ნეტგაზეთი გთავაზობთ ჯიპას კლუბში ქართული ლიტერატურის შესახებ გამართული საუბრის აუდიოჩანაწერს. საუბრის თემაა ”თანამედროვე ლიტერატურა ქართულ რეალობაში” და მასში პოეტი და აღმოსავლეთმცოდნე გიორგი ლობჟანიძე, პუბლიცისტი და პოლიტიკოსი დავით ზურაბიშვილი და ლიტერატურული პრემიის ”საბა” 2010 საუკეთესო კრიტიკის, ესსეისტიკისა და დოკუმენტური პროზის ნომინაციაში გამარჯვებული მწერალი ზურა ქარუმიძე მონაწილეობენ.
საუბარს უძღვება პოეტი რატი ამაღლობელი, რომელიც ლიტერატურის სოციალურ პროცესად ჩამოყალიბებისა და თანამედროვე ქართულ ლიტერატურაში ლიტერატურული კონკურსის, ”საბას” მნიშვნელობაზე ამახვილებს ყურადღებას. საუბარში რატი ამაღლობელი აფასებს საბას, როგორც პირველ ლიტერატურულ პრემიას, სადაც ხერხდება ლიტერატურული პროცესების შეფასება. ”საბაზეც კი არის ხალხი, რომელმაც არ იცის ტექსტები, რომლებიც იქ განიხილება. ეს ეტყობა გულშემატკივრობას, ვნებას და დინამიკას დარბაზისა თუ საზოგადოებისა”, - ამბობს ის.
დავით ზურაბიშვილი კი იხსენებს საბჭოთა პერიოდს, როცა, მისი თქმით, სისტემა მწერლისთვის იდეალურ პირობებს ქმნიდა, მწერალთა კავშირის ბარათი ყველა კარს აღებდა და ასეთ დროს მწერალი არ იყო ვალდებული ხელისუფლებისთვის ხოტბა შეესხა, როცა წიგნის მყიდველი ძალიან ბევრი იყო, განსხვავებით მკითხველისგან,
ზურაბ ქარუმიძე ლიტერატურული კრიტიკის დეფიციტს ყველაზე მწვავე პრობლემად ასახელებს ქართულ ლიტერატურაში, რომელიც ”ვერ სადგება ფეხზე, სანამ მასში კრიტიკული კომპონენტი არ იქნება გაძლიერებული” და იხსენებს ილია ჭავჭავაძის წერილს - ”რა მიზეზია, რომ კრიტიკა არა გვაქვს?” ზურა ქარუმიძე მწერალს ტყეში გავარდნილ ფირალად მოიხსენიებს, ხოლო კრიტიკოსს ბოქაულად, რომელიც მწერალსა და მკითხველს შორის კომუნიკაციას ამყარებს.
პოეტი და მთარგმნელი გიორგი ლობჟანიძე, რომელიც წლევანდელი ”საბას” ჟიურის წევრი იყო, მიიჩნევს, რომ წელს, ლიტერატურულ კონკურსზე ყველაზე მძიმე შთაბეჭდილება თარგმანის ნომინაციამ დატოვა. მთარგმნელობით საქმეში კოორდინაციის გაძლიერების მიზნით, ის თარგმანის ეროვნული ცენტრის დაარსების იდეაზე საუბრობს, სადაც ყველა თაობის მთარგმნელები გაერთიანდებიან. გიორგი ლობჟანიძე ასევე იხსენებს შემთხვევას, როგორ შეხვდა უსიამოვნებები თანამედროვე ქართული ლიტერატურის კრიტიკული მიმოხილვის გამო.
საუბარს უძღვება პოეტი რატი ამაღლობელი, რომელიც ლიტერატურის სოციალურ პროცესად ჩამოყალიბებისა და თანამედროვე ქართულ ლიტერატურაში ლიტერატურული კონკურსის, ”საბას” მნიშვნელობაზე ამახვილებს ყურადღებას. საუბარში რატი ამაღლობელი აფასებს საბას, როგორც პირველ ლიტერატურულ პრემიას, სადაც ხერხდება ლიტერატურული პროცესების შეფასება. ”საბაზეც კი არის ხალხი, რომელმაც არ იცის ტექსტები, რომლებიც იქ განიხილება. ეს ეტყობა გულშემატკივრობას, ვნებას და დინამიკას დარბაზისა თუ საზოგადოებისა”, - ამბობს ის.
დავით ზურაბიშვილი კი იხსენებს საბჭოთა პერიოდს, როცა, მისი თქმით, სისტემა მწერლისთვის იდეალურ პირობებს ქმნიდა, მწერალთა კავშირის ბარათი ყველა კარს აღებდა და ასეთ დროს მწერალი არ იყო ვალდებული ხელისუფლებისთვის ხოტბა შეესხა, როცა წიგნის მყიდველი ძალიან ბევრი იყო, განსხვავებით მკითხველისგან,
ზურაბ ქარუმიძე ლიტერატურული კრიტიკის დეფიციტს ყველაზე მწვავე პრობლემად ასახელებს ქართულ ლიტერატურაში, რომელიც ”ვერ სადგება ფეხზე, სანამ მასში კრიტიკული კომპონენტი არ იქნება გაძლიერებული” და იხსენებს ილია ჭავჭავაძის წერილს - ”რა მიზეზია, რომ კრიტიკა არა გვაქვს?” ზურა ქარუმიძე მწერალს ტყეში გავარდნილ ფირალად მოიხსენიებს, ხოლო კრიტიკოსს ბოქაულად, რომელიც მწერალსა და მკითხველს შორის კომუნიკაციას ამყარებს.
პოეტი და მთარგმნელი გიორგი ლობჟანიძე, რომელიც წლევანდელი ”საბას” ჟიურის წევრი იყო, მიიჩნევს, რომ წელს, ლიტერატურულ კონკურსზე ყველაზე მძიმე შთაბეჭდილება თარგმანის ნომინაციამ დატოვა. მთარგმნელობით საქმეში კოორდინაციის გაძლიერების მიზნით, ის თარგმანის ეროვნული ცენტრის დაარსების იდეაზე საუბრობს, სადაც ყველა თაობის მთარგმნელები გაერთიანდებიან. გიორგი ლობჟანიძე ასევე იხსენებს შემთხვევას, როგორ შეხვდა უსიამოვნებები თანამედროვე ქართული ლიტერატურის კრიტიკული მიმოხილვის გამო.
.jpg)
No comments:
Post a Comment