო­ვარ­და?" - კითხუ­ლობ­და ვი­ღაც ახ­ალ­მო­სუ­ლი, - "გად­მოხ­ტა, თუ გად­მო­ვარ­და?" - არ ჩერ­დე­ბო­და იგი.

სას­წ­რა­ფო დახ­მა­რე­ბის მან­ქა­ნამ დიდ­ხანს აჭყ­ვი­ტი­ნა სიგ­ნა­ლი, სა­ნამ ჩა­მო­ვარ­დ­ნი­ლამ­დე მი­უშ­ვებ­დ­ნენ. ყუ­თე­ბით და რა­ღაც ხელ­საწყო­ე­ბით გად­მო­ლაგ­დ­ნენ. ინს­ტ­რუ­მენ­ტე­ბის გა­მო­ყე­ნე­ბამ­დე საქ­მე აღ­არ მი­სუ­ლა. მო­მაკ­ვ­და­ვის თავ­თან დახ­რილ­მა ზორ­ბა თეთ­რ­ხა­ლა­თი­ან­მა სა­ნი­ტარ­მა ახ­ალ­გაზ­რ­და ექ­იმს ას­ძა­ხა: "მგო­ნი ისაა... ის უნ­და იყ­ოს!.. მა­ცა­ლე, ერ­თი მკერ­დი ვუ­ნა­ხო..." - ამ სიტყ­ვებ­ზე სა­ნი­ტარ­მა ას­ფალ­ტ­ზე და­ბერ­ტყე­ბულ არ­სე­ბას ენ­ერ­გი­უ­ლი მოძ­რა­ო­ბით გაძ­ვალ­ტყა­ვე­ბუ­ლი მკერ­დი გა­უ­შიშ­ვ­ლა.

"კი, ისაა, - ალ­ა­პა­რაკ­და სა­ნი­ტა­რი, - ნა­ხე, იგ­ი­ვე "ნა­კოლ­კა", იგ­ი­ვე წარ­წე­რა მსხვი­ლი ას­ო­ე­ბით... ჰმ, აი, წიგ­ნე­ბი, ეს წი­თე­ლი წიგ­ნე­ბიც რომ აქ ყრია... ეჭ­ვი არაა - ისაა, ყო­ველ წელს ერ­თი და იგ­ი­ვე? არ გაგ­ვი...რა­კა საქ­მე?.."

თეთ­რ­ხა­ლა­თი­ა­ნებ­მა სი­ცოცხ­ლე­ჩამ­ქ­რა­ლი ორ­გა­ნიზ­მი ას­ფალტს ააგ­ლი­ჯეს. მოძ­რავ ამ­ბუ­ლა­ტო­რი­ა­ში შედ­გ­მი­სას, სა­ნიტ­რე­ბი წა­მით და­ყოვ­ნ­დ­ნენ. გა­და­ღე­ღილ გუ­ლის­პირ­ში ოს­ტა­ტუ­რად შეს­რუ­ლე­ბუ­ლი "ნა­კოლ­კა" - ფრთებ­გაშ­ლი­ლი (მო­ფარ­ფა­ტე) ან­გე­ლო­ზი და­ვი­ნა­ხე. ნა­ხატს ნა­ხე­ვარ­წ­რედ, იშ­ვი­ა­თი სი­ლა­მა­ზით გა­მოყ­ვა­ნი­ლი ას­ო­ე­ბი - "ნუ და­ე­ცე­მი" - ერტყა.

"ყო­ველ წელს ერ­თი და იგ­ი­ვე? ეს ვინ ყო­ფი­ლა, მე ამ­ის დე­დას შე..." - სა­ნი­ტარ­მა მთელ ხმა­ზე უტ­იფ­რად შე­ი­გი­ნა.

სას­წ­რა­ფო დახ­მა­რე­ბის მან­ქა­ნამ დი­დი ხმა­უ­რით და­ტო­ვა მო­ყა­ყა­ნე ად­ა­მი­ა­ნე­ბი.

