ლია სტურუა

­­ტყეს, რომელიც მიყ­ვარს

ჩა­ი­სუნ­თ­ქე ეს ტყე,

შე­ის­რუ­ტე ბო­ლომ­დე,

თა­ვი­სი თაფ­ლი­ა­ნი სუ­ნით,

ქინ­ქ­ლე­ბით, კო­ღო­ე­ბით,

ფოთ­ლე­ბი­ა­ნი ცით,

რომ რო­ცა დაბ­რუნ­დე­ბი ქა­ლაქ­ში,

სარ­ჩუ­ლი ამ­ო­იბ­რუ­ნო

და სიგ­რი­ლის შთა­ბეჭ­დი­ლე­ბა

შე­უქ­მ­ნა ტე­ლე­ვი­ზორ­თან

გატ­რუ­ნულ და­სიცხულ ად­ა­მი­ა­ნებს,

რომ­ლებ­საც აღ­არ უნ­დათ ლექ­სი,

მაგ­რამ შე­ნი ფილ­ტ­ვე­ბი­დან

ამ­ო­სულ ხე­ებს,

ქვე­ვი­დან ზე­ვით შეს­ც­ქე­რი­ან

და აზ­რა­დაც არ მოს­დით

მა­თი მოჭ­რა.

ნუ­თუ, გა­დამ­დე­ბია

მწვა­ნე სა­ღე­ბა­ვი სის­ხ­ლ­ში?

­­­­­­ათასმეერთედ, შექსპირ­ზე

სკო­ლა­ში,

პირ­და­პირ აი იას

და ყა­ყა­ჩო­ე­ბით დამ­შ­ვე­ნე­ბუ­ლი

ყა­ნე­ბის მე­რე,

მას­წავ­ლებ­ლებ­მა მსოფ­ლიო სევ­და

მხრებ­ზე გა­და­მა­ტა­რეს

ასე არ იყო?

მდი­ნა­რე­ში თეთრ ყვა­ვი­ლებს

რომ ჩაყ­რი

და გამ­ზა­დე­ბუ­ლი თვით­მ­კ­ვ­ლე­ლო­ბა

შექ­ს­პირ­თან მი­გიყ­ვანს:

- შე­იძ­ლე­ბა, ქვე­ყა­ნა­ში,

რო­მე­ლიც საპყ­რო­ბი­ლეა,

სევ­დი­ა­ნი კა­ცი გა­და­ვარ­ჩი­ნო?

მაგ­რამ მა­შინ მოკ­ვ­დე­ბა ტრა­გე­დია

და თვი­თონ შექ­ს­პი­რიც.

და ვის მო­ე­კითხე­ბა ცოდ­ვა?

იმ ყა­საბს, რო­მელ­საც

ცხელ წი­თელ ხორ­ც­ზე

ფი­ლო­სო­ფო­სის თა­ვი აბია,

ყელ­ზე კი - ვერ­ცხ­ლის მძი­ვე­ბი­ვით

სო­ნე­ტე­ბი?

რე­კა­ვენ? სცე­ნებს ანგ­რე­ვენ?

სის­ხ­ლის მდი­ნა­რე­ებ­ში კარ­გა­ვენ

ან­ე­მი­ურ ხმე­ლეთს?

ბა­ბუ­აწ­ვე­რე­ბი­ვით ამ­ჩა­ტე­ბულ,

ჩი­ტის პენ­სი­ა­ზე მყოფ

მას­წავ­ლებ­ლებს უნ­დათ

ჩემს ლი­ტე­რა­ტუ­რულ ალ­ღოს მო­ვარ­გო

საბ­რა­ლო პრინ­ცი,

და გუ­გუ­ლის კვერ­ცხი­ვით,

რაბ­ლეს, ან ბო­კა­ჩოს მი­ვუგ­დო,

რომ ხორ­ცის ზვი­ნე­ბად შეკ­რულ

ქა­ლებს და კა­ცებს,

რო­მელ­თა მთა­ვა­რი გრძნო­ბა სი­ხა­რუ­ლია,

ყოფ­ნა არ­ყოფ­ნის მო­ნო­ლო­გი უკ­ითხოს!

დე­კა­დან­სი ოქ­როს ხა­ნა­ში...

მაგ­რამ ხომ არ­ის კი­დევ სო­ნე­ტე­ბი,

მკაც­რი და ჩვი­ლი -

რძის მუდ­მი­ვი მა­რა­გი

შხა­მის გა­სა­ნე­ლებ­ლად...

