მარიამ წიკლაური - ლექსები

ოქროს თევზი

ეი, მეთევზევ, სცადე ერთხელაც,
იქნებ, დღეს მაინც ამოვყვე ბადეს.
რა იცი, ეგებ ოქროს თევზი ვარ,
გცდის იღბალი და ფეხდაფეხ დაგდევს.
მიდი, უფრო შორს ისროლე ბადე,
ნაპირთან ახლოს არ მიყვარს ცურვა.
ნატვრის წამია! ახლა დამიჭერ!
მელი და გულში კიდევაც გძულვარ.
იცი, რად მიღირს, მეფურ სურვილებს,
ჩემი ძალა და ნება ვაკმარო?
ეი, მეთევზევ, ერთხელაც სცადე,
ფეხქვეშ გაგიგო ეგებ სამყარო.
მაგრამ გაშინებს სიღრმე და ვიცი,
ლუკმა იშოვო - ბევრია ეგეც!
გაუტეხელი ფიცივითა ვართ -
ერთმანეთს დღემდე ვერაფრით ვერგეთ.
წყევლაა - მსურდეს, ეგ სიღატაკე
გიქციო ხელში ჯადოსნურ კვერთხად,
შენ კი კოჭამდე წყალში იდგე და
ერთი სამეფო სურვილიც ვერ თქვა.
მე სასახლეებს ოქროთი ვავსებ,
ვახშმად რომ გექცე, სადა მცალია?!
შედი, მეთევზევ, შედი თამამად,
სადაც უფსკერო ლურჯი წყალია.
ისროლე ბადე! ღმერთს ასე უნდა,
ნატვრა გასწავლო, სანამ ვარ ახლოს.
ოქროს თევზი ვარ! ოქროს თევზი ვარ,
არ შეცდე, ხელი არაფრით მახლო!
ბადეს თავადვე ავცდები დღესაც,
ყველას ვუსხლტები ხელიდან მარჯვედ,
რადგან ღვთის თვალი ზღვის სიღრმეშიაც
ასი ათასი თევზიდან მარჩევს.
ან იქნებ მე ვარ... მე - მებადური,
შენს მოხელთებას თავად ვაპირებ
და ჩემთვის შენ ხარ ის ოქროს თევზი,
ბადით ხელში რომ ველი ნაპირზე?

დედები ადრე დგებიან დილით

დედები ადრე დგებიან დილით.
ხურდა ფულივით ეძებენ საქმეს,
რომ გაამართლონ უსიზმრო ძილი,
დაღლილ თვალებს რომ ვერაფრით აგნებს.
დედები ადრე დგებიან დილით,
აღებენ ცას და ორპირში დგანან,
ანიავებენ დასაფქვავ ტკივილს
და მოჩვენებებს მიჰგვანან თავად.
დედებმა ზუსტად იციან ისიც,
რომ მარტოობა დააქვთ მუცლებით,
და არ აჩენენ ქმარ-შვილის შიშით
და სიკვდილამდე უხმოდ უძლებენ.
თეთრი იის რძე დასდით კერტიდან,
საბრალო დედებს ცრემლებიც რძის სდით,
ცეცხლი გადმოდის მათი მკერდიდან
ტკივილებისგან გულები მისდით.
დედებს ყველაზე მეტად სწამთ ღმერთის,
ყველაზე მეტი ცოდვების გამოც.
ფსალმუნებივით კითხულობს ქმარი
იმათი თბილი სხეულის კანონს.
არც ასაკი აქვთ წლებით მოფენილთ,
შემოიხვევენ გრიგალს ლოდივით,
ზედ დაიდგამენ სახლის ობელისკს,
უღალატობით შუბლს იბლონდავენ.
დედის ფიქრების გაფოთლავს სურო
სამყაროს, მაგრამ არ იცის არვინ,
რატომ დგებიან დედები ადრე
და ლექსებს წერენ ჩუმად და მალვით.
დედები ადრე დგებიან დილით.
სიყვარულის და ომის ბატონებს
არ უყვართ ხოლმე დედების ძილი,
როგორც სიმშვიდე - ვნების ფანტომებს.
ბედნიერების ალღო აქვთ მაინც,
ძელქვებად დგანან სამყაროს ბაღში
და სიკვდილამდე ელიან რაინდს,
ვისგანაც სურთ, რომ გაუჩნდეთ ბავშვი.
და იქცნენ დედად, ბოლოსდაბოლოს,
და დაილიოს მდინარეც ზღვასთან.
რად ეჩვენებათ დედებს, რომ მათი
ბედნიერება დარჩა სულ სხვასთან?
ნაბიჯს თამამად ადგამენ მაინც,
ზოგი ზეცაში ფრენასაც ბედავს.
კაცს ეგონება, ღმერთს უთანხმებენ
ცხად-სიზმრის ყველა წვრილმანს და დეტალს.
დედები ადრე დგებიან დილით,
ხურდა ფულივით ეძებენ საქმეს.
დედობისათვის არც ახსოვთ, თითქოს,
თავისი თავი რა უცებ დათმეს.
აფათურებენ დაძარღვულ ხელებს,
რომ მიაკვლიონ გულს თავის თავში.
საკუთარ თვალთა ნათელზე წერენ
ბნელშიც, გრიგალშიც, ომებშიც, დარშიც..

მე კი ვეკიდე ჩემსავე სულზე

გაწვიმდა...
ბოლოს იჭექა კიდეც.
ელვამ სინათლით ამივსო თვალი.
ჩემსავით შეცდა ეს შემოდგომა
და გაზაფხული ეგონა თავი...
წვიმდა და წვიმის ნაცნობი სუნი
ავსებდა ფიქრებს,
ოთახებს,
ქუჩებს
გრგვინვით გალობდა თითქოსო გუნდი,
მე კი საბრალოდ ვაღებდი ტუჩებს
და ხმა, რომლითაც შენთვის მინდოდა,
მეთქვა, რაც მითხრა შენს გამო გულმა,
ყელიდან არც კი ამომდიოდა,
რადგან ჩემამდეც ათასჯერ თქმულა...
წვიმდა ტირილით.
და შემოდგომას
თავი ეგონა ზაფხულზე მძლავრი.
მე კი ვეკიდე ჩემსავე სულზე,
როგორც ქავისკარს - მოჭრილი მკლავი.

© „ლიტერატურა – ცხელი შოკოლადი“