Monday, February 4, 2008

ელ­ი­ზა­ბეტ ჰარ­დუ­ი­კი

­­­­­­­­­­ვულფის შემოქმედებითი ნიაღვრები

­­­­­­­­­­ინგლისურიდან თარგმნა ნინა კაკაშვილ­მა

ზოგ­ჯერ თო­მას ვულ­ფის სა­ხე­ლი სა­გა­მომ­ცემ­ლო ის­ტო­რი­ას­თან უფ­რო მძაფრ ას­­ცი­­ცი­ას იწ­ვევს, ვიდ­რე ამ­­რი­კუ­ლი ლი­ტე­რა­ტუ­რის მა­ტი­­ნეს­თან. ეს ფაქ­ტი უმ­თავ­რე­სად - ვულ­ფი­სა და მაქ­სუ­ელ პერ­კინ­სის ურ­თი­ერ­თო­ბას ეფ­უძ­ნე­ბა. პერ­კინ­სი თავ­­დაბ­ლუ­რად ას­რუ­ლებ­და თა­ვის პრო­ფე­სი­ულ მო­ვა­ლე­­ბა­სა თუ პრი­ვი­ლე­გი­ას - გა­­კონ­­რო­ლე­ბი­ნა და ფან­­რით გა­და­­შა­ლა რამ­დე­ნი­მე თუ - ათ­­სო­ბით სტრი­ქო­ნი. თო­მას ვულ­ფი კი დი­დი ენ­ერ­გი­­თა და არც თუ მომ­ჭირ­ნედ იყ­­ნებ­და თა­ვის მწერ­ლურ ნიჭს და სტრი­ქო­ნებს ფურ­­ლე­ბად ახ­ვა­ვებ­და. ხში­რად, პერ­კინ­სის მი­ერ შე­მოკ­ლე­ბუ­ლი ად­გი­ლე­ბის გა­და­საბ­მე­ლად ვულ­ფი კვლა­ვაც "სა­ჭი­რო­ზე გრძელ" აბ­ზა­ცებს თხზავ­და.

თო­მას ვულ­ფი, ოც­დათ­­რა­მე­ტი წლის ას­აკ­ში, და­სავ­ლეთ­ში მოგ­ზა­­რო­ბი­სას ფილ­­ვე­ბის ან­თე­ბით და­­ვად­და და ბალ­ტი­მორ­ში, ჯონ ჰოპ­კინ­სის სა­­ვად­­ყო­ფო­ში გარ­და­იც­ვა­ლა. გი­გან­ტუ­რო­ბა ვულ­ფის ყო­ველ­­­რივ და­მა­ხა­სი­­თე­ბე­ლი ნი­შა­ნი იყო: ის იყო ექვ­­ნა­ხე­ვა­რი ფუ­ტის სი­მაღ­ლის, ტლან­ქი, მაგ­რამ შთამ­ბეჭ­და­ვი, შე­სა­ნიშ­ნა­ვი გა­რეგ­ნო­ბის და ამ­ას­თან - სა­ში­ნე­ლი ლო­თი, ჩხუ­ბის­თა­ვი, უზ­არ­მა­ზა­რი რო­მა­ნე­ბის თხზვა­ში ღა­მე­­ბის მთე­ნე­ბე­ლი. იგი და­უს­რუ­ლე­ბელ ძი­­ბა­ში იყო რო­გორც მწე­რა­ლი და რო­გორც ად­­მი­­ნი. სახ­ლიც ამ­­ტომ მი­­ტო­ვა და გა­ნუწყ­ვეტ­ლივ მოგ­ზა­­რობ­და. ვულ­ფის ნა­წე­რებ­ში უჩ­ვე­­ლო სიხ­ში­რით მე­ორ­დე­ბა სიტყ­ვე­ბი: "და­კარ­გუ­ლო, ო, და­კარ­გუ­ლო" და კი­დევ - "შიმ­ში­ლი"; შიმ­ში­ლი - გა­მოც­დი­ლე­ბის, გა­დარ­ჩე­ნის, დი­დე­ბი­სათ­ვის. მი­სი ამ­ბა­ვი - ყო­ვე­ლი ნა­ბი­ჯი, ოჯ­­ხი, ნა­თე­სა­ვე­ბი, მა­ტა­რებ­ლის ლი­ან­და­გე­ბი, გზად შე­მოყ­რი­ლი სა­ხე­­ბი, პე­­ზა­ჟე­ბი, ხმე­ბი, ხსოვ­ნა­ში მო­ელ­ვა­რე სუ­რა­თე­ბი - ვულ­ფის წიგ­ნებ­ში ნა­კა­დი­ვით მო­­დი­ნე­ბა. ამ­ას­თან - ვულ­ფი ნამ­­ვი­ლი სამ­­რე­თე­ლია - მი­სი და­ხა­სი­­თე­ბი­სას ეს დე­ტა­ლიც ყო­ველ­­ვის სა­გუ­ლის­­მოა.

თო­მას ვულ­ფი ეშ­ვილ­ში, ჩრდი­ლო­ეთ კა­რო­ლი­ნის ერთ პა­ტა­რა, სა­სი­­მოვ­ნო ქა­ლაქ­ში და­­ბა­და. მთის ჰა­­რი აქ ტუ­რის­ტებს მრავ­ლად იზ­­დავ­და და ქა­ლა­ქი სავ­სე იყო დი­დი და პა­ტა­რა სას­ტუმ­რო­­ბით. მთელ ამ კო­მერ­ცი­ულ ქსელს თო­მას ვულ­ფის დე­დამ ერ­თი ღა­რი­ბუ­ლი, პა­ტა­რა სას­ტუმ­რო "კენ­ტუ­კი ჰო­­მი" მი­­მა­ტა, რო­მელ­საც "სახლს მო­ხე­დე, ან­გე­ლოს­ში" ვულ­­მა "დიქ­სი­ლენ­დი" უწ­­და. რად­გა­ნაც მთის ჰა­­რი ჭლე­ქი­­ნებს არ­გებ­დათ, ეშ­ვილს ფილ­­ვე­ბით ავ­ად­­ყო­ფე­ბიც ეტ­­ნე­ბოდ­ნენ.

თო­მას ვულ­ფი ოჯ­ახ­ში უმც­რო­სი ბავ­­ვი იყო. შვი­დი და-ძმა ჰყავ­და. ერთ-ერ­თი, ძა­მი­კო გრო­ვე­რი ათი წლის ას­აკ­ში გარ­და­იც­ვა­ლა. მა­მა, უ.ო.ვულ­ფი წარ­მო­შო­ბით პენ­სილ­ვა­ნი­­დან, ღა­რი­ბი ფერ­მე­რის ოჯ­­ხი­დან იყო. ად­რე და­ობ­­და და შე­გირ­დად ქვის­­­ლელს და­უდ­გა. ხე­ლი უბ­რა­ლო საფ­ლა­ვის ქვე­ბის თლა­სა და ზედ დე­კო­რა­ტი­­ლი ბატ­­ნე­ბის და ან­გე­ლო­ზე­ბის ამ­ოჭ­რა­ში გა­­წა­ფა. ეშ­ვილ­ში საცხოვ­რებ­ლად ვულ­ფი ჭლე­ქით და­­ვა­დე­ბუ­ლი ცო­ლის გა­მო გა­და­ვი­და და სახ­ლი აიშ­­ნა. ქა­ლის გარ­დაც­ვა­ლე­ბის შემ­დეგ მან ცო­ლად თო­მას ვულ­ფის დე­და შე­ირ­თო. მა­მა თა­ვი­სი ხე­ლო­ბით მუ­შა­ობ­და, მაგ­რამ ლო­თობ­და და ოჯ­ახ­ში სკან­და­ლებს მარ­თავ­და. ხში­რად, ქუ­ჩი­დან უგ­­ნოდ მო­სულს ცო­ლი კარს არ უღ­ებ­და; და ასე - ორმ­­რივ სი­ძულ­ვილ­ში გრძელ­დე­ბო­და მა­თი ქორ­წი­ნე­ბა.

შვი­ლის წიგ­ნებ­ში მა­მის სა­ხე დრა­მა­ტუ­ლია, ტკი­ვი­ლი­თა და მარ­ტო­­ბით გა­ტან­ჯუ­ლი. მი­სი სიკ­­დი­ლის სუ­რა­თი მწუ­ხა­რეა, მაგ­რამ ფურ­­ლებ­ზე - მი­სი სი­ცოცხ­ლეც იგ­­ვე წუ­ხი­ლი­თა და იმ­ედ­გაც­რუ­­ბი­თაა და­მუხ­ტუ­ლი. ის სა­ში­ნე­ლი მა­მაა, თვი­თო­ნაც - ბე­დის­წე­რის­გან და­ში­ნე­ბუ­ლი. მის სა­სიკ­­დი­ლო სა­რე­ცელ­თან:

"მრის­ხა­ნე­ბით სავ­სე ცხოვ­რე­ბი­დან, ძა­ლი­სა და მღელ­ვა­რე­ბის­გან კვა­ლიც არ დარ­ჩა - მი­სი ხე­ლე­ბის გარ­და. ხე­ლე­ბი კი - კვლა­ვაც -- ქვის­­­ლე­ლის გი­გან­ტუ­რი ხე­ლე­ბი იყო - ძვე­ლე­ბუ­რად ძლი­­რი, და­ძარ­­ვუ­ლი და ბალ­ნი­­ნი და ახ­ლა შე­მაძ­­წუ­ნე­ბელ კონ­­რასტს ქმნი­და - საფ­­თხო­ბე­ლას მომ­­ვა­რულ სხე­ულ­ზე დაკ­რე­ფი­ლი".

რო­დე­საც მა­მის წარ­მო­მავ­ლო­ბა გა­ურ­­ვე­ვე­ლია და უმ­ჯო­ბე­სი­ცაა - ჩრდილ­ში დარ­ჩეს, სამ­­რეთ­ში (და ალ­ბათ, ყველ­გან) მთე­ლი მემ­­ვიდ­რე­­ბი­თი ტვირ­თი დე­და­ზე გა­და­დის-ხოლ­მე. ელ­­ზა გან­ტის ნამ­­ვი­ლი გვა­რი უეს­ტო­ლი იყო. რო­მა­ნებ­ში ეს გვა­რი პენ­ტოლ­დად არ­ის მო­ცე­მუ­ლი. მა­მა­მი­სი მა­­­რი პენ­ტოლ­დი იყო. "პენ­ტოლ­დე­ბის ოჯ­­ხი ნე­ბის­მი­­რი მკვიდ­რი ოჯ­­ხი­ვით ძვე­ლი, მაგ­რამ ყო­ველ­­ვის ღა­რი­ბი იყო და არ­ის­ტოკ­რა­ტი­­ლო­ბა­ზე პრე­ტენ­ზი­ას არ აც­ხა­დებ­და".

ელ­­ზა გან­ტი - ნა­წარ­მო­­ბებ­შიც და ცხოვ­რე­ბა­შიც - გან­სა­კუთ­რე­ბუ­ლი ფე­ნო­მე­ნია. ის სა­მო­ქა­ლა­ქო ომ­ის წინ და­­ბა­და და თან დაჰ­­ვა საქ­მი­­ნი ქა­ლის ყვე­ლა თვი­სე­ბა, რო­გორც ვთქვათ, ზო­გი­ერთ გო­გოს სი­ლა­მა­ზე დაჰ­­ვე­ბა ხოლ­მე. სა­კუთ­რე­ბა, უძ­რა­ვი ქო­ნე­ბა - მი­სი მო­წო­დე­ბა იყო. ქმრის საქ­მი­­ნო­ბას სკეპ­ტი­კუ­რად უყ­­რებ­და: სიკ­­დილ­ში ფუ­ლი არ არ­ის, ხალ­ხი ძა­ლი­ან ნე­ლა იხ­­ცე­ბაო. 1904 წელს ელ­­ზა ბავ­­ვებ­თან ერ­თად სენტ ლუ­ის­ში გა­ემ­­ზავ­რა და იქ სცა­და ბიზ­ნე­სის წა­მოწყე­ბა, მაგ­რამ უშ­­დე­გოდ და ის­ევ ეშ­ვილ­ში დაბ­რუნ­და (ნა­წარ­მო­­ბებ­ში ქა­ლაქს - ალ­ტა­მონ­დი ჰქვია) და "დიქ­სი­ლენ­დი" იყ­­და, რომ­ლის შე­ხუ­თუ­ლი ჰა­­რიც ბავ­­ვებს მცე­ნა­რე­­ბი­ვით აჭკ­ნობ­და; მაგ­რამ არა თვი­თონ ლუ­­ზას - სას­ტუმ­როს მე­პატ­რო­ნე­სა და მე­ნე­ჯერს:

"დიქ­სი­ლენ­დი" დი­დი, უბ­რა­ლო კონ­­­რუქ­ცი­ის სახ­ლი იყო - თვრა­მე­ტი-ოცი მა­ღალ­ჭე­რი­­ნი ოთ­­ხით. და­­გეგ­მა­ვი შე­ნო­ბის შთა­ბეჭ­დი­ლე­ბას ტო­ვებ­და და ჭუჭყი­ან ყვით­ლად იყო შე­ღე­ბი­ლი... ზამ­­რო­ბით ქა­რი ზუ­ზუ­ნებ­და მის ღრი­ჭო­ებ­ში... ოთ­­ხე­ბი პა­ტა­რა ბუხ­რე­ბით თბე­ბო­და და რო­დე­საც შე­შას შე­­კე­თებ­­ნენ, ქვე­მო სარ­თუ­ლე­ბი ჭვარ­­ლით, ხო­ლო ზე­მო სარ­თუ­ლე­ბი - კვამ­ლით ივ­სე­ბო­და".

ამ აჩ­ონ­ჩხილ "სის­­ლი­ან თავ­ლას", რო­გორც მას მა­მა უწ­­დებ­და - ელ­­ზა თავ­და­­ზო­გა­ვი შრო­მი­თა და მომ­ჭირ­ნე­­ბით მარ­თავ­და. ძუნ­წი ბუ­ნე­ბა ჰქონ­და და დამ­­მა­რედ ფე­რად­კა­ნი­­ნე­ბი არ აჰ­ყავ­და. უკ­­თეს ოთ­­ხებს კარ­ზე მი­მაგ­რე­ბუ­ლი ჰქონ­დათ აბ­რა: "არა სნე­ულ­თათ­ვის", მაგ­რამ "დიქ­სი­ლენ­დის" კა­რი ყვე­ლას­­ვის ღია იყო. კლი­ენ­ტის შე­სა­ხებ, რო­მე­ლიც სა­შინ­ლად ახ­ვე­ლებ­და, დი­­სახ­ლი­სი ამ­ბობ­და - უბ­რა­ლოდ, ბრონ­ქე­ბი აწ­­ხებ­სო; სა­ეჭ­ვო ყო­ფაქ­ცე­ვის გო­გო­ებს ის გარ­თო­ბის­მოყ­ვა­რე სა­სი­­მოვ­ნო ახ­ალ­გაზ­­და ქა­ლებს უწ­­დებ­და. კლი­ენ­ტე­ბის წას­­ლამ­დე ბავ­­ვე­ბი სამ­ზა­რე­­ლო­ში სა­დი­ლის ნარ­ჩე­ნებს ჭამ­­ნენ და სხვე­ნის ოთ­­ხებ­ში ეძ­­ნათ. ავ­ად­­ყო­ფი მა­მა ძველ სახ­­ში ცხოვ­რობ­და და თა­ვის ქა­ლიშ­ვი­ლებს, რომ­ლე­ბიც უვ­ლიდ­ნენ, ბუზ­ღუ­ნით მოძღ­­რავ­და. იმ დროს პა­ტა­რა ქა­ლა­ქებ­ში ეკ­ლე­სი­ას უმ­ნიშ­­ნე­ლო­ვა­ნე­სი ად­გი­ლი ეკ­­ვა. ვულ­ფე­ბი პრეს­ბუ­ტე­რი­­ნე­ლე­ბი იყვ­ნენ - ად­გი­ლობ­რივ მორ­­მუ­ნე­თა სა­შუ­­ლო ჯგუფს ეკ­უთ­­ნოდ­ნენ. ის­­ნი ქედს უხ­რიდ­ნენ უფ­რო მდი­დარ ეპ­ის­კო­პა­ლი­ნებს, მოწყა­ლე­ბის თვა­ლით უყ­­რებ­­ნენ მე­თო­დის­ტებს, ხო­ლო ბაპ­ტის­ტებს ცხვირს უბ­ზეკ­­ნენ; თუმ­ცა - ვულ­ფე­ბის ოჯ­­ხი ეკ­ლე­სი­­ში არც თუ მა­ინ­­და­მა­ინც ხში­რად და­დი­­და. "სახლს მო­ხე­დე, ან­გე­ლო­სო"-ში გან­ტე­ბი ეშ­ვი­ლის შუ­­გულ­ში ტყის პა­ტა­რა ნაკ­ვეთს ფლობ­­ნენ და ჯგუ­ფუ­რად ცხოვ­რობ­­ნენ.

თო­მას ვულ­­მა, რო­მელ­მაც იუჯ­ინ გან­ტი და­ირ­­ვა, უღ­რა­ნი ტყი­დან გა­მო­აღ­წია და გა­სა­­ცარ წარ­მა­ტე­ბებს მი­აღ­წია: იმ­დენს კითხუ­ლობ­და და სწავ­ლობ­და, რომ ამ პა­ტა­რა ქა­ლაქ­ში, იოლ­ად მი­იპყ­რო სა­ჯა­რო სკო­ლი ინგ­ლი­სუ­რის მას­წავ­ლებ­ლის ყუ­რად­ღე­ბა (ინგ­ლი­სუ­რის მას­წავ­ლე­ბე­ლი: ამ­­რი­კუ­ლი ლი­ტე­რა­ტუ­რის ის­ტო­რი­­ში ის არ­­ერ­თხელ გა­მოჩ­­დე­ბა, რო­გორც მი­თი­­რი ქმნი­ლე­ბა, საბ­რა­ლო ობ­ლე­ბის­­ვის გზის გამ­­ვა­ლა­ვი). ქა­ლაქ­ში კერ­ძო სკო­ლა გა­იხ­­ნა და ვულ­ფიც იქ ჩა­რიცხეს. გა­და­სა­ხა­დის ხსე­ნე­ბამ ოჯ­ახ­ში ნამ­­ვი­ლი ჭე­ქა-ქუ­ხი­ლი ატ­­ხა, მაგ­რამ ბო­ლოს ყვე­ლა­ფე­რი თო­მა­სის სა­სარ­გებ­ლოდ გა­დაწყ­და. ახ­­ლი სკო­ლა, სა­დაც ლა­თი­ნურს, შექ­­პირს, კლა­სი­კურ ლი­ტე­რა­ტუ­რას სწავ­ლობ­და, ვულ­­მა წარ­ჩი­ნე­ბით და­ამ­თავ­რა. აქ­­დან მო­ყო­ლე­ბუ­ლი, ის მხო­ლოდ წინ და ზე­მოთ მი­­წევს. ოჯ­ახ­ში მის კო­ლეჯ­ში გაგ­ზავ­ნა­ზე და­თან­­­­ნენ. აქ­­დან ვულ­ფი პრინ­­ტონ­ში ან ვირ­ჯი­ნი­ის უნ­­ვერ­სი­ტეტ­ში მოხ­ვედ­რა­ზე ოც­ნე­ბობ­და, მაგ­რამ დე­დის სურ­ვი­ლის მი­ხედ­ვით, სწავ­ლას ჩრდი­ლო­ეთ კა­რო­ლი­ნის უნ­­ვერ­სი­ტეტ­ში აგრ­ძე­ლებს. და აი, "სახლს მო­ხე­დე, ან­გე­ლო­სო"-ს ფი­ნალ­ში ვულ­ფი ჰარ­ვარ­­ში წა­სას­­ლე­ლად ემ­ზა­დე­ბა. ამ­ის შე­სა­ხებ უკ­ვე შემ­დეგ რო­მან­ში - "დრო­­სა და მდი­ნა­რის შე­სა­ხებ" გვი­ამ­ბობს.

რო­ცა "სახლს მო­ხე­დე, ან­გე­ლო­სო" გა­მოქ­ვეყ­­და, ვულ­ფი ოც­დაცხ­რა წლის იყო. ჰარ­ვარ­­ში იმ რწმე­ნით წა­ვი­და, რომ დრა­მა­ტურ­გი გახ­დე­ბო­და, მაგ­რამ მის პი­­სებს მო­წო­ნე­ბით არ შეხ­ვედ­რი­ან. თვი­თონ "სახლს მო­ხე­დე, ან­გე­ლო­სოს" და­ბეჭ­­ვა­ზეც სამ­მა გა­მომ­ცე­მელ­მა თქვა უარი და ბო­ლოს წიგ­ნი "სქრიბ­ნერს"-ში მოხ­­და. აქ ნა­წარ­მო­ებ­მა ინ­ტე­რეს­თან ერ­თად პრობ­ლე­მე­ბიც აღძ­რა - "სი­დი­დე­სა და სხვა ნი­­ან­სებ­თან და­კავ­ში­რე­ბით". რო­გორც აღვ­ნიშ­ნეთ, ამ პრობ­ლე­მე­ბის გა­დაჭ­რას, ტექ­­ტის და­მუ­შა­ვე­ბა­სა და გა­მო­ცე­მას საკ­მა­ოდ დი­დი დრო დას­ჭირ­და და ამ პე­რი­ოდ­ში მაქ­სუ­ელ პერ­კინ­სის ვულ­­თან მე­გობ­რო­ბი­სა და პა­ექ­რო­ბის შე­სა­ხებ გა­ცი­ლე­ბით მე­ტია და­წე­რი­ლი, ვიდ­რე იგ­­ვე გა­მომ­ცემ­ლის - ფიც­ჯე­რალ­­თან და ჰე­მინ­გუ­­ის­თან პრო­ფე­სი­­ლი ურ­თი­ერ­თო­ბის თა­­ბა­ზე.

ფრა­ზა "ო, და­კარ­გუ­ლო" - ვულ­ფის რო­მა­ნის ყვე­ლა პერ­სო­ნაჟ­სა და სა­ხეს ეძღ­­ნე­ბა. მთლი­­ნად კი - ეს არ­ის წიგ­ნი იუჯ­ინ გან­ტის, მთი­დან ჩა­მო­სუ­ლი გა­უთ­ლე­ლი ბი­ჭის შე­სა­ხებ, რო­მე­ლიც:

"სრულ სი­მარ­ტო­ვეს ესწ­რაფ­ვო­და. მის ბნელ წარ­მო­სახ­ვა­ში ზღვე­ბის, მი­წის ქვეშ პირ­ქუ­ში ცი­ხე-კოშ­კე­ბის, ელ­ფე­ბის სა­მე­ფო­­ბი ჩა­მარ­ხუ­ლი­ყო... აქ იგი "ცის­ტერ­ნე­ბი­დან" ის­უნ­­ქავ­და ჟან­­ბადს, მთის ფერ­დის ღრი­ჭო­დან უთ­ვალ­­ვა­ლებ­და ქა­რი­ან გზებს, რომ­ლებ­ზეც შე­­­რა­ღე­ბუ­ლი კა­ცე­ბი მის კვალს და­­ძებ­­ნენ... მი­წის­­ვე­შა ტბებ­ში მსუ­ქან თევ­ზებს და­­ჭერ­და; მი­წის ვე­­ბერ­თე­ლა ქვევ­რე­ბი ღვი­ნით ექ­ნე­ბო­და ამ­ოვ­სე­ბუ­ლი... ის მსოფ­ლი­ოს მოს­ტა­ცებ­და უთ­ვა­ლავ სა­გან­ძურს, ულ­­მა­ზე­სი ქა­ლე­ბის ჩათ­­ლით და მის სამ­ყო­ფელს ვე­რა­სო­დეს ვე­რა­ვინ მი­აგ­ნებ­და".

თო­მას ვულ­ფი მო­ხე­ტი­­ლე რა­ინ­დია, რო­მელ­საც სდევ­ნი­ან, ის კი - თა­ვის მი­წის­­ვე­შა სამ­ყა­რო­ში მშვი­დად მი­­ცე­მა გან­ცხ­რო­მას. ად­რე­­ლი თავ­გა­და­სავ­ლე­ბი­დან მო­ყო­ლე­ბუ­ლი, ვულ­ფი თა­ვის ყო­ველ ნა­ბიჯს, ფან­ტა­ზი­ას­თან შე­ზა­ვე­ბულს, წიგ­ნებ­ში ას­ახ­ვას. თუმ­ცა, ამ წიგ­ნებ­ში სხვა პერ­სო­ნა­ჟე­ბიც უხ­ვად არ­­ან, - ყვე­ლა და ყვე­ლა­ფე­რი, რაც მის წარ­მო­სახ­ვას აღ­აგ­­ნებს: სკო­ლის მე­პატ­რო­ნე, მას­წავ­ლებ­ლე­ბი, ჩე­პელ­პილ­ში ლო­თო­ბის ღა­მე­­ბი, "დიქ­სი­ლენ­დის" მდგმუ­რე­ბი, მი­სი და-ძმე­ბი, მა­თი მე­უღ­ლე­­ბი, გაც­რუ­­ბუ­ლი იმ­­დე­ბი, ავ­ად­­ყო­ფო­ბე­ბი და სა­სიკ­­დი­ლო სა­რეც­ლე­ბი.

იუჯ­ინ გან­ტის გარ­შე­მო ერთ­მა­ნეთს ებრ­­ვი­ან ცხოვ­რე­ბის წუ­თი­­რე­ბა და სი­ცოცხ­ლით გა­­მაძღა­რი ხალ­ხი. თვი­თონ კი იგი გი­გან­ტურ, აბს­­რაქ­ტულ გმი­რად ქცე­­ლა:

"ის გრძნობ­და, რომ მნიშ­­ნე­ლო­ბა არა აქვს - კეთ­რო­ვა­ნის რა სა­მარ­ცხ­ვი­ნო და­ღიც არ უნ­და დაჰ­ქონ­დეს ხორ­ცით, მას­ში არ­ის სი­ჯან­სა­ღე, სხვა­თა წარ­მო­სახ­ვის უნ­არს რომ აღ­­მა­ტე­ბა - რა­ღაც ცეცხ­ლო­ვა­ნი და სას­ტი­კად დაჭ­რი­ლი, მაგ­რამ ცოცხა­ლი, რო­მელ­საც ვერ ჩა­ძი­რავს მდი­ნა­რის ეს სა­ში­ნე­ლი დი­ნე­ბა; რა­ღაც სა­სო­წარ­­­ვე­თი და ულ­მო­ბე­ლი, რომ­ლის მიღ­მაც ფა­რუ­ლი, ენ­ით უთქ­მე­ლი ვნე­ბე­ბი იმ­­ლე­ბა და რო­მე­ლიც აერ­თი­­ნებს ამა სოფ­ლის ყვე­ლა ტრა­გი­კულ მკვიდრს".

"სახლს მო­ხე­დე, ან­გე­ლო­სო" ვულ­­მა მა­შინ შექ­­ნა, რო­ცა ჰარ­ვარ­­ში უკ­ვე და­ცუ­ლი ჰქონ­და მა­გის­­რის ხა­რის­ხი და პრო­ფე­სო­რე­ბის - ბე­­კე­რი­სა და ლო­­­სის რე­კო­მენ­და­ცი­­ბით ვულ­­მა ნიუ-იორ­კის უნ­­ვერ­სი­ტე­ტის კო­ლეჯ­ში ინგ­ლი­სუ­რის მას­წავ­ლებ­ლად და­იწყო მუ­შა­­ბა. პირ­ვე­ლი სე­მეს­­რის და­სას­რულს "ღა­რი­ბი ბი­ჭი" კვლავ სა­მოგ­ზა­­როდ გა­­შუ­რა: რო­გორ­ღაც დე­და­მისს სა­მოგ­ზა­­როდ ფუ­ლი გა­მოს­ძა­ლა. და­ახ­ლო­­ბით ერთ წე­ლი­წად­ში ინგ­ლი­სი, საფ­რან­გე­თი, იტ­­ლია, შვე­­ცა­რია შე­მო­­­რა და დრო­ის ეს მო­ნაკ­ვე­თი შემ­დეგ მის წიგ­ნად იქ­ცა "დრო­­სა და მდი­ნა­რის შე­სა­ხებ". ში­ნის­კენ მი­მა­ვალ გემ­ზე ვულ­ფი შეხ­­და ელ­ინ ბერ­­­ტა­ინს, ნიუ-იორ­კელ, საკ­მა­ოდ ცნო­ბილ სას­ცე­ნო კოს­ტი­­მე­ბის დი­ზა­­ნერს. ამ ქალ­ბა­ტონ­მა, მოგ­ვი­­ნე­ბით, სა­კუ­თა­რი თა­ვის შე­სა­ხებ "კლდე და ქსელ­ში" ამ­­­კითხა. ბერ­­­ტა­­ნის დახ­მა­რე­ბით ვულ­­მა პი­­სე­ბის დად­­მა ხე­ლახ­ლა სცა­და; შემ­დე­გი ერ­თი სე­მეს­­რის გან­მავ­ლო­ბა­ში მას­წავ­ლებ­ლობ­და; მე­რე კვლავ საზ­­ვარ­გა­რეთ იმ­ოგ­ზა­­რა და ამ­ჯე­რად მოგ­ზა­­რო­ბის ხარ­ჯე­ბი ელ­ინ­მა და­ფა­რა. და ბო­ლოს, და­იწყო "სახლს მო­ხე­დე, ან­გე­ლო­სო"-ს წე­რა. წიგ­ნი "სქრიბ­ნერს"-მა მი­­ღო და წი­ნა­აღ­­დე­გო­ბე­ბით გა­ტან­ჯუ­ლი ავ­ტო­რი მად­ლი­­რე­ბის გრძნო­ბით და­თან­­­და ნა­წარ­მო­­ბის შეკ­ვე­ცას. თუმ­ცა, ეს ყო­ვე­ლი­ვე გა­მომ­ცემ­ლო­ბის ის­ტო­რი­­ში სის­­ლი­ან ფურ­­ლად უნ­და ჩა­ით­ვა­ლოს.

ამ პე­რი­ოდ­ში ვულ­ფის შე­და­რე­ბით მცი­რე ზო­მის ნა­წარ­მო­ებ­მა - "ბას­კომ ჰა­­კის პორ­­რე­ტი" Scribner's Magazine-ის კონ­კურ­­ში გა­­მარ­­ვა და 5000-დო­ლა­რი­­ნი პრე­მია მი­­ღო. რაც შე­­ხე­ბა ვულ­ფის, რო­გორც მას­წავ­ლებ­ლის კა­რი­­რას, "ყვე­ლა მას­წავ­ლე­ბე­ლი ფიქ­რობ­და, რომ ის მსა­ხი­ობს ჰგავ­და და ყვე­ლა მსა­ხი­­ბი ფიქ­რობ­და, რომ ის მას­წავ­ლე­ბელს ჰგავ­და". ლექ­ცი­­ბის დროს სრუ­ლი­ად ბუ­ნებ­რი­ვად ჩა­ურ­თავ­და ხოლ­მე თა­ვი­სი მოგ­ზა­­რო­ბე­ბი­სა და თავ­გა­და­სავ­ლე­ბის სუ­რა­თებს. ხო­ლო თა­ვის ნა­წარ­მო­­ბებ­ში ვულ­ფი, მი­­ხე­და­ვად ამ­დე­ნი მოგ­ზა­­რო­ბი­სა და სწავ­ლი­სა, კვლა­ვაც სოფ­ლელ ბი­ჭად რჩე­ბა და გა­ნაგ­­ძობს სამ­ყა­როს­თან სა­კუ­თა­რი ბავ­­ვო­ბი­დან გა­მო­ყო­ლი­ლი პრინ­ცი­პე­ბით ბრძო­ლას.

900-გვერ­დი­­ნი "დრო­­სა და მდი­ნა­რის შე­სა­ხებ", რო­მე­ლიც "სქრიბ­ნერ­­ში" ას­­ვე შეკ­ვე­ცეს, კვლავ და­მატყ­ვე­ვე­ბე­ლი, ნი­აღ­­რად მომ­­­და­რი ნი­ჭი­თაა შეთხ­ზუ­ლი. ამ წიგ­­შიც ყვე­ლა­ფე­რი გი­გან­ტუ­რია. წარ­მო­სახ­ვა­ში მწე­რა­ლი. "ას­­ბით ქუ­ჩას შე­მო­ივ­ლი­და, მი­ლი­­ნო­ბით ად­­მი­­ნის სა­ხეს შე­ხე­დავ­და, წარ­მო­იდ­გენ­და მდი­ნა­რე­ებს, მინ­­­რებს, მთებს; ათი ათ­­სო­ბით მძი­ნა­რე ქა­ლაქს; ის­­თი გრძნო­ბა ჰქონ­და, თით­ქოს ყვე­ლა­ფერს თა­ნად­რო­­ლად ხე­დავ­და". ეს არ­ის გა­მოც­დი­ლე­ბის, ახ­ალ­გაზ­­დუ­ლი მღელ­ვა­რე­ბი­სა და ენ­ის საზ­­­რებ­თან და­უს­რუ­ლე­ბე­ლი ბრძო­ლის ნა­კა­დი. თვი­თონ 60.000-ტო­ნი­­ნი, ში­ნის­კენ მი­მა­ვა­ლი გე­მიც სიზ­­რი­სე­ულ მოჩ­ვე­ნე­ბას ჰგავს, რო­მელ­საც სი­ლუ­ეტს სიტყ­ვე­ბი ან­­ჭე­ბენ: "ის შო­რი­დან იწ­ოვს კონ­ტი­ნენ­ტებს, ზღვა­სა და მი­წას შთან­­ქავს, უც­ხო სამ­ყა­რო­დან შე­მო­სუ­ლი­ვით მო­ცუ­რავს, ირ­წე­ვა და ელ­ავს ევ­რო­პის ნა­ზი, სვე­ლი ცის სა­ფარ­ველ­­ვეშ".

