ნო­დარ კა­კა­ბა­ძე - ნა­ხე­ვა­რი სა­უ­კუ­ნის მე­გობ­რო­ბა

მე და ნი­კო, მარ­თა­ლია, ბავ­შ­ვო­ბის მე­გობ­რე­ბი არ ვყო­ფილ­ვართ, მაგ­რამ მა­ინც საკ­მაო ხა­ნი მოგ­ვი­წია ერ­თად ყოფ­ნამ, და­ახ­ლო­ე­ბით ნა­ხე­ვა­რი სა­უ­კუ­ნე ერ­თად ვი­ყა­ვით, ერ­თად მოვ­დი­ო­დით ცხოვ­რე­ბის გზა­ზე - ჩვენ სტუ­დენ­ტო­ბის მე­გობ­რე­ბი გახ­ლ­დით - ნამ­დ­ვი­ლი თა­ნა­მო­აზ­რე­ნი და ას­ა­ბი­ე­ბი, თა­ნამ­დ­გო­მე­ბი და თა­ნა­მო­საგ­რე­ე­ბი. არ­ა­სო­დეს გვქო­ნია მკვეთ­რი და­შო­რე­ბა რო­მელ­სა­მე სფე­რო­ში, პრინ­ცი­პუ­ლი უთ­ან­ხ­მო­ე­ბა არ­ა­ფერ­ში მოგ­ვ­ს­ვ­ლია. და­ახ­ლო­ე­ბით ერთ­ნა­ი­რი ეს­თე­ტი­კუ­რი, ეთ­ი­კუ­რი და პო­ლი­ტი­კუ­რი კრი­ტე­რი­უ­მე­ბი და სიმ­პა­თია-ან­ტი­პა­თი­ე­ბი გვქონ­და და ეს აად­ვი­ლებ­და ჩვენს მე­გობ­რო­ბა­სა და ურ­თი­ერ­თო­ბას. ნი­კო ჩე­მი მე­სა­მე ძმა იყო ზუ­რას­თან და კუ­წას­თან (მი­შას­თან) ერ­თად, რო­მელ­თა წას­ვ­ლამ იმ­ი­ერ ქვე­ყა­ნა­ში ძა­ლი­ან მატ­კი­ნა გუ­ლი (რო­მელ­თა­გან, ფაქ­ტობ­რი­ვად, ერ­თი ღვიძ­ლი ძმა იყო, მე­ო­რე - ბი­ძაშ­ვი­ლი, ხო­ლო მე­სა­მე - მე­გო­ბა­რი).
მე და ნი­კოს ინ­ტენ­სი­ურ და შე­უწყ­ვე­ტელ მე­გობ­რო­ბას სიმ­ტ­კი­ცეს უნ­არ­ჩუ­ნებ­და ყო­ველ­დ­ღი­უ­რი კონ­ტაქ­ტე­ბი, უშ­უ­ა­ლო შეხ­ვედ­რე­ბი და სის­ტე­მა­ტუ­რი სა­ტე­ლე­ფო­ნო სა­უბ­რე­ბი...
ნი­კო ყი­ა­საშ­ვი­ლი ჭეშ­მა­რი­ტი პატ­რი­ო­ტი იყო თა­ვი­სი ქვეყ­ნი­სა, მაგ­რამ ვერ ეგ­უ­ე­ბო­და ვერც "სუფ­რის" ჰუ­რა-პატ­რი­ო­ტიზმს, მკერ­დ­ზე მჯი­ღის პა­თე­ტი­კურ ბა­გუნს და ვერც კუთხურ-რე­გი­ო­ნა­ლურ მი­კერ­ძო­ე­ბას, ამ­ე­რი­სა და იმ­ე­რის პრინ­ცი­პულ გან­ს­ხ­ვა­ვე­ბას რომ უს­ვამს ხაზს. ნი­კოს არ უყ­ვარ­და სენ­ტი­მენ­ტა­ლუ­რი ჭყლო­პი­ნი იმ­ის თა­ო­ბა­ზე, რომ რაც კარ­გე­ბი ვართ, ქარ­თ­ვე­ლე­ბი ვართ, მსოფ­ლი­ო­ში ყვე­ლა­ზე ლა­მა­ზი ბუ­ნე­ბა გვაქვს და ყვე­ლა­ზე ნი­ჭი­ე­რე­ბი ვართ მთელ დუ­ნი­ა­ზე, სი­ზარ­მა­ცე რომ არ გვიშ­ლი­დეს ხელს, სას­წა­უ­ლებს მო­ვახ­დენ­დით და ქვე­ყა­ნას გა­და­ვატ­რი­ა­ლებ­დით... გულს ურ­ევ­და ქარ­თუ­ლი რა­სი­თა და გე­ნით ტრა­ბა­ხი, ერ­ოვ­ნუ­ლი გა­მორ­ჩე­უ­ლო­ბით გულ­ზ­ვი­ა­დო­ბა და ქარ­თუ­ლი "მე­სი­ა­ნიზ­მი".
მე­ო­რე მხრივ, ალ­ერ­გია ჰქონ­და ერ­ოვ­ნუ­ლი ნი­ჰი­ლიზ­მის მი­მარ­თაც, გა­და­ჭარ­ბე­ბუ­ლი კოს­მო­პო­ლი­ტიზ­მიც აღ­ი­ზი­ა­ნებ­და და ნა­ცი­ო­ნა­რუ­ლი გა­ნურ­ჩევ­ლო­ბაც. ერთხელ ნი­კო გუ­ლის სიღ­რ­მემ­დე შეს­ძ­რა ერ­თი მსხვი­ლი პარ­ტი­უ­ლი ფუნ­ქ­ცი­ო­ნე­რის ცი­ნი­კურ­მა გან­ცხა­დე­ბამ. რო­დე­საც ამ გა­ფუ­ყულ და თე­ძო­გა­ნი­ერ, ფი­ზი­კუ­რად და სუ­ლი­ე­რად ჩა­ქო­ნილ გვამს ჰკითხეს, თა­ვის შვილს, რო­მე­ლიც თან ახლ­და, რო­მელ სკო­ლა­ში შე­იყ­ვან­და, ქარ­თულ­ში თუ რუ­სულ­ში, მან წარ­ბ­შე­უხ­რე­ლად უპ­ა­სუ­ხა: ეს ჩე­მი ბი­ჭი სას­კო­ლო ას­ა­კი­სა რომ გახ­დე­ბა, მა­შინ, ალ­ბათ, ქარ­თუ­ლი ენ­ის სახ­სე­ნე­ბე­ლიც აღ­არ იქ­ნე­ბაო! (სამ­წუ­ხა­როდ, მა­სის მეხ­სი­ე­რე­ბა მოკ­ლეა და ეს მჟა­ვა­ნა­ძის პე­რი­ო­დის "რუ­ხი კარ­დი­ნა­ლი" ახ­ლა­ხან თა­ვი­სი დრო­ის ერთ-ერთ უდ­ი­დეს პატ­რი­ო­ტად და ჭეშ­მა­რიტ მწერ­ლად გა­მო­აცხა­დეს. ღმერ­თო ჩე­მო, რას არ მო­ის­მენს კა­ცი ამ ჩვენს კურ­თხე­ულ სა­ქარ­თ­ვე­ლო­ში!)
