Wednesday, February 27, 2008

შო­თა იათ­აშ­ვი­ლი


პო გე­ზია

თრო­ბა, თრი­ლე­რი... ტან­ჯულ­ნი ვართ და თან ნე­ტარ­ნი,

ხილ­ვებ­ში ვყვინ­თავთ და გვა­ბო­დებს, რომ პო გე­ზია -

თა­ნა­მედ­რო­ვე გვსურს რომ ვი­ყოთ? შლეგ ამ­­რი­კელს,

დე­ტექ­ტივ­მომ­ტანს ვეყ­მოთ და ვთქვათ, რომ პო გე­ზია

მა­რა­დი­­ლი, ნა­ცა­დი და გა­ლაკ­ტი­ონს რომ,

თვით გა­ლაკ­ტი­ონს მტკი­ცედ სწამ­და, რო პო გე­ზია,

ეს მრა­ვალს ნიშ­ნავს, ეს ნიშ­ნავს რომ უნ­და გავ­ფით­­დეთ,

როს მოგ­ვეს­მე­ბა ლი­გე­ას­გან, რომ პო გე­ზია

სულ­­­ლად ბო­ლომ­დე, მალ­­­რემ­ში და შიშ­ში დან­­­მამ­დე,

რით­მე­ბის თქმამ­დე, ვერ­ლიბ­რამ­დე ო, პო გე­ზია,

ხო­ლო მას მე­რე, უკ­ვე ცხენ­თა შე­ჯიბ­რე­ბა­ზე

კი - და­რე­კე და და­­ბა­რე - რომ პო დე­ზია

შე­ნი მერ­ნის და უნ­და ჰკრა და იქ გა­­ჭე­ნო,

სა­დაც სუყ­ვე­ლა მხე­და­რია და პო დე­ზია -

თრო­ბა, თრი­ლე­რი.. - ვართ ტან­ჯულ­ნი და თან ნე­ტარ­ნი,

და ღმერ­­მა ნუ ქნას, აღ­არ გვწამ­დეს, რომ პო გე­ზია!

ან­­ზელს გღლი

გღლი.

დი­დი ხნის

წინ მოხ­და ეს -

ტა­ლახ­ში შე­ნი აზ­ელ­ვა -

და გღლი მას შემ­დეგ,

ან­­ზელს გღლი.

ქალ­წუ­ლი ხარ,

და წყლის პი­რას ცხოვ­რობ,

იქ, სა­დაც ხო­მალ­დი

ედ­გა პორ­­თან

ჩვენ­­მერთს,

იქ, სა­­და­ნაც

სიყ­ვა­რუ­ლის ტა­ლახს

გზავ­ნი­და­აგ­ზავ­ნი­და და

გზავ­ნის დღე­საც

დიდ სა­მე­ფო­ებ­ში,

სამ­ყა­როს ოთ­ხი­ვე მხა­რეს.

ტა­ლაჰ! -

ხე­ლე­ბაღ­მარ­თუ­ლან მი­წა­ზედ­და­ცე­მულ­ნი

და მად­ლო­ბას სწი­რა­ვენ სა­კუ­თარ­­მერთს.

ტა­ლაჰ! -

აკლ­და­მებ­თან გროვ­დე­ბი­ან შე­ნი­­ნე­ბი

და შენ­­მერთს სთხო­ვენ,

ერთ­მა­ნეთს დაგ­ვა­შო­რონ ჩვენ.

დი­დი ხნის წინ

მოხ­და ეს -

მე წყლის პირს ვი­ყა­ვი,

იქ­ვე გაგ­თხუპ­ნე სიყ­ვა­რუ­ლის ტა­ლა­ხით

და სა­ცო­ლე გი­წო­დე იქ­ვე.

ფრთი­ან­მა სე­რა­ფი­მებ­მა,

წყლის ბო­როტ­მა სუ­ლებ­მა,

ამ­აყ­მა შე­ნი­­ნებ­მა კი -

ვე­რა­ვინ შეძ­ლო,

გა­ნე­ყო ჩვე­ნი სუ­ლე­ბი და -

ტა­ლაჰ! -

ან­­ზელს გღლი მას შემ­დეგ,

ან­­ზელს გღლი.

ლი­რი­კა

შე­ნი თო­ჯი­ნაა ლი­რი­კა,

კა­ბას ხდი და აც­მევ, ვარ­ცხ­ნი,

იჭ­ერ ცა­ლი ხე­ლით და აყ­­რა­ვებ,

რა­თა მი­ნა­ბოს თვა­ლე­ბი,

მე­­რე ხე­ლის თი­თე­ბით კი

აპ­რე­ხილ წამ­წა­მებ­ში წას­­­დე­ბი ხოლ­მე

და ცალ თვალს ახ­­ლი­ნებ,

ცი­ვად მომ­ზი­რალს,

გა­­გე­ბა­რი ფე­რი­სას -

ახ­­ლი­ნებ ახ­­ჭი­ნებ და

ახ­­ჭი­ნებ ახ­­ლი­ნებ,

მოგ­წყინ­დე­ბა და ის­ევ წინ ის­ვამ,

მა­გი­და­ზე,

ძვე­ლე­ბუ­რად თვა­ლებ­დაჭყე­ტილ­მა

რომ შე­მოგ­ხე­დოს,

შე­ნი კი და­აწყ­ვი­ტო კი­დუ­რე­ბი და

ხე­ლე­ბი ფე­ხე­ბის,

ფე­ხე­ბი კი ხე­ლე­ბის

ად­გი­ლას მი­­ბა -

ჰო, შე­ნი ას­­თი თო­ჯი­ნაა ლი­რი­კა,

მოშ­ლი­ლი მუც­ლით,

ის­­თი მოშ­ლი­ლით, რომ

რო­ცა აყ­­რა­ვებ,

ტი­რის კი არა,

სა­ერ­თოდ აღ­არ იღ­ებს ხმას,

მხო­ლოდ ცალ ქუ­თუ­თოს ამ­ოძ­რა­ვებს,

თვალს აპ­­ჭუ­ნებს თით­ქოს და

რა­ღაც სა­­დუმ­ლო - იქ­ნებ ცხოვ­რე­ბის? - იც­ის,

შენ კი შენს სა­­ქი­მო ყუთს

ხსნი სა­პა­სუ­ხოდ,

და გულს უს­ინ­ჯავ ფო­ნენ­დოს­კო­პით,

და შპრიცს უკ­­თებ

ბარ­ძა­ყის ად­გი­ლას მიბ­მულ მკლავ­ში -

უკ­­თებ და გრძნობ,

რო­გორ მშვიდ­დე­ბა იგი,

და მშვიდ­დე­ბი შენც,

ხვდე­ბი რად­გა­ნაც,

ას­­თი თო­ჯი­ნა უნ­და იყ­ოს შე­ნი ლი­რი­კა,

თმა­გა­წე­წი­ლი და

ალ­უბ­ლის მუ­რა­ბით გა­წე­ბი­ლი

კა­ბით შე­მო­სი­ლი,

ცალ­­ვა­ლა­მოგ­დე­ბუ­ლი,

მუ­ცელ­მოშ­ლი­ლი და

ხელ­ფე­ხა­რე­­ლი.

ას­­თი თო­ჯი­ნა უნ­და იყ­ოს შე­ნი ლი­რი­კა,

სა­ნამ თავს არ და­­ნე­ბებ

სიყ­ვა­რულს,

შპრიცს,

თო­ჯი­ნებს...

თო­ჯი­ნე­ბით თა­მაშს.

მკერ­დი

ზუ­რაბ რთვე­ლი­აშ­ვილს

მხო­ლოდ აქ შე­მომ­­ჩა

10 წლის წი­ნან­დე­ლი სიზ­­რე­ბი,

მხო­ლოდ აქ­ღა დაფ­რი­ნავს ხოლ­მე

სო­ფელ დიღ­მის მაცხოვ­რე­ბე­ლი პო­­ტი

თა­ვი­სის კო­ტი­ტა თი­თე­ბით და

წყლით სავ­სე სათ­ლი უჭ­­რავს ერთ ხელ­ში,

მე­­რე­ში კი ჯვა­რი;

მხო­ლოდ აქ­ღა იბ­ზა­რა­ვენ ხმას და სა­ხეს და

გულ­­­ფელ მო­ნო­ლო­გებს ამ­ბო­ბენ

ჩე­მი რუ­ხი, სა­­ცა­რი სამ­ზა­რე­­ლოს მუდ­მი­ვი სტუმ­რე­ბი -

და­წა­ფე­ბულ­ნი ღვი­ნოს,

მი­სე­ულ­ნი შავ პურს და ზღვის კომ­ბოს­ტოს კონ­სერვს;

მხო­ლოდ აქ­ღა ვდგა­ვარ შუ­­ღა­მო­ბით,

კო­მენ­დან­ტის სა­­თის დროს

ნი­ნოშ­ვი­ლის ქუ­ჩის ბი­ნა­დარ­თან ერ­თად

მარ­ჯა­ნიშ­ვი­ლის მო­­დან­ზე

და მო­ნაც­­ლე­­ბით მო­აქვთ ქა­რებს

კა­ტორ­ღე­ლე­ბის ციმ­ბი­რუ­ლი სი­ცი­ვე და

ლეს­ბო­სე­ლე­ბის ნერ­ვი­­ლი სიმ­ხურ­ვა­ლე.

გუ­ლის ამ­ოჯ­დო­მა­სა­ვი­თაა,

გუ­ლი­­ნი სი­ცი­ლი­ვი­თაა

10 წლის წი­ნან­დე­ლი ჩე­მი ეს სიზ­­რე­ბი,

მხო­ლოდ აქ რომ შე­მომ­­ჩა,

აქ - სა­დაც ვი­ბა­გუ­ნებ მუშ­ტებს და

ვცდი­ლობ, გა­მო­ვი­ბერ­ტყო ოქ­როს მტვე­რი,

გან­­თა­ვი­სუფ­­დე ამ ძვე­ლი ცეცხ­ლი­სა­გან,

მაგ­რამ არა -

ჯი­­ტად, კი­დევ ერთხელ

იძ­­ნებს ჩე­მი გუ­ლი

და მე ვხე­დავ

სო­ფელ დიღ­მის მაცხოვ­რე­ბელ პო­ეტს,

რომ დაფ­რი­ნავს თა­ვის მე­ლოტ მე­გო­ბარ­თან ერ­თად

ქა­ლა­ქის თავ­ზე და

თა­ვის კო­ტი­ტა, მელ­ნი­ან თი­თებს

მიქ­ნევს და მიქ­ნევს.

© ”არილი”

No comments: