გია ხო­მე­რი­კი

ვარ­ს­კ­ვ­ლა­ვი

ღა­მე­ში შენ აგ­ირ­ჩიე; ოქ­რო-ვაშ­ლი ხარ ხი­ლად.

მიყ­ვარს, რომ დი­ლა იქ­ნე­ბა. დარს რომ აპ­ი­რებს დი­ლა.

ღა­მეა, მე­რე რო­გო­რი, ღა­მე ჩუ­მი და ნა­ზი.

ვარ­ს­კ­ვ­ლა­ვო, შენ ხარ ღა­მის და დი­ლის გამ­ყო­ფი ხა­ზი.

ვარ­ს­კ­ვ­ლა­ვო, ჩე­მო ვარ­ს­კ­ვ­ლა­ვო, რა ახ­ლო­სა ხარ თით­ქო.

ვის­თ­ვის და რის­თ­ვის ან­ა­თებ? ვის­ზე და რა­ზე ფიქ­რობ?

ცხოვ­რობ­და ერ­თი პო­ე­ტი... ის ხომ არა ხარ ნე­ტა?

შენც იმ­ა­სა­ვით ჩურ­ჩუ­ლებ... ხმა­მაღ­ლა ვერც შენ ბე­დავ.

უყ­ვარ­და ერ­თი გო­გო­ნა, სი­ცოცხ­ლე ერქ­ვა იმ­ას,

მი­წა­ზე ისე ბრწყი­ნავ­და, ახ­ლა რომ ცა­ში ბრწყი­ნავს.

მიყ­ვარ­ხარ, ჩე­მო ვარ­ს­კ­ვ­ლა­ვო, რა ვქნა და შენ­ზე ვფიქ­რობ:

ამ­ა­ღამ ხომ არ მიგ­ყა­ვარ? სა­რე­ცელს ხომ არ მი­ყოფ?

ბევ­რი რამ ახ­ლავს ამ ღა­მეს. ბევ­რი რამ გახ­ლავს ვარ­ს­კ­ვ­ლავს.

მო­დი შევ­თან­ხ­მ­დეთ: უთქ­მე­ლი ბევ­რად ჯო­ბია ნათ­ქ­ვამს.

ტრი­ო­ლე­ტი

დაღ­ლილ-და­ქან­ცულს მე­ნატ­რე­ბა უს­იზ­მ­რო ძი­ლი,

რო­ცა წყვდი­ა­დი სი­ნათ­ლე­ზე უფ­რო სწრა­ფია.

მსურს გაღ­ვი­ძე­ბა ნე­ტა­რე­ბის უს­აქ­მო დი­ლით,

ცხა­დის­გან დაღ­ლილს მე­ნატ­რე­ბა უს­იზ­მ­რო ძი­ლი.

ყო­ველ ღა­მე­ში ხი­დი არ­ის, ძა­ფი­ვით წვრი­ლი,

ის არ გავს ამ ცხადს; არც კლდეა და არც წა­რა­ფია.

დაღ­ლილ-და­ქან­ცულს მე­ნატ­რე­ბა უს­იზ­მ­რო ძი­ლი,

რო­ცა წყვდი­ა­დი სი­ნათ­ლე­ზე უფ­რო სწრა­ფია.

ტრი­ო­ლე­ტი XXXIII

მე მი­ფიქ­რია ჩემ ბიჭ­ზე და ვი­ცი, რომ მიყ­ვარს,

ვი­ცი, ჩემ თავ­ზე უფ­რო მე­ტად მიყ­ვარს ეს ბი­ჭი.

ჯერ პა­ტა­რაა, ვერ იფ­ა­რებს სა­ხე­ზე ნი­ღაბს.

მე მი­ფიქ­რია ჩემ ბიჭ­ზე და ვი­ცი, რომ მიყ­ვარს.

გუ­ლი დას­ჭირ­დეს? არც ვი­ფიქ­რებ, ნამ­დ­ვი­ლად დიდ­ხანს.

მაგ­რამ თვალ­ყუ­რი? ყო­ველ წუ­თას? - აი რა მი­ჭირს.

მე მი­ფიქ­რია ჩემ ბიჭ­ზე და ვი­ცი, რომ მიყ­ვარს,

ვი­ცი, ჩემ თავ­ზე უფ­რო მე­ტად მიყ­ვარს ეს ბი­ჭი.

ტრი­ო­ლე­ტი XXIII

მე ვთვლემ­დი... უც­ებ ახ­ლო­ბე­ლი სუნ­თ­ქ­ვა ვიგ­რ­ძე­ნი -

ქარ­მა ლეღ­ვის ხე უც­ნა­უ­რად ააწ­რი­ა­ლა.

სულ არ მახ­სოვ­და ინ­დო­ე­თის ძვე­ლი სიბ­რ­ძ­ნე­ნი.

მე ვთვლემ­დი... უც­ებ ახ­ლო­ბე­ლი სუნ­თ­ქ­ვა ვიგ­რ­ძე­ნი

და მითხ­რა დე­დამ: ეს ლეღ­ვის ხე, ასე ძირ­ძ­ვე­ლი

მა­მა­შე­ნის­თ­ვის და­ურ­გავ­სო ვი­ღაც წი­ნა­პარს.

მე ვთვლემ­დი... უც­ებ ახ­ლო­ბე­ლი სუნ­თ­ქ­ვა ვიგ­რ­ძე­ნი -

ქარ­მა ლეღ­ვის ხე უც­ნა­უ­რად ააწ­რი­ა­ლა.

ტრი­ო­ლე­ტი XXXX

ბერ­ძ­ნულ თე­ატრს გავს ამ ღა­მე­ში ჩე­მი სო­ფე­ლი;

ცა­ში ათ­ა­სი ვარ­ს­კ­ვ­ლა­ვია, სულ­ში - სინ­დი­სი.

თუ დღე და ღა­მე არ­ის მთე­ლი წუ­თი­სო­ფე­ლი,

ცა­ში ათ­ა­სი ვარ­ს­კ­ვ­ლა­ვია, სულ­ში - სინ­დი­სი.

მთა­ვა­რი გმი­რი თუმ­ცა მე ვარ, მე­ფის­ტო­ფე­ლი

თავ­ჩა­ქინ­დ­რუ­ლი გა­ე­ცა­ლა ჩვენ სახლს ბინ­დის წინ.

ბერ­ძ­ნულ თე­ატრს გავს ამ ღა­მე­ში ჩე­მი სო­ფე­ლი;

ცა­ში ათ­ა­სი ვარ­ს­კ­ვ­ლა­ვია, სულ­ში - სინ­დი­სი.

© ”არილი”