სტი­ლი

მე უკ­ვე აღ­არ, ჩემს ლანდს,

გას­რო­ლა­სა­ვით, მოკ­ლე-მოკ­ლე

ფრა­ზე­ბით ელ­ა­პა­რა­კე­ბი­ან,

თით­ქოს, ენ­ის ნორ­მე­ბის

დამ­დ­გე­ნი კო­მი­სია უზ­ით პირ­ში.

მე­ტა­ფო­რა მოძ­ველ­და, სტი­ლი მოკ­ვ­და,

აბ­რე­შუმს მა­რი­ლი და­ა­ყა­რე,

ხა­ვერდს - შა­ქა­რი

და ასე მი­დი სა­ი­ქი­ომ­დე

ვი­თომ, რა­მით გან­ს­ხ­ვავ­დე­ბა

პო­ე­ტის ლან­დი მკვლე­ლის ლან­დის­გან?

ერთს ნის­ლი ახ­უ­რავს თავ­ზე,

მე­ო­რეს - სის­ხ­ლი

და ისე უხ­დე­ბი­ან ერთ­მა­ნეთს,

რო­გორც მუ­ლი­ნეს ვარ­დე­ბი

თეთრ ტი­ლოს...

ეს უკ­ვე სტი­ლია,

სიტყ­ვე­ბის ბრბო­დან

და რით­მე­ბის წე­ბო­ვა­ნი თა­ნაგ­რ­ძ­ნო­ბი­დან

ამ­ო­სუ­ლი, თუ ვერ მო­ას­წ­რებთ

და არ დახ­ვ­რეტთ მორ­ზეს ან­ბა­ნით,

ცის ნაც­ვ­ლად, კა­ნო­ნე­ბის თაღს

არ და­ა­ხუ­რავთ თავ­ზე,

მე­რე ვე­ღარ მიწ­ვ­დე­ბით.

მა­ინც, რა უბ­ე­დუ­რე­ბაა

ეს აუხს­ნე­ლი სი­მაღ­ლე

ჟი­რა­ფის და გე­დის ყე­ლე­ბის,

ფი­როს­მა­ნის ღვი­ნი­დან

ამ­ო­ღე­ბულ თვალს რომ მო­ე­ლან­და,

სიმ­ბო­ლის­ტე­ბის სო­ნე­ტე­ბი

რომ ლარ­ზე გა­ჭი­მა, ვე­ნა­ხი­ვით,

ეს უტ­ი­ფა­რი, კა­ნონ­გა­რე­შედ

გა­მოცხა­დე­ბუ­ლი სტი­ლი!

რო­მე­ლიც, შე­იძ­ლე­ბა მე ვი­ყო,

ან ჩე­მი მე­გო­ბა­რი, ან მტე­რი,

მაგ­რამ არ­ას­დ­როს ერ­თი მრა­ვალ­თა­გა­ნი...

­­­ლამაზი მკვლელო­ბა

სა­და­ფის ღი­ლე­ბით შეკ­რუ­ლი

არ­ა­სე­რი­ო­ზუ­ლი კა­რა­დე­ბი­დან,

რომ­ლებ­შიც სა­ი­დუმ­ლო უნ­და იდ­ოს,

სუფ­თა­წე­რის გაკ­ვე­თი­ლე­ბი­ვით ლა­მა­ზი,

მე კი წიგ­ნე­ბი და ჭურ­ჭე­ლი მიწყ­ვია,

ზოგ­ჯერ ამ­ო­მაქვს ჩე­მი

ბავ­შ­ვო­ბის სახ­ლი, სა­დაც

ად­ა­მი­ა­ნებს და საგ­ნებს

უყ­ვარ­დათ ერთ­მა­ნე­თი:

რო­ი­ა­ლი და ბე­ბი­ა­ჩე­მი

შო­პე­ნის ვერ­ცხ­ლის­ფერ

ქო­ნე­ბას იყ­ოფ­დ­ნენ,

წვე­თე­ბი და ნამ­ცე­ცე­ბი

ჩემ­ს­კენ ცვი­ო­და,

მათ შუქ­ზე გა­ვი­ზარ­დე.

დე­დას და­ბორ­კი­ლი ფე­ხე­ბი

მსუ­ბუ­ქი სტო­კა­ტო­თი

ეხ­ე­ბოდ­ნენ იატ­აკს, რომ

ღვი­ნის ყვა­ვი­ლე­ბი არ გა­ეს­რი­სათ,

მა­მა­ჩე­მის ამ­ო­სუნ­თ­ქუ­ლი...

ჩემ­თან კი მო­დი­ო­და

უთ­ა­ვო მხე­და­რი,

რო­მე­ლიც მიყ­ვარ­და

შიშ­ვე­ლი ყე­ლის

უს­უ­სუ­რო­ბის გა­მო.

მოჭ­რი­ლი თა­ვი, ლან­გარ­ზე და­დე­ბუ­ლი,

მე­რე გა­მოჩ­ნ­და,

ახ­ა­ლი სახ­ლი ზრუ­ნავ­და ჩემ­ზე,

კოშ­მა­რებს არ მაკ­ლებ­და,

სულ ბო­ლო ჩე­მი თა­ვი იყო,

გა­მობ­მუ­ლი წი­თე­ლი კრეპ­დე­ში­ნის

ტან­ზე და მთვა­რე­სა­ვით სევ­დი­ა­ნი

ჯა­ლა­თი ქათ­ქა­თა ხე­ლებს

აჩ­ვე­ნებ­და ყვე­ლას:

- წვე­თი სის­ხ­ლი არ დაღ­ვ­რი­ლაო!

ახ­ა­ლი კა­თარ­ზი­სი

უგ­ე­მუ­რი ცი­ვი კარ­ტო­ფი­ლი,

ერთ ღა­მე­ში ამ­ჟა­ვე­ბუ­ლი მა­წო­ნი...

პუ­რის ქერ­ქი თაგ­ვებ­მა წა­ი­ღეს,

ტვი­ნი წიგ­ნებ­ში ჩა­ან­თხიე,

სის­ხ­ლი - სიყ­ვა­რუ­ლებ­ში,

ზაფხულ­მა ოქ­როს ტუ­ჩე­ბით

გა­მოგ­წო­ვა მთე­ლი თაფ­ლი,

დარ­ჩი ერ­თი ავ­ყია ვინ­მე,

ენ­ის ბორ­ძი­კით მო­ლა­პა­რა­კე,

მე­გობ­რე­ბი სუ­ლე­თის გზას გა­უყ­ვ­ნენ,

ხელ­ნა­წე­რე­ბი - უმ­ეც­რე­ბის,

შვი­ლე­ბი თა­ვის­თ­ვის

ცვი­ლის სა­სახ­ლე­ებს იშ­ე­ნე­ბენ

და შიგ ბავ­შ­ვე­ბი გა­მო­ყავთ,

ფუტ­კ­რე­ბის გულ­მოდ­გი­ნე­ბით,

რომ­ლე­ბიც, შე­იძ­ლე­ბა, შე­ნი თა­ვი­და­ნაც

გა­ჩე­ნი­ლიყ­ვ­ნენ,

მაგ­რამ სულ გა­მო­ი­ფი­ტე და გა­ი­ლიე,

სა­კიდ­რი­დან ჩა­მოხ­ს­ნი

შე­ნი ბავ­შ­ვო­ბის პალ­ტოს,

ტან­ზე მო­გერ­გე­ბა მხო­ლოდ,

კუ­ზი ვერ ჩა­ე­ტე­ვა,

რო­მელ­შიც საჭ­მ­ლის, წყლის

და ზღაპ­რე­ბის მა­რა­გი გიწყ­ვია,

რომ გე­ყოს უდ­აბ­ნო­ში,

სა­ნამ მო­სეს ლან­დ­თან ერ­თად ივ­ლი,

და თუ გა­აღ­წევ,

ცის ლურ­ჯი ქოლ­გის ქვეშ

და­ის­ვე­ნებ...

ნოს­ტალ­გია ბიბ­ლი­ო­თე­კის მი­მართ

მო­მი­ტა­ნეთ ერ­თი პორ­ცია გა­ლაკ­ტი­ო­ნი,

მდუ­ღა­რე გოგ­ლა ლე­ო­ნი­ძე

და ყა­ვა­ში შა­ქა­რი­ვით

ჩაყ­რი­ლი ბე­სი­კი!

პირ­ვე­ლი კერ­ძი

წყალ-წყა­ლა პო­ე­ტე­ბის­გან შედ­გე­ბა

და არ მინ­და.

