ფორუღ ფაროხზადი

ვერ­წ­მუ­ნოთ ცი­ვი სე­ზო­ნის და­საწყისს

­­­­­­­­­­სპარსულიდან თარგმნა გიორგი ლობჟანი­ძემ

ეს მე ვარ -

მარ­ტო­სუ­ლი ქა­ლი -

ცი­ვი სე­ზო­ნის ზღურ­ბ­ლ­თან,

მი­წის ჭუჭყი­ა­ნი არ­სე­ბო­ბის,

ზე­ცის ნაღ­ვ­ლი­ა­ნი, მარ­ტი­ვი სა­სო­წარ­კ­ვე­თი­სა

და ამ ვერ­ცხ­ლის­ფე­რი ხე­ლე­ბის

შეც­ნო­ბის და­საწყის­ში.

დრო გა­ვი­და.

დრო გა­ვი­და და სა­ათ­მა ოთხ­ჯერ ჩა­მო­რე­კა.

ოთხ­ჯერ ჩა­მო­რე­კა.

დღეს დე­კემ­ბ­რის პირ­ვე­ლი დღეა.

მე ვი­ცი ცი­ვი სე­ზო­ნე­ბის სა­ი­დუმ­ლო

და მეს­მის წა­მე­ბის იდ­უ­მა­ლი ენა...

მხსნე­ლი საფ­ლავ­ში წევს

და მი­წა,

მი­წა-მიმ­ღე­ბე­ლი -

მი­ნიშ­ნე­ბაა - ღვთი­ურ სიმ­შ­ვი­დე­ზე.

გა­მოხ­და ხა­ნი და სა­ათ­მა ოთხ­ჯერ ჩა­მო­რე­კა.

ქუ­ჩა­ში ქა­რი ქრის,

ქუ­ჩა­ში ქა­რი ქრის

და მე ვფიქ­რობ იმ­ა­ზე, რო­გორ ირ­ჩე­ვენ მეწყ­ვი­ლეს ყვა­ვი­ლე­ბი,

სის­ხ­ლ­ნაკ­ლულ, გამ­ხ­დარ­ღე­რო­ე­ბი­ან ბა­ღებ­ზე,

კაც­ზე, რომ­ლის ძარ­ღ­ვ­თა ცის­ფე­რი ქსე­ლე­ბიც

მკვდა­რი

გვე­ლე­ბი­ვით

ყე­ლის ორ­ი­ვე მხრი­დან ზე­მოთ მი­ცუ­რა­ვენ

და მი­სი მო­ცახ­ცა­ხე სა­ფეთ­ქ­ლე­ბი

იმ­ა­ვე სის­ხ­ლი­ან უმ­აქ­ნი­სო­ბას იმ­ე­ო­რე­ბენ უს­ას­რუ­ლოდ.

- სა­ლა­მი!

- სა­ლა­მი! -

და მე ვფიქ­რობ, რო­გორ ირ­ჩე­ვენ მეწყ­ვი­ლეს ყვა­ვი­ლე­ბი.

სუს­ხი­ა­ნი სე­ზო­ნის ზღურ­ბ­ლ­თან

სარ­კე­თა პა­ნაშ­ვიდ­სა

და ფერ­და­კარ­გულ გა­მოც­დი­ლე­ბა­თა სამ­გ­ლო­ვი­ა­რო შეკ­რე­ბა­ზე,

ამ დუ­მი­ლის ცოდ­ნით და­ხუნ­ძ­ლულ სა­ღა­მოს,

რო­გორ შე­იძ­ლე­ბა იმ­ას, ვინც მი­დის

ასე -

ამ­ტა­ნი,

მძი­მე,

თა­ვა­ღე­რი­ლი -

შე­ჩე­რე­ბის ბრძა­ნე­ბა მის­ცე.

რო­გორ შე­იძ­ლე­ბა, კაცს უთხ­რა, რომ

ცოცხა­ლი არ არ­ის

და არც არ­ა­სო­დეს ყო­ფი­ლა ცოცხა­ლი.