...მე პი­რა­დად, იშ­ვი­ა­თად შემ­ხ­ვედ­რია ად­ა­მი­ა­ნი, რო­მე­ლიც ასე ვერ იტ­ან­და გა­რეგ­ნულ რი­ტუ­ა­ლებს, ფორ­მა­ლურ ცე­რე­მო­ნი­ებ­სა და წეს-ჩვე­უ­ლე­ბებს. მო­ნო­ლი­თუ­რი პი­როვ­ნე­ბა იყო: რაც იყო, ის იყო. არ უყ­ვარ­და "რო­მან­ტი­კუ­ლო­ბი­სა" და "პო­ე­ტუ­რო­ბის", "მის­ტი­კუ­რო­ბი­სა" და "ღრმა­მორ­წ­მუ­ნე­ო­ბის" თა­მა­ში (ირ­ო­ნი­ულ ღი­მილს გვრი­და მა­ვან­თა შემ­დე­გი ან­ა­ლო­გი­უ­რი გან­ცხა­დე­ბა­ნი: "მე გუ­შინ ღმერ­თი გა­მო­მეცხა­და!", "ყო­ველ­მა ქარ­თ­ველ­მა თა­ვის პი­რა­დო­ბის მოწ­მო­ბა­ში უნ­და ჩა­ი­წე­როს, რომ ის მარ­თ­ლ­მა­დი­დე­ბე­ლი ქრის­ტი­ა­ნია!"; ერთ­მა სა­ყო­ველ­თა­ოდ ცნო­ბილ­მა "ქა­მე­ლე­ონ­მა" საფ­ლავ­თან წარ­მოთ­ქ­მუ­ლი სიტყ­ვა ასე და­იწყო: "მე ღრმად მორ­წ­მუ­ნე ვარ..."). ნი­კოს­თ­ვის უც­ხო იყო ცრურ­წ­მე­ნე­ბი და ცრუ­მორ­წ­მუ­ნე­ო­ბა, ტარ­ტი­უ­ფიზ­მი და ფა­რი­სევ­ლო­ბა, თავს არ იტ­ყუ­ებ­და სპი­რი­ტიზ­მი­თა და "სპი­რი­ტუ­ა­ლიზ­მით", ოკ­ულ­ტიზ­მი­თა და სა­კუ­თა­რი პი­როვ­ნე­ბის მის­ტი­ფი­ცი­რე­ბით. სა­ოც­რად გულ­გ­რი­ლი იყო ასტ­რო­ლო­გი­უ­რი "გათ­ვ­ლე­ბი­სა" და ჰო­როს­კო­პე­ბის მი­მართ.
...არ­ა­სო­დეს იტ­ა­ცებ­და სუფ­რის რო­მან­ტი­კა, ქე­ი­ფის კულ­ტი ყმაწ­ვი­ლო­ბა­შიც არა ჰქო­ნია, ირ­ო­ნი­უ­ლად უყ­უ­რებ­და დარ­დი­მან­დო­ბას და ცრუ-რა­ინ­დულ პო­ზებს, სად­ღეგ­რ­ძე­ლო­ებ­ში გა­მოთ­ქ­მულ "სიბ­რ­ძ­ნეს" და სიყ­ვა­რულს.
ზოგ­ზე ცო­ტა უკ­ა­რე­ბა კა­ცის, ცო­ტა გო­რო­ზი, ცო­ტა სნო­ბის შთა­ბეჭ­დილ­ბას ახ­დენ­და. მაგ­რამ ეს იყო შო­რი­დან მი­ღე­ბუ­ლი შთა­ბეჭ­დი­ლე­ბა, ან­და ნი­კოს მო­რა­ლუ­რი შე­უ­ვა­ლო­ბით გა­ღი­ზი­ა­ნე­ბა.