წი­თელ წიგ­ნებს კვლავ ქა­რი ფურ­ც­ლავ­და. კე­დელ­ზე აყ­უ­დე­ბუ­ლი ბი­ჭიც კვლავ სა­ხე­ზე­ხე­ლე­ბა­ფა­რე­ბუ­ლი ტი­რო­და. ად­ა­მი­ა­ნე­ბი ისე და­ი­ფან­ტ­ნენ, მი­სი დაწყ­ნა­რე­ბა არ­ა­ვის უც­დია.

ოთ­ახ­ში რომ დავ­ბ­რუნ­დი, ყა­ვის სმა დამ­თავ­რე­ბუ­ლი ჰქონ­დათ.

- ბავ­შ­ვი არ იყო, - ვთქვი მე.

ყუ­რად­ღე­ბა არ­ა­ვის მო­უქ­ცე­ვია.

"ნე­ტა, რა წიგ­ნე­ბი იყო?" - ვერ ამ­ო­მეგ­დო თა­ვი­დან...

ცნო­ბის­წა­დი­ლის დაკ­მა­ყო­ფი­ლე­ბა მოგ­ვი­ა­ნე­ბით ვცა­დე. სა­ნიტ­რის ნათ­ქ­ვამ­მა ("ყო­ველ წელს ერ­თი და იგ­ი­ვე?") არ მო­მას­ვე­ნა. მომ­ხ­და­რი­დან ზუს­ტად ერ­თი წლის თავ­ზე ტუ­ფით მო­პირ­კე­თე­ბულ ოთხ­სარ­თუ­ლი­ან სახ­ლ­თან ვი­დე­ქი და ვე­ლო­დი...

პა­ტა­რა, სუს­ტი, უბ­ად­რუ­კი არ­სე­ბა აივ­ნის მა­ღალ მო­ა­ჯირ­ზე ას­ა­ბობღებ­ლად, წი­თე­ლი ფე­რის წიგ­ნებს ერთ­მა­ნეთ­ზე აწ­ყობ­და - წიგ­ნე­ბი მას კი­ბის მა­გივ­რო­ბას უწ­ევ­დ­ნენ.

და­ცე­მის ყრუ ხმა­ზე, მო­პირ­და­პი­რე შე­ნო­ბა­ში ფან­ჯ­რე­ბი გა­ა­ღეს. ვი­ღა­ცამ იკ­ივ­ლა. ჩა­მო­ვარ­დ­ნი­ლის გა­დამ­ტ­ვ­რე­ულ ფე­ხებ­თან, სის­ხ­ლის გუ­ბე­ში, სა­მი წი­თელ­ყ­დი­ა­ნი წიგ­ნი ეგ­დო.

ოთ­ახ­ში არ­აჟ­ნით, ორცხო­ბი­ლით და ყა­ვის შეკ­ვ­რით ხე­ლებ­სავ­სე დავ­ბ­რუნ­დი. სა­ხე გა­ფით­რე­ბუ­ლი და სე­რი­ო­ზუ­ლი მაქვს. ვხვნე­ში.

- მგო­ნი, ბავ­შ­ვი გად­მო­ვარ­და აივ­ნი­დან... ცოცხა­ლია და არ­ა­ვინ ეკ­ა­რე­ბა, ფეხ­საც იქ­ნევ­და... - ვთქვი მე.

ოთ­ახ­ში მყოფ­თა­გან ერ­თი წა­მოხ­ტა და გა­იქ­ცა.

- ნა­ხე, ბავ­შ­ვე­ბის პატ­რო­ნი რო­მაა, რო­გორ გა­ვარ­და, - გა­და­ი­ხარ­ხა­რა ყა­ვის ელ­ექ­ტ­რო­მა­დუ­ღა­რას ძებ­ნა­ში გარ­თულ­მა ქალ­მა...

წიგ­ნე­ბი კი...

მარ­თ­ლაც კარ­გი, იშ­ვი­ა­თი წიგ­ნე­ბი იყო, თუმ­ცა მა­თი წა­მო­ღე­ბა და ხე­ლის შეშ­ლა აზ­რად არ მომ­ს­ვ­ლია.

უნ­და გითხ­რათ, ას­ე­თი წიგ­ნე­ბი ყვე­ლა ჩვენ­განს უწყ­ვია სახ­ლ­ში...

© “არილი”