ქუ­ჩა­ში ქა­რი ქრის...

ეული, გა­რი­ყუ­ლი ყვან­ჩა­ლე­ბი

ბოლ­თას სცე­მენ მო­ხუც, უგ­უ­ნე­ბო ბა­ღებ­ში.

და კი­ბე­საც რა სა­ცო­და­ვი, საწყა­ლი

სი­მაღ­ლე აქვს.

ამ კი­ბე­ებ­მა გუ­ლის მთე­ლი მი­ა­მი­ტო­ბა

თან წა­ი­ყო­ლეს - მაღ­ლა-მაღ­ლა,

ზღაპ­რის კოშ­კამ­დე

და ახ­ლა რო­გორ,

მარ­ტო­კაც­მა რო­გორ იც­ეკ­ვოს,

თა­ვის ბავ­შ­ვო­ბის ნაწ­ნა­ვე­ბი

რო­გორ ჩა­ყა­როს წარ­მა­ვალ წყლებ­ში,

ვაშ­ლი, რო­მე­ლიც მოწყ­ვი­ტა და და­სუ­ნა კი­დეც,

აბა, მითხა­რით,

ფე­ხით რო­გორ უნ­და გა­თე­ლოს?!

ო, მე­გო­ბა­რო,

ერ­თა­დერ­თო მე­გო­ბა­რო,

მზის წვე­უ­ლე­ბის დღეს ეს რა შა­ვი ღრუბ­ლე­ბი

ჩა­საფ­რე­ბი­ან ავი მო­ლო­დი­ნით;

თით­ქოს წარ­მო­სახ­ვი­თი ფრე­ნის სა­ვალ­ზე

ერთ დღე­საც გა­მოჩ­ნ­და ის უც­ხო ფრინ­ვე­ლი

თით­ქოს ოც­ნე­ბის მწვა­ნე ხა­ზე­ბით

იყვ­ნენ მოქ­სო­ვი­ლი ის ლორ­თ­ქო ფოთ­ლე­ბი,

ნი­ა­ვის ვნე­ბა­ში რომ სუნ­თ­ქავ­დ­ნენ,

თით­ქოს, იის კო­ცო­ნი,

ფან­ჯა­რა­თა სუფ­თა მეხ­სი­ე­რე­ბა­ში რომ იწ­ვო­და,

სხვა არა იყო რა,

ჩი­რაღ­დ­ნის უმ­წიკ­ვ­ლო წარ­მო­სახ­ვის გარ­და.

ქუ­ჩა­ში ქა­რი ქრის.

ეს გა­ნად­გუ­რე­ბის და­საწყი­სია;

იმ დღე­საც, შე­ნი ხე­ლე­ბი რომ გა­ჩა­ნაგ­და,

ქა­რი ქრო­და.

და რო­ცა საყ­ვა­რე­ლი ვარ­ს­კ­ვ­ლა­ვე­ბიც, მუ­ყა­ოს ვარ­ს­კ­ვ­ლა­ვე­ბიც კი

ცა­ზე ყა­სი­დად იწ­ყე­ბენ თრთოლ­ვას,

რო­გორ უნ­და შე­ა­ფა­რო თა­ვი

თავ­გა­ჩე­ხი­ლი მო­ცი­ქუ­ლე­ბის ქა­და­გე­ბებს

ჩვენ ათ­ა­სე­უ­ლი წლე­ბის წი­ნათ მკვდრე­ბი­ვით

შე­ვეყ­რე­ბით ერთ­მა­ნეთს და

იმ დროს,

მზე ჩვე­ნი სხე­უ­ლე­ბის ხრწნი­ლე­ბის გან­კითხ­ვას და­იწყებს.

მე მცი­ვა,

მცი­ვა და მგო­ნია, რომ ვე­რას­დ­როს ჩავ­თ­ბე­ბი.

ო, მე­გო­ბა­რო,

ერ­თა­დერ­თო მე­გო­ბა­რო,

"ის ღვი­ნო გა­ნა რამ­დე­ნი წლის იყო?!"