სა­ერ­თოდ უაღ­რე­სად პრინ­ცი­პუ­ლი და სუ­ბი­ექ­ტუ­რად პა­ტი­ო­სა­ნი იყო, ამ სიტყ­ვის ფარ­თო მნიშ­ვ­ნე­ლო­ბით - მო­რა­ლუ­რად სუფ­თა, "უკ­ა­ნა" აზ­რე­ბის უქ­ო­ნე­ლი, ყო­ველ­გ­ვა­რი ხვან­ჯე­ბი­სა და ინტ­რი­გე­ბის უმ­ე­ცა­რი, თუმ­ცა მტრე­ბი, წვრილ­ფე­ხა მო­შურ­ნალ­ნი და მო­ლიზ­ღარ­ნი, მი­სი უკ­ომ­პ­რო­მი­სო­ბი­თა და პირ­ში თქმის­მოყ­ვა­რე­ო­ბით გა­ღი­ზი­ა­ნე­ბუ­ლი და­უ­ჯე­რე­ბე­ლი ცი­ლის­წა­მე­ბი­სათ­ვის სწი­რავ­დ­ნენ მას... ერთ­მა მო­რი­ე­ლის ჯი­შის მა­ნი­აკ­მა, რომ­ლის­თ­ვი­საც სი­კე­თის მე­ტი არ­ა­ფე­რი გა­უ­კე­თე­ბია, ნი­კოს პი­რუთ­ვ­ნე­ლო­ბით და­ბოღ­მილ­მა, ფან­ტას­ტი­კუ­რი ინ­სი­ნუ­ა­ცი­ით სცა­და მო­რა­ლუ­რად მო­ეკ­ლა იგი, მაგ­რამ ამ­ა­ოდ... სა­ბო­ლო­ოდ ეს ცი­ლი ბუ­მე­რან­გი­ვით თვი­თონ ამ მა­ნი­აკს მი­უბ­რუნ­და უკ­ან... ნი­კოს ცხოვ­რე­ბის "ჭად­რა­კი" არ­ა­სო­დეს უთ­ა­მა­შია და უტ­ი­ლი­ტა­რულ მომ­გე­ბი­ან სვლებ­ზე არ უფ­იქ­რია, მაგ­რამ მა­ინც ბევრ უმ­ა­დუ­რე­ბას წაწყ­დო­მია თა­ვის სი­ცოცხ­ლე­ში.
...არ­სე­ბო­ბენ "ცხოვ­რე­ბის ოს­ტა­ტე­ბი", რომ­ლე­ბიც ყვე­ლა რე­ჟი­მი­სა და ყვე­ლა მთავ­რო­ბის დროს ახ­ერ­ხე­ბენ ფა­ვორ­ში ყოფ­ნას, მაგ­რამ, მე­ო­რე მხრივ, არ­ი­ან ად­ა­მი­ა­ნე­ბი, რომ­ლე­ბიც ყვე­ლა მთავ­რო­ბი­სა და რე­ჟი­მის დროს "ახ­ერ­ხე­ბენ" ჩრდილ­ში დგო­მას. ნი­კო ყი­ა­საშ­ვი­ლი ამ მე­ო­რე კა­ტე­გო­რი­ის ად­ა­მი­ა­ნებს გა­ნე­კუთ­ვ­ნე­ბო­და. ჩვენ ვიც­ნობთ ორ­დე­ნე­ბი­სა და პრე­მი­ე­ბის მა­ძი­ე­ბელთ, რომ­ლებ­მაც თა­ვის დრო­ზე ლე­ნი­ნუ­რი, სტა­ლი­ნუ­რი და ყვე­ლა­ნა­ი­რი ორ­დე­ნე­ბი და პრე­მი­ე­ბი "გაკ­ვა­ჭეს" და ახ­ლაც ღირ­სე­ბი­სა და სხვა ორ­დე­ნებს გა­მოკ­რეს ხე­ლი.
