ირაკლი კაკაბაძე – ლექსები

ვინ იღიღინებს?

ქალაქს თავლაში სძინავს, საუკუნეა,
ორთოდოქსებს ხომ ძალიან უნდათ
ძილში არაფერი დაესიზმროთ.
რატომღაც, აქ როცა წვიმს,
ფანჯრის მინები ტალახდება.
და თმის დაცვენიდან
ემოციების შადრევნებამდე
ასკდებიან ჩვენს გაშიშვლებულ მხურვალებას
კალენდარული თვე და დღეები.
თუმც დილა იდგა ხეობის კართან,
მაინც ღამესავით გავიარე დაბადებაშეყრილმა
ვიწრო წუთისოფელი.
არ გამოვიდა წერილი-
ვერ შევალამაზე სიტყვების საფრენი ბილიკები,
ზოგმა კი თავისი უხეში “საფრენი ხომალდი”
აფრინა ზეცაში
და დაუჯდომლების ალილუია
მოარგო თავის სიბეცეს,
არადა სოფელში ხელოვნებამდე აჰყავთ
ბუხრის დანთებაც კი,
ალბათ იმიტომაც უერთდება
ასე მსუბუქად და პოეტურად,
საკვამურიდან ამოსული ცეცხლის სული- კვამლი,
ზეცას და გარემოს.
მთელი ჩვენი ცხოვრება,
თითქოს, ვიღაც ბიუროკრატის კაბინეტის კარის წინ
გრძელ რიგში დგომაა-
აქ საბავშვო სიმღერებს მელოდიის თანხლებით
ვინ იმღერებს?,
ვინ იღიღინებს?..
არსებობენ ყალიონის ამონასუნთქვით გარუჯულები-
აზრის თაყვანისმცემელები და დამფასებლები,
რომლებიც ფხიზლობენ, როცა ქალაქს თავლაში ძინავს,
საუკუნეა!


მავთულხლართები

“Erst Kommt das Fressen,
Dann Kommt die moral…”

სუუ... სუუ... უუუ...
სიჩუმით დავიწყოთ
ზარის რეკვის დროს,
ეკლესიის ზარის რეკვის დროს
როგორ ტოვებენ ზამთრის მიერ
განძარცულ ხეებს ყვავები,
თითქოს განგაშია და
ხეები თავის მარტოობასთან
მარტო რჩებიან,
ყვავთა ფრთები კი
უკიდეგანო სივრცეს ლაქებად ედება.
აფეთქებულ სახლებში დუმან
მიტოვებული როიალები.
როცა ჭურვები გვაწვიმდა
და მიტევების ყველა ველი გადახნეს -
მხარზე მოკიდებული მომქონდა სოფლიდან
მდინარე,
ყანები,
მინდვრები,
ტყეები,
მთები და
სახლები, სახლები, სახლები...
მოზვერი დავკარგეთ -
ის ადრეც ტიროდა,
ალბათ წინასწარ ყნოსავდა
სიკვდილისა და სისხლის მყრალ სურნელს.
გზად საქმეც მქონდა,
ვითვლიდი მკვდრებსა და
ნაცნობ გვამებს -
შარაზე დაყრილებს,
ლობიოს სარებზე წამოცმულ
ნაცნობ და უცნობ სახეებს,
თვალებდახუჭულთ და თვალებახელილთ -
ამის შემდეგ უკან ვინ გაიხედავს?
მავთულხლართებში დახვრეტილი
იხილეთ ბავშვი?
შეიხედეთ უდარდელ თვალებში
რა დაიმალა?
ის ჯერ კიდევ გუშინ მიირთმევდა
უბედურების ძუძუებიდან რძეს,
რომელიც ომად შეერგო.
დეიდაჩემი დაემუქრა
ჩემ დიდ ბაბუას,
რომ საკუთარი ფრჩხილებით ამოთხრის
სოფლის სასაფლაოდან,
თუ არ მიირთმევს ჩემს ცოცხალ ღიმილს
და დაბრუნებას დედაქალაქში -
საიდანაც ომი ძალიან შორსაა...
ოცდაერთი წლისა რომ გავხდი,
ამაზე ვტიროდი
და თვალწინ მედგა
რკინიგზის დასახიჩრებული, თეთრი საათის
უმწეო გოდება,
თუმც, იქ ყველა არ ვიყავით,
არც სხვაგან იყავით ყველანი.
ლანგარზე მიდევს
მსოფლიო რუკებიდან და ატლასებიდან
ამოკრეფილი საზღვრების ხროვა,
ვინც საზღვარს ითხოვს, მინდა, რომ მივართვა
(ყველაფერი ასე ვინ დასაზღვრა).
ღმერთი არ გაგვიწყრეს და
ლუკმა არ გადაგვცდეს,
ახლა შესანდობრებია მოდაში
და რა აზრი აქვს, ვინ სად მარხია?!...

© „ლიტერატურა – ცხელი შოკოლადი“