"დრო­­სა და მდი­ნა­რის შე­სა­ხებ" გვი­ამ­ბობს საზ­­ვარ­გა­რეთ ახ­­ლი მოგ­ზა­­რო­ბე­ბის, სა­სა­მარ­­ლო პრო­ცე­სე­ბის, ელ­ინ ბერ­­­ტა­ინ­თან სა­სიყ­ვა­რუ­ლო თავ­გა­და­სავ­ლი­სა და "სქრიბ­ნერ­­თან" გან­ხეთ­ქი­ლე­ბის შე­სა­ხებ. ეს იყო ბო­ლო სქელ­ტა­ნი­­ნი წიგ­ნი, რო­მე­ლიც ვულ­ფის სი­ცოცხ­ლე­ში გა­მოქ­ვეყ­­და. "კლდე და ქსე­ლი" და "შინ ვე­ღარ დაბ­რუნ­დე­ბი" "ჰარ­პე­რის" მი­ერ ედ­­არდ ეს­ვი­ლის გა­რე­დაქ­ტი­რე­ბუ­ლი ხელ­ნა­წე­რი­დან გა­მო­­ცა. "სქრიბ­ნერ­­თან" და მაქ­­ველ პერ­კინ­­თან გან­ხეთ­ქი­ლე­ბა ჩახ­ლარ­თუ­ლი, და­ძა­ბუ­ლი ემ­­ცი­­ბი­სა და ვი­თა­რე­ბის შე­დე­გია: ვულფს მომ­დევ­ნო წიგ­ნე­ბი­სათ­ვის კონ­­რაქ­ტი არ გა­­ფორ­მეს, არც თუ ხელ­საყ­რე­ლი ფი­ნან­სუ­რი პი­რო­ბე­ბი შეს­თა­ვა­ზეს და მთა­ვა­რი მი­ზე­ზი კი ის გუ­ლის­დაწყ­ვე­ტა უნ­და იყ­ოს, რო­მე­ლიც ვულ­­მა ჭო­რე­ბის გა­მო გა­ნი­ცა­და. ამ ჭო­რე­ბის მი­ხედ­ვით პერ­კინ­სი მი­სი ნა­წარ­მო­­ბე­ბის თა­ნა­ავ­ტო­რი თუ არა, ის პი­როვ­ნე­ბა მა­ინც იყო, ვინც ქა­­სუ­რი, გა­მო­უქ­ვეყ­ნე­ბე­ლი ფურ­­ლე­ბი წიგ­ნად მო­­წეს­რი­გა. "სახლს მო­ხე­დე, ან­გე­ლო­სოს" ორ­­გი­ნა­ლუ­რი ვერ­სი­ის, "ო, და­კარ­გუ­ლოს" წი­ნამ­დე­ბა­რე გა­მო­ცე­მა ცხად­ყოფს, რომ ერ­თა­დერ­თი, რაც მას შე­ეძ­ლო - თერ­ძი­ვით წიგ­ნის სა­კუ­თარ თარ­­ზე გა­მოჭ­რა იყო.

"კლდე და ქსე­ლი" და "შინ ვე­ღარ დაბ­რუნ­დე­ბი" - თი­თო­­­ლი 700-გვერ­დი­ან წიგ­ნად "ჰარ­პე­რის" მი­ერ ედ­ვარდ ეს­ვი­ლის რე­დაქ­ტო­რო­ბით გა­მო­­ცა. მათ­ში მთხრო­ბე­ლის სა­ხე ვულ­­მა იუჯ­ინ გან­ტის მა­გივ­რად ჯორჯ ვე­ბე­რად შეც­ვა­ლა, რად­გან გა­მომ­ცემ­ლე­ბი და მი­მომ­ხილ­ვე­ლე­ბი გა­მუდ­მებტთ აკ­რი­ტი­კებ­­ნენ მის წიგ­ნებს "ზედ­მე­ტი ავ­ტო­ბი­ოგ­რა­ფი­­ლო­ბის გა­მო"... მოგ­ვი­­ნე­ბით პერ­კინ­­მა ამ ცვლი­ლე­ბას "სა­ში­ნე­ლი შეც­დო­მა" უწ­­და.

წიგ­­ში "კლდე და ქსე­ლი" ეს­ვილ­მაც სა­კუ­თა­რი ჩა­ნარ­თე­ბი გა­­კე­თა. ეპ­­ლო­გად ჩა­­მა­ტა ვულ­ფის და­უმ­თავ­რე­ბე­ლი და გა­უგ­ზავ­ნე­ლი წე­რი­ლი. ხო­ლო მე­­რე ნა­წარ­მო­ებ­ში - "შინ ვე­ღარ დაბ­რუნ­დე­ბი" - რენ­დი შე­პერ­ტა­­ნის სა­ხე­ლით ცნო­ბი­ლი პერ­სო­ნა­ჟი მთლი­­ნად ეს­ვი­ლის წარ­მო­სახ­ვის ნა­ყო­ფია. რო­გორც ვულ­ფის ბი­ოგ­რა­ფი წერს: "ეს­ვი­ლის ჩა­რე­ვამ სე­რი­­ზუ­ლად და­­ზი­­ნა ვულ­ფის ტექ­­ტის მთლი­­ნო­ბა. არ­­თუ სა­ჭი­რო, ეს ჩა­რე­ვა ლი­ტე­რა­ტუ­რუ­ლი და ეს­თე­ტი­კუ­რი თვალ­საზ­რი­სი­თაც მი­­ღე­ბე­ლი იყო".