არ­ი­ან ად­ა­მი­ა­ნე­ბი, რომ­ლე­ბიც თა­ვი­ანთ და­მო­კი­დე­ბუ­ლე­ბას არ­სე­ბუ­ლი მთავ­რო­ბი­სა და რე­ჟი­მი­სად­მი იმ­ის მი­ხედ­ვით აყ­ა­ლი­ბე­ბენ, რა ხა­რის­ხი­თაც ეს მთავ­რო­ბა და რე­ჟი­მი მათ წყა­ლობთ - თუ მი­იჩ­ნი­ეს, რომ არ­სე­ბუ­ლი მთავ­რო­ბა მათ სა­თა­ნა­დო ყუ­რად­ღე­ბას არ აქ­ცევს, ის­ი­ნი ფრონ­დი­ო­რე­ბი და ოპ­ო­ზი­ცი­ო­ნე­რე­ბი ხდე­ბი­ან. ნი­კო ირ­ო­ნი­უ­ლი ღი­მი­ლით უყ­უ­რებ­და ხოლ­მე ას­ეთ "მე­ამ­ბო­ხე­ებს", ჩვენ ას­ეთ "ქა­მე­ლე­ო­ნებ­საც" ვიც­ნობთ, რომ­ლე­ბიც სუ­კის ფა­რუ­ლი აგ­ენ­ტე­ბი იყვ­ნენ, ახ­ლა კი კო­მუ­ნის­ტუ­რი რე­ჟი­მის კრი­ტი­კო­სე­ბად მო­აქვთ თა­ვი.
...ნი­კო არ ყო­ფი­ლა ოხ­უნ­ჯი და სა­გან­გე­ბოდ ენ­ა­მოს­წ­რე­ბუ­ლი, მაგ­რამ ინგ­ლი­სურ ლი­ტე­რა­ტუ­რა­ზე აღზ­რ­დილს ში­ნა­გა­ნი, შე­ფა­რუ­ლი, დახ­ვე­წი­ლი ჰუ­მო­რი ჰქონ­და; ჰქონ­და კო­მიზ­მის შემ­ჩ­ნე­ვის მახ­ვი­ლი თვა­ლი.
...არ­ა­სო­დეს კონ­ფ­ლიქ­ტის, ჩხუ­ბის წა­მომ­წყე­ბი არ ყო­ფი­ლა, მაგ­რამ რა უც­ნა­უ­რა­დაც უნ­და გეჩ­ვე­ნოთ, გა­სა­ოც­რად გუ­ლა­დი, შე­უდ­რე­კე­ლი იყო უს­ა­მარ­თ­ლო­ბის წი­ნა­შე მდგა­რი. არ­ა­ერ­თხელ შევ­ს­წ­რე­ბი­ვარ, თუ რო­გორ და­პი­რის­პი­რე­ბია ნი­კო ფი­ზი­კუ­რად გა­ცი­ლე­ბით უფ­რო ძლი­ერ მო­ძა­ლა­დეს და სუ­ლი­ე­რი მედ­გ­რო­ბით, ნე­ბის­ყო­ფით გა­უ­ტე­ხია იგი. გან­სა­კუთ­რე­ბით ვერ ეგ­უ­ე­ბო­და იგი ფი­ზი­კუ­რად სუს­ტე­ბი­სა და ცხო­ვე­ლე­ბის წვა­ლე­ბას; სი­ცოცხ­ლის ბო­ლო დღე­ე­ბამ­დე არ და­უ­კარ­გავს აღშ­ფო­თე­ბის უნ­ა­რი.
...ცალ­კე თე­მაა ნი­კოს ურ­თი­ერ­თო­ბა და მე­გობ­რო­ბა ინგ­ლი­სელ და ამ­ე­რი­კელ მწერ­ლებ­თან და თე­ატ­რა­ლურ მოღ­ვა­წე­ებ­თან.
არ­ა­სო­დეს და­მა­ვიწყ­დე­ბა გან­თ­ქ­მუ­ლი ამ­ე­რი­კე­ლი დრა­მა­ტურ­გის არ­ტურ მი­ლე­რის სტუმ­რო­ბა თბი­ლის­ში ნი­კოს­თან. სუფ­რას ექვ­ს­ნი ვუს­ხე­დით: არ­ტურ მი­ლე­რი თა­ვის ახ­ალ, მე­რი­ლინ მონ­როს შემ­დეგ­დ­რო­ინ­დელ ცოლ­თან, ავს­ტ­რი­ელ ფო­ტოგ­რაფ­სა და ჟურ­ნა­ლის­ტ­თან - ინ­გე მო­რატ­თან ერ­თად, ნი­კო და მი­სი მე­უღ­ლე, ოჯ­ა­ხის დი­ა­სახ­ლი­სი, ქალ­ბა­ტო­ნი მე­რი ცი­ციშ­ვი­ლი, რო­მე­ლიც, სამ­წუ­ხა­როდ, აღ­ა­რაა ჩვენს შო­რის, ჩე­მი ცო­ლი და მე. მე და ჩემს მე­უღ­ლეს ერ­თი სუ­ლი გვქონ­და, მე­რი­ლინ მონ­რო­ზე ჩა­მოგ­ვეგ­დო სა­უ­ბა­რი, მაგ­რამ ნი­კოს წი­ნას­წარ სას­ტი­კად ვყავ­დით გაფ­რ­თხი­ლე­ბუ­ლი, კრინ­ტი არ დაგ­ვეძ­რა კი­ნო­ვარ­ს­კ­ვ­ლავ­ზე, მი­ლე­რი ამ ქალ­თან ურ­თი­ერ­თო­ბი­თა და შემ­დეგ გან­შო­რე­ბით ტრავ­მი­რე­ბუ­ლიაო (ერ­თი შე­ხედ­ვით, არ­ტურ მი­ლე­რი უკ­ა­რე­ბა, უჟ­მუ­რი, ჭირ­ვე­უ­ლი, დი­დე­ბის­გან გა­ზუ­ლუ­ქე­ბუ­ლი ახ­ი­რე­ბუ­ლი კა­ცი გე­გო­ნე­ბო­დათ, სუფ­რას­თან და ვიწ­რო წრე­ში სა­ოც­რად გუ­ლი­თა­დი და გულ­გახ­ს­ნი­ლი გა­მოდ­გა).
სა­ქარ­თ­ვე­ლო­ში ყოფ­ნი­სას თით­ქ­მის მუდ­მი­ვად თან ახლ­და ნი­კო ჯონ სტა­ინ­ბეკს.
გან­სა­კუთ­რე­ბულ ახ­ლო მე­გობ­რულ ურ­თი­ერ­თო­ბა­ში იმ­ყო­ფე­ბო­და ნი­კო ჩარლზ სნო­უ­სა და მის მე­უღ­ლეს­თან, აგ­რეთ­ვე ცნო­ბილ მწე­რალ პა­მე­ლა ჰენ­ს­ფორდ ჯონ­სონ­თან, ალ­ენ სი­ლი­ტო­უს­თან და მის ცოლ­თან, აგ­რეთ­ვე პო­ეტ რუთ ფე­ინ­ლა­იტ­თან, დი­ე­გო რი­ვე­რას მე­უღ­ლეს­თან, მხატ­ვარ­თან და მწე­რალ­თან, რუ­სუ­ლი ჩა­მო­მავ­ლო­ბის მა­რევ­ნას­თან (მა­რევ­ნას, რო­გორც ნი­კოს­გან ვი­ცო­დი, ერთხანს თბი­ლის­შიც უც­ხოვ­რია - ბავ­შ­ვო­ბა­სა თუ ყმაწ­ვილ­ქა­ლო­ბა­ში. მა­რევ­ნამ, თურ­მე, ნი­კოს ერთხელ მო­უ­ლოდ­ნე­ლად ძველ­თ­ბი­ლი­სუ­რი "ფოლ­კ­ლო­რის" ერთ-ერ­თი ნი­მუ­შის ცოდ­ნა "გა­უმ­ხი­ლა": "მე რად მინ­და დუ­ქა­ნი, ქა­ლი მინ­და მსუ­ქა­ნი").
ნი­კო სხვა­დას­ხ­ვა დროს შეხ­ვედ­რია და გარ­კ­ვე­უ­ლი ურ­თი­ერ­თო­ბა ჰქო­ნია მწერ­ლებ­თან: სო­მერ­სეტ მო­ემ­თან, უილ­ი­ამ გოლ­დინ­გ­თან, გრემ გრინ­თან, ჯონ ბ.პრის­ტ­ლის­თან, ტომ სტო­პარ­დ­თან, ჰა­როლდ პინ­ტერ­თან, ალ­ენ გინ­ზ­ბერ­გ­თან, რო­ბერტ გრე­ივ­ზ­თან და მრა­ვალ სხვა გა­მო­ჩე­ნილ ინგ­ლი­სუ­რე­ნო­ვან ავ­ტორ­თან, რო­მელ­თა სრუ­ლი ჩა­მოთ­ვ­ლა ძა­ლი­ან შორს წაგ­ვიყ­ვან­და.
უნ­და გა­ვიხ­სე­ნო აგ­რეთ­ვე ამ­ე­რი­კა­ში ნი­კოს სტუმ­რო­ბა ღრმად მო­ხუ­ცე­ბულ, ერთ დროს ძა­ლი­ან პო­პუ­ლა­რულ კი­ნო­რე­ჟი­სორ­თან რუ­ბენ მა­მუ­ლი­ან­თან, რო­მელ­საც ნი­კომ, ასე ვთქვათ, მი­სი მუხ­რა­ნუ­ლი და თბი­ლი­სუ­რი "ფეს­ვე­ბი" "შე­ურ­ხია"...
...ნი­კომ თით­ქ­მის მთე­ლი ქარ­თუ­ლი პო­ე­ზია ზე­პი­რად იც­ო­და. გან­სა­კუთ­რე­ბით უყ­ვარ­და გა­ლაკ­ტი­ო­ნი, გოგ­ლა, ტი­ცი­ა­ნი, ლა­დო ას­ა­თი­ა­ნი... ერთხელ ნი­კომ გი­ორ­გი ლე­ო­ნი­ძე გა­ა­ო­ცა მი­სი­ვე ერ­თი ლექ­სის ზე­პი­რად ცოდ­ნით, რო­მე­ლიც თვი­თონ პო­ეტს აღ­არ ახ­სოვ­და.
ქარ­თ­ველ პრო­ზა­ი­კოს­თა­გან გა­მორ­ჩე­უ­ლად უყ­ვარ­და ოთ­არ ჭი­ლა­ძე.
...ნი­კო ყი­ა­საშ­ვი­ლი ჩემ­თ­ვის გა­სა­ო­ცა­რი სტო­ი­ციზ­მი­თა და სიმ­შ­ვი­დით ეგ­ე­ბე­ბო­და სიკ­ვ­დილს. მან დი­დი ხა­ნია იც­ო­და, რომ სა­ბე­დის­წე­რო, გა­ნუ­კურ­ნე­ბე­ლი სე­ნით იყო და­ა­ვა­დე­ბუ­ლი, მაგ­რამ თით­ქ­მის ოლ­იმ­პი­უ­რი უშ­ფოთ­ვე­ლო­ბით ითვ­ლი­და გვერ­დებს, რომ­ლე­ბიც მას "ულ­ი­სეს" გას­რუ­ლე­ბამ­დე დარ­ჩე­ნო­და...
სიკ­ვ­დი­ლის წი­ნა­შე მდგარს ერ­თი არ და­უ­ჩივ­ლია, ბე­დის სამ­დუ­რა­ვი არ წა­მოც­დე­ნია, თით­ქოს პრინ­ცი­პუ­ლი ფა­ტა­ლის­ტის აუღ­ელ­ვებ­ლო­ბით შე­ე­გე­ბა თა­ვის აღ­სას­რულს...

© “არილი”