შე­ხე­დე, აქ დროს

რამ­ხე­ლა წო­ნა აქვს

და თევ­ზე­ბი ხორ­ცებს რო­გორ მი­ღე­ჭა­ვენ...

რად მა­კა­ვებ ყო­ველ­თ­ვის ზღვის ფსკერ­ზე? -

მცი­ვა და მომ­ბეზ­რ­და სა­და­ფის სა­ყუ­რე.

მცი­ვა და ვი­ცი, რომ

ერ­თი ვე­ლუ­რი ყა­ყა­ჩოს მთე­ლი წარ­მო­სახ­ვე­ბი­დან

არ­ა­ფე­რი დარ­ჩე­ბა რამ­დე­ნი­მე წვე­თი

სის­ხ­ლის მე­ტი.

ხა­ზებს თავს და­ვა­ნე­ბებ,

რიცხ­ვე­ბის თვლა­საც - ას­ე­ვე - თავს და­ვა­ნე­ბებ,

შეზ­ღუ­დუ­ლი გე­ო­მეტ­რი­უ­ლი ფი­გუ­რე­ბი­დან თავ­დაღ­წე­უ­ლი

თავს შე­საძ­ლებ­ლო­ბის გრძნო­ბით სივ­რ­ცე­ებს შე­ვა­ფა­რებ.

მე შიშ­ვე­ლი ვარ, შიშ­ვე­ლი, შიშ­ვე­ლი...

შიშ­ვე­ლი, რო­გორც სა­ა­ლერ­სო სიტყ­ვებს შო­რის

ჩა­მო­ვარ­დ­ნი­ლი სი­ჩუ­მე

და სიყ­ვა­რუ­ლის­გა­ნაა მთე­ლი ჩე­მი ჭრი­ლო­ბე­ბი,

სიყ­ვა­რუ­ლი­სა­გან, სიყ­ვა­რუ­ლი­სა­გან, სიყ­ვა­რუ­ლი­სა­გან.

მე გა­მო­ვა­რი­დე ეს მო­ხე­ტი­ა­ლე კუნ­ძუ­ლი

ოკ­ე­ა­ნის ღელ­ვა­სა და

მთა­თა ჩა­მოქ­ცე­ვას.

ნა­წილ-ნა­წილ დაფ­ლეთ­ვა იყო

იმ მთლი­ა­ნი არ­სე­ბო­ბის სა­ი­დუმ­ლო,

რომ­ლის ყვე­ლა­ზე უბ­ად­რუ­კი ნაფ­ლე­თის­გან

მზე გაჩ­ნ­და ამქ­ვეყ­ნად...

გა­მარ­ჯო­ბა, უბ­ი­წო ღა­მევ!

გა­მარ­ჯო­ბა, ღა­მევ, რო­მე­ლიც

ტრა­მა­ლის მგელ­თა თვა­ლებს

რწმე­ნი­სა და ნდო­ბის გამ­ძ­ლე გუ­გე­ბად ქმნი.

და შე­ნი ნა­კა­დუ­ლე­ბის ნა­პი­რებ­ზე

ტი­რი­ფე­ბის სუ­ლე­ბი

სუ­ნა­ვენ ნა­ჯა­ხე­ბის ალ­ერ­სი­ან სუ­ლებს.

მე ხმე­ბის, სიტყ­ვე­ბი­სა და ფიქ­რე­ბის უგ­უ­ლის­ყუ­რო­ბის სამ­ყა­რო­დან მოვ­დი­ვარ,

ეს სამ­ყა­რო ას­პიტ­თა ბუ­დეს ჰგავს,

ეს სამ­ყა­რო იმ ხალ­ხის ფე­ხის ხმი­თაა სავ­სე,

რომ­ლე­ბიც ცხა­დად გკოც­ნი­ან

ფიქ­რ­ში კი სახ­რ­ჩო­ბე­ლის მარ­ყუჟს გი­ნას­კ­ვა­ვენ.