"კლდე და ქსე­ლი" ვულ­ფის მი­ერ სა­გა­მომ­ცემ­ლო და კრი­ტი­კუ­ლი შე­ნიშ­­ნე­ბის თა­ვი­დან აც­­ლე­ბის მცდე­ლო­ბაა. წიგ­ნი შე­ნიღ­ბუ­ლია გულ­­რი­ლი თხრო­ბი­თი ფორ­მით. აქ ჯორჯ ვე­ბერს ახ­ალ­გაზ­­დო­ბა­ში "ბერს" უწ­­დე­ბენ, მას ახ­­ლი ოჯ­­ხი ჰყავს - ჯო­­ნე­რე­ბის გვა­რის, რი­თაც წი­ნა წიგ­ნებ­ში მო­ცე­მუ­ლი ელ­­ზა გან­ტის გვა­რი ჩა­ნაც­­­და. ამ წიგ­­ში იუჯ­ინ გან­ტი ჯორ­ჯად, დე­დი­სერ­თად იქ­ცა. დე­დის და­ღუპ­ვის შემ­დეგ იგი საცხოვ­რებ­ლად ჯო­­ნე­რებ­თან გა­და­დის. ზრდის დე­­და მაუ, ში­ნა­ბე­რა, "და­ჟან­გუ­ლი იღბ­ლის გვირ­­ვი­ნო­სა­ნი". შეც­­ლი­ლია სკო­ლის სა­ხე­ლიც, ბევ­რი რა­მე გა­მო­გო­ნი­ლია, მაგ­რამ იუჯ­ინ განტ-ვე­ბე­რის ახ­­რე­ბუ­ლი სურ­ვი­ლი უცვ­ლე­ლია - იგი ცდი­ლობს თა­ვი­სი ცხოვ­რე­ბის ყო­ვე­ლი ნა­ბი­ჯი აღ­ბეჭ­დოს.

მწერ­ლის უკ­­ნას­­ნე­ლი წიგ­ნე­ბი "კლდე და ქსე­ლი" და "შინ ვე­ღარ დაბ­რუნ­დე­ბი" ვულ­ფის სა­სიყ­ვა­რუ­ლო თავ­გა­და­სავ­ლის შე­სა­ხებ გვი­ამ­ბობს. ელ­ინ ბერ­­­ტა­ინს ვულ­ფი ევ­რო­პი­დან შინ მი­მა­ვალ გემ­ზე და­შორ­და. ვულ­­მა ქალს წე­რი­ლი მის­წე­რა, რო­მელ­შიც შეხ­ვედ­რას სთხო­და და ელ­­ნი და­თან­­­და. ბერ­­­ტა­­ნი ცნო­ბი­ლი მსა­ხი­­ბის, ჯო­ზეფ ფრან­კა­უს ქა­ლიშ­ვი­ლი იყო; კოს­ტი­­მე­ბის დი­ზა­­ნე­რის მშვე­ნი­­რი კა­რი­­რა ჰქონ­და, გათხო­ვი­ლი იყო მდი­დარ ბიზ­ნეს­მენ­ზე, ჰყავ­და ორი შვი­ლი, იყო თო­მას ვულ­­ზე თვრა­მე­ტი წლით უფ­რო­სი და ებ­რა­­ლი. რო­მა­ნებ­ში ის ეს­თერ ჯე­კის სა­ხე­ლი­თაა ცნო­ბი­ლი და ვულ­ფის­­ვის იგი: "მსოფ­ლი­­ში ულ­­მა­ზეს ქა­ლად იქ­ცა... ქმნი­ლე­ბად, რომ­ლის სა­ხეს­თან ერ­თა­დაც იგი წლე­ბის მან­ძილ­ზე იხ­­ტი­­ლებ­და ხალ­ხით გა­და­ჭე­დილ ქუ­ჩებ­ში".

ის­­ნი მან­ჰე­ტენ­ში თე­ატ­რა­ლურ წარ­მოდ­გე­ნა­ზე მი­დი­ან და ვულფს, ჯერ კი­დევ იმ­­დით აღ­სავ­სე დრა­მა­ტურგს, სა­ბო­ლო­ოდ იპყ­რობს აუდ­­ტო­რი­ის ზიზ­ღი. ეს გა­დაპ­რან­ჭუ­ლი ხალ­ხი უეც­რად მის მტრად იქ­ცე­ვა და "მზად არ­­ან მთლი­­ნად ამ­ოთხა­რონ, გა­­პარ­ტა­ხონ მი­სი ნა­წე­რე­ბი, თუ­კი ამ­ის უფ­ლე­ბას მის­ცემს". ნიუ-იორკ­ში ვულფს ხში­რად იპყ­რობს დეპ­რე­სია. მი­სი შეყ­ვა­რე­ბუ­ლი ერ­თა­დერ­თი ნა­თე­ლი ქმნი­ლე­ბაა, "თით­ქოს სრუ­ლი­ად სხვა, უბ­რა­ლო სი­ხა­რუ­ლის, სიტ­­ბო­­ბი­სა და ბუ­ნებ­რი­­ბის სამ­ყა­როს ეკ­უთ­­ნო­დეს".

ეს­თერ ჯე­კი მხი­­რუ­ლი, ენ­ერ­გი­­ლი და ერთ­გუ­ლი "ტყვეა სიყ­ვა­რუ­ლი­სა". ჯორჯ ვე­ბე­რის საცხოვ­რე­ბე­ლი ჭუჭყი­­ნი და ნეს­ტი­­ნია. ქა­ლი მის­­ვის მშვე­ნი­ერ ბი­ნას ქი­რა­ობს და თა­ვი­სი სახ­ლი­დან მო­ტა­ნი­ლი ავ­­ჯით აწ­ყობს. ჯორ­ჯის­­ვის, ფერ­მე­რის ცო­ლი­ვით დი­დე­ბულ კერ­ძებს ამ­ზა­დებს, თან ცნო­ბი­ლი ად­­მი­­ნე­ბი­სა და მდიდ­რუ­ლი წვე­­ლე­ბე­ბის შე­სა­ხებ უამ­ბობს. ჯორ­ჯი კი, მას რომ უს­მენს, იმ­­ზე ფიქ­რობს, რომ ეს­თერს "შე­უძ­ლია, ყო­ვე­ლი­ვე ამ­ის ნა­წი­ლი იყ­ოს", მა­შინ რო­ცა - "მო­სახ­ლე­­ბის ნა­ხე­ვა­რი ჭუჭყ­სა და ნა­გავ­ში ცხოვ­რობს". ეს ფიქ­რი აეკ­ვი­­ტე­ბა, აც­­ფებს და ხან­და­ხან მი­უბ­რუნ­დე­ბა ქალს, მწა­რე ბრალ­დე­ბე­ბით, უხ­­ში სიტყ­ვე­ბით ლან­ძღავს; აგ­­ნებს "მთელ ამ მი­ლი­­ნე­რი ებ­რა­­ლე­ბი­სა და დახ­ვე­წი­ლი ეს­თე­ტი­კო­სე­ბის ბრბოს, რომ­ლებ­საც იგი ეზ­იზ­ღე­ბათ". ქა­ლი პა­სუ­ხობს: "მათ არც უყ­ვარ­ხარ და არც სძულ­ხარ. მათ უმ­რავ­ლე­სო­ბას შენს შე­სა­ხებ არც სმე­ნია". ამ ად­­მი­­ნე­ბის ურ­თი­ერ­თო­ბა წყდე­ბა და ჯორ­ჯი საზ­­ვარ­გა­რეთ თა­ვის მეშ­ვი­დე მოგ­ზა­­რო­ბას იწ­ყებს. მი­უნ­ჰენ­ში, სიმ­­­რა­ლე­ში ატ­­ხი­ლი ჩხუ­ბის შე­დე­გად სა­შინ­ლად არ­ის ნა­ცე­მი.