სერ­ვი­ზი ლურ­ჯი უნ­და იყ­ოს,

ვი­ლა­პა­რა­კოთ, მხო­ლოდ, ქარ­თუ­ლად!

არა, მე გი­ჟი არ ვარ,

მაგ­რამ რეს­ტორ­ნის ქვა­ბებ­ში

მო­ხარ­შუ­ლი ამ­ხე­ლა ბიბ­ლი­ო­თე­კი­დან

ხომ მე­კუთ­ვ­ნის ცო­ტა პო­ე­ზია!

გახ­სოვთ, კი­დევ, ვა­რა­ზის­ხევ­ში

ქარ­ხა­ნა იყო, სა­დაც

მო­უ­ხელ­თე­ბე­ლი ნის­ლის­გან

სა­და­ფის ღი­ლებს აკ­ე­თებ­დ­ნენ,

ზე­მელ­ზე ქარ­ბორ­ბა­ლა კი

არ ტრი­ა­ლებ­და,

აფ­თი­ა­ქი­დან გა­მო­სუ­ლი

მსუ­ბუქ წამ­ლებ­ზე გაზ­რ­დი­ლი ქა­რი

ჭად­რებ­თან ერ­თად და­დი­ო­და

რუს­თა­ველ­ზე,

მე კი უნ­ი­ვერ­სი­ტე­ტის ბიბ­ლი­ო­თე­კა­ში

ვი­ჯე­ქი და ვკითხუ­ლობ­დი

იმ პო­ე­ტებს, ზე­მოთ რომ ვახ­სე­ნე

და სულ­ყ­ვე­ლას ბულ­დო­ზე­რით გა­დაგ­ვი­ა­რეს.

* * *

რა ვქე­ნი?

ვე­ნე­ბი გა­და­ვი­ჭე­რი

და სის­ხ­ლის ნაც­ვ­ლად

ხავ­სი წა­მო­მი­ვი­და.

შე­იძ­ლე­ბა სის­ხ­ლ­ძარ­ღ­ვე­ბის გა­პარ­ს­ვა,

რომ ამ ხავ­სის წვნი­ა­ნი მო­ი­ხარ­შოს

ჩე­მი გამ­ხ­და­რი შვი­ლის­თ­ვის?

დე­და, შენ უკ­ე­თე­სად იცი

თავ­გან­წირ­ვის კა­ნო­ნე­ბი.

მა­მა­ჩემ­მა რომ ფე­ხი მო­ი­ტე­ხა

და მხრე­ბი­დან ჩა­მო­ვუ­ვარ­დი,

მას შემ­დეგ

ღვი­ნის ჭი­ქა­ში ზის

და მღე­რის იმ მო­ლი­პულ გზა­ზე,

სა­დაც ყვა­ვი­ლი­ვით დამ­ტო­ვა...

ახ­ლა, მე მის­თ­ვის ქვას და­ვემ­ს­გავ­სე,

რო­მელ­საც შე­უძ­ლია ყვა­ვი­ლი გას­რი­სოს,

დე­დას ტვი­ნის შიმ­ში­ლი ჭირს

და, მხო­ლოდ, წამ­ლე­ბით გა­მოვ­ხა­ტავ

მის მი­მართ თა­ნაგ­რ­ძ­ნო­ბას

მე, უფ­რო, ბე­ბი­ა­ჩე­მის შვი­ლი ვარ,

თვა­ლი სი­ლა­მა­ზე­ზე მაქვს

მი­წე­ბე­ბუ­ლი, რის გა­მოც

ის­ევ კლა­ვენ.

- ბე­ბო, მო­მე­ცი

რამ­დე­ნი­მე წვე­თი შო­პე­ნი

პა­როქ­სიზ­მუ­ლი გუ­ლის­თ­ვის,

ცო­ტა რომ დავ­წყ­ნარ­დე­ბი,

ფა­ი­ფუ­რის ფინ­ჯანს შე­მოვ­დ­გამ

რო­ი­ალ­ზე

და არ­ა­ვი­თა­რი პილ­პი­ლის ვულ­კა­ნე­ბი!

შო­პე­ნის­გან უნ­და გა­ი­კე­თო

ცის­ფე­რი ჩაი და სვა

სი­ცოცხ­ლის ბო­ლომ­დე...

© “არილი”