გა­მარ­ჯო­ბა, უბ­ი­წო ღა­მევ,

ფან­ჯა­რა­სა და მზე­რას შო­რის

მუ­დამ მან­ძი­ლია.

რა­ტომ არ შევ­ხე­დე? -

მა­შინ­დე­ლი­ვით, კაც­მა რომ სველ ხე­ებს გვერ­დი აუარა.

რა­ტომ არ შევ­ხე­დე,

თით­ქოს, დე­და­ჩემს ეტ­ი­როს იმ ღა­მით;

იმ ღა­მით, ტკი­ვი­ლამ­დე რომ მი­ვაღ­წიე

და ჩა­ნა­სახს ფორ­მა რომ მი­ე­ცა.

იმ ღა­მით, რო­ცა აკ­ა­ცი­ის ყვა­ვი­ლე­ბის პა­ტარ­ძ­ლად ვი­ქე­ცი,

იმ ღა­მით, რო­ცა ის­პა­ჰა­ნი სავ­სე იყო

ცის­ფე­რი შო­რენ­კე­ცე­ბის ლივ­ლი­ვით.

ხო­ლო მე მას სარ­კე­ში ვხე­დავ­დი:

სარ­კე­სა­ვით წმინ­და იყო და ნა­თე­ლი,

მო­უ­ლოდ­ნე­ლად რომ და­მი­ძა­ხა

და მე აკ­ა­ცი­ის ყვა­ვილ­თა პა­ტარ­ძ­ლად ვი­ქე­ცი.

თით­ქოს, დე­და­ჩემს ეტ­ი­როს იმ ღა­მით.

რა ფუ­ჭი ნა­თე­ლი გა­მოკ­რ­თა

იმ და­საზ­ღ­ვ­რუ­ლი,

ჩარ­ჩო­ში მოქ­ცე­უ­ლი პა­ტა­რა სარ­კ­მ­ლი­დან.

რა­ტომ არ შევ­ხე­დე?!

ბედ­ნი­ე­რე­ბის ყვე­ლა წუთ­მა იც­ო­და,

რომ შე­ნი ხე­ლე­ბი გა­ჩა­ნაგ­დე­ბო­და,

მე კი მა­ნამ­დე არ შე­მოგ­ხე­დე,

ვიდ­რე სა­ა­თის სარ­კ­მე­ლი არ გა­იხ­ს­ნა

და სევ­დი­ან­მა გუ­გულ­მა ოთხ­ჯერ არ და­ი­ძა­ხა.

ოთხ­ჯერ და­ი­ძა­ხა

და მე იმ პა­ტა­რა ქალ­ბა­ტონს შე­ვე­ჩე­ხე.

ნე­ტავ, კი­დევ თუ და­ვი­ვარ­ცხ­ნი ქარ­ში ჩემს ნაწ­ნა­ვებს,

ნე­ტავ კი­დევ თუ დავ­თე­სავ ბაღ­ჩა­ში ია-იებს

და შან­დ­ლებს ზე­ცა­ში,

ფან­ჯ­რის რა­ფა­ზე,

კი­დევ თუ შე­მოვ­დ­გამ.

ნე­ტავ, კი­დევ თუ ვი­ცეკ­ვებ ჭი­ქე­ბის ზე­და­პირ­ზე.

კი­დევ თუ წა­იყ­ვანს ზა­რი ჩემს კა­რებს

ხმის მო­ლო­დი­ნის­კენ...

დე­და­ჩემს ვუთხა­რი: - ამ­ის მე­რე მორ­ჩა!

ვუთხა­რი:

- შემ­თხ­ვე­ვა ყო­ველ­თ­ვის მა­ნამ ხდე­ბა,

ვიდ­რე რა­მეს გა­ი­ფიქ­რებ­დე!

გა­ზე­თებს სამ­ძი­მა­რი უნ­და გა­ვუგ­ზავ­ნოთ!

ცა­რი­ე­ლი კა­ცი,

ცა­რი­ე­ლი კა­ცი -

ნდო­ბით აღ­სავ­სე.

შე­ხე­დე: მი­სი კბი­ლე­ბი, ღეჭ­ვი­სას,

რო­გორ წკრი­ა­ლე­ბენ,

რო­გორ უხ­ევ­დე­ბა თვა­ლე­ბი -

თვა­ლის­გაშ­ტე­რე­ბი­სას -

და რო­გორ უვ­ლის გვერდს სველ ხე­ებს:

მომ­თ­მე­ნი,

მძი­მე

და თა­ვა­ღე­რი­ლი

ოთხ სა­ათ­ზე,

იმ წამს,

რო­ცა მი­სი ძარ­ღ­ვე­ბის ცის­ფე­რი ძა­ფე­ბი

ყე­ლის ორ­ი­ვე მხრი­დან

ზე­მოთ მი­ცო­ცა­ვენ

და მი­სი მფეთ­ქა­ვი სა­ფეთ­ქ­ლე­ბი

იმ­ე­ო­რე­ბენ იმ სის­ხ­ლი­ან სი­ცა­რი­ე­ლეს.

- გა­მარ­ჯო­ბა!

- გა­გი­მარ­ჯოს!

რო­დეს­მე და­გიყ­ნო­სავს

ის ოთ­ხი ცის­ფე­რი ტი­ტა?

ხა­ნი გა­მოხ­და და ღა­მე

აკ­ა­ცი­ის შიშ­ველ ტო­ტებ­ზე ჩა­მო­ვარ­და.

ღა­მეს ფე­ხი უც­უ­რავ­და

ფან­ჯ­რის მი­ნებ­ზე და

წი­ნა დღის ნარ­ჩე­ნებს იყ­რი­და ში­გან­ში.

სა­ი­დან მოვ­დი­ვარ?

სა­ი­დან მოვ­დი­ვარ, რომ

ასე ვყარ­ვარ ღა­მის უამ­უ­რი სუ­ნით?!

ჯერ იმ­ის სა­მა­რეს პი­რი არ შე­უკ­რავს;

იმ ორი ახ­ალ­გაზ­რ­და თო­თო ხე­ლის სა­მა­რე­ზე გე­უბ­ნე­ბი...

რა კე­თი­ლი იყ­ა­ვი, მე­გო­ბა­რო,

ერ­თა­დერ­თო, მე­გო­ბა­რო...

რა კე­თი­ლი იყ­ა­ვი, რო­ცა ტყუ­ილს ამ­ბობ­დი,

რა კე­თი­ლი იყ­ა­ვი, სარ­კე­თა ქუ­თუ­თო­ებს რომ ხუ­ჭავ­დი,

ჭა­ღებს ხსნი­დი მავ­თულ­თა ღე­რო­ე­ბი­დან

და სიბ­ნე­ლე­ში, ჩემს მჩაგ­ვ­რელს სიყ­ვა­რუ­ლის იალ­ა­ღებ­ზე მი­უძღ­ვო­დი.

ვიდ­რე ის რე­ტი­ა­ნი კვამ­ლი,

წყურ­ვი­ლის ხან­ძარ­მა რომ მო­ი­ყო­ლა,

სიზ­მ­რის მინ­დორ­ზე არ ჩა­მოწ­ვა.

ის მუ­ყა­ოს ვარ­ს­კ­ვ­ლა­ვე­ბი

უს­ას­რუ­ლო წრის გარ­შე­მო ბრუ­ნავ­დ­ნენ.

სიტყ­ვე­ბი ხმით რა­ტომ წარ­მო­ით­ქ­მის?

მზე­რა და­ნახ­ვის სახ­ლ­ში რად ას­ტუმ­რეს?

რა­ტომ ახ­ა­დეს ნა­მუ­სი მო­ფე­რე­ბას

ნაწ­ნავ­თა სი­მორ­ცხ­ვით?..

შე­ხე­დე: იმ­ი­სი სუ­ლი,

ვინც სიტყ­ვე­ბით ილ­ა­პა­რა­კა,

მზე­რით რე­კა,

მო­ფე­რე­ბით კი გა­ხედ­ვ­ნი­სა­გან გა­ნის­ვე­ნა,

აქ - რო­გორ ჯვარ­ც­მუ­ლა

ზმა­ნე­ბა­თა ის­რე­ბით.

შე­ნი იმ ხუ­თი თი­თის ნაკ­ვა­ლე­ვი კი,

ჭეშ­მა­რი­ტე­ბის ხუ­თი სიტყ­ვა­სა­ვით რომ იყვ­ნენ,

დღემ­დე ლო­ყა­ზე რო­გორ აჩ­ნე­ვია!

დუ­მი­ლი რა არ­ის, რა არ­ის, რა არ­ის?

ო, ერ­თა­დერ­თო, ერ­თა­დერ­თო მე­გო­ბა­რო.

დუ­მი­ლი სხვა რა არ­ის,

თუ არა ვერ­თ­ქ­მუ­ლი, უთქ­მე­ლი სიტყ­ვე­ბი.

მეც თქმას თავს ვა­ნე­ბებ,

მაგ­რამ ბე­ღუ­რე­ბის ენა

ბუ­ნე­ბის ზე­ი­მის მო­რაკ­რა­კე წი­ნა­და­დე­ბა­თა ცხოვ­რე­ბის ენაა.

ბე­ღუ­რა­თა ენა, ესე იგი: გა­ზაფხუ­ლი. ფო­თო­ლი. გა­ზაფხუ­ლი.

ბე­ღუ­რა­თა ენა, ესე იგი: ნი­ა­ვი. სურ­ნე­ლი. ნი­ა­ვი.

ბე­ღუ­რა­თა ენა ქარ­ხ­ნებ­ში კვდე­ბა.

ეს ვინ არ­ის,

მა­რა­დი­უ­ლო­ბის შა­რაგ­ზა­ზე,

მო­ნო­თე­იზ­მის წა­მის­კენ რომ მი­ე­შუ­რე­ბა

და თა­ვი­სი მა­რა­დი­სო­ბის სა­ა­თი

გა­მოკ­ლე­ბა-გა­ყო­ფის მა­თე­მა­ტი­კუ­რი ლო­გი­კით რომ მო­უ­მარ­თავს.

ეს ვინ არ­ის,

მამ­ლე­ბის ყი­ვი­ლი

დი­ლის, თე­ნე­ბის და­საწყი­სად რომ არ მი­აჩ­ნია

და სა­უზ­მის სუ­ნის საწყი­სად მი­იჩ­ნევს?!

ეს ვინ არ­ის,

თავ­ზე რომ სიყ­ვა­რუ­ლის გვირ­გ­ვი­ნი ახ­უ­რავს

და სა­პა­ტარ­ძ­ლო სა­მოს­თა შო­რის

რომ გახ­რ­წ­ნი­ლა.

და აი, რო­გორც იქ­ნა:

მზემ ერთ­დ­რო­უ­ლად არ გა­ა­ნა­თა

ორი უიმ­ე­დო პო­ლუ­სი.

შენ და­ცა­რი­ელ­დი შო­რენ­კე­ცე­ბის

ცის­ფე­რი ლიც­ლი­ცის­გან.

მე ისე სავ­სე ვარ,

რომ ჩემს ხმა­ზე ლოც­ვას აღ­ავ­ლე­ნენ...

ბედ­ნი­ე­რი მიც­ვა­ლე­ბუ­ლე­ბი,

უგ­ერ­გი­ლო მიც­ვა­ლე­ბუ­ლე­ბი,

მდუ­მა­რე, ფიქ­რი­ა­ნი მიც­ვა­ლე­ბუ­ლე­ბი,

რი­გი­ა­ნად დამ­ხ­ვ­დუ­რი, პე­წი­ა­ნად ჩაც­მუ­ლი, კარ­გად ნას­ვამ-ნა­ჭა­მი მიც­ვა­ლე­ბუ­ლე­ბი.