"შინ ვე­ღარ დაბ­რუნ­დე­ბი" კვლავ ეს­თერ ჯეკს უბ­რუნ­დე­ბა. წიგ­ნი უც­ნა­­რი სუ­რა­თით იწ­ყე­ბა - ვულ­ფის შეყ­ვა­რე­ბუ­ლის ქმრის, მის­ტერ ჯე­კის აღ­წე­რით. კა­ცი 1929 წლის სა­ბირ­ჟო კრი­ზი­სამ­დე რამ­დე­ნი­მე დღით ად­რე თა­ვის მდიდ­რულ ბი­ნა­ში, პარკ ავ­­ნი­­ზე იღ­ვი­ძებს. აბ­­ზა­ნა, სა­დაც მის­ტერ ჯე­კი პირს იპ­არ­სავს, სავ­სეა ათ­ას­­ვა­რი ოდ­­კო­ლო­ნე­ბი­სა და კრე­მე­ბის კო­ლო­ფე­ბით... შემ­დეგ ის დი­ლის ვარ­ჯიშს ას­რუ­ლებს..." და ა.შ. ეს არ­ის პორ­­რე­ტი წარ­მა­ტე­ბუ­ლი ბიზ­ნეს­მე­ნი­სა, რო­მელ­საც მა­ღალ სა­ზო­გა­დო­­ბა­ში მყა­რი ად­გი­ლი უკ­­ვია, "ბუ­ნე­ბით დინ­ჯი და მე­გობ­რე­ბის­­ვის საკ­მა­ოდ გუ­ლუხ­ვი კა­ცია. ვულ­ფის ში­ნა­გან სამ­ყა­როს კი, მის "სტრი­ქო­ნე­ბით მო­წამ­ლულ" ღა­მე­ებს სრუ­ლი­ად კონ­­რას­ტუ­ლი კონ­­ლიქ­ტი გა­­ჩა­ღე­ბია ყო­ველ­­ვარ კომ­ფორ­­თან და ძა­ლა­უფ­ლე­ბას­თან. ის წერს მდიდ­რუ­ლი წვე­­ლე­ბის შე­სა­ხებ, სა­დაც, ხან­­რის დროს მდი­და­რი, მო­ხუ­ცი ქა­ლის გა­და­სარ­ჩე­ნად ლიფ­ტი­­რე­ბი იღ­­პე­ბი­ან. ჯორ­ჯის­­ვის ეს კვლა­ვაც იმ­ის შეგ­­­ნე­ბაა, "რომ სო­ცი­­ლუ­რი სტრუქ­ტუ­რის მთე­ლი ეს ფუ­ტუ­რო პი­რა­მი­და - უბ­რა­ლო ად­­მი­­ნე­ბის სისხლს, ოფლ­სა და ტან­­ვას ემ­ყა­რე­ბა". ეს მი­სი ეს­თე­რი ჯეკ­თან გან­ხეთ­ქი­ლე­ბის მო­მას­წა­ვე­ბე­ლია.

ელ­ინ ბერ­­­ტა­­ნი ვულფს ებ­ღა­­ჭე­ბა. თვით­­­­ლე­ლო­ბით იმ­უქ­რე­ბა, ამ­ბობს, რომ მა­თი სიყ­ვა­რუ­ლის და­სას­რუ­ლი მაქ­სუ­ელ პერ­კინ­სის ბრა­ლია. წიგ­ნის მი­ხედ­ვი­თაც, ჯორჯ ვე­ბერს უბ­­დუ­რე­ბა მო­აქვს ეს­თერ ჯე­კის­­ვის, მაგ­რამ ქა­ლი მა­ინც გა­მარ­­ვე­ბუ­ლია, რად­გან ის არ­ის კა­ცის ბედ­ნი­­რე­ბის, რო­მან­ტი­კუ­ლი სიყ­ვა­რუ­ლის, ნარ­ცი­სო­ბის­გან თა­ვი­სუ­ფა­ლი წუ­თე­ბის ერ­თა­დერ­თი მი­ზე­ზი.

ელ­ინ ბერ­­­ტა­­ნის სიყ­ვა­რულ­მა და ვულ­ფის სტუ­დენ­ტი­სა და შემ­დეგ - მე­გობ­რის, ებ­რა­­ლი აბ­რა­ჰა­მის სა­ხემ მის ნა­წე­რებ­ში ან­ტი­სე­მი­ტიზ­მი შე­მო­­ტა­ნა. არ­­და, მა­ნამ­დე ვულ­ფი ისე უყ­­რებ­და ებ­რა­­ლებს, რო­გორც ნამ­­ვილ საფ­­თხეს - მა­შინ­დელ ამ­­რი­კა­ში ხე­ლოვ­ნე­ბა­სა და ვაჭ­რო­ბას რომ მთლი­­ნად აკ­ონ­­რო­ლებ­­ნენ.

და ის­ევ - ვულ­ფი და­უს­რუ­ლებ­ლად უბ­რუნ­დე­ბა მშობ­ლი­ურ სამ­­რეთს; მი­სი შე­მოქ­მე­დე­ბა თევ­ზის ლა­ყუ­ჩი­ვი­თაა, გზა­დაგ­ზა რომ ყლა­პავს მის ოჯ­ახს, ქუ­ჩებს, მო­ქა­ლა­ქე­ებს, ომ­ის, ბრძო­ლე­ბის, სამ­ხედ­რო სა­სა­მარ­­ლო­­ბის სუ­რა­თებს, ევ­რო­პას, ამ­­რი­კას, ის მე­ტის­მე­ტად ბევრ, გი­გან­ტურ რაფ­სო­დი­ას, ნა­კადს მო­­ცავს, მკითხ­ველს მრა­ვალ ახ­­რე­ბას სთა­ვა­ზობს. მთვრა­ლი წიგ­ნე­ბი აქვს, ზუს­ტად ის­­თი, თვი­თონ რომ და­­ხე­ტე­ბო­და შუ­­ღა­მის ქა­ლაქ­ში. და მა­ინც, მი­სი წიგ­ნე­ბი გვატყ­ვე­ვე­ბენ, რად­გან ის­­ნი და­წე­რი­ლია მდი­და­რი, ნა­ყო­ფი­­რი ენ­ით, უეც­­რი, ბრწყინ­ვა­ლე სა­ხე­­ბით, უჩ­ვე­­ლო უნ­­რით - გზად შემ­­ვედ­რი ყვე­ლა და ყვე­ლა­ფე­რი - სიტყ­ვე­ბად აქ­ცი­ოს.


© ”არილი”

No comments: