შო­თა იათ­აშ­ვი­ლი

ფან­ქა­რი ცა­ში

არა და არ გა­მო­ი­ლია ეს ფან­ქა­რი ცა­ში.

ფან­ქა­რი - და­უღ­ლელ ხელს რომ უჭ­ი­რავს და

ხა­ტავს, წერს, ჯღაბ­ნის მი­სით

60-გრა­მი­ან, 80-გრა­მი­ან, 0,1-გრა­მი­ან, 1000-ტო­ნი­ან

ქა­ღალ­დებ­ზე.

გუ­ტენ­ბერ­გის ცი­უ­რი სამ­ყა­რო

შე­უ­ფერ­ხებ­ლად მუ­შა­ობს დღემ­დე და თა­ნაც ისე, რომ

არ სჭირ­დე­ბა სას­ტამ­ბო სა­ღე­ბა­ვი -

მხო­ლოდ ფან­ქა­რი -

ერ­თა­დერ­თი ცის ფან­ქა­რი და კი­დევ სათ­ლე­ლი -

ჩვე­ნი წი­ნაპ­რე­ბის სუ­ლე­ბის ბას­რი კბი­ლე­ბი­სა­გან

დამ­ზა­დე­ბუ­ლი,

მუდ­მი­ვად გა­ნახ­ლე­ბა­დი,

მო­დერ­ნი­ზე­ბა­დი.

ცი­უ­რი ბეჭ­დუ­რი პრო­დუქ­ცია კი,

ჟან­რუ­ლი მრა­ვალ­ფე­როვ­ნე­ბით მე­ტად გა­მორ­ჩე­უ­ლი -

ფან­ტას­ტი­კა, სატ­რ­ფი­ა­ლო ლი­რი­კა, სიზ­მ­რე­ბის ახს­ნა,

ანთ­რო­პო­ლო­გია, ის­ტო­რი­ოგ­რა­ფია, მე­ტა­ფი­ზი­კა,

რიცხ­ვ­თა თე­ო­რია, დი­ზა­ი­ნი, კუ­ლი­ნა­რია და ა.შ. და ა.შ. -

დაბ­ლა, დე­და­მი­წა­ზე გა­მოგ­ზავ­ნი­ლი და

ჰა­ერ­ში მო­ფარ­ფა­ტე,

ჩვენს სხე­უ­ლებ­ზე შე­მოგ­რაგ­ნი­ლი,

მი­წა­ზე ფარ­და­გი­ვით და­ფე­ნი­ლი -

ძი­რი­თა­დად მა­ინც წა­უ­კითხა­ვი რჩე­ბა.

აგ­ერ, ნა­ხეთ მზა­რე­უ­ლი -

ის ეც­ნო­ბა ათ­ას­ნა­ირ კუ­ლი­ნა­რი­ულ რე­ცეპტს,

მაგ­რამ რა­ტომ­ღაც არ აინ­ტე­რე­სებს

ზე­ცი­უ­რი კუ­ლი­ნა­რია.

აგ­ერ, მკითხა­ვი -

სიზ­მ­რე­ბის ამხ­ს­ნე­ლი უამ­რა­ვი წიგ­ნი აქვს

გა­და­ბულ­ბუ­ლე­ბუ­ლი,

მაგ­რამ სიზ­მ­რე­ბის ზე­ცი­ურ ახს­ნა­ზე

წარ­მოდ­გე­ნაც არა აქვს.

აგ­ერ, ფი­ლო­სო­ფო­სი -

თა­ვა­უ­ღებ­ლად რომ ჩაჰ­კირ­კი­ტებს

ათ­ას­გ­ვერ­დი­ან ნაშ­რო­მებს მე­ტა­ფი­ზი­კა­ზე,

მაგ­რამ წა­მი­თაც არ ჩა­უ­ხე­დავს

ზე­ცი­უ­რი მე­ტა­ფი­ზი­კის არ­ცერთ წიგ­ნ­ში.

ფან­ქა­რი ცა­ში კი

არ­აფ­რით არ ჩერ­დე­ბა.

თხზავს და თხზავს

თა­ნა­მედ­რო­ვე ცი­ურ ლი­ტე­რა­ტუ­რას -

ხან ეზ­ო­თე­რულს,

ხან ბულ­ვა­რულს, -

მაგ­რამ მა­ინც სა­შინ­ლად არ­ა­პო­პუ­ლა­რულს

და არ­ა­კო­მერ­ცი­ულს

დე­და­მი­წა­ზე.

ყვა­ვი­ლი მა­შინ, რო­ცა გა­ტე­ხი­ლი

ჭი­ქის ნამ­ს­ხ­ვ­რე­ვებ­ზე ფე­ხი გეჭ­რე­ბა

მზის სხი­ვი, ის,

ბროლ­ში რომ უნ­და გა­ე­ა­რა და

სახ­ლის პა­ტა­რა, მო­ში­ნა­უ­რე­ბულ

ცი­სარ­ტყე­ლად დაშ­ლი­ლი­ყო,

ახ­ლა და­უბ­რ­კო­ლებ­ლად გა­დაკ­ვეთს

მთელ ოთ­ახს და

კუთხე­ში მიგ­დე­ბულ შენს ფლოსტს და­აკ­ვ­დე­ბა.

ივ­რის წყა­ლი, ის,

ონ­კან­ში რომ უნ­და გა­ე­ა­რა დაქ­ლო­რილს და

ჭი­ქა­ში გა­პი­პი­ნე­ბის შემ­დეგ

შენს ის­ე­დაც მე­ტის­მეტ სხე­ულს წა­მა­ტე­ბო­და,

ახ­ლა ნი­ჟა­რა­ში ჩა­ლა­გე­ბულ

გა­სა­რეცხ თეფ­შებს და­ათ­ქ­რი­ალ­დე­ბა.

სის­ხ­ლი, ის,

ფე­ხის­გუ­ლი­დან რომ არ უნ­და გა­მოგ­ს­ვ­ლო­და და

იატ­აკ­სა და ბრო­ლის ნამ­ს­ხ­ვ­რე­ვებს

არ უნ­და წაცხე­ბო­და,

ახ­ლა იოდ­ი­ან ბამ­ბას და

ჩემს სუ­ლის­ბერ­ვას ელ­ის

ცო­ტა­თი დამ­ფ­რ­თხა­ლი.

გან­სა­კუთ­რე­ბით აი,

რა­ტომ გჭირ­დე­ბა შენ ახ­ლა

სა­ჩუქ­რად ყვა­ვი­ლი, რო­მელ­საც

პი­რო­ბი­თად ჩე­მი სიყ­ვა­რუ­ლი ჰქვია.

მა­ნე­კე­ნი

ჩე­მი მე­გო­ბა­რი რომ მოკ­ვ­და,

მივ­ხ­ვ­დი:

ის იქ­ცა მა­ნე­კე­ნად

უშ­უ­ა­ლოდ ჩემ­თ­ვის.

რამ­დე­ნი­მე დღე მქონ­და გა­მო­ყო­ფი­ლი

და ამ რამ­დე­ნი­მე დღე­ში

უნ­და მო­მეს­წ­რო და მე­ხი­ლა

მის მა­ნე­კე­ნურ ტან­ზე მორ­გე­ბუ­ლი

ჩე­მი სი­ცოცხ­ლის ჰალ­ს­ტუ­ხე­ბი,

ჩე­მი სი­ცოცხ­ლის მა­ი­სუ­რე­ბი და ჯინ­სე­ბი,

შარ­ვალ-კოს­ტუ­მე­ბი,

ქუ­დე­ბი,

ტუფ­ლე­ბი,

სან­დ­ლე­ბი,

და კი­დევ, რა თქმა უნ­და,

სიკ­ვ­დი­ლის ტრუ­სე­ბი ჩე­მი.

რამ­დე­ნი­მე ხე­ლი ტან­საც­მე­ლი -

არა მა­ინ­ცა­და­მა­ინც მო­დუ­რი,

არა მა­ინ­ცა­და­მა­ინც გემ­რი­ე­ლად სა­ტა­რე­ბე­ლი -

არ­ა­მედ ის­ე­თი,

ჩემს ჰო­რი­ზონ­ტა­ლურ მა­ნე­კენს რომ მო­ად­გე­ბო­და

ყვე­ლა­ზე კარ­გად ტან­ზე,

სას­წ­რა­ფოდ უნ­და შე­მერ­ჩია

და­ნარ­ჩე­ნი ცხოვ­რე­ბი­სათ­ვის.

სხვა დროს, სხვას,

შე­იძ­ლე­ბო­და არც ვნდო­ბო­დი,

მი­თუ­მე­ტეს არ­ა­ვერ­ტი­კა­ლურს,

მი­თუ­მე­ტეს კუ­ბოს ვიტ­რი­ნი­დან მომ­ზი­რალს,

მაგ­რამ ახ­ლა ყვე­ლა­ფე­რი უეჭ­ვე­ლი იყო -

უეჭ­ვე­ლი, რად­გან

მა­ნე­კე­ნი ჩე­მი მე­გო­ბა­რი იყო,

ჩე­მი მე­გო­ბა­რი კი მა­ნე­კე­ნი

უშ­უ­ა­ლოდ ჩემ­თ­ვის.

* * *

ვერ გა­ვარ­კ­ვიე,

ბინ­დი იყო თუ რიჟ­რა­ჟი,

მაგ­რამ ვბერ­ტყავ­დი ყორ­ნებს ხი­დან

და ვღი­ღი­ნებ­დი პოს კუპ­ლე­ტებს

ჩე­მი მჭა­ხე ხმით.

ვერ გა­ვარ­კ­ვიე,

ჩა­მომ­ხ­რ­ჩ­ვა­ლი ექს­ტ­რე­მის­ტი იყო თუ ჭა­ღი,

მაგ­რამ ვი­დე­ქი მო­ქა­ნა­ვე აჩრ­დი­ლის ქვეშ და

ვტი­ტი­ნებ­დი გრძელ ფსალ­მუ­ნებს

და­უს­რუ­ლებ­ლივ.

ლეღ­ვის ფო­თო­ლი აფ­რი­ალ­და

ჩე­მი ძვე­ლი მე­გობ­რის, ევ­ას

სარ­ცხ­ვი­ნე­ლი­დან.

ხელ­ში მე­ჭი­რა კომ­პა­სი, რა­თა გა­მერ­კ­ვია,

ჩრდი­ლო­ე­თით წა­ვი­დო­და იგი,

სამ­ხ­რე­თით,

და­სავ­ლე­თით თუ აღ­მო­სავ­ლე­თით.

ხელ­ში მე­ჭი­რა კომ­პა­სი, მაგ­რამ,

იცი, მა­ინც ვერ გა­ვარ­კ­ვიე,

სა­ით გაფ­რინ­და ის ფო­თო­ლი,

სა­ით გაფ­რინ­და ჩვე­ნი ბა­ღი,

ან სიყ­ვა­რუ­ლი.

* * *

თვა­ლებ­ში ჩაგ­ხე­დე და

სა­კუ­თა­რი თა­ვი და­ვი­ნა­ხე და­პა­ტა­რა­ვე­ბუ­ლი.

მაღ­ლა ავ­ი­ხე­დე, ვარ­ს­კ­ვ­ლა­ვე­ბი­სა­კენ, და მივ­ხ­ვ­დი:

იქ­აც სა­კუ­თა­რი თა­ვი უნ­და და­მე­ნა­ხა,

ოღ­ონდ გაზ­რ­დი­ლი.

© “არილი”