გან­საზ­ღ­ვ­რუ­ლი დრო­ჟა­მის გა­ჩე­რე­ბებ­ზე,

დრო­ე­ბი­თი სი­ნათ­ლე­ე­ბის სა­ეჭ­ვო ნი­ა­დაგ­ზე

და ამ­ა­ო­ე­ბის დამ­პალ ნა­ყოფ­თა სყიდ­ვის ვნე­ბით აღტ­კი­ნე­ბულ­ნი...

ეჰ...

გზაჯ­ვა­რე­დი­ნებ­ზე

რა ად­ა­მი­ა­ნე­ბი წუ­ხან მო­სახ­დენ­ზე!

და მუხ­რუ­ჭე­ბის ეს ხმაც,

იმ წამს, რო­ცა კა­ცი

დრო­ის ბორ­ბალ­ქ­ვეშ უნ­და, უნ­და, უნ­და გა­იჭყ­ლი­ტოს,

კა­ცი, რო­მე­ლიც სველ ხე­ებს

გვერდს უვ­ლის.

მე სა­ი­დან მო­ვე­დი?

დე­და­ჩემს ვუთხა­რი: მორ­ჩა-მეთ­ქი!

ვუთხა­რი: სა­ნამ რა­მეს მო­ი­ფიქ­რებ,

მო­სახ­დე­ნი ხდე­ბა!

გა­ზე­თებს სამ­ძი­მა­რი უნ­და გა­ვუგ­ზავ­ნოთ!

სა­ლა­მი, მარ­ტო­ო­ბის ყა­რი­ბო­ბავ! -

ოთ­ახს შენ გა­ბა­რებ,

რად­გან შა­ვი ღრუბ­ლე­ბი

მუ­დამ ახ­ალ­გან­წ­მენ­დი­ლი სას­წა­უ­ლე­ბის

მო­ცი­ქულ­ნი არ­ი­ან.

სან­თ­ლის მო­წა­მე­ობ­რი­ვი აღ­სას­რუ­ლი კი

ის ბრწყინ­ვა­ლე სა­ი­დუმ­ლოა,

რო­მე­ლიც ყვე­ლა­ზე უკ­ეთ იც­ის

უკ­ა­ნას­კ­ნელ­მა და

გა­მე­ტე­ბით თავ­წა­მო­ღე­რილ­მა

ცეცხ­ლის ალ­მა.

ვერ­წ­მუ­ნოთ,

ვერ­წ­მუ­ნოთ

ცი­ვი სე­ზო­ნის და­საწყისს,

ვერ­წ­მუ­ნოთ ოც­ნე­ბის გა­ვე­რა­ნე­ბულ ბა­ღებს,

და­ღუ­ნულ, უქ­მად დაყ­რილ ნამ­გ­ლებ­სა

და დატყ­ვე­ვე­ბულ მარ­ც­ვ­ლებს.

ერ­თი შე­ხე - რა თოვ­ლი მო­დის!

შე­საძ­ლოა, ჭეშ­მა­რი­ტე­ბა

ის ორი ახ­ალ­გაზ­რ­და ხე­ლი იყო,

ის ორი ახ­ალ­გაზ­რ­და ხე­ლი,

მცი­რედ­მა თოვ­ლ­მა რომ ჩა­მარ­ხა

და თან და­ი­ტა­ნა.

გა­ი­სად, გა­ზაფხულ­ზე,

რო­დე­საც ზე­ცა ფან­ჯ­რის­მიღ­მეთ­თან სა­რე­ცელს გა­ი­ყოფს

და აჩ­ქეფ­დე­ბი­ან ერთ­მა­ნე­თის მე­ტო­ქე­ო­ბით

მსუ­ბუ­ქი რტო­ე­ბის მწვა­ნე შად­რევ­ნე­ბი

კვირ­ტებს და­ის­ხა­მენ...

ო, მე­გო­ბა­რო,

ერ­თა­დერ­თო მე­გო­ბა­რო,

ვერ­წ­მუ­ნოთ ცი­ვი სე­ზო­ნის და­საწყისს...

© “არილი”