ერეკლე შველიძე – ლექსები

* * *
გულზე გადაგდის მოგონებათა ცხელი ჭავლები.
შენი ცხოვრება დღეს, არ გავს იმას, რაც იყო ადრე.
ან კიდევ მას, რაც წარმოგედგინა; უცბად გაები
სხვაგვარ მახეში, ყველასთან ერთად, ხშირად დარდიც ხომ ბარდნის.

უკიდურესად შეკუმშულია გარშემო სივრცე,
უკიდურესად დაძაბულია ყოველი ნერვი.
უფრო ოცნება აღარ შლის ფრთებს და კუშტად გიცქერს,
მკაცრი ნაკვთებით დაღარული ცხადის ნარევი.

და ფიქრობ ასე, ხშირად მოგდის თავში ბოლო დროს
აზრი, რომ მოწყდე ამ ყველაფერს, გამოეცალო
ამ ზედნაშენებს; დანამატებს, ხმაურს, მონოტონს
შენ რომ გიბზარავს ყურთასმენას; რამე შეცვალო.

წახვიდე სადმე, მიანებო და მიატოვო
ეს ყველა ზრუნვა ფუჭზე, მოიცილო ყალბი იერი.
შენს თავზე მეტი სხვა არავინ გააბატონო
და სიყვარულით ამოავსო სევდის თხრილები.

მზეზე წამოწვე, თბილ ბალახზე; ცას შეაჩერდე
ტყიდან მოგესმას კაჭკაჭის ხმა, თავი მიანდო
იმას რაც მხოლოდ გულით იძვრის, ასე არჩენდე
ჭრილობებს, მხოლოდ მას უსმენდე, შენში შიგნიდ, ყრუდ რაც ბინადრობს.


* * *

როცა კეთილი ხარ,
მაღალი ხარ;
ვითომ მწვერვალებზე
გადადიხარ.
არა ბორძიკით,
სულ თავისუფლად.
თითქოს ყველა ნატვრა
აგისრულდა.

როცა კეთილი ხარ,
აღარ გინდა
თუნდაც წარსულიდან,
ნანახიდან
რამეს ჩაეჭიდო
უსარგებლოს.
როცა, თუნდაც აწმყო
უარესობს.

როცა კეთილი ხარ,
რა კარგი ხარ.
ვითომ ნიავივით
გადარბიხარ
მწვანე მდელოებს
და იმართები.
უკვე აღარ გახსოვს,
მიათრევდი

ზურგით მთელს ხმელეთს
და დამძიმებულს,
როგორც თავი არის
სირაქლემის
სადღაც მიმალული,
გაწუხებდა
შენი თავი; ახლა
მარწუხებმა
თვითონ გაგიშვეს
და გააზატეს.

როცა კეთილი ხარ,
უბრალოა
მთელი სამყარო
და სადღაც ნატკენს,
ვით მწვერვალებს
ნისლი ადევთ, მაგ
შენს ტკივილებზე
მალამოა.

* * *

შენ პარკში შენთვის, ხეების ჩრდილში
გაშოტილი ხარ ძელსკამზე მარტო.
გულგრილად უცქერ დავარდნილ გირჩას.
გავიდა უკვე რამდენი მარტი,
რომ წაიყოლეს თან თავის დარდი,
უთხარი ნიავს, რომ იყოს მარდი
და უცოდველი და იქვე გვრიტიც
აჟივჟივდება და იტყვის კრინტი
არ დაძრა მეტი, არ დაძრა კრინტი.

ნაღველი მუდამ უსიტყვოდ დაგღრნის
და გულის ფიცარს შეგიჭამს, როგორც
ჩრჩილი ჭამს ქსოვილს და მაინც არ ღირს
ამაზე დავა, რადგან აქ ცხოვრობ,
სადაც არ არის სამოთხის ბაღი.
ხედავ? იქ დედას რომ მოჰყავს ბალღი
ხელჩაჭიდებით, რომელიც ანცობს.
არ მიამსგავსო ის არცერთ ნაცნობს,
თორე იქნება ზედმეტი ბარგი.

ჰოდა, მაშ ასე, ძალიან კარგი
ამინდი არის. ფოთლების ჭრილში
იცრება სხივი. შენც თავი ჩარგე
აგერ ფოთლების უშფოთველ ძილში
და გაარღვიე საზღვრები მავნე;
თქვი, რომ დღეები უკვალოდ გავლენ.
გავლენ, ან წავლენ, რომელიც გიჯობს.
არ დაგავიწყდეს წერტილიც გლიჯო,
სანამ ვიღაცა გიკურთხებს კარგებს.

თქვი, რომ მარტო ხარ პარკში და უცქერ
განრთხმულ პეიზაჟს, თავისთვის, ისე.
დრო სულ არაფერს აღარ გაუწყებს,
მოგაგონდება რაღაც და მყისვე
გადაინთქმება გარინდებაში
მთელი ალაგი, მთელი მიდამო,
გრძნობ გაუგებარ მიღმიერ კავშირს,
აბამს ბუნება შენთან, უდაოდ.

ნიავს კი მიაქვს სადღაც ტალღები
მტვრის და მიიწევს. რა გეეჭვება?
აღარაფერი გაწვება ბარგად.
და შენც ბალღდები და თან ლაღდები,
ყველა შეგრზნება სინანულს კარგავს.
აგერ ჰაერი სხივზე ციმციმებს.
გაგახსენდება? შენც გაიცინე,
გადატრიალდი და ჩაიძინე;
მხოლოდ ჭრიჭინა თუ ისიმსიმებს
და გამოგაცლის უცბათ სიმძიმეს,
როცა დუმილი შეგაჩერდება.

© „ლიტერატურა – ცხელი შოკოლადი“